κοίτα να δεις, εμένα όλες οι σκέψεις μου έρχονται το βράδυ αλλά ποιος σηκώνεται να γράψει το βράδυ.
πρέπει να αρρωσταίνω. έχω να ειρωνευτώ κάποιον (εκτός του εαυτού μου) πάνω από καμιά βδομάδα.
σήμερα βρήκα την πρώτη μπλούζα που μου έσκισε το πενάκι μου. όταν ήτασν κουταβακι - φουντωτή μπαλίτσα. ξέρεις, η περίοδος με κουρτίνες, χαλί, μπλούζες, παντόφλες, τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. ειρωνικά, η πυτζάμα είχε τον πλούτο πάνω.
κουράζομαι να μιλάω για φασισμό. και απογοητεύομαι. δε με καταλαβαίνει κανείς.
ήθελα να διαδηλώσω για τον νεκρό και βρέθηκα να τρώω δακρυγόνα. τι ωραία που δακρυζεις με τα δακρυγόνα. μετά ΜΑΤ να κυνηγιούνται με τους άλλους κι εμείς να προσπαθούμε να μην ποδοπατηθούμε από τις ορδές.
φέτος θα δουλεύω πολλές ωρες. καλό είναι αυτό. και σάββατο. πρωί ως απόγευμα.
δεν ξέρω γιατί τα γράφω πια αυτά. εχουμε και 22/9 σήμερα.
βρήκα το αγαπημένο μου στυλό, μετά από μήνες που το έψαχνα σε βιβλιοπωλεία.
διάβασα και βιβλίο φέτος το καλοκαίρι, ανμπιλίβαμπλ.
συνεχίζω να πνίγομαι . και να γκρινιάζω.
