La Vénus à la fourrure 2013 by Roman Polanski

Clearly downhearted after a disastrous and seemingly endless audition, the producer-director Thomas is about to call it a day when Vanda, appears all of a sudden claiming -demanding, to be exact- she wants to audition for the part of the leading actress. Her clothes, appearance and attitude are evident of her vulgarity, something which obviously annoys Thomas. Unwillingly, he lets her try a few lines, thinking there is no better way to end this torture as Vanda won't take no for an answer.

And then it happens. The minute she reads the lines, she makes the part hers. Vanda is literally tranformed into a sensual, dominant being, the perfect woman for the play. And perhaps, for Thomas.

Never having seen a similar concept of "theatre being incorporated into the cinema" before, it took me by surprise the fact that I quickly adjusted and more than enjoyed this pleasant film. 

The alternation from mere abhorrence to emotional and later on, sexual tension between the two characters could only be described as "unfeigned". Thomas's abnegation of the truth about his inmost thoughts and desires, makes him vulnerable to Vanda who will gladly  manipulate him into granting her every wish and caprice. 

We are virtually watching Thomas's transformation; his gradual liberation from the constraints and restrictions he has been putting up with all these years. During this otherworldly, mysterious night with Vanda, Thomas has the unique chance of fulfilling his destiny which is no other than to serve, obey and surrender to his mistress. Finally, he receives the greatest gift of all; pure and complete helplessness, nothing less than his goddess promised him.

This film is definitely worth watching; if not for the outstanding performances of the two actors,  then certainly for the introduction into the world of the S&M, from a whole new perspective. That of love.

Κρίμα ρε Κέβιν....

Τον είχα λατρέψει στο «American Beauty» και αργότερα, στο «Συνήθεις Υποπτοι». 
Πορώθηκα με το "House of Cards". 

Πώς θα δω όμως το δεύτερο κύκλο, μετά από ΑΥΤΟ;

http://flix.gr/news/o-kebin-speisi-stelnei-dorean-syndromh-netflix-sto.html#.Uo50Rmfc1kE.twitter 

Διαπιστώσεις

Σας έχει λείψει.

Το περιμένατε αγωνιωδώς. 

Η αναμονή τελείωσε. Η επιστροφή, είναι γεγονός.

Η στήλη που δίχασε τα 3,5 άτομα που με διαβάζουν.

#1 Συνειδητοποιώ (τόσες εσωτερικές αναζητήσεις, έβγαλαν κάποια αποτελέσματα) πως φοβάμαι πάρα πολύ τη στιγμή που αυτός με τον οποίο έχω σχέση δε θα με έχει ως προτεραιότητα. Ξέρεις, εκείνη η έξαψη έχει φύγει, η μαγεία της πρώτης φοράς (σε όλους τους τομείς), όλα αντικαθίστανται από τη βαρετή ρουτίνα. Από το «ελα μωρε, τι έγινε», το τόσο μέτριο, το κοινό, το καθημερινό. Μόλις το νοιώσω, είμαι ήδη μακριά. Το κάνουμε όλοι φαντάζομαι, ό,τι έχουμε δεδομένο, το παραμερίζουμε. 

#2 Διαπιστώνω ότι έχει μισή ώρα που ήπια αις τι και πονάει ο λαιμός μου. Καλά, έλεος μωρή κωλόγρια. 

#3 Μόνο το ποτό έχει αξία σ'αυτή τη ζωή. Καλά και το προφιτερόλ του  Τάσου.

#4 Διαπιστώνω ότι μαλακιες λέω και ότι όλο το θέμα αυτού του ποστ ήταν για να βάλω την πιασάρικη διαφήμιση. Kinda like Gravity, huh?

Gravity

«Η ταινία που ξεσήκωσε κοινό και κριτικούς»

Ετσι άκουσα και νόμιζα ότι ήταν καλή αλλά βλέποντας την, κατάλαβα πως ίσως μιλούσαν για άλλο ξεσήκωμα, να πάνε να βρουν τον Γιωργάκη τον Κλούνει και την Σάντρα να τους χώσουν κανά 2 φάπες. 

Υπόθεση: Κατά τη διάρκεια μιας απλής, διαδικαστικής αποστολής συλλογής δεδομένων από έναν δορυφόρο στο διάστημα, Μπουλοκ και Κλούνει δέχονται «επίθεση» από βροχή μετεωριτών που έχει ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί όλο το υπόλοιπο πλήρωμα (οι πρωταγωνιστές που είναι απροστάτευτοι και εκτεθεμένοι γλυτώνουν, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους οι οποίοι βρίσκονται ΜΕΣΑ στο σκάφος). Μετά αρχίζει ένας αγώνας, ας πουμε για επιβίωση στο αχανές, απέραντο και πανέμορφο διάστημα. Πανικοβάλλεται η Μπούλοκ αλλά ο Κλούνει ως «βετεράνος» πια αστροναύτης, την ηρεμεί, καθοδηγώντας την στον διαστημικό σταθμό προς αναζήτηση βοήθειας. Long story short, τα καταφέρνει η Σαντρούλα.  Μετά παλεύει να φτάσει στη Γη, ενώ έχει κοπεί κάθε επικοινωνία με Χιούστον (αυτό στο Τέξας είναι; Γιατί έτσι μου έχει κολλήσει.)

Από δω και πέρα, σπόιλερ για όσουν δεν την έχουν δει. Γελάω και μόνη μου που τα γράφω αυτά, λες και με παρακολουθεί κοινό για να διαβάζει  τις κριτικές μου. Χου χου.

Υποτίθεται πως βλέπουμε την έκρηξη των συναισθημάτων της ηρωίδας, η οποία μέσα από μία (παντού χωράει) εσωτερική αναζήτηση επηρεασμένη από τον άδικο χαμό της κόρης της, καταλήγει πως προτιμά να πεθάνει και είναι έτοιμη να τα παρατήσει (γαυγίζοντας, λες να φταίει ο Κυνόδοντας;), αλλά την τελευταία στιγμή παρεμβαίνει η δύναμη (ξέρω γω ποια δύναμη, «της θέλησης για επιβίωση» ας πουμε) και αποφασίζει πως πρέπει να παλέψει για να ζήσει.

Λες και την έχεσε πατώκορφα όλος ο περιστερικός πληθυσμός της πλατείας Αριστοτέλους, όλα πάνε σκατά. Η άτρακτος, τα οξυγόνα, τα καύσιμα (ίσως κάτι να είχε παιχτεί και με τον Δία, κυριολεκτικά αυτή τη φορά). 

Κάνε ότι σπας ένα κρακεράκι μπροστά τους αν σου βαστάει

2 δευτερόλεπτα προτού καεί ζωντανή πέφτει στον ωκεανό, μόνο και μόνο για να ανοίξει την πορτούλα και να πνιγεί. Εχοντας παρολίγον πνιγεί (λόγω ασφυξίας) καεί και ξαναπνιγεί (λόγω νερού) διαδοχικά, καταφέρνει να κολυμπήσει (κάπου βρήκε και σε κάτι φύκια, αλλά τα κλώτσησε) για να πάρει επιτέλους την πολυπόθητη ανάσα στη Γη. Τέλος.

Η ταινία άξιζε για να δεις τι σωματάρα έχει η Σαντρα μετά από τόσα χρόνια (θεάρα). Εμ, επίσης άξιζε για το διάστημα. Μη με φέρνετε σε δύσκολη θέση να πω καλά λόγια για τα παιδιά. Εντάξει, δεν ήταν και ο πρωταγωνιστής του «Χειμώνα». Καλοί ήταν μωρέ. Η ταινία ήταν ψιλομαλακιούλα. Πάντως δε συγκινήθηκα. 

6,5 στα 11

Επίσης άξιζε γιατί είχα μια προσωπική αναλαμπή.

Αν μπορούσα να διαλέξω, έτσι θα ήθελα να πεθάνω. Ασφυξία (τι να κάνουμε τώρα), ενώ αιωρούμαι σε μία απεραντοσύνη πολύ μεγαλύτερη από όσο θα μπορέσω ποτέ να συλλάβω με το μυαλό μου με την πιο μαγευτική θέα που έχει δει άνθρωπος: πλανήτες και αστέρια.

Captain Phillips

Αφού το είδα κι αυτό, ας πω και δυο λόγια. 

Το στόρυ ξεκινάει με ενδιαφέρον, πειρατεία στη σημερινή εποχή από ανθρώπους που αναγκάζονται να το κάνουν για να επιβιώσουν ενώ παράλληλα επισημαίνεται και η σοβαρή παράλειψη/έλλειψη προστασίας των εμπορικών πλοίων. Το πλήρωμα κινδυνεύει ανα πάσα στιγμή αφού δεν επιτρέπεται η οπλοφορία αλλά χάριν κέρδους, δεν προσλαμβάνονται κάποιοι ειδικοί φρουροί οι οποίοι να μπορούν να υπερασπιστούν το πλοίο σε ώρα κινδύνου. Μόνο όπλο ενάντια στους πειρατές είναι οι μάνικες του πλοίου και η στρατηγική του καπετάνιου.

Μέχρι εκεί, δηλαδή η πρώτη ώρα του έργου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Οι πειρατές εξανθρωπίζονται, αφού δεν πρόκειται απλά για «κλέφτες», αλλά για ανθρώπους που θέλουν να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί για αυτούς και τις οικογένειές τους, γνωρίζοντας ότι αυτό που κάνουν είναι παράνομο και επικίνδυνο αλλά μη έχοντας εναλλακτική.

Από εκεί και πέρα, γίνεται ό,τι και στον «Ναυαγό». Δηλαδή, όλη η ταινία είναι ο Χανκς. Αν είστε φαν του συγκεκριμένου ηθοποιού, τότε θα σας αρέσει. Συμβαίνει ακριβώς ό,τι και όταν παίζει ο Νίκολας Κέιτζ. Μπορεί η ταινία να είναι καλή, αλλά με αυτή την ερμηνεία, δεν μπορώ να την απολαύσω(με εξαίρεση το «8 ΜΜ»). 

Γνώμη μου είναι ότι η δεύτερη ώρα της ταινίας, μπορούσε άνετα να συμπυκνωθεί σε μισάωρο. Βλέπουμε (ή μάλλον, ήλπιζαν να δούμε) την περιπέτεια, ψυχική και σωματική ενός ανθρώπου που από ένα σημείο και μετά συνειδητοποιεί πως πρόκειται να πεθάνει και ενώ αρχικά κάνει ό,τι μπορεί για να σωθεί, ερχόμενος αντιμέτωπος με συνεχείς απειλές και εμπόδια, τελικά καταφέρνει να συμφιλιωθεί με την ιδέα. 

Ειδικά, στο τέλος η ερμηνεία του δε μου θυμίζει άνθρωπο που συνειδητοποιεί τι συνέβη, αλλά περισσότερο παιδί που του πήραν την πιπίλα. Επαναλαμβάνω, δε μου αρέσει ο Τομ Χανκς. Φταίει βέβαια και μία ακόμη εσωτερική αναζήτηση :)

Χμμ... 6 στα 11 αστεράκια. Για το πρώτο μέρος

Σπόιλερ: 

Στο τέλος σώζεται.

Διεθνες Φεστιβαλ Κινηματογραφου Θεσσαλονικης - Review

Η αλλιως, tiff54.

Απ' ο,τι καταλαβα, ειναι πλεον της μοδας ο Σανιτας. Σανιτας, σανιτας αλουμινοχαρτα παντου. Γιναμε Ευρωπη (ξερεις, αυτη του πολιτισμου αλλα ισως και των γιαπηδων). Σε καθε ταινια, ηταν καποια διπλα μου που ανοιγε -χρατσαχρουτσαχρατσαχτουτσαχρατσαχρουτσα- το αλουμινοχαρτο της και εβγαζε το σαντουιτσακι της να το φαει μεσα στην αιθουσα. Αυτα εγω δεν τα καταλαβαινω,αλλα ισως φταιει που δεν ειμαι πολιτισμενη κουλτουρο-ιντελέ. Φετα, ριγανη, αλλαντικα, να γινεται το Ολυμπιον "Πολιτικη Κουζινα" απο μυρωδιες. Τι να πεις... Αμα πειναει ο ανθρωπος.

Απο ταινιες φετος, ξεχωρισα το μις βαιολενς και το ραγισμενα ονειρα. 7 ειδα ολες κ ολες, ντροπη μου, ξερω. Αλλα αμα δουλευεις ως τις 9, ειναι χλωμο να αντεξει το μυαλο παραπανω. Ασε που δεν εχει και προβολες, εγω σε μεταμεσονυκτια δεν ξαναπαω, να τυχω παλι σε καμια του Κωστα του (δε θυμαμαι επιθετο) να τραβαω τα μαλλια μου. 

Το miss violence του Αβρανα, μπορω να πω πως ηταν παραπανω απο καλο, εχω αναφερθει και στο τουιτερ για την αποψη μου. Σκληρο αλλα αληθινο. Αυτη η πλευρα του ανθρωπου, υπαρχει. Δε γινεται να την αγνοουμε, ο,τι αποτυπωσε το εργο, ειναι η καθημερινοτητα καποιων. Οι χαρακτηρες αληθοφανεις, οι ερμηνειες αξιοζηλευτες, ακομη και των παιδιων. Ο ψυχολογικος και ηθικος ξεπεσμος της εποχης, η διαστροφη που κρυβεται πισω απο την ταμπελα του " ησυχου οικογενειαρχη", ολα τοσο οικεια.

Ο Αβρανας, αλλη ιστορια. Ισως να φταιει οτι δεχτηκε πολλη κριτικη. Ισως φταιει οτι ηταν κουρασμενος. Ισως οτι ηταν το κλημα στραβο, τοφαγε κι ο γαιδαρος, δεν ξερω και δε με ενδιαφερει. Οφειλε να ειναι πιο ευγενικος. Το "εριστικος" στην περιπτωση του, ειναι understatement. Τοπ 3 απο ατακες του στο Q&A: 

"διαβασε κανα βιβλιο"

"Αμα νομιζεις οτι αυτο το εργο ειναι σοκαριστικο, εσυ εισαι ευαισθητος, οχι η κοινωνια"

"Δεν εχει καμια σχεση με τον Κυνοδοντα και προτου μιλησετε δειτε το without"

(Ολα, με σνομπ υφος, ετσι;)

Ραγισμενα Ονειρα - the broken circle breakdown

Alabama & Monroe

Κλαμα; Κλαμααα; ΚΛΑΜΑΑΑΑΑ;;;

Ολη η αιθουσα σπαραξε. Η διπλανη μου απο την πρωτη σκηνη με το παιδι μεχρι την τελευταια. Εμενα με επιασε μετα που βγηκα απο την αιθουσα. Μεχρι το αυτοκινητο. Καλα, μεχρι το φαναρι. Ωχουυυ, καλα μεχρι το σπιτι!

Ποναει να επαληθευεται το μοτο σου στη ζωη "πολυ καλο για να ειναι αληθινο". Αν εισαι καλα, δε υπαρχει περιπτωση να εισαι για πολυ. Θα γαμηθει ο Διας, για να μιλησω ευπρεπως. 

Εκπληκτικες ερμηνειες. Σεναριο που ενω εχει ξαναπαιχτει, αναδεικνυεται και ξεχωριζει απο τα αλλα, χαρη σε αυτους τους 2 (ειπαμε, Αλαμπαμα και Μονρο, προσεχε.) Και φυσικα ενα θερμο χειροκροτημα στη μικρη Μειμπελ, για τη σκηνη με το νεκρο πουλι. 

Καλα, ο Χειμωνας και The wild duck εμενα δε μου αρεσαν. Ο χειμωνας σχεδον καθολου, η παπια λιιιγο. Για τον Χειμωνα τα ειπα, ερασιτεχνικη η ερμηνεια του πρωταγωνιστη, βεβαια ειχε μερικες ωραιες στιγμες. Και ο Κουτσολιωτας, τι ευγενικος και συμπαθης! Η αγριοπαπια, εεεεεε... Ξερω γω. Αμα ειναι βαρετο, ειναι βαρετο. Δε σωζεται. Πας νομιζοντας θα δεις μια περιπετεια, ενα σασπενς, κατι. Βγαινεις και αναρωτιεσαι τι εγινε. Η Μπαζακα δε μ'αρεσει (φατε με!). 

Επισης, απ'ο,τι εχω καταλαβει, για να κανεις ταινια που θα παιχτει στο τιφφ πρεπει να εχεις οπωσδηποτε "εσωτερικη αναζητηση -καλυτερα βουβη- ή/και δραμα". Απαγορευεται η κωμωδια. 

Φετος δεν ειχαμε το τσουχτερο κρυο, ουτε τον αερα αλλων ετων, κατι ηταν αυτο. Αλλα επρεπε να πληρωνουμε για τα εισιτηρια, σπαστικο. Το φιλμφεστιβαλ του τουιτερ, απο περσυ την ειδε κι αυτο Αβρανας και εχει παψει τα ριτουι ή σχολιασμους απο φεστιβαλ γκοερς. Χαρη μας κανει. Παλιοψωναρα.

Καλα, μερικοι υποτιτλοι ηταν τραγικοι αλλα κλαιν.

Σπαστικο να βγαινει το προγραμμα 3-4 μερες πριν την εναρξη! 

Τελος, η φετινη πανινη τσαντουλα θα φορεθει πολυυυ και μετα τη ληξη του!

Wild Duck by Yiannis Sakaridis

Μια ταινια η οποια με εξεπληξε ευχαριστα με το θεμα της, καθως το σεναριο ηταν, τουλαχιστον για’μενα, πρωτοτυπο και οι ερμηνειες καλες. 

Δυστυχως, δεν υπηρχε κατι παραπανω. Χωρις ενταση, εως και υποτονικο σε αρκετα σημεια. Ενοιωθες πως μπορουσες να δεις πολλα περισσοτερα, πως σε αυτη την ιστορια θα “κολλουσαν” πολυ πιο σημαντικα κομματια απο αυτα που υπηρχαν.
Ο σκηνοθετης ηταν πολυ ευγενικος, συμπαθητικος και απαντησε με προθυμια σε ολες τις ερωτησεις, μαζι με τον πρωταγωνιστη της ταινιας.
3 αστερακια. Για τα πλανα των τοπιων, για τον υπεροχο καταρρακτη και για τις πολυ καλες ερμηνειες.
Θα προτιμουσα να ηταν εκει και οι αλλοι πρωταγωνιστες, νομιζω το οφειλαν στο κοινο.
ΥΓ.Προσωπικο χαιλαιτ ηταν που ειδα συμφοιτητη μου σε ρολακι μερικων δευτερολεπτων. Αχωνευτος. Γλειφτης. Καριολακι. Αρα επρεπε να το περιμενω, αφου δε χωθηκε στην πολιτικη, οτι θα χωνοταν στη σοου μπιζ. Γεια σου ρε Α. αθανατε παπαρα.

Ο χειμώνας - The winter (by Koutsoliotas)

Αν και η πλειονότητα των κριτικών ήταν κάτω του μετρίου, μπορώ να πω πως αυτό που με κούρασε περισσότερο, ήταν η ερμηνεία του πρωταγωνιστή παρά τα υπόλοιπα.

Διάβασα για “δηθενιά”, πράγμα στο οποίο συμφωνώ εν μέρει, όπως ας πούμε στα ρούχα, το καπέλο, την ομπρέλα, το όλο στήσιμο του πρωταγωνιστή. Πιο πολύ έφερνε σε Johnny Depp στον ρόλο του jack Sparrow.

Στα θετικά, το όλο ύφος, ο φωτισμός και το ζήτημα που αναδύεται μέσα από την ταινία: η υποκειμενικότητα της τρέλας.

To some, madness is a state of mind. To others, it’s a reality.

Miss Violence by Avranas (Thessaloniki International Film Festival)

Πολύ ωραία ταινία, αυτό είναι δεδομένο.Σε αναγκάζει να δεις όσα ηθελημένα προσπαθείς να μη σκέφτεσαι πως υπάρχουν.

Αντιπαθητικός ο Αβρανάς στο Q&A. Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι φαινόταν να έχει πάρει ναρκωτικά ή ότι κρατούσε άμυνες απέναντι στις ηλίθιες, προβαρισμένες, προετοιμασμένες ερωτήσεις που πίστευε ότι θα δεχτεί (και δέχτηκε).

Επίσης, μία παρατήρηση - ερώτηση που προέκυψε αργότερα, σκεπτόμενη διάφορες λεπτομέρειες: Είναι σύμπτωση ή επίτηδες διάλεξε ο σκηνοθέτης μόνο όμορφες γυναίκες (σε αντίθεση με τον, επιεικώς, όχι ωραίο πρωταγωνιστή) ; Από την Ελένη ως τη μικρή Αγγελική που αυτοκτονεί, όλες είναι πολύ όμορφες. Γιατί;

Φλυαρίες

Ακολουθεί απόσπασμα από τη σημερινή συνομιλία που είχα με τον διαχειριστή ενός site. Με τρολάρει, δεν παίζει.

Η πρώτη επαφή.

Η δεύτερη επαφή, πιο πετυχημένη.

ενας ακομη τιτλος

κοίτα να δεις, εμένα όλες οι σκέψεις μου έρχονται το βράδυ αλλά ποιος σηκώνεται να γράψει το βράδυ.

πρέπει να αρρωσταίνω. έχω να ειρωνευτώ κάποιον (εκτός του εαυτού μου) πάνω από καμιά βδομάδα. 

σήμερα βρήκα την πρώτη μπλούζα που μου έσκισε το πενάκι μου. όταν ήτασν κουταβακι - φουντωτή μπαλίτσα. ξέρεις, η περίοδος με κουρτίνες, χαλί, μπλούζες, παντόφλες, τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. ειρωνικά, η πυτζάμα είχε τον πλούτο πάνω. 

κουράζομαι να μιλάω για φασισμό. και απογοητεύομαι. δε με καταλαβαίνει κανείς. 

ήθελα να διαδηλώσω για τον νεκρό και βρέθηκα να τρώω δακρυγόνα. τι ωραία που δακρυζεις με τα δακρυγόνα. μετά ΜΑΤ να κυνηγιούνται με τους άλλους κι  εμείς να προσπαθούμε να μην ποδοπατηθούμε από τις ορδές.

φέτος θα δουλεύω πολλές ωρες. καλό είναι αυτό. και σάββατο. πρωί ως απόγευμα. 

δεν ξέρω γιατί τα γράφω πια αυτά. εχουμε και 22/9 σήμερα. 

βρήκα το αγαπημένο μου στυλό, μετά από μήνες που το έψαχνα σε βιβλιοπωλεία. 

διάβασα και βιβλίο φέτος το καλοκαίρι, ανμπιλίβαμπλ.

συνεχίζω να πνίγομαι . και να γκρινιάζω.

Top comment σε 19 ώρες ρε απ'αυτα!

Hurt.

αυτός ο άνθρωπος... ό,τι λέει όμως.

κι αυτό, εγώ

είπα, ας κατέβω κι εγώ κάτω, μετά από πολύ καιρό. Στην παραλία εννοώ. Στον Λευκό πύργο, αντί για καφετέρια (μπάι δε γουει, αυτό που έχουμε μια τουρκικη φυλακή για αξιοθέατο, με ξεπερνάει).

τι το 'θελα. κάθομαι ήσυχα κι όμορφα, έχουμε πιάσει μια συζήτηση, πίνω κι ένα ποτάκι (από το περίπτερο που σου ανοίγουν τα ποτά μεν, αλλά είναι τα πάντα, ΠΑΝΤΑ, ζεστά).

κι έρχεται.

«Εσύ κοπελιά, Πτολεμαΐδα δε θα ήσουν;!»
...
«Και καλά για το 2ήμερο δε θα ήσουν εδώ!»
Μα, εγώ, δε σας ξέρω... (μιλάω και στον πληθυντικό, κιουρία)
«Καλά, του Παλιούρα η γειτόνισσα δεν είσαι;»
Όοοχι, δεν είμαι....
«Α, καλά»

εντάξει, δεν υπάρχει πια αυτό.


Τώρα όμως που ανέφερα το περίπτερο, τι ωραίες βόλτες έχω κάνει σε εκείνον ακριβώς το δρόμο, με τα δεντρα, απέναντι από το συντριβάνι. Έρωτας, ρομάνς.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η μία η μαθήτρια πήρε το κέμμπριτζ προφ, η άλλη αντβάνστ και βλέπουμε για μίσιγκαν.

καλά, εγώ θα μου πεις σάββατο βράδυ κάθεσαι και γράφεις;
σήμερα πενθώ.
τη μαλακία μου.
την αγαπάω κιόλας.
αλλά πιο πολύ την πενθώ, να λέμε αλήθειες.

 

CareerChomp - Technology Entrepreneurship (part 2) - Stanford 2013

Signup and win!

CareerChomp

CareerChomp - Opportunity Analysis Project (εγω το εκανα αυτο!)

Ωχ μωρε 2 ωρες να σκεφτομαι τιτλο

Ε μα.
Ελένη πώς είσαι;


Ιούνιος μπήκε και ακόμη έχω μαθήματα, αλλά δεν παραπονιέμαι. Δουλειά. Φεύγω και αρχές Ιουλίου για καμιά δεκαριά μέρες διακοπές, βοηθάει κι αυτό.

Αυτό το Venture Lab, πολύ πόρωση έτσι; ΚΑλά είναι και η ομάδα μου φοβερή. Εξαιτίας τους άμαθα τα G+ Hangout αι όχι μόνο τα έμαθα αλλά τα βιντεοσκοπώ και τα ανεβάζω στο YouTube κανάλι μου για να τα βλέπουμε με τα παιδιά (σαν αρχείο). Το project μας προχωράει πολύ καλά. Η βαθμολογία μας ως τώρα είναι 4,5 στα 5.

Τι άλλα; Εχω και μόλις 5 λεπτά πριν φύγω οπότε δεν προλαβαίνω και πολλά. Χμμ....
αυτα

ενα απλό, καθημερινό εισερχόμενο.

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Common Attributes of successful Start-ups

Venture Lab
Stanford University
Technology Entrepreneurship
Professor: Chuck Eesley


KEY TO SUCCESS
Slide Presentation

ελα μωρε, δε γαμείς

αφού μπήκα στον κόπο και ξανάγραψα, ας πούμε και κανά δυο νέα, τα γνωστά τηλεγραφικά. 

πήρα phone. ενέδωσα. εντυπώσεις από ίντερνετ πολύ καλύτερες, από λειτουργικό, αντρόιντ χίλιες φορές. 

πήγαν να με χρεώσουν 1,200 € σε πιστωτική μου. με ενημέρωσε η τράπεζα, μου έκλεψαν τα στοιχεία, τεσπα, τίποτα δεν κατάφεραν. εκτός από το να πάρω μια τρομάρα. 

(ελένη, αν δε σ'αρέσουν αυτά που γράφω, πες μου ό,τι θέλεις και προτιμάς. ) 

έχω ψιλοβαρεθεί ΚΑΙ το τουίτερ. καλά, είπα ψιλό. καλά, γάμα το. μπαίνω.

δίνουν φέτος 2 προφ, λόουερ δεν έχω, τελειώσαν όλα πέρσυ και μου έμειναν πιο μικρά. και κανά 2 φοιτητικά που δεν τα πολυμετράω, είναι toeic, city & guilds και τέτοια. ένιγουέι, από τις 2 προφ, η μία ίσως, η άλλη νόου γουέι. δεν έρχεται, δε διαβάζει, γάμησέ τα. η άλλη, αμα βελτιώσει το ράιτινγκ, ίσως.

μάκρυναν τα μαλλιά μου. ξέρετε.

θέλω να ταξιδέψω, ιντερέιλ φάση. ευρώπη, 1 μήνας ταξίδια.

το σεμινάριο τελείωσε, το δίπλωμα το πήρα.

με θυμήθηκε ο αθύμητος (μην το ψάχνεις, δεν υπάρχει η λέξη, δική μου είναι).

μου άρεσε το olympus has fallen, βέβαια φταίει σίγουρα ο πρωταγωνιστής. αλλά να σου πω, εμένα, Ελένη, δεν είναι τόσο του στυλ μου ο μπρατσαράς, 6 pack. τώρα θα μου πεις, γιατί μωρή, θα σου έρθει και θα του πεις όχι; και θα σου απαντήσω Ελένη, όχι βέβαια αλλά μιλάμε για το ιδανικό μας υποθετικά. Δλδ, αφού δεν πρόκειται που δεν πρόκειται να μας τύχει , ε τουλάχιστον ας έχουμε το δικαίωμα να είναι ο ιδανικός. Λοιπόν, που λες, από διάσημους, παλιά μου άρεζε ο μάικλ όουεν. ποδοσφαιριστής είναι , ψάξτον. αλλά με 4-5 παιδιά και γυναίκα, σε κάποια φάση κουράστηκα. (αν έρθει, είναι παντα πρώτος στην καρδιά μου). Μετά... ποιος άλλος;

Α, ναι. Ενας που έπαιζε τον κλέφτη στο white collar, ( να, δες φώτος). Καλός, ε; Γκέι με 1-2 παιδιά. 

Καλά τον Τζακ δεν τον αναφέρουμε (από το λοστ, ελένη). Για σχέση μιλάμε (αχ.)

Και μετά, είναι ο Χότσνερ, (να εδώ) που, εντάξει, θεός. τι ύφος ε; όταν νευριάζει; 

να τι μου αρέσει, ελένη. το ύφος τους. το στυλ τους. να δείχνουν ωραίοι όταν είναι σοβαροί, όταν γελάνε αλλά κυρίως, όταν είναι θυμωμένοι.

Νέα δεν είχα, είπα να γεμίσω τα κενά, αν και βγήκα εκτός.

 

ξεχασα

ξέχασα να δώσω συγχαρητήρια στην Ελένη, την 4η και φρέσκια φόλοουερ αυτού του μπλογκ. 

Ελένη, μπράβο. Όχι, μπράβο. 

Είσαι η πρώτη άγνωστη φόλοουερ, και από τους γνωστούς, ζήτημα να με διαβάζει ένας. Ε, καλά 3-4 ήταν οι γνωστοί, Ελένη, μη φανταστείς. Το ήθελα πολύ ινκόγκνιτο, μην πλακώσουν όλοι και γίνω μέινστριμ.

Με κατανοείς.

Συγχαρητήρια (;) για το γούστο σου, Ελένη.

my students are blind

Surely, I did not have this is mind, when making this test:

I am sooooo beautiful, after all. :)

Σήμερα

Σήμερα στο φεστιβαλ είδαμε ένα ντοκυμαντέρ. Στην μπροστινή σειρά καθόταν ένας τύπος που στο δάχτυλό του (ακριβώς πριν αρχίσει το νύχι) είχε ένα έντομο (μάλλον ζουζουνοειδές, σκαθάρι κάτι τέτοιο) και το πατίκωνε με το άλλο δάχτυλο του άλλου χεριού. Σαν ας πουμε να ήταν χάνσα πλαστ και το πατούσε μην ξεκολλήσει. Το κοιτούσε, το πατούσε, το ξανακοιτούσε, το ξαναπατούσε. 

Το έντομο ήταν νεκρό. Νομίζω.

Αυτά.

What's up... G?

Τι έγιν G? Τόσα χρόνια φίλοι, ένα αίτημα δεν... Τώρα ξαφνικά 6; Συν τα προηγούμενα που έσβησα 26; Αφού δεν το παίζω το παιχνίδι και το ΞΕΡΕΙΣ... 

Γουάτ ντου γιου γοούντ; 

Λύκειο φάση;;;;

Δίιζ άρ....
;)

Σκόρπιες

Μου έλειψες ρε μπλογκ. Είχα πολύ καιρό να γράψω. Αλλά σε σκεφτόμουν, αλήθεια. Σκεφτόμουν τις στιγμές που με βοήθησες, άθελά σου. Έχουμε περάσει ωραίες στιγμές μαζί. (η λήψη ολοκληρώθηκε)

Ούτε καν μπορώ να δικαιολογηθώ λέγοντας πως είμαι καλλιτέχνης. Κατάλαβες, η ασυνάρτητη σκέψη δε χωράει εδώ. 

Απίστευτα τα πράγματα που θα σε εμπνεύσουν, που θα σε κάνουν να αναθεωρήσεις σκέψεις και ιδέες. Ζηλεύω τη λογική. Την ψυχραιμία. Έχω αυθορμητισμό. Σκατά.

Κάτι με τρώει να γράψω. Ταινίες· ψέμματα, από το φεστιβάλ έχω να δω κάτι που να αξίζει. Κι αυτό παίζεται. Βιβλία, άλλο ψέμα. Διαβάζω μαλακίες. Δε μου αρέσει να διαβάζω ό,τι διαβάζω πια. Ιστορία, με συνάρπαζε. Τώρα, με πονάει η ματαιότητά της. 

Δεν έπρεπε να κάνω διάλλειμμα. Γιατί;

Γιατί θέλω να γράψω; Υστερίες, υστεροφημία, μοιάζουν. 

Έρχονται πάλι, τα ακούω, τα νοιώθω. Ναι, ρε μαλάκες, εγώ το νοιώθω θα το γράψω πάντα με ομικρον γιώτα. Ούτε τότε το 2003 που πήγες να με διορθώσεις μες τη χαρά που βρήκες λάθος μου στη Γραμματική, ούτε τότε το πέτυχες να με μειώσεις. Όσες φορές και να το διορθώσετε, όσοι κι αν έρθετε, εγώ θα το γράφω με όμικρον γιώτα. Ίσως φανεί να λυγίσω κάπου, ίσως, δεν ξέρω. Μετά, θα το ξαναγράψω, μη γελιέστε.

Τα νοιώθω, πλημμυρίζουν....Γάμησέ τα. 

(η λήψη ολοκληρώθηκε) 

Παράνοια. 

Με εκνευρίζει που εκνευρίζομαι, ακόμη. Παραβιάζονται τα απαραβίαστα. 

Κάθε τέλος είναι μία αρχή... Ποιος τη σκέφτηκε, αυτή τη μαλακία; Κάθε τέλος είναι σκοπός. Το τέλος είναι αυτοσκοπός. Δεν έχει άλλη αρχή, αδιαφορώ για άλλες αρχές. 

Αλλάζει κάθε μέρα η γνώμη μας. Λυπάμαι όσους παραμένουν σταθεροί. Να ποιους λυπάμαι.

Αλλάζω κι εγώ. Αρχίζω να προτιμώ άλλες γραμματοσειρές από τη verdana. Φοβάμαι, όμως. Μήπως. Αλλά, όχι.

i dont know you anymore. i dont recognise this place.

the picture frames have changed and so has your name
we don't talk much anymore
we keep running from the pain

 Να σου πω πως , όχι; 

(δεν υπάρχουν άλλες λήψεις) 

Live post

Θα μου πεις τι λάιβ? Θα σου πω. Μιλάμε με την κολλητή ακούγοντας γιουτιουμπ. 
(κ κολλητη, ε εγω)

Κ: Υπάρχει αληθινή αγάπη, πιστεύεις;
Ε: Εξαρτάται. Νομίζω ναι. Γιατί το ζήσαμε με ανθρώπους που είτε είμασταν μαζί, είτε όχι τους δώσαμε πράγματα χωρίς να περιμένουμε ή να μας νοιάζει να πάρουμε κάτι. Και θέλουμε πάντα τα καλύτερα γι' αυτους.
 Κ: Ναι αλλά είναι ψυχοφθόρο. Ειδικά αν δεν υπάρχει ανταπόκριση.
Ε: Αλλο αυτό. Δεν το επιλέγεις. Δε σε νοιάζει.

(επόμενο τραγούδι)
Ε: για πες για το θεμα γαμος την αποψη σου
Κ. απαπαπαπαπα εγω δεν κανω τετοια πραγματα. προς το παρον.
Ε. προς το παρον;
Κ. ε , ναι. 
(καταλαβες φίλε αναγνώστη...)


 (νεξτ)
Κ. τον εχω ξεπερασει αλλα θελω να τον εκδικηθω
Ε. αρα δεν τον εχεις ξεπερασει.
Κ. εμενα μου χει μεινει ενα γιατι εσυ τα εχεις ξεκαθαρισει. εγω περα αποτι εγινε δεν εχω μιλησει σοβαρα με αυτο το ατομο,μου χουν μεινει ερωτησεις που δεν θα απαντηθουν ποτε. και...αυτο.

(νεξτ)
 Ε. εσυ τι αντρα θες; 
Κ. δυναμικο,εξυπνο, 
Ε. αρα αποκλειεται ο (..)
Κ. ε δε τον λες και εξυπνο ενταξει. Ναναι κοινωνικος, να μου κανει εκπληξεις . νανι ο μαρτακης. τζεραλντ μπατλερ και τζεικ γκιλενχαλ μαζι. Εσενα;
Ε. δεν εχω τυπο. δεν ξερω.  το κλικ. 

(νεξτ)
Ε. λαδαδικα. το καναμε εκεινη την περιοδο. μικρα. 17.
Κ. α καλα. ωραια ηταν.

αυτα. συνεχιζω χωρις αναμεταδοση.