Για όσους βαριούνταιιιιι....

Ψάχνοντας (όχι τον Νέμο) για sites να σκοτώσω την ώρα μου μέχρι να πάει 5 και να φύγω, βρήκα αυτό το συγκεκριμένο, που νομίζω αξίζει να επισκεφτείτε μόνο και μόνο για το όνομα του!Το Βοred.com είναι γεμάτο παιχνίδια για να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας ενώ παράλληλα διαθέτει μεγάλη ποικιλία για να μην βαρεθείτε (σχήμα οξύμωρο..)!

Δικά μου αγαπημένα είναι το "Τhe gun game" γιατί εκτός των άλλων μπορώ να χρησιμοποιήσω όπλο και να το ευχαριστηθώ αλλά και το "Kill'n'Bill"!

Knock yourselves out!

Ξημερώματα δίχως χρώματα

Xθες, και μετά από μία έξοδο, αποφασίσαμε να μαζευτούμε σε'μένα για ταινία (-ες). Είμασταν Αριστοτέλους, δεν είχε κίνηση (αφού βρήκα και πάρκινγκ με τη μία), είχαμε πιει τα Αθήρια μας, οπότε όταν πήρε ο Ακης, περίπου 11, είχαμε ήδη σκυλοβαρεθεί. Κατά τη μία λοιπόν, (ναι, αυτή την απλή και συνηθισμένη ώρα μας την βάρεσε) έρχεται σπίτι με τον Γιάννη (άλλος φίλος) και αφού μιλάμε και λέμε τα νέα μας που είχαμε χαθεί τόσους μήνες, λέμε θα δούμε ταινίααααα...

Εγώ+κολλητή+ Άκης έχουμε δει τα πάντα όλα από θρίλερ. Τα πάντα όλα. Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχουμε δει. Οποιος θέλει μπορώ να του προτείνω. Στο τέλος θα παραθέσω και λίστα με τις best επιλογές. Και παρότι θέλαμε να δούμε κι άλλο, ο Γιάννης ...ξέρετε, είναι απ'αυτούς τους ξενέρωτους που φοβούνται (αγόρι να σου πετύχει). Εγώ καθότι οικοδέσποινα, δεν παίρνω θέση επί του ζητήματος, περιμένω να συμφωνήσουν οι άλλοι. "Salt" να θέλει ο Γιάννης, "Silent Hill" να θέλει ο Ακης, "Resident Evil" ο Γιάννης, "Nightmare on Elm Street" o Aκης. Τεσπα, κατά τις 3 αποφασίσαμε ότι θα δούμε ένα θρίλερ και μία κωμωδία (το αποφάσισα εγώ γιατί ακούστηκαν τα ονόματα Τσάκωνας, Βέγγος και Ψάλτης, οπότε άρχισε το άσθμα μου).

Ξεκινήσαμε με το "House of Wax" (seen it twice) και μετά με το "The Hangover". Tελειώσαμε 7 το πρωί.Τι έχω να πω για το πρώτο έργο: Είναι από τα θρίλερ που δεν έχουν τρομαχτικά αηδιαστικές σκηνές (βλ. Hostel) αλλά δυστυχώς ούτε και την τρομαχτικη αγωνία (βλ. Saw 1 -και μόνο το 1-). Πάντως σε γενικές γραμμές, είναι καλό (για τα λιγουρια, να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε τις σέξυ σκηνές της Paris Hilton η οποία συμμετέχει) γιατί, ας το παραδεχτούμε, δεν παίζουν και πολλά θρίλερ με κερί, αν και έχω τις ενστάσεις μου με το θέμα αυτό και το κατά πόσο μερικές σκηνές "στέκουν". Τώρα θα μου πειτε, ε και τι έγινε, τι θέλεις να δεις δηλαδή, όσκαρ σεναρίου; Και θα'χετε δίκιο. Γενικά πάντως, είναι καλό. Αν είστε ψυχανώμαλοι όπως η δική μου παρέα, θα τη βρείτε.

Η κωμωδία ήταν καλούλα ( γα&^ το λεξιλόγιο μου) , αλλά είχε πολύ έντονη την αμερικανιά ρε γαμώτο. Δηλαδή την κλασική USA καφρίλα που δεν αντέχεται ώρες ώρες. Εβγαζε γέλιο όχι όμως με την έννοια του χιούμορ, αλλά αυτό το "βλέπω κάποιον να γλυστράει σε μπανανόφλουδα,πέφτει και γελάω". Δεν γελάς δηλαδή επειδή σκέφτεσαι κάτι αστείο, αλλά επειδή βλέπεις μια αστεία εικόνα (ελπίζω να το έθεσα σχετικά κατανοητά). Σκηνές με τίγρεις, κότες και γυμνούς Κινέζους που πετιούνται από το πορτ παγκάζ σε συνδυασμό με τις επαναλαμβανόμενες κλασικές ατάκες "dude" "cool" "fuck" είναι βαρετές όσο περνάει η ώρα. Και πάλι όμως θα είμαι επιεικής, γιατί μου άρεσε ο Αλαν από την παρέα, το άτομο τα έσπαγε. Υφος,ομιλία,ατάκες, όλα ήταν πολύ αστεία. Επειδή έχω δει το "The Beach" με τον Ντι Κάπριο, (όσοι την είδαν και μάλιστα σε σινεμά, καταλαβαίνουν τι εννοώ) υπάρχει πάντα η σύγκριση και δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να βρω χειρότερη από εκείνη, οπότε θα της δώσω 5 αστεράκια με άριστα το 11 (έτσι για να ξεχωρίζουμε).

Τώρα όσον αφορά τα θρίλερ,ανάλογα με την κατηγορία στην οποία ανήκετε, σας προτείνω να δείτε:

• "Hostel" εάν είστε τελείως ψυχάκηδες και τη βρίσκετε με τον σαδισμό/μαζοχισμό/αίματα μέχρι αηδίας/τένοντες που κρέμονται κτλ. (βασικά αν είστε σε αυτή τη μερίδα, σας φοβάμαι)
• "When a Stranger Calls" "The Orphan","The Strangers", "Τhe Ring", "the Grudge", "Joy ride", "The last house on the left","The unborn",εάν τη βρίσκετε με τα θρίλερ που έχουν τρελή αγωνία ,α και φυσικά το "Saw" (αλλά μόνο το 1,άντε και το 2, μετά μην κάνετε τον κόπο,την έχασαν τη μπάλα). Ειδικά στο 1, εάν βρείτε τον δολοφόνο, σας κερνάω ποτό ή και γεύμα άμα λάχει.
• Τέλος, εάν την βρίσκετε με αίμα και αγωνία προτείνω "Τhe Wrong Turn" (1 και 2 ), "|The Texas Chainsaw Massacre" (έκδοση του 2003), "30 Days of Night".

Τώρα που το σκέφτομαι θα κάνω ποστ με τα καλύτερα θριλερ κάποια στιγμή. Aυτά μου έρχονται τώρα πρόχειρα ως "καλά", ά και Halloween δείτε, κάνει καλό :).

Για Stephen King δεν σας λέω γιατί δεν γουστάρω να τα βλέπει κανένας άλλος αυτά. Είναι δικά μου!!!!!

Για όσους λατρεύουν τη βροχη...

Κάντε κλικ στον τίτλο και απολαύστε μία καταπληκτικά αληθοφανή βροχή μισής ώρας με κεραυνούς και αστραπές ...Ξαπλώστε αγκαλιά με την κουβέρτα εκείνες τις κρύες, μελαγχολικές νύχτες και βυθιστείτε στις σκέψεις σας...

Απαραίτητο tip: Βάλτε ταυτόχρονα να παίζουν τα αγαπημένα σας κομμάτια .....

Εγώ ξεκίνησα με το With or without you...

Συνταγή για σκράπες!

Σας έπιασε μια τρελή επιθυμία για γλυκό αλλά είστε σπίτι και βαριέστε να σηκωθείτε από τον καναπέ? Θέλετε σαν τρελοί παγωτό αλλά μόνο που σκέφτεστε να πάτε μέχρι το περίπτερο ζαλίζεστε; Ηρθε η συνταγή για σας φίλοι και φίλες που η τεμπελιά είναι το δεύτερο όνομα σας! Με μόνο 5-6 ευρώ και μόλις 3 (προαιρετικά 4 ) υλικά και 15' φτιάχνετε το νοστιμότερο παγωτό που έχετε φάει και έχετε να τρώτε για μέρες (αν είστε φαταούλας για 2-3 αν είστε νορμάλ 7-9)!

Εχουμε και λέμε λοιπον, τα υλικά (τα οποια θα βάλω και με εικόνες επάνω στις λεξεις για τους παντελώς άσχετους):

1. ζαχαρούχο γάλα μεσαίου μεγέθους ΝΟΥΝΟΥ

2. μια φυτικη κρέμα ζαχαροπλαστικής MEGGLE (υπάρχει και μία άλλη, πράσινη με ένα κορνέ,δεν θυμάμαι το όνομα της, κανει κι εκείνη)

3. 2 πακέτα Πτι - Μπερ

*προαιρετικο: 4. κομματακια κοβερτουρας Γιωτης ή και ΙΟΝ ή και ότι θέλετε)

Ακόμη πιο απλές οι οδηγίες:

• Χτυπάς στο μίξερ την κρέμα με το γάλα για 10 λεπτά μέχρι να γίνει το μείγμα πιο σφιχτο (να μπορείς να το πάρεις με το κουτάλι).

• Ρίχνεις και τα κομματάκια κοβερτούρας αν θέλεις.
• Στρώνεις το ένα πακέτο πτι μπερ σε ένα ταψι και βάζεις από μία μεγάλη κουταλιά του μείγματος (παγωτού) επάνω στο κάθε ένα.
• Βάζεις ένα ακόμα πτι μπερ, σαν "σαντουιτς" (δείτε εδώ) πάνω από το μείγμα και τελειώσατε!
  
• Κατάψυξη και μετά από 2-3 ώρες απολαύστε!
  

Song compilation - Ο,ΤΙ ΝΑ'ΝΑΙ

Μιας που είναι μόδα στο συγκεκριμένο blog να βάζω top ten, και μια που έχω πόρωση και κόλλημα με τη μουσική, είπα να βάλω άλλο ένα top (αν θα βγει και ten θα δείξει) με τραγούδια που απλά κόβω φλέβα, αλλά προσέξτε, δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο. Προτείνω να τα ακούσετε πριν κρίνετε.

(ξανα, τα τραγούδια μπαίνουν με τυχαία σειρά και όχι με σειρά προτίμησης, σας αφήνω να διαλέξετε ποιο μπορεί να είναι το αγαπημένο μου!)

TONIΖΩ, είναι τελείως διαφορετικά το ένα με το άλλο, εμ βέβαια, τι θα άκουγα; Κατηγοριοποιημένα, όπως οι σνομπαρίες; Εμείς τα ακούμε όλα.

1. The Offspring - Original Prankster


2. David Gray - This years' love


3.Marilyn Manson - Sweet Dreams (και όχι από τους Eurythmics)


4. Goo goo dolls - Iris


5. Oasis - Wonderwall


6. Damien Rie- Cannonball


7. Metallica - Nothing else matters


8. Bryan Adams - Heaven


9. James - Senorita


10. Crowded House - Don't dream


11. Red Hot Chili Peppers - By the way


12. Ben E. King - Stand by me


13. The Offspring - I want you bad


14. Queen - We will rock you

Προς το παρόν αυτά, γιατί πρέπει να φύγω, αλλά θα επανέλθω, γιατί ΑΝ θυμάστε, είχα πει ότι ήμουν με ένα mp3 μονίμως στα αυτιά! Τώρα έχω ασύρματα και αυτοκίνητο. Φαντάζεστε τι ακούω!Παίζει να σας αποκαλύψω και ποιο τραγούδι τραγούδησα (εγώ και άλλοι 2) μεθυσμένη στο καραόκε της Χαριλάου .. Who knows!

Δηλώσεις Σαμαρά Δ.Ε.Θ

Παρακολούθησα σήμερα με -ας είμαστε ειλικρινείς- μέτριο ενδιαφέρον, τις δηλώσεις Σαμαρά και μάλιστα είπα να τιμήσω και το πτυχίο μου κρατώντας και σημειώσεις για το συγκεκριμένο άρθρο. Πάει καιρός που έγραψα τελευταία φορά για το πολιτικό προσκήνιο, ίσως μάλλον επειδή δεν το έχω και σε ιδιαίτερη υπόληψη.Γνωρίζω δε, ότι έχω καταφέρει να διατηρήσω τις δικές μου πολιτικές πεποιθήσεις κρυφές καθ'ότι έχω κατηγορηθεί κατά καιρούς από διάφορους αναγνώστες (σε φόρουμς κλπ) για την προτίμηση μου σε κόμμα(τα) τα οποία απαξιούσα. Οπότε μπορείτε, εάν θέλετε, να διαβάσετε τις παρακάτω γραμμές με μικρότερη καχυποψία και αμφισβήτηση καθώς δεν σκοπεύω να υπερασπιστω ούτε να υπονομεύσω τον εν λόγω πολιτικό.

Έχουμε και λέμε λοιπόν... Σε ότι αφορά την Ντόρα Μπακογιάννη και την πρόσφατη αλλά και αναμενόμενη αποχώρηση της από το κόμμα, ο κ. Σαμαράς επισήμανε τις λέξεις "μόνη" αλλά και "στηρίζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ". Ήταν έκδηλη η πρόθεση του να διαχωρίσει τον ίδιο και το κόμμα από την αποχωρήσασα αλλά -φαντάζομαι, περισσότερο- από τον πατέρα της και τους υποστηρικτές της συγκεκριμένης "φατρίας" εν γένει.

Προσδιόρισε τον εαυτό του ως εκφραστή και οπαδό του "κοινωνικού φιλελευθερισμού" (όρος κατ'εμέ το λιγότερο ουτοπικός) και επανέλαβε αρκετές φορές την ευθύνη του να "κερδίσει τη βάση". Ως καινοτομία ανέφερε τον συνεχή διάλογο με τα υπόλοιπα κόμματα χωρίς να ασπάζεται την ιδεολογία τους, πράγμα που μέχρι τώρα αποτελούσε "προνόμιο" του ΠΑ.ΣΟ.Κ, με τη διαφορά ότι το τελευταίο χρησιμοποιούσε τα κόμματα με τον τρόπο που εκάστοτε το εξυπηρετούσε.


Φρόντισε επίσης επανειλλημένως να διαχωρίσει τη θέση του από τον κ. Καραμανλή, διατηρώντας ωστόσο ένα τόνο "σεβασμού". Για το Βατοπέδι, απέφυγε να απαντήσει με έναν ωραιότατο ελιγμό, μίλησε για"νομιμες" διαδικασίες και εκεί άφησε το θέμα, αποτυπώνοντας έτσι στο μυαλό του θεατή τη λεξη "νόμιμο". Εξυπνο.

Οσον αφορά το μνημόνιο και την πολυσυζητημένη φράση "τα 180" για τη οποία κατηγορήθηκε, εξήγησε ότι δεν δέχτηκε για λόγους εθνικής αυτονομίας, αφού η αποδοχή του συγκεκριμένου θέματος θα σήμαινε εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας.Προσωπικά,το πιο αξιοσημείωτο σε σχέση με το μνημονιο, ήταν η δήλωση του, η οποία εμένα πραγματικά μου κίνησε το ενδιαφέρον, ότι σύμφωνα με το οικονομικό σκεπτικό της Ν.Δ. η χώρα θα βγει από την οικονομική κρίση 3 χρόνια νωρίτερα (2011 αντι 2014) , με μηδενικό έλλειμμα και με κέρδος που υπολογίζεται στο +14% σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς στόχους του Δ.Ν.Τ. Μάλιστα, ανέφερε ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα έχει κατατεθεί λεπτομερώς, οπότε μέσα στα άμεσα σχέδια μου είναι να το διαβάσω για να διαπιστώσω εάν κάτι τέτοιο αληθεύει.


Τόνισε ότι η μέθοδος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν οδηγεί σε ανάκαμψη -συμφωνώ απόλυτα, όλη η Ευρώπη αντιγράφει το φαύλο οικονομικό σχέδιο απελπισίας των ΗΠΑ μετά το κραχ του '29- αλλά απλά αλλάζει τη μορφή του ελλείματος, από διαρθρωτικό σε κυκλικό.


Ρωτήθηκε επίσης για την επιλογή του να "ρίξει" στην μάχη των επικείμενων νομαρχιακών/ δημοτικών εκλογών τον κ. Κικίλια,ένα νέο και άπειρο πρόσωπο, στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας. Απάντησε "γιατί έχει ρίσκο και ενώ το ρίσκο δυστυχώς σήμερα θεωρείται αρνητικό, είναι αυτό που φέρνει την πρόοδο". Συνέχισε λέγοντας πως στην Ελλάδα συνιθίζουμε να απαξιώνουμε τους ανθρώπους χωρίς να έχουν δοκιμαστεί αφού ισχύει η φράση "είτε είσαι πολύ νέος για να ασχοληθείς με μεγάλα πράγματα, είτε πολύ μεγάλος".


Η θέση του κ. Σαμαρά όσον αφορά τις επερχόμενες μεταρρυθμίσεις -μέσα σ'αυτές και η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και η συσταση ενός ισχυρού τραπεζικού πυλώνα- ήταν κάπως ασαφής. Μίλησε για απελευθέρωση και όχι αμηχανία. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει ο πολιτικός με τον συγκεκριμένο όρο, αλλά συνέχισε μιλώντας για διάλογο και αυστηρή επιτήρηση ωστε να μην μετατραπούν τα επαγγέλματα σε συστήματα κλειστών καρτέλ (που ήδη υπάρχουν και ανθίζουν στην χώρα, συμπληρώνω εγώ).


Δεν απάντησε στην ερώτηση "Ποιους φόρους δεν θα είχατε αυξήσει", αλλά σημείωσε ότι το κόμμα ήταν σύμφωνο με την πρώτη δόση αύξησης του ΦΠΑ σε τσιγάρα και ποτά. Ωστόσο, υπενθύμισε την τιμή των spreads σήμερα (στις 1000 μονάδες), υποδεικνύοντας ως αιτία την αδέξια και ανέτοιμη στρατηγική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να αντιμετωπίσει την πρωτοφανή και δύσκολη οικονομική κατάσταση.


Για την πλέον γενικευμένη αμφισβήτηση της πολιτικής από το σύνολο των πολιτών, ανέφερε "κάποτε τα λόγια ήταν αρκετά, τώρα όχι". Εν συνεχεία μίλησε εκτεταμένα για το σύνθημα που επέλεξε με τη λέξη "ελπίδα" και εξήγησε τους λόγους επιλογής της (άτοπο κατά τη γνώμη μου). Μίλησε για νοήματα που στη σημερινή εποχή της απάθειας και της κατάθλιψης είναι πολύ δύσκολο να συλλάβει κανείς μέσω ενός κόμματος, καθώς δεν υπάρχουν πρόσωπα ικανά να εμπνεύσουν.


Τέλος, για να κλείσω με την αρχή της ομιλίας, παρουσιάστηκε ένα βίντεο-σποτάκι με τις τότε δηλώσεις του κ. Παπανδρέου να καταρρέουν μία προς μία. Δυστυχώς, η κομματική του ταυτότητα, δεν του επέτρεψε πιστευω να δείξει αντίστοιχες Καραμανλικές δηλώσεις. Κρίμα.


Εν ολίγοις, η παρουσία του κ. Σαμαρά ήταν έντονη, όσο έντονος σαφώς μπορει να είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός με χαμηλό προφίλ και ήπιους τόνους. Σίγουρα πάντως ήταν αξιοπρεπής, χωρίς τις συνήθεις "φανφάρες" της προεκλογικής περιόδου, ίσως επειδή πλεον έχουν συνειδητοποιήσει και οι ίδιοι οι πολιτικοί την γελοιότητα των όσων λένε.

Top (still lookin for the exact number) κουλών - χαζών πραγμάτων που μου έχουν συμβεί σε σχέση/γνωριμία/ραντεβου

Μετά την ανείπωτη επιτυχία που είχε η σειρά "Top ten κουλαμάρας", αποφάσισα ότι αφού το κοινό θέλει κουλά, θα του δώσω κουλά.Εάν έχεις φτάσει στην ηλικία των 25, αυτό σημαίνει ότι έχεις πίσω σου μία δεκαετία γνωριμιών με αγόρια, ραντεβού με κάποιους από αυτούς και σχέσεις με ένα μικρότερο ποσοστό. Αναλογικά λοιπόν, μέσα σε τόσους ανθρώπους, ειναι πασιφανές ότι υπάρχουν και κάποιοι γνωστοί ως "γκάου" "γεια σου Σάντιμπελ" "κύπελλα" και πολλά άλλα.

Για αρχή όμως θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι,που δεν μοιάζει με ατάκα από σειρά που παίζεται δεκατέσσερις σεζόν: Οποιαδήποτε ομοιότητα καταστάσεων, γεγονότων και χαρακτήρων -ακόμη και όσα βασίζονται σε αληθινούς ανθρώπους - είναι τελείως φανταστική. (Ο δικηγόρος μου είπε ότι έτσι γλυτώνω τις μηνύσεις, αλλά έτσι και τύχει συγκεκριμένα ατομα να διαβάσουν το blog, o hitman είναι σίγουρος). Σε περίπτωση που το blog μου μείνει ορφανό, θέλω να του πείτε ότι το αγαπούσα πολύ και επιθυμώ να δοθεί σε αντάξιο διάδοχο μου για να συνεχίσει το λαμπρό μου έργο.

Φτάνει με τις μα%^# ες, και ξεκινάμε αφού υπενθυμίσω ότι τα περιστατικά είναι με τυχαία σειρά :

• Περιστατικό πρώτο : Εγώ και η Ι. περιμένουμε χειμωνιάτικα στην πιάτσα (των ταξί,κατευθείαν το μυαλό σας το βρώμικο!) και μετά από ξενύχτι παρακαλάμε να έρθει κάποιο ταξί γιατί από το κρύο είμαστε έτοιμες να αφήσουμε την τελευταία μας πνοή. Ερχεται ένα αμάξι με δύο αγόρια μέσα και σταματάει μπροστά μας. Βγαίνει ο συνοδηγός. Νέος και ωραίος.Μας κοιτάει,χαμογελάει και προσφέρεται να μας πάει. Λέμε οχι ευγενικά (ε δεν θα μπαίναμε και 3 τα ξημερώματα σε αμάξι αγνώστων, έχω δει πολύ Law&Order για να το κάνω!). "Σ..." μου λέει και μου δίνει το χέρι του (μου συστήθηκε δηλαδή, για όσους απορούν για το "Σ" για τους οποίους μόλις διαπιστώθηκε η ακαταλληλότητα τους για την παρακολούθηση του Inception). Δεν θα τα πολυλογήσω γιατί δεν εγινε το κουλό εδώ.Ξαναπέρασαν κι άλλες φορές και ζητούσε ο ¨Σ¨ το τηλέφωνο μου, μου άρεσε κι εμένα του το έδωσα κι αφού ξαναπροσφέρθηκαν να μας πάνε και ξανααρνηθήκαμε έφυγαν.Στέλνει μήνυμα 1-2 μέρες μετά για να βγούμε. Κανονίζουμε την επόμενη. (παρένθεση σημαντικη: Εγώ στα ραντεβού μου είμαι Αγγλίδα,σιχαίνομαι το στήσιμο και δεν το κάνω ποτέ. Και αντίστοιχα σιχαίνομαι να με στήνουν. Οι τσιριδες που θα ακολουθήσουν έχουν κάνει όσους με γνωρίζουν να συμμορφωθούν, θέλουν δεν θέλουν). Με έστησε 5 λεπτά (στο τέταρτο έχω φύγει και δεν το λέω για εντυπωσιασμό). Λέω δεν ξεκινάμε καλα, αλλά ΑΣ το ξεχάσω προς στιγμήν. Πάμε Αριστοτέλους. Κάτσαμε μία ώρα. Τόσο άντεξα. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της μίας ώρας δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μου αριθμεί τα περιουσιακά του στοιχεία (ξεκινώντας με την μπέμπα του την οποία μου έδειξε και σε φωτογραφία με απίστευτο καμάρι, μετά το εξοχικό στην Πάρο, μετά το άλογο του κτλ κτλ κτλ). Να έχω βαρεθεί του θανατά,να κοιτάζω το ρολόι μου και να συνεχίζει ακάθεκτος. Να μου λέει ότι θα με πάει εδώ, θα με πάει εκεί, να περηφανεύεται σα γύφτικο σκεπάρνι και εγώ να θέλω μια lethal injection να ανακουφιστώ. Είχαμε παραγγείλει εγώ έναν χυμό και αυτός ένα ποτό κάτι τέτοιο, όλα μαζί 9 ευρώ, 4 ο χυμός και 5 το ποτό. Ναι, τα θυμάμαι γιατί έχουν σημασία.Μετά από όλο αυτόν τον πρόλογο, έρχεται η άγια ώρα να πληρώσουμε και να φύγουμε. Φωνάζουμε την σερβιτόρα και τον βλέπω να βγάζει ένα 5ευρω.Πείτε με όπως θέλετε, εγώ ξέρω τα λεφτά που ξοδεύω για αυτους που αγαπάω και αυτους που βγάζω έξω και γενικά τα λεφτά δεν με ενδιαφέρουν καθόλου.Τα δίνω χωρίς να το σκέφτομαι . Αλλά ρε μα$%^ πρώτο ραντεβού με μια κοπέλα που εσύ της ζήτησες το τηλέφωνο της επίμονα,εσύ της ζήτησες να βγείτε, εσύ της έστελνες ένα σωρό μηνύματα, ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ και δεν την κερνάς έναν ψωροχυμό;Ετσι, για την χειρονομία ρε ηλίθιε. Δεν είπαμε να κερνάς σε κάθε ραντεβού, ούτε να της αγοράσεις αμαξι. Αλλά μία κίνηση ευγένειας ρε τούβλο κάν'την! Και μάλιστα αφόυ μου τα έχεις πρήξει για τα πλούτη σου τα ατελείωτα! Επειδή λοιπόν μου έχει ξανατύχει τέτοιο άτομο, αλλά τότε ήμουν πιο μικρή και είπα δεν πειράζει, μου γύρισε το μάτι. Βγάζω εγώ ενα 10ευρω, λέω στη σερβιτόρα που πάει να δώσει και ρέστα (1 ολόκληρο ευρώ) "κράτα τα", πάει αυτός να μου δώσει το 5ευρω και λέω "άστο δεν πειράζει". Με κοιτάει,χαμογελάει και μου λέει "ΟΚ την επόμενη φορά κερνάω εγω" "Μπααα,δεν νομίζω να υπάρξει επόμενη φορά" λέω με ύφος περιφρόνησης και βλέπω την σερβιτόρα να φεύγει -χαμο-γελώντας και αυτόν να με κοιτάει με ύφος απορίας. Τέλος ιστορίας.
  

75η Δ.Ε.Θ.

Ναι, την μεγάλη και λαμπρή αυτή ώρα, εγώ επιλέγω να μιλήσω για την χθεσινή (χλιαρή) ΔΕΘ. Ειμαι τόσο χαρούμενη και περήφανη για την ομάδα μου που δεν έχω πραγματικά λογια να εκφράσω το πώς νοιώθω για αυτή την ιστορική νίκη.

Επι του θέματος λοιπον, χθες πήγαμε ΔΕΘ. Παρκάρω Παλέ -που αλλού- και μπαίνουμε μεσημεράκι - από την πόρτα του γηπέδου-. Είχαμε και προσκλήσεις αλλά κανείς δεν μας τις ζήτησε οπότε μπήκαμε δωρεάν (!), περάσαμε καμιά 5-6 αστυνομικούς που τρώγανε χοτ ντογκ στην καφετερια και κατευθυνθήκαμε στα κλειστά περίπτερα. Επειδή οπως μόλις προανέφερα λοιπον, τα περίπτερα ήταν κλειστά, βρήκαμε ένα κιόσκι (ανάμεσα απο 2 περίπτερα, ενα εκ των οποίων είναι το 13 νομιζω), μια αθλητική εφημερίδα και καθίσαμε εκεί.

Τεσπα, από 3.30 πήγε 5 και ανοίξανε.... Τι κρατάω λοιπόν για τη φετινή -ψιλοάθλια- έκθεση:

Στα πλην

1. Τα εμφανώς άδεια και φτωχά περίπτερα (5-6 χρόνια πριν δεν προλάβαινες να τα δεις όλα και ξαναπήγαινες 2 και 3 φορές,προσωπικό μου ρεκόρ 4 φορες το 2004).
2. Την υπερβολική χαρτούρα που μοιράζανε δεξιά και αριστερά με έντυπα που ποτέ δεν διάβασα και ποτέ δεν θα διαβάσω βλ. εδώ και εδώ
3. Το περίπτερο του ΠΑΟΚ (έτσι).
4. Τις αδιάφορες συλλογές εκθεσιακών προϊόντων από ξένες χώρες (πραγματικά αδιάφορες).
5. Τα γ^%#@#%^ σίδερα/ραπτομηχανές/ανατομικά μαξιλάρια/κουρτίνες ντουζ/φίλτρα νερού/ηλεκτρικές σκούπες και λοιπά άχρηστα σκεύη που προσπαθούν πάσει θυσία να σου πουλήσουν ανεξαιρέτως κάθε χρόνο.

Στα συν

1. Το καταπληκτικό, μοναδικό ανεπανάληπτο ροζ Volkswagen Taro (φανταστείτε το σε ροζ το συγκεκριμένο, ή ακόμα καλύτερα δείτε το!). Δλδ με φαντάζομαι στα χωράφια να σπέρνω ή να μαζεύω πατάτες με το ροζ αγροτικό και πεθαίνω!
2. Το περίπτερο του Αρη, από το οποίο πήρα και 2 αναπτήρες (αν και δεν καπνίζω).
3. Η ησυχία που επικρατούσε στα περίπτερα, δεν υπήρχε αυτός ο συνωστισμός και η φασαρία που συνηθίζεται.
4. Η 3D προβολή που είχε διοργανώσει κάποια αλυσιδα κινηματογράφων αλλά βαρομουν υπερβολικά και να δω την ταινία και να δω ποια ήταν η συγκεκριμένη εταιρεία.
5. Τα θεϊκά σοκολατοκαραμελωμένα αμγδαλα και φουντούκια του Ρίζου που δυστυχώς δεν έχει καθόλου καταστήματα στη Θεσσαλονικη απ'όσο ρωτήσαμε... Οχι απλά καραμελωμένα.Σοκολατοκαραμελωμένα. 5000 θερμιδες το ένα. Αλλά αξίζει, δοκιμάστε και θα καταλάβετε.

Η γνώμη μου λοιπόν είναι η εξής: Πηγαίνετε εάν δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε. Αλλιως καθίστε να δείτε την ομαδάρα μου .

Top ten κουλών πραγμάτων που μου έχουν συμβεί (final part)

Και ναι. Έφτασε η πολυαναμενόμενη στιγμή να κλείσω των κύκλο αυτού του λατρεμένου θέματος! Είχαμε μείνει στο νούμερο 7 με τον Χ.Τ. (δεν θα το ξαναπώ, αν δεν καταλαβαίνετε τις συντομογραφίες να προσέχατε!). Προχωράμε:

#8 Δρόμος : Ετος : κάπου λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2007 γιατί δεν είχα αυτοκίνητο. Εγώ και η κολλητή μου, καθημερινή, ώρα περασμένες 12 (μεσάνυχτα) κατεβαίνουμε για να πάρει ταξί να πάει σπίτι της (ανάθεμα την ώρα που δεν καλέσαμε ένα). Είμαστε Μοναστηρίου με Καραμανλή,το σπίτι μου 1 στενό πιο πάνω.Ακριβώς δίπλα δηλαδή. Περιμένουμε ταξί για περίπου 5-10 λεπτά και συζητάμε. Ξάφνου, ξεπροβάλλει ένα σκούρο Ι.Χ χωρίς πινακίδες. Σταματάει μπροστά μας απότομα. Βγαίνει απο μέσα ένας μαλλιάς με παλτό. Μεγαλος, 35-40, με πολιτικά ρούχα. Μέσα στο αυτοκίνητο αλλοι 3, 2 πίσω (ο ένας φαλακρός και να κοιτάει με ύφος δολοφόνου) ο τρίτος μπροστά, στη θέση του συνοδηγού.Διάλογος που ακολουθεί:

Τύπος: Τι κάνετε εδώ κορίτσια μόνες σας τέτοια ώρα;
Εγω: Περιμένουμε ταξί αλλά σε τι σας αφορά εσάς;
Τυπος: Αστυνομία είμαι για προσεχε πως μιλας (μας δείχνει ένα σήμα ό,τι να'ναι και σε κλασματα δευτερολεπτου το ξαναβάζει μέσα στο παλτο). Δείξε μου την ταυτοτητα σου!
Εγω: Δεν εχω ταυτοτητα μαζι μου δίπλα στο σπιτι μου ειμαι.
Τυπος: Μιλα πιο ωραια γιατι θα σε συλλαβω, θα σε παω στο Τμημα για εξακριβωση στοιχειων καταλαβες;;;!!!
Εγω: Δεν παω πουθενα, μην μ'ακουμπας!
Τυπος: Μπες στο αμαξι γρηγορα! (Οι υπολοιποι επιβάτες του αμαξιου να κοιτανε και να χαμογελανε)

Μετά απο εκείνη τη στιγμή επικράτησε ένας πανικός, εγώ να αρχίζω να τσιρίζω, αυτός πάει να με τραβήξει, τελικά τα παράτησε κι έφυγε. Η κολλητη μου να τσιριζει κι αυτή "εισαι ηλιθια, ποιος ξερει τι θα σου έκαναν και γιατί δεν το έπαιξες τρελή και πουλούσες μαγκιά και μπορει να είχε και όπλο και να σε σκότωνε" Εγώ μαγκιά δεν το έπαιξα. Αντανακλαστικα λειτουργησα. Αυτός, όπως αποδείχτηκε, αστυνομία δεν ήταν. Πήραμε τηλέφωνο για να κάνουμε καταγγελία στο Τμήμα και μας είπαν ότι είχαν γίνει και άλλες καταγγελίες για το ίδιο αυτοκίνητο. Ελπίζω να τον έπιασαν τον μπασταρδο.

#9 Ταξιτζής νούμερο 2. Γενέθλια της κολλητης μου πρόπερσι,24 Μαίου. Θέλω να της κάνω έκπληξη και μετά τη δουλειά παίρνω ταξί από Πυλαία για να πάω σπιτι της να την πάρω να βγούμε (θα βγαίναμε με παρεα την επομενη απλά ήθελα να την δω τη μέρα που είχε γενέθλια). Μπαίνω στο ταξί, ο τύπος να μου κάνει ανακριση, που πάω και τι κάνω τέτοια ώρα (11 το βράδυ). Του εξηγώ πιο πολύ για να μη με πρήζει, και γιατί ήμουν και σε καλή διάθεση, τις ώρες που δουλεύω και το που πάω. Χαμόγελο. Τον ρωτάω αν είναι εύκολο να κάνουμε μια στάση σε ένα ζαχαροπλαστείο να πάρω γλυκά για την φίλη μου. Ξινίζει. Του λέω ότι θα πάρω και γι'αυτον. Ξαναχαμογελάει. Στη διαδρομή μου αφηγείται πως κερατώνει τη γυναίκα του με μία φίλη της και μάλιστα εδώ και χρόνια βγαίνουν και όλοι μαζί παρεα (δεν παντρεύομαι ποτε, τελος). Μου καμαρωνει και υπερηφανεύεται πως τον θέλει (η γκόμενα) σαν τρελή τόσα χρόνια και τον παρακαλάει να χωρίσει για να είναι μαζί αλλά αυτός "την παίζει" (δηλαδή την δουλεύει). Μου αφηγείται πως έμεινε έγκυος η γκομενα αλλά ευτυχώς την ανάγκασε να κάνει έκτρωση. Και μετά μου πετάει το υπονοούμενο ότι είναι ανοιχτός στο ενδεχόμενο να βρει καινούρια γκόμενα γιατί αυτή πάλιωσε, και τον κούρασε. Μου κλείνει απ'τον καθρέφτη το μάτι. Κάνω πως δεν το βλεπω και αναφέρω τη γυναίκα του και αν την αγαπάει (μαλακία ξέρω, αλλά τι να έλεγα). Σοβαρεύει και τον βλέπω να χαλιέται. Σταση στο ζαχαροπλαστείο. Παίρνω τα γλυκά για την κολλητή, παίρνω και γι'αυτόν (ταρτάκια αν αναρωτιόσασταν). Τα βλέπει αστράφτουν τα μάτια του τα τρώει όλα (καμιά 6-7 ήταν). με ευχαριστεί και μου ξαναλέει με πονηρό ύφος πως είναι πολύ "χουβαρντάς" και δίπλα του μια γυναίκα έχει ό,τι θέλει. Ευτυχώς φτάσαμε. Πλήρωσα κι έφυγα.


#10. Πέρσυ τα Χριστούγεννα (εκεί 17-18 Δεκεμβρίου) . Περιφερειακός.Αριστερή λωρίδα, με 90 πηγαίνω στη Μαρτίου που έχω μάθημα. Προπορευόμενο όχημα σε απόσταση 10 μέτρων (πάντα αφήνω απόσταση). Ξαφνικά κι εκεί που πάνε όλα καλα κι εγώ μόνιμα είμαι χαμένη στις σκέψεις μου ("τι ώρα πήγε" "θα προλάβω ή θα αργήσω") το προπορευόμενο όχημα φρενάρει και κοκκαλώνει το αμάξι. Χωρίς καμία προειδοποίηση χωρίς κανένα εμπόδιο, χωρίς τίποτα. Φρενάρω κι εγώ σαν τρελή, δεν προλαβαίνω να σταματησω εντελώς, γιατί επαναλαμβάνω δεν μιλάμε για φρενάρισμα απλό, σταμάτησε το όχημα. Τον χτυπάω (for the record αυτός δεν έπαθε τίποτα, δεν καλέσαμε ασφάλειες τροχαίες κτλ, το δικό μου καπώ έχει ένα χτυπημα στο μέγεθος της παλάμης) και ενώ φρενάρω έρχεται από πίσω μου ένας τρίτος και με χτυπάει κι εμενα. Δύο χτυπήματα κι εγώ μόνη μέσα στο αμαξι λοιπόν. Ο από πίσω,μέχρι να συνέλθω απ'το σοκ, εξαφανίζεται. Μένω εγώ κι ο μπροστινός. Βγαίνω τρέμοντας.
"Γιατι φρεναρες;;;;" ρωταω. "Δεν ξέρω" απανταει με ένα ηλίθιο βλέμμα. "Δεν ξέρω", αυτή η φράση θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Εγω τράκαρα, χτυπησα,χτυπησε και το αμαξι μου, μπροστα και πισω, ο άλλος το έσκασε γρήγορα, κι όλα αυτα γιατι; Γιατί αυτός δεν ξέρει.Ανταλλάζουμε τηλέφωνα στοιχεία κτλ (αγχώθηκε κιόλας μήπως είχε καμιά εσωτερική ζημιά η σακαράκα του), εγώ να μην ξέρω τι να κάνω, παίρνω 1000 τηλέφωνα το -τοτε- αγορι μου,ο οποίος δεν δούλευε τότε, να μην το σηκώνει (είδε το κινητό του μία ώρα μετά). Να είμαι σε μία φάση πανικού, δεν είχα ξανατρακάρει, να έχω χτυπήσει στο κεφάλι (όχι αίματα και ιστορίες) , να ζαλίζομαι και ο άλλος να είναι μια χαρά και να μου λεει ποτε θα κανονισουμε συνεργείο για να ελεγξει το αυτοκίνητο του (το οποίο δεν είχε ούτε γρατζουνιά).Μπαίνοντας στο αμαξι, ξέσπασα σε κλάμματα. Δεν έχω νοιώσει ποτέ ξανά τόσο αβοήθητη.

H Barcelona δεν παιζει μπαλα. Παιζει Playstation.

Respect στην ομάδα που κάνει τα combos να μοιάζουν τόσο εύκολα.

Μέσι ξέρουμε γιατί το έχασες το πέναλτυ. Λόγω χορηγού Unicef, ήθελες να κάνεις μια φιλανθρωπία.

Τι κατοχή είχατε ρε βάζελοι; Ουτε το '40 δεν είδαμε τέτοια κατοχή από ξένη χώρα.....

Καραγκιόζηδες.

Η κορυφαία χθεσινή ατάκα

Κι εκεί που γυρνάμε πτώματα χθες περασμένα μεσάνυχτα με την κολλητή μου, συζητώντας για την υγιεινή και το αν είναι σωστό να σχολιάζουμε μία άλλη γνωστή μας για την έλλειψη καθαριότητας, άκουσα την κορυφαία ατάκα, με την οποία έβγαλα όλη τη διαδρομή Βαρδάρη- Εύοσμο γελώντας.

Παρακάτω ακολουθεί ο διάλογος:

Εγώ: Ναι ρε συ, εντάξει δεν τα έπλυνε τα χέρια της αλλά εμάς δεν μας πέφτει λόγος τι κάνει
Κολλητή: Ε, εντάξει ρε συ αλλά έπιασε χίλια πράγματα στα ΙΚΕΑ (εκεί είμασταν) μετά έπιασε και την Πένυ και μετά έφαγε χωρίς να τα πλύνει! Έλεος!
Εγω: Ε ναι ούτε εμένα μου πολυάρεσε αλλά τι να κάνουμε, καθένας είναι υπεύθυνος για τη δική του υγιεινη, δεν μπορούμε να πούμε εμείς τίποτα...
Κολλητή: Α..., ενταξει όμως, εμένα δεν μ'αρέσει, πες με υπερβολική, πες με μιτοχόνδρια....(μετά δεν μπόρεσα να ακούσω τίποτα απ'τα γέλια)

Μιτοχόνδρια!!! Μιτοχόνδρια!!!!!

Και με κοιτούσε και απορημένη γιατί δεν κατάλαβε τον λόγο που γελάω!!!!!

Κολλητή μου σε λατρεύω!!

Penny

Δες φάτσα ρε!!! Δες φάτσα!!!!Πάει και κρύβεται πίσω απ'τα μαξιλάρια!

Άρης - Παναθηναϊκός

Για άλλη μία φορά θυμηθήκαμε, θέλοντας και μη, ότι βρισκόμαστε σε ελληνικά ποδοσφαιρικά γήπεδα. Θυμηθήκαμε τις παλιές καλές μέρες, πάνω που ελπίζαμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Είχαμε την αμυδρή ελπίδα ότι ίσως φέτος, το 2010, ήταν καιρός πια να δούμε ποδοσφαιρο και όχι θέατρο, παιχνίδι και όχι κοροιδία.

Και για άλλη μία φορά διαψευστήκαμε... Ο διαιτητής κ. Δαλούκας έκανε πάλι το θαύμα του και έδωσε ανύπαρκτο πέναλτυ σε ανύπαρκτο φάουλ. Και πασιφανώς ανύπαρκτο, δεν μιλάμε για καμιά δύσκολη φάση τώρα. Κλασικό ελληνικό ματς αθηναϊκής με θεσσαλονικιά ομάδα, το πέναλτυ είναι παντα χαρακτηριστική φάση,αναπόσπαστο κομμάτι του 90λεπτου.

Δεν λέω ότι ο Αρης έκανε την εκπληκτική εμφάνιση. Δεν λέω ότι αποκλείεται να είχαμε φάει κάποιο γκολ. Αλλά όταν για μία ακόμη φορά βλέπεις αυτή την εμφανή και προκλητική στάση της διαιτησίας, είναι φυσικό να εκνευριστείς.Να αποδιοργανωθείς μετά από ένα άδικο πέναλτυ, το οποίο έχεις δεχτεί για μία ακομη φορά σε ένα ματς σαν όλα τα προηγούμενα.Με τον Λέτο να δίνει ρεσιτάλ παντελούς έλλειψης αγωνιστικής συμπεριφοράς και τον Σισέ να νομίζει ότι είναι παίκτης επειδή έβαλε το πέναλτυ (το οποίο, αποφάσισε λόγω αμέτρητης εμπειρίας και μαγκιάς να εκτελέσει συρτά, δίνοντας πασούλα -αχου το μωλε-).

Μπορούσαμε και αξίζαμε,αν μη τι άλλο, την ισοπαλία. Ακουσαμε μέχρι και τον όρο "επιθετική άμυνα" για φάουλ παίκτη του ΠΑΟ προς τον επιθετικό του Άρη.Τι άλλο θα βρείτε να πείτε ρε άμοιροι εκφωνητές για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα;

Αναρωτιέμαι απλά, ως πότε θα κόβουμε εισητήριο για να βλέπουμε το ίδιο έργο.

Old Romance VS New Romance

Eντάξει ας το παραδεχτούμε όλοι, στις μέρες μας το να λέει κάποιος ότι είναι ρομαντικός επιφέρει ποινή καζούρας έως και απομόνωσης (πάνε οι μέρες που οι λεπροί πήγαιναν στη Σπιναλόγκα, τώρα στέλνουν τους ρομαντικούς για να μην μεταδώσουν την ασθένεια). Οταν ακούμε τη λέξη ρομαντισμό, βγάζουμε σπυράκια διότι είμαστε αλλεργικοί, ή το λιγότερο, κάνουμε μορφασμούς αηδίας και ρίχνουμε βλέμματα περιφρόνησης.

Αναμφισβήτητα, υπάρχουν κάποιοι βασικοί λόγοι που η πλειοψηφία απεχθάνεται (ή νομίζει ότι απεχθάνεται) τον χαρακτηρισμο αυτό.Κατ'εμέ, οι λόγοι δίωξης του ρομαντισμού είναι η τετριμμένη κλασική εικόνα (τρίπτυχο) λουλούδια-σοκολατάκια-ηλιοβασίλεμα. Οταν ακούς ρομάντζο πάει το μυαλο σου κατεύθειαν εκεί. Ε, μετά είναι αναπόφευκτο εν έτει 2010 να κάνεις "μπλιαχ".

Τι σημαίνει όμως ρομαντισμός; Κατ'αρχας, νομίζω ότι η έννοια αυτή είναι υποκειμενική. Οσο περίεργο κι αν ακούγεται. Καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τι σημαίνει γι'αυτόν το να είσαι ρομαντικός. Για παράδειγμα, είναι ρομαντισμός να γράφεις ποιηματάκια για την κοπέλα σου.Να ξημεροβραδιαζεσαι με τη σκέψη της. Να μην αντεχεις και να την παίρνεις τηλέφωνο γιατί σου έλειψε. Να περνας τόσο καλά μαζί της που να κάνεις σχέδια από τη Δευτέρα για το που να πάτε το Σαβ/κο. Να απολαμβάνεις το DVD περισσότερο επειδή το βλέπετε μαζί. Να ανυπομονείς να τη δεις για να μιλήσετε, γιατί μαζί της νοιώθεις ότι μπορείς να συννενοηθείς. Να προσπαθείς να κάνει τον σκύλο της να σε συμπαθήσει. Να πηγαίνεις κάτω απ'το σπιτι της να τη δεις για 10 λεπτά πριν φύγει στη δουλειά. Να αγοράσεις το αγαπημένο της βιβλίο και να το διαβάσεις κρυφά για να της κάνεις έκπληξη.

Να της κατεβάζεις ένα επεισόδιο από την αγαπημένη της σειρά, άσχετα αν εσύ τη σιχαίνεται. Να παίξετε μαζί Pro και να προσποιηθείς -με μεγάλη μαεστρία, για να μην το υποψιαστεί η κοπέλα- ότι έχασες, γιατί δεν σε νοιάζει και πολύ το παιχνίδι, αρκεί που την βλέπεις να προσπαθεί απεγνωσμένα να βάλει γκολ πατώντας Χ και Ο.Να παρεις εισητήρια για συναυλία,θέατρο,σινεμά ενώ έχετε κανονίσει να κάτσετε σπίτι για να απολαύσεις το πρόσωπο του/της να λάμπει και να πάρεις ως ανταμοιβή μια μεγάλη αγκαλιά. Να της κάνεις μία αφιέρωση στο ράδιο. Να ξεκινάς τη μέρα σου με χαμόγελο, επειδή βλέπεις το sms του/της "καλημέρα". Να πηγαίνετε για πικ νικ και να καταλήγετε να συζητάτε θεωρίες matrix ξαπλωμένοι στο γρασίδι. Να αγχώνεσαι όταν κάνει "γκουχ".


(αν βαρεθήκατε, πηγαίνετε στην επόμενη παράγραφο, έχει κι άλλα). Στους τσακωμούς, να κλείνεσαι στο δωμάτιο τους και να μην θες να δεις άνθρωπο. Να ζητάς συγγνώμη όταν φταίς κι ας εισαι αθεράπευτα εγωιστής.Να είναι το μοναδικό άτομο που όταν αρχίζει τις γλύκες σε πείθει να δεις "Sex and the City" ή "Star Wars"- και να απορείς πως τα κατάφερε πάλι-. Ενώ ακούς Metallica, άντε και σε μεγάλα κέφια Πορτοκάλογλου, να ανέχεσαι το "Και σε θέλω" του Σάκη γιατί σου το αφιερώνει. Παίζει και να το κατεβάσεις για να ακούσεις όλους τους στίχους.Παίζει και ασυναίσθητα να το σιγοτραγουδήσεις και να φας μεγάλη καζούρα από την παρέα. Να απορείς τι συμβαίνει και όταν είστε σε ένα κρεβάτι το μυαλό σου δεν πάει αυτόματα στο σεξ -ναι μπορεί να συμβεί-. Να μην καταλαβαίνεις πως γίνεται να σε κερδίζει στο τάβλι μονίμως -μάλλον φταίει το ότι δεν σε πολυνοιάζει να κερδίσεις-.Να βλέπετε ποδόσφαιρο/μπάσκετ μαζί και μάλιστα να κάνει εύστοχα σχόλια που σε αφήνουν άναυδο -και περήφανο μαζί αφού καμαρώνεις γι'αυτήν στους κολλητούς-.

Και αμέτρητα άλλα.....

Ποιος μπορεί ειλικρινά να πει ότι δεν έχει κάνει τίποτα από τα παραπάνω για κανέναν έρωτα του; That's right, κανείς. Γιατί; Γιατί είτε θέλετε να το παραδεχτείτε, είτε όχι, όταν είστε ερωτευμένοι, είστε και ρομαντικοί. ΟΛΟΙ. Οπότε υπάρχουν δύο είδη ρομαντισμού, ο "ξεπερασμένος και ψεύτικος" του στυλ "Δες τα λουλούδια που έφερα,σ'αγαπω, παμε σπίτι μου" και ο "λανθάνων,έμμεσος" που συνήθως παρουσιάζεται από το πουθενά όταν ερωτευτούμε και μας κάνει να βλέπουμε την καθημερινότητα με τον ίδιον μεν σκεπτικισμό, αλλά για πρώτη φορά και με μία αχτίδα ελπίδας ότι ίσως να βελτιωθεί.

Inception

Χθες πήγαμε σινεμά. 8.30 είδαμε τον "Σρεκ", 11 το "Inception" (η ελληνική μεταφραση στην ταινία αναφερόταν ως "Απαρχή"). Η ταινία, όπως είδα αργότερα ήταν του Κ. Νόλαν και διήρκεσε 2,5 ώρες. Βγήκαμε περίπου στις 2 βέβαια γιατί έκανε και διάλειμμα.Αυτά σας τα λεω γιατι βαριέμαι να σκέφτομαι καλό πρόλογο.

Μετά την έξοδο, έχω να πω, ότι είχα καιρό να δω ταινία που να με κάνει να την σκεφτομαι και στον ύπνο μου. Προσπάθησα να κοιμηθώ για να δω κάποιο όνειρο αλλά συνειδητό, να βιώσω αυτά που έκαναν οι Συλλέκτες. Για να μην σας μπερδεύω να σας πω λοιπόν το στόρι, όσο μπορώ φυσικά να αναλύσω με λόγια.

Εκτός των επαγγελμάτων που μέχρι τώρα γνωρίζαμε, υπάρχουν και αυτά που ασχολούνται με την "παρέμβαση στο υποσυνείδητο" κάτι το οποίο επιτυγχάνεται μέσα σε όνειρα που βλέπει ο εκάστοτε "Στόχος" (subject) στα οποία παρίστανται φυσικά οι "Συλλέκτες". Η παρέμβαση στο υποσυνείδητο μπορεί να εχει ως στόχο να εκμαιευτούν μυστικά,μυστικοί συνδυασμοί, ή στην προκειμένη περίπτωση να "φυτευτεί " μια ιδέα (η καλύτερη ατάκα του έργου αφορά αυτήν την έννοια της ιδέας) στο υποσυνείδητο του ανθρώπου ο οποίος ονειρεύεται με στόχο την χειραγώγηση του για άλλους σκοπούς.

Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι απλά όταν μιλάμε για ανθρώπους -στόχους- δισεκατομμυριούχους, οι οποίοι γνωρίζουν τον κίνδυνο που διατρέχουν και έχουν εκπαιδευτεί για να προφυλαχτούν. Το σχέδιο της ομάδας για να εισβάλλουν στο μυαλό του στόχου τους είναι εξίσου πολύπλοκο. 3 επίπεδα ονείρου, όνειρο μέσα σε όνειρο, 3 διαφορετικοί κόσμοι, στους οποίους 7 άτομα πρέπει να έχουν σχεδιάσει και συγχρονίσει κάθε κίνηση προσπαθώντας παράλληλα να αποφύγουν τις Προβολές "Projections" του υποσυνείδητου στο οποίο βρίσκονται.

Οσοι δεν το είδατε τρέξτε. Δεν είναι σενάριο που αξίζει να χάσετε.Η ταινία είναι must αλλά δεν συνίσταται για αυτούς που έχουν συνηθίσει να μην σκέφτονται όταν βλέπουν έργα.2,5 ώρες θα χαθείτε στους λαβύρινθους της Αριάδνης. (Δεν ξέρω αν το έκαναν επίτηδες, πάντως η Αριάδνη, όπως και στη μυθολογία, είναι αυτή που παρέχει την έξοδο των λαβύρινθων, αφού αυτή τους σχεδίασε).

Και τώρα όσοι δεν είδατε την ταινία, σταματήστε να διαβάζετε. Θα σας χαλάσω τις εκπλήξεις. Οι υπόλοιποι, που την είδατε ήδη, παρακαλώ ακούστε τις απορίες και τις ενστάσεις μου για το έργο. (Ηρεμήστε, είναι μόλις 2!)

Πρώτον, ο Ντομ (Ντι Κάπριο) όταν προσπαθώντας να βγει από τον ονειρικό κόσμο που βρισκόταν με την γυναίκα του (Μολ),η οποία δεν ήθελε να επιστρέψει, της φύτεψε την ιδέα ότι αυτό που ζουν εκεί δεν ήταν πραγματικό. Το πρόβλημα παρουσιάστηκε όταν επανήλθαν στην πραγματική ζωή και η Μολ εξακολουθούσε να πιστεύει ότι και πάλι δεν ήταν αληθινό, αλλά βρισκόταν σε όνειρο. Γι'αυτό και αυτοκτόνησε βέβαιη πως θα πήγαινε στην αληθινή της ζωή, την πραγματικότητα. Καλά μέχρι εδώ; Καλά. Γιατί ο Ντομ, βλέποντας την γυναίκα του να βασανίζεται καθημερινά και να επαναλαμβάνει οτι θέλει να πεθάνει, εξαιτίας της ιδέας που της είχε ο ίδιος δημιουργήσει, δεν της είπε την αλήθεια όσο ήταν ακόμη ζωντανή; Γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να το αποκαλύψει στην προβολή της την ώρα που "πέθαινε"; Εφόσον ήξερε ότι αν της το έλεγε αυτό εξαρχής, υπήρχε μεν το ενδεχόμενο να τον χωρίσει (λέμε τωρα) αλλά τουλάχιστον θα ήταν ζωντανή.Και υγιής γιατί θα ήξερε την αλήθεια.

Δεύτερον, στην τελευταία σκηνή, όπου ο Ντομ αγκαλιάζει επιτέλους τα παιδια του, βλέπουμε την σβούρα του (το "Τοτέμ" του δηλαδή) να γυρίζει χωρίς τελικά να πέσει, για να καταλάβουμε αν αυτό που ζει είναι αληθινό ή όχι. Ωστόσο, όταν βρισκόταν μέσα σε όνειρο η σβούρα γύριζε κάνοντας ακριβώς τον ίδιο ήχο και μη αποκλίνοντας καθόλου δεξιά και αριστερά, ενώ στην τελευταία σκηνή, η σβούρα κάνει κάποιες περίεργες (ανεπαίσθητες σχεδόν) κινήσεις, που να σε κάνουν να σκεφτείς ότι θα πέσει. Και εκεί κλείνει το πλάνο. Τελικά τι έγινε; Ονειρο η πραγματικότητα;

Και για το τέλος, the line που λέγαμε....

“What is the most contagious parasite?” “An idea.” "From the tiniest seed, it spreads like a virus", he explains. "This is what makes it vulnerable to manipulation and theft".


Υγ. Ψάχνοντας, βρήκα ένα site με απορίες και απαντήσεις για το έργο. Παραθέτω το λίνκ όπου υπάρχουν οι θεωρίες για τη σβούρα και κάποια άλλα που δεν τα είχα σκεφτεί, όπως το πως θα μπορούσε η Αριάδνη να γνωρίζει τους αριθμούς που θα έλεγε ο Φίσερ για να τους χρησιμοποιήσει ως δωμάτια ξενοδοχείου:

Ιnception theories

Βόλτα στον Εύοσμο

Σήμερα το μεσημέρι, περίπου 3.30, έβγαλα βόλτα την Penny. Θα ήθελα να καταγράψω τα περιστατικά κατά τη διάρκεια αυτής της καθημερινής διαδρομής μέχρι ένα παρκάκι που την πάω γιατί δεν έχει πολύ κόσμο,για να δω αν μόνο σε'μενα φάνηκαν "too much για μια βολτα. Ξεκινάω με το αμάξι, βγαίνω από το πάρκινγκ, περνάει το λεωφορείο (εννοείται δεν με αφήνει να περάσω,αλλοίμονο, δεν έχει σημασία που θα είναι σταματημένος λίγα μέτρα πιο δίπλα για μερικά λεπτά, δεν νοείται να επιτρέψει ο οδηγός λεωφορείου ΙΧ να περάσει). Επειδή ακριβώς το λεωφορείο είναι σταματημένο (η στάση είναι μπροστά απ'το σπίτι μου) σχηματίζεται ουρά από πίσω του 5-6 αυτοκινήτων. Εγώ, να περιμένω και να το βλέπουν όλοι.

Φυσικά, επειδή είμαστε στην Ελλάδα και τον αθάνατο πολιτισμό της (πολλά πράγματα είναι αθάνατα στην χώρα αυτή, θα αναλυθούν σε επόμενες αναρτησεις), κανένα από τα επόμενα αυτοκίνητα δε με άφησαν να περάσω. Κοιτάνε όλοι σαφώς, αλλά με το βλέμμα "χαχα keep dreaming" και φεύγουν κάνοντας δραματική έξοδο υπεροψίας. Εννοείται πέρασαν κι άλλα αυτοκίνητα, ώσπου κάποια δοξασμένη στιγμή δεν διακρίνω τίποτα στον ορίζοντα οπότε δεν το ξανασκέφτομαι, στον συγκεκριμένο δρόμο άμα προλάβεις πρόλαβες, αλλιώς σβήσε καλύτερα τη μηχανή και κάτσε κοίταγε.

Οδηγάω και μπροστά μου έχω το σχολικό "H Θεοτόκος". Περνάνε διάφορες σκέψεις απ'το μυαλό σχετικά με το αν θα έστελνα ποτέ το παιδί μου σε τέτοιο νηπιαγωγείο/παιδικό σταθμό κτλ. Στάση στη Μεγάλου Αλεξάνδρου η Θεοτόκος. Λέω θα κατέβει κανένα παιδί, κάτσε να σπάσουμε πλάκα με το τι θα φοράει. Και αντι για παιδί, κατεβαίνει η Ελένη Λουκά. Δηλαδή όχι αυτοπροσώπως αλλά συγγένεια έχουν σίγουρα. Ξερακιανή γεροντοκόρη, 4οκάτι, μακριά φούστα κάτω απτο γόνατο, από αυτές που φοράνε οι γιαγιάδες, φλοράλ πουκάμισο κουμπωμένο μεχρι τον λαιμό,χωρίς λαιμόκοψη.σχεδόν σε στυλ ζιβάγκο και τσάντα χαρτοφύλακας μαύρη. Φαντάσου, το παιδί μου να είχε αυτην για πρώτη δασκάλα. Και να νόμιζε ότι είναι έτσι ο φυσιολογικός κόσμος.Φαντάσου τι θα έκανε αν το παιδί μου,εκεί που τους δίδασκε όλη την παλαιά και καινή διαθήκη μαζί με τις παραβολές και 4 ευαγγέλια, έλεγε "η μαμα μου λέει ότι δεν έχει σημασία να μάθουμε τα πάντα για μία θρησκεία και ότι μπορούμε να διαλέξουμε ό,τιμας εκφράζει στην πορεία γιατί τώρα είμαστε παιδιά". Με το ένα πόδι στη γωνία το μικρό και επείγουσα κλήση στην μητέρα για συμμόρφωση με τους κανόνες της Θεοτόκου. Κάψιμο...

Φτάνουμε με την Πένι στο πάρκο. Αρχίζει να τρέχει πανω κάτω να μυρίζει κτλ. Παραδίπλα κάτι γύφτοι φορτώνουν μαύρες σακούλες σε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο με καρότσα, υποψιάζομαι ότι ήταν Toyota αν και δεν υπήρχε καμία επιγραφή. Με κοιτάνε με κλεφτές ματιές και προσπαθούν να κάνουν πιο γρήγορα. Παίζει να έγινα μάρτυρας και σε φορτοεκφόρτωση πτώματος.. Αν και δεν το πολυπιστεύω, είχαν και παιδιά μαζί τους, άσε που δεν μύριζε τίποτα. Μάλλον κανένα νοικοκυριό θα ξεσήκωσαν, ποιος θα το κλαίει αναρωτιέμαι.Γυρνάω από την άλλη, η Πένι τους γαυγίζει,την αγριοκοιτάνε, την τραβάω μην βρεθούμε κι εμείς σε καμιά σακούλα.

Πάμε κάνουμε τις βόλτες μας, φεύγουμε. οπως στριβω, στα αριστερά βλέπω ένα σκουπιδιάρικο (να πω απορριματοφορο για να ειμαι πιο politically correct?) με τους -αντε- υπαλλήλους να κάνουν τη δουλεια τους και να παίρνουν έναν κάδο να τον βάλουν στους γάτζους του οχήματος. Και εκει που πάει το μηχάνημα να γυρίσει τον κάδο και να τον αδειάσει, πετιεται από μέσα ένα ποντίκι, κάνει ένα τεράστιο άλμα από το εσωτερικό του κάδου, προσγειώνεται στην άσφαλτο με 2-3 τούμπες και αφού συνέρχεται τρέχει προς τον πλησιέστερο υπόνομο. Αφού σταμάτησα για να το δω. Αυτό θα πει ηρωική πράξη. Τα'δωσε όλα το ποντικι.Δεν δίστασε να ριψοκινδυνέψει όταν ένοιωσε κίνδυνο. Μπράβο του.

Αγαπημένες μου σειρές

Οι περισσότεροι από εμάς, για να μην πω όλοι, έχουμε σειρές τις οποίες έχουμε ξεχωρίσει για τον α η β λόγο (μην ακούσω κανέναν να κάνει κιχ για το LOST, θα τον θάψω ζωντανό μέσα στην καταπακτή να πατάει το κουμπί κάθε μία ώρα!) . Ήρθε η -πολυαναμενόμενη- στιγμή να παρουσιάσω κι εγώ λοιπόν τις δικές μου αγαπημένες σειρές και παρακαλούνται όσοι δεν συμφωνούν να κάνουν τουμπεκί.

#1 The Big Bang Theory - Οπως ίσως -λέμε,ίσως- υποψιαστήκατε από κάποια ποστ, εικόνες και επικεφαλίδες λατρεύω τη σειρά. Λατρεύω τον Sheldon, έχω παραγγείλει και φοράω πλέον από America customized T-shirt που λέει το δικό μου σύνθημα " I only date theoretical physicists" και από πίσω "...named Sheldon Cooper". Όποιος την βλέπει, μπορεί να καταλάβει γιατί, όποιος δεν την βλέπει, δεν μπορεί καν να καταλάβει τι λένε, οπότε καλά κάνει να μην κουράζει και το "μυαλό" του.

#2 Law & Order SVU - 11 σεζον, τις έχω δει όλες και τις ξαναβλέπω, μία από τα torrents που έχω κατεβάσει (να'ναι καλα αυτός που με έμαθε τι να πατάω για να κατεβάσω απο'κει και τώρα το παίζω έξυπνη και σε άλλους). Μοναδική σειρά, στο καστ έχει γίνει νομιζω μία από τις καλύτερες επιλογές (με μοναδική εξαίρεση τη δική μου αγαπημένη εισαγγελέα Άλεξ Κάμποτ). Οι υποθέσεις είναι πάντα ενδιαφέρουσες και επιτέλους, μια σειρά που δεν επικεντρώνεται στην σχεση μεταξύ των συνεργατών Ολίβιας και Έλιοτ.

#3 Τhe Simpsons - Αν δεν κάνω λάθος έχουν φτάσει τις 20 σεζόν... Τα λόγια είναι περιττά γι'αυτή τη σειρά. Βέβαια τιθεται πάλι το ζήτημα εάν είσαι σε διανοητικό επίπεδο να πιάσεις τα μηνύματα που περνάνε.. Οχι δεν είναι τόσο φανερά όσο της Κορίνας της Αγριογατας, οπότε μην το ψάχνεις καλύτερα.

#4 FRIENDS - Οποιος μου πει οτι δεν έχει δει, γελάσει ή συγκινηθεί ποτέ από τα Φιλαράκια, θα είναι ψεύτης. Θες από το Star το Σαβ/κο, θες DVD από εφημερίδες ή και φίλους, αποκλείεται να μην έχετε δει τη σειρά!

#5 CSI Las Vegas (όχι New York,Miami κτλ κτλ) - Έβλεπα από όταν πρωτοάρχισε αλλά όταν έφυγε ο Γκρίσομ έγινε μάπα το καρπούζι. Χωρις τον στυλοβάτη ουσιαστικά της σειράς που πάτε ξυπόλητοι στα αγγούρια;;

#6 Prison Break - Αν δεν έχετε δει έστω την πρώτη και δεύτερη σεζόν, δεν ξέρετε τι χάνετε. Εστω αυτές τις δύο ή μία απ'τις δύο. αντε 3η και 4η μπορεί να κούρασαν, εμένα προσωπικά μόνο η 4η αλλά έχει μέσα ερμηνείες και χαρακτήρες που δεν θα ξαναδείτε. (προσωπικός αγαπημένος T-Bag)

#7 South Park - Κι αυτό με cartoons είναι αλλά καμία σχέση με παιδικά. Μου το ανέφερε μια φίλη μου και είχα απο καιρό ακούσει για τη σειρά οπότε εδώ και κάτι μέρες ξεκίνησα να βλέπω την πρώτη σεζόν (14 έχει η άτιμη). Μέχρι στιγμής μ'αρέσει πολύ. Εδώ ξεχωρίζει ο Καρτμαν!

Τώρα μπορεί να βλέπω και άλλες αλλά σιγά μην κάθομαι να σκέφτομαι κι άλλο. Ασε που μερικές είναι και ντροπιαστικό να τις αναφέρω!

Ακούστε απλά

Claire de Lune


Flightless Bird


Μερικές φορές μια μελωδία μιλάει καλύτερα.

TOP TEN κουλών πραγμάτων που μου έχουν συμβεί (part 2)

Μετά από public demand (ενός ατόμου) θα γράψω κάποια ακόμα γεγονότα που μου έχουν συμβεί κατά καιρούς και αποτέλεσαν για'μένα αξέχαστες εμπειρίες!

#5 Ο γείτονας μας από απέναντι. Αυτό το περιστατικό, φρεσκάρεται κατά περιόδους λόγω επανάληψης. Ο απέναντι λοιπόν, παντρεμένος με 2 μικρούς γιούς (8-9 ετων). Κάθε, μα κάθε φορά που τύχει -μαύρη η ώρα- να μπεις μαζί του στο ασανσέρ σου λέει καλημέρα και σε κοιτάει στο στήθος. Σου λέει ΟΤΙδήποτε και δεν σε κοιτάει πουθενά αλλού. Μπαίνεις μέσα και μαρτυράς την ώρα που μετακόμισες στην οικοδομή.Καρφώνει, εστιάζει καλύτερα και από shotgun στο επίμαχο σημείο και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι αντί για το 4ο, ζεις στον 343ο όροφο. Δεν περνάνε τα δευτερόλεπτα μαζί του,μοιάζουν αιώνας.Εάν δε,κάνεις το θανάσιμο λάθος και βγεις βράδυ με κάτι πιο "ανοιχτό" , ένα ντεκολτέ βρε αδερφέ, τότε βρες ζακέτα να κρυφτείς. Ανέφερα ότι είναι αστυνομικός; Οχι ε; Χα.Χα.Χα.

#6 Πρωταγωνιστούν: εγώ, Μ. (σχέση μου απο 2003-2004) και χτυπημένος τύπος(εφεξής θα αναφέρεται ως Χ.Τ. για λόγους συντομίας). Ωρα 10.30, ώρα αποχωρισμού με Μ. στον σταθμό, αυτός παίρνει το δικό του λεωφορείο, εγώ το δικό μου. Μπροστά από το δικό μου λεωφορείο, λίγο πριν φύγω. Κόβουμε με τον Μ. έναν τύπο να με κοιτάει περίεργα (Χ.Τ.)και να χαμογελάει (ο τύπος αθλιότητα, μακρί λιγδιασμένο μαλλί, φάτσα είμαι με 24ωρη άδεια απο το ΔΑΦΝΙ, ντύσιμο είχε έναν κάδο ανοιχτό και μπήκα). Ανησυχούμε. Πάω να ανέβω στο λεωφορείο, ανεβαίνει κ αυτός, με τραβάει ο Μ. μου λέει μην μπεις και κλείνουν οι πόρτες χωρίς να προλάβει να κατέβει αυτός. Φεύγει.Ωραία αγάπη μου γλυτωσες μου λέει ο Μ. Φεύγει κ αυτός, φεύγω κι εγώ με το επόμενο. Κάθομαι στις μονές καρέκλες (έχει σημασία) που από πίσω έχει επίσης μονές (όποιος έχει μπει σε παλιό μπλε λεωφορείο, ξέρει). Βάζω -τι άλλο- mp3 και στέλνουμε μηνύματα με τον έρωτα (χαχα, είμασταν 17 τι να κάνουμε). Στάση επόμενη, ανεβαίνει ο Χ.Τ. ο οποίος είχε κατέβει και περίμενε το επόμενο για να με πετύχει. Τον βλέπω, πανικοβάλλομαι. Το λεωφορείο άδειο (ε ρε π&^$ μου τη γκαντεμιά μου μέσα), κάθεται από πίσω μου και αρχίζει να μου μιλάει. Δυναμώνω το mp3 να μην ακούω (for the record, δεν άκουσα ποτέ ούτε μία λέξη).Στέλνω έντρομη μηνύματα στον Μ. και του λέω τι γίνεται. Και πάνω που στέλνω μηνύματα, νοιώθω το χέρι του...Αρχίζει να χαϊδεύει τα μαλλιά μου απαλά. Ανατριχίλα. Κάτι σαν το The Grudge στην σκηνή του ντούζ που νοιώθει η άλλη ένα χέρι στο κεφάλι της. Μου κόβονται τα πόδια.Συνεχίζει απτόητος να μιλάει και το χέρι του έχει φτάσει πια στο αυτί μου. Σηκώνομαι σε μία άσχετη στάση τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες και φεύγω τρέχοντας... Κι αν σας έλεγα ότι δεν ήταν αυτή η τελευταία συνάντηση;

#7 Λευκός Πύργος (μέρος τρόμοπυ γιαμενα). Ιδια πάνω κάτω εποχή. Καλοκαιράκι, Ιούνιος. Τέλος εξετάσεων. Με μια φίλη μου την Α. είμαστε στην Παραλία και περπατάμε. Πολύς κόσμος, μετά από ώρα, βρίσκουμε ένα παγκάκι που καθόταν ένας κύριος στην άκρη και καθόμαστε κι εμείς. Αρχίζουμε κλασικά να μιλάμε και σε κάποια φάση τι συμβαίνει;Περνάει από μπροστά ο Χ.Τ (παρακαλώ, όσοι απορείτε για τα αρχικά να προσέχετε περισσότερο!), τρέχοντας, σταματάει μπροστά μου, με βγάζει μια φωτογραφία με μία φωτογραφική που κρατάει και φεύγει επισης τρέχοντας! Κόκκαλο εγώ, η Α. και ο κύριος δίπλα μας.
Α: Κατάλαβα καλά; Σε έβγαλε φωτογραφία αυτός;
Εγω: ........Ναι........Νομίζω.........(χαμένη)
Κύριος: Σε ξέρει παιδί μου;
Εγω: Οχι.
Α: Μήπως είναι μανιακός δολοφόνος;
Εγω: Δεν ξέρω.............
Α: Και τώρα δηλαδή αυτός θα έχει για πάντα μια φωτογραφία σου να την κάνει ό,τι θέλει;
Εγω: Δεν ξέρω.............

Τα εναπομείναντα 3 γεγονότα, σε επόμενο ποστ. Κι αν νομίζετε ότι τα παραπάνω αποτελούν αποκύημα της φαντασίας μου, πόσο θα ήθελα να είχατε δίκιο....

Alice in Wonderland

Χθές αποφασίσαμε να δούμε την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων μετά από πολλές φορές που το είχαμε επιχειρησει αλλά λόγω διαφόρων άσχετων πραγμάτων (το ξεχάσαμε, βγήκαν καινούρια τρασοθρίλερ , βγήκαμε αντί να κάτσουμε σπίτι κτλ) δεν το κάναμε.



Οπως είπα και σε άλλα ποστ,θα είμαι λακωνική. Δεν μπορώ τις ατελείωτες αναλύσεις, ούτε είμαι και ειδική στο θέμα της κριτικής μιας ταινίας.Οπότε έχουμε και λέμε: Κατ'αρχάς μετά την Νύφη λατρεύω τον Τιμ Μπάρτον. Είμαι μεγάλη θαυμάστρια και θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος με τον Depp έχει "δέσει" πολύ καλά, κουβαλάνε και οι δύο μία δόση τρέλας.Νομίζω ότι η ταινία ήταν πολύ όμορφη και έδωσε στο σχεδόν ξεχασμένο παραμύθι μια νέα πνοή.Τα τοπία, τα σκηνικά, το δάσος, τα παλάτια, όλα ήταν μαγευτικά.

Οσον αφορα τους χαρακτήρες, η Αλίκη ήταν καλή. Μέχρι εκεί, δεν τρελάθηκα. Εμφανισιακά, ήταν ό,τι ακριβώς έχουμε στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε την ηρωίδα αλλά προσωπικά ήθελα να βγάλει έναν μεγαλύτερο δυναμισμό που δεν είδα.
Ο Καπελάς έδωσε ρέστα εκτός ενός σημείου που με πείραξε πολύ, θα το ομολογήσω γιατί έπρεπε νομίζω να το έιχε προσέξει. Στην σκηνή που έρχεται η Αλίκη ενώ πίνουν τσάι με τον λαγό και την Μέλι (ποντικάκι) , ανεβαίνει στο τραπέζι και προχωράει για να την φέρει. Το περπάτημα του όμως είναι ΟΛΟΙΔΙΟ με αυτό του Jack Sparrow και νομίζω ότι είναι ανεπίτρεπτο. Ο Sparrow είναι ένας. Ολοι περιμένουμε για το 4ο σίκουελ με ανυπομονησία Johnny.Δεν χρειαζόμασταν υπενθύμιση...(Btw η Ελίζαμπεθ απ'τους "Πειρατές της Καραϊβικής" είχε τον δυναμισμό που θα ήθελα να αποκτήσει η Αλίκη, όχι φυσικά απ'την αρχή αλλά σταδιακά καθώς συνειδητοποιούσε την πραγματικότητα.)
Η Καρτερ ήταν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ. ΜΟΝΑΔΙΚΗ. By far η καλύτερη ερμηνεία στο συγκεκριμένο έργο. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, πέραν του ότι έτρεμα κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της.Μιλάμε για πολύ φόβο. (καημένο βατραχάκι με τις πίτες)
Τέλος, η απόλυτη χαζοβασίλισσα, η λευκή (Αν Χαθαγουέι). Ωραία ερμηνεία, χαζός ρόλος. Οσο την βλέπαμε γελούσαμε. Συγγνωμη, αλλά αν είχα κι εγώ μια αδερφή τόσο ηλίθια, να αιωρείται όλη μέρα δεξιά αριστερά, με τα χεράκια να κινούνται απαλά και να ακούω τη φωνούλα αυτή την γλυκανάλατη να μιλάει, ε, θα την είχα ήδη σκοτώσει. Δηλαδή δεν γίνεται κυρά μου, να πηγαίνεις στη μάχη και το άλογο σου να είναι ένα στάδιο πριν τη λατέρνα,λίγο πριν βγει στην σκηνή στα καλλιστεία!!! Δεν γίνεται να το παίζεις καλόκαρδη, αγαθή και ταπεινή,να πηγαίνεις να σωσεις τον λαό σου αλλά να σου κουβαλάνε οι υπηρέτες τα σκαλάκια για να ανέβεις στο άλογο πριν και μετά την μάχη!Δεν γίνεται να θες να είσαι βασίλισσα αλλά να βάζεις άλλον να βγάλει το φίδι απ'την τρύπα και μετά να φοράς εσύ το στέμμα!! Μόνο η Κάρι Μπράτσο έλειπε,να γίνουν αυτοκόλλητες!Εγώ δίνω κι ένα δίκιο στην κόκκινη βασίλισσα.
Εν ολίγοις, αξίζει να την δείτε εάν είστε φαν του είδους (παραμυθο-ονειρικο-φανταστικό). Θα περάσετε πολύ ωραία!

TOP TEN κουλών πραγμάτων που μου έχουν συμβεί (part 1)

Χθες λοιπόν, κι ενώ είμασταν στην 345η Heineken στο σύνηθες μαγαζί στην Άθωνος, αναλογιζόμασταν κουλά πράγματα που μας έχουν συμβεί κατά καιρούς, συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα είχαν συμβεί σε'μένα από μία παρέα 4 ατόμων. Γιατί όμως; Μήπως έχω κάποιο μαγνήτη κουλοπεριστατικών; Γιατί τόσα πολλά μαζεμένα σε ένα άτομο αρχίζει να γίνεται υπερβολικά ύποπτο!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε (τα περιστατικά κατατάσσονται με τυχαία σειρά και όχι με χρονολογική ή με βαθμό κουλαμάρας):

#1 Λεωφορείο 31. Ωρα 7 το πρωί. Διαδρομή προς Βούλγαρη. Σάββατο. Πηγαίνω στα ΚΤΕΛ (ναι 3 χρόνια πριν δεν είχα αυτοκίνητο) για να συνεχίσω τη διαδρομή για Χαλκιδική, στη δουλειά μου. Αγουροξυπνημένη, νυσταγμένη, το λεωφορείο σχεδόν άδειο, εγώ και άλλοι 5-6 επιβάτες σκόρπιοι. Κάθομαι με τo mp3 επέκταση των αυτιών μου κλασικά (δεν τα έβγαζα ποτέ εκείνη την περίοδο) σε μία απ'τις ανάποδες θέσεις (γιατί μ'αρέσουν περισσότερο) και κοιτάω το τζάμι,χαμένη στις σκέψεις μου "πω πάλι κωλόκαιρος" "πόσα ακόμα Σάββατα μου μένουν;" "Τι φοράει αυτό το σούργελο χειμωνιάτικα" κτλ. Ξαφνικά απ'τα βάθη των ακουστικών ακούω κραυγές.Γυρνάω αδιάφορη το κεφάλι μου και βλέπω έναν παππού που καθόταν απέναντι μου να κάνει έντονες χειρονομίες και να με κοιτάει. Βγάζω το ένα ακουστικό απορημένη, ακούω να ωρύεται για κάτι αλλά δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι γίνεται.Βγάζω και το δεύτερο ακουστικό και πιάνω φράσεις "Εσύ!!!!!!" "Εσύ είσαι!!!!!" "Σε είδα!!!!!!" "Κατέβα να πάμε στην αστυνομία!!" Έντρομη, ρωτάω για τι πράγμα μιλάει και ορίστε η καταπληκτική απάντηση που παίρνω ξημερώματα Σαββάτου "Εσύυυυυυυ είσαι το χαμένο παιδί απ'τις ειδήσεις του ΑΝΤ1!!!!!!!!" "Εσύ, σε είδα που το έσκασες απ'το σπίτι σου, κατέβα τώρα να πάμε στην αστυνομία!!!" Οι επιβάτες να με κοιτάνε περίεργα, μία γιαγιά να με σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω και να αναρωτιέται (εμφανώς ) μήπως με ξέρει, ο οδηγός να έχει γυρίσει το κεφάλι προσπαθώντας να με δει κι εγώ να είμαι χαμένη και εντελώς παγωμένη. Αρχίζω να συνέρχομαι, "Τι λέτε κύριε, κάνετε λάθος, δεν έχω καμία σχέση με το παιδί αυτό" Να μην τα πολυλογώ, το ρεζιλίκι συνεχίστηκε και ο παππούς πείστηκε μόνο όταν επενέβησαν και άλλοι (έχοντες σώας τας φρένας) και ενώ ήταν έτοιμος να με πιάσει απ'το χέρι να με σύρει μέχρι το τμήμα, ηρέμησε και ξαναέκατσε στη θέση του (α δε σας το είπα; Είχε σηκωθεί κιόλας).

#2 Τύπος προσπαθεί μέσα στο λεωφορείο με την πρόφαση ότι θέλει να με ρωτήσει κάτι για το mp3 (τελικά, αυτή είναι η ρίζα του κακού) να μου χουφτώσει το στήθος. Το κάνει μία (γιατί αυτό το άτιμο το είχα κρεμασμένο στο λαιμό μου) τον αγριοκοιτάζω. Κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει, επιχειρεί και 2η φορά το ίδιο, του πιάνω το χέρι και λέω ότι αν το ξανακάνει θα του το κόψω απ'τη ρίζα. Το λεωφορείο τίγκα οπότε δεν τον έπαιρνε για πολλά πολλά, λήξη επεισοδίου.

#3 Καθισμένες εγώ και η κολλητή μου, 16χρονα τότε, σε ένα παγκάκι κάτω από τον Λευκό Πύργο, μπροστά στα "σκαλάκια". Δίπλα παρκαρισμένη μία μηχανή. Εμείς στην κοσμάρα μας, χαζολογάμε, έρχεται σε κάποια φάση και ο τύπος να πάρει την μηχανή. Ανεβαίνει, μας κοιτάει, γύρω στα 30-35, χαμογελάει, χαμογελάμε κι εμείς και μας λέει "Καλημέρα κορίτσια!" "Καλημέρα " εμείς. "Σεξ κάνετε;" Δεν ξανακάτσαμε σε εκείνο το παγκάκι από τότε.

#4 Το βράδυ μετά τη δουλειά, είμαι Χαριλάου στο ύψος του ναού (δεν θέλω σχόλια) και βαριέμαι να πάρω το λεωφορείο, λέω "Χ#σ'το, θα πάρω ταξί". Μαύρη η ώρα. (Στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι η πλειοψηφία των ταξιτζήδων που έχω πετύχει είναι πολύ καλοί.) Δαυίδ το όνομα του. 35+ η ηλικία του. Αρχίζει να μου την πέφτει από το λεπτό που έκλεισα την πόρτα (ευτυχώς έκατσα πίσω). Αισχροί υπαινιγμοί, πονηρά βλέμματα, λιγούρικο ύφος, γλοιώδης φάτσα, όλα τα κλισέ μαζεμένα. Φτάνουμε σπίτι μου (του είπα να σταματήσει πιο μακριά, μην έχω κι άλλα), λέει ¨Θέλω το κινητό σου" .Προσπαθώ ευγενικά να τον αποφύγω, μην νευριάσει και με πάει σε καμιά ερημιά να με βιάσει, και τότε κάνει το κορυφαίο: Με κοιτάει περίεργα και κλειδώνει τις ασφάλειες. Πάγωμα, Τρόμος. Λέω "αυτό ήταν, θα σε βιάσει". Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και του λέω ότι με περιμένουν και καλύτερα να μου δωσει το κινητό του για να τον πάρω αύριο να βγούμε. Βάζω τα δυνατά μου και του χαμογελάω γλυκά (δε φαντάζεστε πόση προσπάθεια χρειάστηκε) και τον κόβω να πείθεται. Μου δίνει το νούμερο και προσποιούμαι την κολακευμένη/χαρούμενη/τρελά ενδιαφερόμενη κοπέλα, φαίνεται να ενθουσιάζεται και ανοίγει τις πόρτες. " Αύριο φόρα κάτι πιο ανοιχτό, όχι πάλι πουκάμισο" η ατάκα αποχωρισμού.

Τα υπόλοιπα σε επόμενο ποστ, σοκαρομαι ξανα τώρα που τα σκέφτομαι.

Κοιτα πως μ'εκανες - Διασκευή

Κοιτα πως μ'εκανες

Το διάσημο τραγούδι του Νίκου Γκανού σε δική μου dirty - διασκεύη

Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μια στιγμή,

τον τραβάς δυνατά σαν ρουφήχτρα εσύ,

μια βουτιά χαμηλά,

και στις χειλάρες σου αφήνομαι... (ουο - οοοοοο)

Τον κρατάς, τον φιλάς και ξαναβογγάς,

με γλυψιές με μεθάς, μα αλλού το πας,

από πίσω εγω δεν τον παίρνω τ'ορκίζομαι...

Ξέρεις να τον παίζεις καλά,

ο π&%$# μου παίρνει φωτιά,και,

κοίτα πως μέκανες, μ'έκανες

να τρέχω πίσω σου εγώ 

να ζητιανεύω γ*μησι,

ένα γ*μήσι, μήσι,

να θέλω όπως κι εσύ 

 να ρίξεις πάνω μου χ*σι,πανω μου χ*σι

Κοίτα πως μ'έκανες - x8

 Ό,τι θες και ζητάς θα το βρεις εδώ 

Θα μπορείς να με πηδάς όπως θες μωρό

Ξέρω παίρνεις πολλούς,

μα να ξεφύγω δεν γίνεται...-ουοοοοοο

Μια φορά αν μπορώ θα το πω το ναι,

θα στηθώ κι ας πονώ,να μη βγεις ποτέ

γιατί η π*$α αυτή

με καμιά δε συγκρίνεται... - ουουουουουου

Ξέρεις να τον παίζεις καλά,

ο π&%$# μου παίρνει φωτιά, και,

κοίτα πως μέκανες, μ'έκανες

να τρέχω πίσω σου εγώ 

να ζητιανεύω γ*μησι,

ένα γ*μήσι, μήσι,

να θέλω όπως κι εσύ 

 να ρίξεις πάνω μου χ*σι,πανω μου χ*σι

Κοίτα πως μ'έκανες - x8

Θα κάνω ό,τι θέλεις,

θα σκύψω στη στιγμή

όρια δεν έχω

γουστάρω την ψ*&η

Αν είσαι εσύ μαζί μου,

εγώ έχω σκοπό

ξεσκίσματα μαζί σου

με ξέφρενο ρυθμο-ο-ο-ο-ο-ο

να τρέχω πίσω σου εγώ 

να ζητιανεύω γ*μησι,

ένα γ*μήσι, μήσι,

να θέλω όπως κι εσύ 

 να ρίξεις πάνω μου χ*σι,πανω μου χ*σι - x2

Κοίτα πως μ'έκανες - x8

Ξύπνημα Κυριακής

Γιατί το συγκεκριμένο ξύπνημα είναι το πιο ευχάριστο και το πιο δυσάρεστο ταυτόχρονα, ποτέ δεν το κατάλαβα. Πως συμβαίνει ρε γαμώτο, έστω κι αν ακόμα δεν δουλεύω την Δευτέρα, να ξυπνάω με ένα αίσθημα θλίψης;

Ας περιγράψουμε λοιπόν τα γεγονότα αυτού του Κυριακάτικου ξυπνήματος: Ωρα 12 minimum αφού έχω προηγουμένως ξυπνήσει να αναζητήσω  το πάπλωμα μου που έχει αποθηκευτεί στα χειμερινά αλλά στις 8 το πρωί έχει απίστευτο κρύο οπότε παρά τις προσπάθειες μου να το αγνοήσω, δεν τα κατάφερα.H Penny με καταλαβαίνει ό,τι ώρα κι αν ξυπνήσω, οπότε δεν την γλυτώνω, χώνεται κι αυτή κάτω απ'το πάπλωμα και κάνουμε χάδια μέχρι να με ξαναπάρει ο ύπνος. 

Και όπως έλεγα, ώρα 12 ξυπνάω. Βαριέμαι.Ανοίγω τηλεόραση, την κλείνω όπως την άνοιξα (πότε θα βάλουμε Nova περιμένουμε να έρθει Ελλάδα το PVR αντε ρε γαμώτο!), ανοίγω τον υπολογιστή, μέχρι να ανοίξει κάνω κορν φλέιξ, ανοίγει το πισι και βάζω τον αθάνατο Michael Jackson και το "The way you make me feel".Τώρα τι να πω, απλά μου έχει κολλήσει το κομμάτι εδώ και μερικές μέρες. Παίζουμε με την Penny, της βάζω να φάει.Δε γουστάρει εδώ και εβδομάδες να τρώει από το μπωλ οπότε έχουμε διαδικασία, της βάζω την τροφή στο μπωλ, βλέπω ότι την κοιτάζει περιφρονητικά -όπως εγώ τη φασολάδα- ρίχνω μερικές κροκέτες στο χαλί, παίρνω μερικές και στο χέρι μου, αρχίζω να της δίνω, κάτι τρώει διστακτικά, μετά αναθαρρεύει και ρημάζει τις χαλοκροκέτες. Εντάξει,πάει κι αυτό. 

Μπαίνω ιντερνετ, τσεκάρω FB, πάλι μ$%@##% έχω, βγαίνω, μπαίνω στα mails κάποιοι με παρακαλάνε να ανεβάσω κι άλλες σεζον από Νομο και Ταξη, βγαίνω.Θα ανεβάσω άλλη ώρα.Έχω τις μαύρες μου,αύριο είναι Δευτέρα.

Άντε ας γράψω λίγο και στο blog, σπάζομαι που ακόμα να αρχίσει και το Big Bang Theory, δεν παίζει και τίποτα καλό σινεμά να πάμε σήμερα,εκτός από το Inception που με πρήζουν όλοι να δω,αλλά τι να κάνω που σιχαίνομαι τον DiCaprio! Αν έχεις δει το "The Beach", μετά πως να ξαναπατήσεις σε σινεμά,να δώσεις λεφτά για ταινία του; 

Βράδυ να βγούμε Αριστοτέλους δεν παίζει, ακόμα δεν ξεκίνησε το σχολείο δυστυχώς και τα 12/13/14/15χρονα βγαίνουν και δεν τα αντέχω, ξέρω είμαι ρατσίστρια πείτε ό,τι θέλετε λίγο με νοιάζει. Απλά δεν αντέχω να ξανακούσω συζήτηση που περιλαμβάνει λέξεις όπως "γκόμενος/α" "δικος/η μου" "Avril" "Ηannah Montana" "Zac Efron" και "Ηigh School Musical" . Θάνατος στην υπερ-χαζομάρα. Η σκέτη αντέχεται (γιατί ακούω και Gaga και λάτρεψα το πρώτο και μόνο Twilight -για διαφορετικούς απ'τους συνηθισμένους λόγους τους οποίους θα αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση-)

Και έρχεται το κρίσιμο ερώτημα, τι θα κάνουμε σήμερα; Μέσα βαριέμαι, έξω βαριέμαι, μπάνιο πια δεν παίζει, Wii θέλω αλλά τι να κάνω που είναι Κυριακή και δεν έχω πάρει 2ο Motion Plus, πάλι μόνη θα τραγουδοχορεύω;  Οχι λοιπόν, πάει και το Wii.

Και πάνω που είμαι εμφανώς απασχολημένη με αυτές τις σημαντικές σκέψεις, έρχεται το καμπανάκι της δουλειάς από πάνω μου... "Σε 10-15 μέρες αρχίζεις, η ελευθερία σου τέλειωσε" .Το καμπανάκι φαντάζομαι ότι για να διατηρεί τον βαθμό της επιβλητικότητας παίρνει διαφορετική μορφή σε κάθε άνθρωπο, το δικό μου σήμερα ήρθε ως Boogeyman από την ντουλάπα, αν δεν ήταν πρωί (μεσημέρι)  θα είχα πανικοβληθεί -εγώ και η μαγκιά μου να βλέπω ότι τρασοθρίλερ υπάρχει, πάρ'τα τώρα-.

Ματς  είδαμε χθες, σήμερα παίζει τίποτα; Μήπως τελικά να τα πάρω τα διαρκείας; Άσχετο. "Δουλεεεεεεεεεεύεις" το μπαμπουλοκαμπανάκι πάλι. "Χ#$@ε μας!" απαντάω και συνεχίζω. Ξαπλώνω στο κρεβάτι, ναναι καλά τα ασύρματα πληκτρολόγια και ποντίκια του Saturn, και μπαίνω Pokerstars να παίξω κανένα NL Hold-em Knockout 9αρι. Σκατά, 4η έφυγα τουλάχιστον έβγαλα έναν έξω κάτι πήρα.

Ωρα 2:20 πωπω μου φαίνεται πάω να κάνω μπάνιο και να πάρω τους δρόμους το βράδυ, είπαμε όχι εκεί που βγαίνουμε συνήθως Κρήνη και Αριστοτέλους είναι απαγορευτικές περιοχές/παιδότοποι το καλοκαίρι. Θα'χουμε από φέτος να γουστάρουμε την απαγόρευση του καπνίσματος τουλάχιστον. Καπνιστές μισείστε με ελεύθερα.Παίρνω εκδίκηση.

Ας βάλω κανα τραγουδάκι να περάσει η ώρα, να βυθιστώ στις σκέψεις μου ως συνήθως τον τελευταίο καιρό. Something's wrong που λέει και το παιδί. Αλλά τι; 

Ας ελπίσουμε να τελειώσει γρήγορα αυτή η περίοδος περισυλλογής γιατί θα κάψουμε καμιά λυχνία.

The Backup Plan

Ε λοιπον, ναι, ήρθε η ώρα μου κι εμένα να κάνω κριτική ταινίας..

Καλα, δεν μιλαμε και για το "κουρδιστο πορτοκαλι",  τις ασπρες μωβ και κοκκινες ταινιες του Κισλοφσκι, αλλα οπως και να το κάνουμε πρωταγωνιστεί η Jennifer !!Οχι η Ανιστον, η άλλη η Λόπεζ!

Λοιπον, του δε πόιντ,που λεμε κ εμεις οι Αγγλοι.

Η ταινία, επιεικώς χάλια.Το στόρι έχει ως εξής: Τύπισσα 35+ δεν βρίσκει κανέναν και αποφασίζει να κάνει παιδί μόνη της. Αμέσως μόλις μείνει έγκυος - ω, τι σύμπτωση- μαλώνει με κάποιον που μπαινουν ταυτοχρονα στο ίδιο ταξί. (Γιατί ρε γαμώτο τόσα χρόνια που έπαιρνα ταξί, Χαριλάου, Καλαμαριά, Εύοσμο μια φορά δεν μπήκε μέσα ένας κούκλος να μαλώσω κι εγώ; Σε'μενα μια ζωή γιαγιάδες τυχαίνουν. Κι αυτές τις παίρνει ο ταξιτζής δλδ, όχι ότι μπαινουμε ταυτόχρονα).

(Διαμάχες,αστεία και συγκινητικά γεγονότα)Είναι μαζί του λέει οτι είναι έγκυος, χωρίζουν.(διαμαχες,αστεια και συγκινητικα γεγονοτα) Ειναι μαζί, δεν τον εμπιστεύεται, χωρίζουν.(άλλες διαμαχες,αστεια και συγκινητικα γεγονοτα) Γεννάει τα ξαναβρίσκουν και είναι μαζί, ω, τι ανέλπιστο.

Και όταν λέω αστεία, μην νομίζετε κιόλας ότι θα γελάσετε και πολύ. Σε κάνα 2 σημεία κι αυτό αν είστε σε καλή διάθεση.Highlight της όλης υπόθεσης για μενα είναι η αναφορά που γίνεται στα puppy mills έστω και για ένα λεπτό στην ταινία.

Με λίγα λογια, για να είμαστε λακωνικοί, αν έχετε περάσει τα 25, δεν είναι ταινία για σας.Μην κάνετε ούτε τον κόπο να την κατεβάσετε παράνομα. Αν είστε κατω αυτής της ηλικίας, ποιος ξέρει πόσο περιέργα είναι τα γούστα σας, άλλωστε και η Jenny θεωρείται καλό κομμάτι. Μπορεί και να την αντέξετε την ταινία για χάρη της.

Χάσαμε αλλά γιατί;

Ελλάδα Ισπανία 72 - 80

Παρακολούθησα τον αγώνα απ'την αρχή...

Συγγνώμη εγώ γιατί δεν έγινα διαιτητής; Γιατί περισσότερα βήματα σφύριξα και περισσότερα φάουλ είδα απ'το σπίτι μου.

Και μόλις τώρα άκουσα ότι αποκλειστήκαμε..Γιατί δηλαδή; Εντάξει δεν παίξαμε καταπληκτικά αλλά όχι ότι η Ισπανία ήταν κάποια υπερδύναμη... Καμία σχέση με τις προηγούμενες χρονιές που πορώνονταν Γκασόλ (το άλλο αδέρφι) με Τσαρτσαρή και λέγαμε "τώρα θα πλακωθούν, μετά θα πλακωθούν". Αντε εκεί, οντως έλειπε και ο Δημήτρης, ήταν και αυτοί άπαιχτοι, δεν είπαμε.

Αλλά όχι ότι σήμερα τους άξιζε να κερδίσουν. Και δη με 8 πόντους διαφορά!

Ας όψεται το Πουέρτο Ρίκο και οι Ισπανόφωνοι διαιτητές... Ελεος!

Iσπανία - Cheetos

Η γραμματοσειρά της Ισπανίας στην μπλούζα τους στο μπάσκετ, μοιάζει με τη γραμματοσειρά στα Cheetos! Πριν πείτε όχι, take a close  look! Παρτε τα μάτια σας απ'τον Μπατμαν, τον Κιλ Μπιλ και τον Μπιγκ Σόφο και δείτε! Και τα χρώματα είναι ίδια!

Δώστε βάση στα χρώματα και τη γραμματοσειρά "Espana"

Είναι νομίζω πασιφανής η αντιγραφή!!

funny pix!

Μία καθημερινή μέρα στο μετρό

Πως περνάει τα βράδια ο Ντοναλντ..PLATINUM!!!

Shrek 4...XXX

Ολοι μαζί για την διάσωση του σπάνιου είδους!

Need a ride?

Μπλιαχ!

Κορίτσια να τι θα ντυθούμε !

To 1ο post στο 1o blog που είχα κάνει....

Mythoughts

Friday 2nd September 2005

I don't really know where exactly i saw the blogger.com
I don't even know why i created my blog,i think because i need to communicate with other people,express my feeling,or even be a little cool :) (you can obviously note the joke here).
I think that the whole "society thing" is just a way from keeping most people away from the truth,the scary and terrible truth.If you had a better look,it would be just like the "Matrix",but unfortunately without Keanu Reeves and no hope that Good will finally survive.I mean, why do we live by certain rules?Why does one person's different opinion about religion or politics (subjects created by the same society) makes us argue so strongly?We all know deep down that everything,every single thing that we discuss,or disagree,or talk about,was created by us!We have to be in fashion(yeah right,one crazy fashion designer makes some clothes and many stars-freaks wear them,so IT IS FASHION!!!),be cool,have the latest technology like cell phones and computers and plasma Tv's etc!Why all that struggle for money to buy things we don't actually need?
Why children and especially teenagers are taught to behave like bullies to the so called "gigs" and pretend to be some important people?Why governments decide according to the national interests and not to every soldier's mother?I mean,after all,nothing lasts forever,so what if Pakistan gains Iran or Russia expands the barriers?Just for the "prestige"?
Society is nothing but a big wall which protects us from CHAOS.It feeds us with reasons to exist,so that we don't have to think about it.It makes us have needs and dreams and hopes without really any reason.Because if you think of it,why is it so important for someone to succeed?Would it be so important if there weren't others to make him feel good about himself?All that people do from the moment they are born is to try and keep up with the rest,try to be good like the rest,try to be just like them and certainly not disagree with them.If one has the courage to go in a different way,he is the bad one,the rebel,he is harming the society by his existence.Yes he is harming the society of course,but only because others might be convinced by him,to follow the same direction.That wouldn't be appropriate for the society...Right?
It's like the Pope and the Batikan(sorry for the spelling).Thousands hundreds people think that this old man is saint,has done nothing wrong in his life,just good deeds and has no sins,since he is believed to be God's representative!The more i think of it the more angrier i get!I mean,he and all the previous Popes have committed more crimes than all the thieves and killers in a prison!How did they gain so much power,by God????I don't think so,as far as i am concerned God teaches us to be neat,not desire luxuries and riches,or power and glory.Am i wrong?But of course that could never be for The Pope!!!He is above all,maybe he'll even replace God when he gets tired,who knows???
I have a lot more to say,but that's enough for today,so I'll just go to bed with my thoughts and complaints about the world!

Serj Tankian - Elect the dead Symphony

Ομολογώ πως εγώ ποτέ δεν θα διάλεγα αυτό το CD να το ακούσω. Τίτλος άγνωστος, τραγουδιστής άγνωστος, όλο το κόνσεπτ άγνωστο.Ας όψεται λοιπόν η συμφωνία με τον Πάνο ότι θα παρω ένα CD που αυτός θέλει και θα είμαι υποχρεωμένη να το ακούσω και να πω γνώμη.

Εξώφυλλο με Φιλαρμονική Ορχήστρα, διπλό CD (μα ποιος είναι τελοσπάντων αυτος;) και μέσα φυλλάδιο με φωτογραφίες, λεπτομέρειες και ευχαριστίες (είχα πολύ καιρό να πάρω CD).
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω ακούσει πιο περίεργη μουσική, έντονη φωνή και ιδιόμορφο στυλ τραγουδιού. Όχι "φωνάζω για να φωνάξω", όχι "τσιριζω για να προκαλέσω", περισσότερο "μιλάω και όποιος αντέχει ας με ακούσει".

Εδώ και ο τραγουδιστής Αρμενικης καταγωγής, του οποίου η φάτσα, ας το παραδεχτούμε, δεν είναι και καθημερινή

Προτείνω λοιπόν,επειδή δεν μ'αρέσει και πολύ να αναλύω ατελείωτα πράγματα που πρέπει να τ'ακούσεις, να κάνετε τον κόπο και να ακούσετε 1-2 τραγούδια του, έστω στο you tube και μετά να κρίνετε και μόνοι σας....

Σας κάνω τη δουλειά ευκολότερη ..
ενα λινκ της αθανατης Βικυς Παιδείας http://en.wikipedia.org/wiki/Serj_Tankian

Δικά μου αγαπημένα τα Feed us, Falling Stars και Empty Walls
Empty Walls

Κατάργηση του ασύλου

(Βρήκα ένα παλιό μου άρθρο από την εφημερίδα της σχολής μας, τότε τις καλές εποχές που έγραφα πολύ και λέω να το δημοσιεύσω και εδώ.)

  Πολλά ειπώνονται εδώ και χρόνια για την κατάργηση του ασύλου των πανεπιστημίων. Όλο και μεγαλύτερη είναι η πίεση που ασκείται από την πλειοψηφία των βουλευτών (οι οποίοι έχουν λύσει τα υπόλοιπα θέματα εσωτερικής/εξωτερικής και λοιπής διακυβέρνησης) για την άρση του, κάτι το οποίο πρωτοεμφανίστηκε το 2004-2005 με την τότε Υπουργό Παιδείας κ. Γιαννάκου να προωθεί το συγκεκριμένο μέτρο μέσω του προσχήματος μίας σειράς μεταρρυθμίσεων για την so called "αναδιάρθρωση" του εκπαιδευτικού συστήματος.

  Όπως ήταν αναμενόμενο, οι εισηγήσεις περί της "ίδρυσης μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων" δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στην μεγαλύτερη μερίδα των φοιτητών και στο ευρύτερο κοινό. Για τον λόγο αυτό, ναυάγησαν μετά τις μαζικές καταλήψεις και πορείες διαμαρτυρίας τις οποίες αρχικά τα ΜΜΕ έσπευσαν να αποσιωπήσουν, αργότερα όμως υποχρεώθηκαν να επισημάνουν.

  Τωρα η κατάργηση του ασύλου επανέρχεται στο προσκήνιο και μάλιστα στο πολιτικό πρόγραμμα των "προοδευτικών " κομμάτων (αυτοαποκαλούμενων "προοδευτικών", μη γνωρίζοντας σαφώς τη σημασία του όρου), κα΄τι που αποτελεί μεγάλη έκπληξη αν σκεφτεί κανείς την κρίσιμη οικονομική και πολιτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κράτος.

  Οι περισσότεροι υπέρ της κατάργησης υποστηρίζουν πως πρέπει να γίνει για να πάψει η τρομοκρατία να βρίσκει καταφύγιο στον πανεπιστημιακό χώρο.Άλλοι λένε πως σε καμία Ευρωπαϊκή χώρα δεν εφαρμόζονται τέτοια μέτρα και πως τα χρόνια της Χούντας έχουν περασει ανεπιστρεπτίΗ αστυνομία θα πρέπει να μπορεί να εισβάλλει και να συλλαμβάνει τους ταραξίες και όσους παραβαίνουν τον νόμο.(εισοδήματος κατω από 100,000 €)

  Είναι άραγε αυτοί οι πραγματικοί λόγοι για την περίεργα επίμονη στάση ή μήπως υπάρχουν άλλες (λανθάνουσες) σκοπιμότητες; Γιατί,αναρωτιέμαι, -και φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη- αν η αστυνομία θέλει να συλλάβει τους τρομοκράτες δεν στέκεται απέναντι απ'τις εισόδους;Γιατί πρέπει να της δοθεί το δικαίωμα να μπει μέσα; Κι αν όντως μπει, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα προχωρήσει σε συλλήψεις άλλων "επικίνδυνων τρομοκρατών" όπως -θυμάστε;- ο φοιτητής με τα πράσινα παούτσια που σκόνταψε πολλαπλες φορές σε μία ζαρντινιέρα;

  Και μετά, κάνω μία άλλη σκέψη με το φτωχό μου μυαλό.Αν γίνει αυτή η άρση του ασύλου και αμέσως μετά η κυβέρνηση βγάλει απ'τα συρτάρια την ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ πώς θα προστατευτούν οι φοιτητές που θα διαδηλώνουν ενάντια στο νομοσχέδιο; Γιατί εάν θέλουν να διαμαρτυρηθούνμε πορείες, οι συλλήψεις επιτρέπονται ήση.Και οι ξυλοδαρμοί, εφόσον δεν υπάρχει κάμερα.Ποιος λοιπόν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι δεν θα συμβεί το ακριβώς ίδι ομέσα στα πανεπιστήμια;

  Και ξαναρωτάω,δεν είναι περίεργο που η κυβέρνηση δεν κάνει πια λόγο για ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα των ΑΕΙ (αλλά δειλά δειλά βγαίνουν οι πρώτες διαφημίσεις για ξένα κολλέγια στην Ελλάδα - με ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ πτυχιο); Ξεχάστηκαν;Η μήπως έχουν στόχο να πετύχουν με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια;

  Όσο γι'αυτούς που μίλησαν για τις ευρωπαϊκές χώρες και για το εκπαιδευτικό τους σύστημα (γιατί, ναι, το ακούσαμε κι αυτό, να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια και να τα βρίσκεις περιέργως ανόμοια), να υπενθυμίσω πρώτον ότι το ποσοστό που διαθέτει η χώρα για την εκπαίδευση είναι το 3% περίπου του ΑΕΠ..Σας παροτρύνω ένθερμα να το συγκρινετε με τις αντίστοιχες χωρες και τα συστήματα τους που τόσο θέλετε να έρθουν στην Ελλάδα.(ενδεικτικά, μέσος όρος Ευρώπης 5,1%)

  Είχα ακόυσει κάποτε τον κ. Πάγκαλο να εκφράζει ένα ακόμη από τα βαρύγδουπα και ρητορικα του ερωτήματα "Σε ποια χώρα ακούστηκε ποτέ να υπάρχει Πανεπιστημιακό άσυλο;!" Και απαντώ "Σε ποια άλλη χώρα εισέβαλλαν τανκς σε πανεπιστήμιο και συνέθλιψαν ανθρώπινες ζωές στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας;"

  Η άμεση Χούντα μπορεί να πέρασε, αλλά η έμμεση είναι πολύ πιο κοντά μας απ'ότι φανταζόμαστε.Και είναι χειρότερη γιατί βαφτίζεται δημοκρατία και μας ξεγελάει.

  Και να κλείσω με μερικά καταπληκτικά graffity που λένε πολλά:

ΥΓ. (Το κεφαλαίο "Χ" δεν είναι για να δηλώσει σεβασμό, αλλά έχθρα και αποστροφή)