Σκόρπιες

Μου έλειψες ρε μπλογκ. Είχα πολύ καιρό να γράψω. Αλλά σε σκεφτόμουν, αλήθεια. Σκεφτόμουν τις στιγμές που με βοήθησες, άθελά σου. Έχουμε περάσει ωραίες στιγμές μαζί. (η λήψη ολοκληρώθηκε)

Ούτε καν μπορώ να δικαιολογηθώ λέγοντας πως είμαι καλλιτέχνης. Κατάλαβες, η ασυνάρτητη σκέψη δε χωράει εδώ. 

Απίστευτα τα πράγματα που θα σε εμπνεύσουν, που θα σε κάνουν να αναθεωρήσεις σκέψεις και ιδέες. Ζηλεύω τη λογική. Την ψυχραιμία. Έχω αυθορμητισμό. Σκατά.

Κάτι με τρώει να γράψω. Ταινίες· ψέμματα, από το φεστιβάλ έχω να δω κάτι που να αξίζει. Κι αυτό παίζεται. Βιβλία, άλλο ψέμα. Διαβάζω μαλακίες. Δε μου αρέσει να διαβάζω ό,τι διαβάζω πια. Ιστορία, με συνάρπαζε. Τώρα, με πονάει η ματαιότητά της. 

Δεν έπρεπε να κάνω διάλλειμμα. Γιατί;

Γιατί θέλω να γράψω; Υστερίες, υστεροφημία, μοιάζουν. 

Έρχονται πάλι, τα ακούω, τα νοιώθω. Ναι, ρε μαλάκες, εγώ το νοιώθω θα το γράψω πάντα με ομικρον γιώτα. Ούτε τότε το 2003 που πήγες να με διορθώσεις μες τη χαρά που βρήκες λάθος μου στη Γραμματική, ούτε τότε το πέτυχες να με μειώσεις. Όσες φορές και να το διορθώσετε, όσοι κι αν έρθετε, εγώ θα το γράφω με όμικρον γιώτα. Ίσως φανεί να λυγίσω κάπου, ίσως, δεν ξέρω. Μετά, θα το ξαναγράψω, μη γελιέστε.

Τα νοιώθω, πλημμυρίζουν....Γάμησέ τα. 

(η λήψη ολοκληρώθηκε) 

Παράνοια. 

Με εκνευρίζει που εκνευρίζομαι, ακόμη. Παραβιάζονται τα απαραβίαστα. 

Κάθε τέλος είναι μία αρχή... Ποιος τη σκέφτηκε, αυτή τη μαλακία; Κάθε τέλος είναι σκοπός. Το τέλος είναι αυτοσκοπός. Δεν έχει άλλη αρχή, αδιαφορώ για άλλες αρχές. 

Αλλάζει κάθε μέρα η γνώμη μας. Λυπάμαι όσους παραμένουν σταθεροί. Να ποιους λυπάμαι.

Αλλάζω κι εγώ. Αρχίζω να προτιμώ άλλες γραμματοσειρές από τη verdana. Φοβάμαι, όμως. Μήπως. Αλλά, όχι.

i dont know you anymore. i dont recognise this place.

the picture frames have changed and so has your name
we don't talk much anymore
we keep running from the pain

 Να σου πω πως , όχι; 

(δεν υπάρχουν άλλες λήψεις)