Source Code

A.K.A "8 Λεπτά" με τον Jake Gyllenhaal και την Michelle Monaghan -η οποία και καλά έπαιζε την 28χρονη, ναι καλάαααα σιγά μην αποφοίτησε και πέρσυ η κοπελιά-Σήμερα το είδα και μιας που είναι κλασικά η ώρα μου, είπα να κάτσω να πω μερικά λόγια και γι'αυτό.

Θα μου επιτραπεί ένας παραλληλισμός με το Inception -το οποίο σαφώς θεωρώ κλάσεις ανώτερο-, κυρίως σε ό,τι αφορά το ευρύτερο πλαίσιο του "στυλ" και της "λογικής" στα οποία είναι βασισμένα και τα 2 σενάρια. Εξίσου πρωτότυπο, απέτυχε ωστόσο να αποδώσει ξεκάθαρα το νόημα σε αντίθεση με το Inception.

Το στόρυ είναι από το πρώτο λεπτό πολύπλοκο και ασαφές τόσο για τον κοινό όσο και για τον πρωταγωνιστή. Ο πιλότος Στίβενς ξυπνάει μέσα σε μία "κάψουλα" -η οποία είναι μόνο μέσα στο μυαλό του- και του δίνεται η αποστολή του εντοπισμού ενός τρομοκράτη. Το πρόβλημα είναι ότι ίδιος είναι νεκρός και καλείται να μπει στα 8 τελευταία λεπτά της ζωής ενός άλλου ανθρώπου και να τα ζήσει ξανά και ξανά εως ότου κατορθώσει να φέρει εις πέρας την αποστολή του.

Το όλο εγχείρημα καθιστά δυνατό ο λεγόμενος "Source Code", η μνήμη του εγκεφάλου που σου επιτρέπει να καταγράφεις τα τελευταία 8 αυτά λεπτά της ζωής σου. Ο Στίβενς ζει έτσι την παράλληλη και -υποτιθέμενη- ΜΗ αληθινή πραγματικότητα της ζωής ενός άλλου επιβάτη τραίνου -πάνω στο οποίο διαδραματίζεται και όλη η ιστορία-.

Οντας στην πραγματικότητα νεκρός, η αποστολή του μπορεί να επαναλαμβάνεται επ'άπειρον μέχρι να καταφερει να αποτρέψει τον τρομοκράτη από το να σκοτώσει εκατομμύρια αθώους. Το ηθικό δίλημμα τίθεται όταν μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της αποστολής, ο ίδιος ζητά να του επιτρέψουν να πεθάνει ενώ ο κρατικός μηχανισμός θέλει να τον κρατήσει αιώνιο δέσμιο του "Κώδικα" και να του διαγράψει τη μνήμη, μετατρέποντας τον σε ένα φάντασμα.

Η ταινία διακρίνεται για την πρωτοτυπία του σεναρίου και ξεχωρίζει από το Inception αφενός λόγω διαφορετικών εγκεφαλικώ νδραστηριοτήτων που εξετάζονται στην κάθε μία και αφετέρου λόγω του ότι το Inception είχε εξαρχής μία καθαρή δομή ως προς την πραγματικότητα και το όνειρο. Στον "Κώδικα" , το αληθινό και το "κβαντομηχανικά παράλληλο εικονικο" συγχέονται αφού είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο πρόγραμμα και κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει το τι αλλαγες μπορεί να επιφέρει στην "πρωτεύουσα" πραγματικότητα.

Στα συν οπως ανέφερα, το σενάριο και η πρωτοτυπία.
Στα πλην, κάποιες επαναλαμβανόμες σκηνές που γίνονται μονότονες.

Scream 4

Scream 4


Το τελευταίο Scream -3- το είχα δει στο σινεμά 22/4/2000 όταν ήμουν Β' γυμνασίου... Φανταστείτε τη συγκίνηση που ακολούθησε όταν έμαθα ότι θα μπορέσω να δω την τελευταία απόπειρα δολοφονίας κατά της Σιντ από τον ΥΠΕΡ αγαπημένο και λατρεμένο Ghostface (εμείς τον λέγαμε Scream πάντως)!!!!

Εν ολίγοις και χωρίς πολλά θα πω ένα όνομα : Γουές -Κρέιβεν-. Οι λάτρεις των τρασοθρίλερ γνωρίζουν ότι το'χει ο π@#$^ το συγκεκριμένο θέμα... Η πλοκή του 4 διαφέρει ως προς το ότι συμπυκνώνει όλες τις θεωρίες όλων των θρίλερ όλων των συζητήσεων που έχουμε κατά καιρούς κάνει, καταλήγωντας στο εξής απλό και βασικό : Expect the unexpected.

Δολοφόνος εδώ δεν είναι ούτε ο ψυχανώμαλος γκόμενος που περιμένει να γα@#$% για να σκοτώσει, ούτε η τρελή κι αλλοπαρμένη μάνα του που ζητάει εκδίκηση, αλλά ούτε και ο ετεροθαλής σαλεμένος αδερφός της πρωταγωνίστριας... Είναι ....άντε ας μην το αποκαλύψω.

Σασπένς, γέλιο -πολύ γέλιο, σαρκασμός και ειρωνικές στιγμές αν κάνει κανείς retrospect παράλληλα στα προηγούμενα scream) και δράση μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ψάχναμε συνεχώς να βρούμε τον δολοφόνο και ο μόνος λόγος που τον βρήκαμε ήταν επειδή είχα στο μυαλό μου συνέχεια τη φράση "θαναι αυτός που δεν κολλάει να είναι". Σας συνιστώ να κάνετε το ίδιο.

Η ταινία αξίζει μόνο και εάν πληροίτε κάποιες προϋποθέσεις:
α. έχετε δει όλα τα Scream και περάσατε καλά
β. σας θυμίζει λίγο από τα νιάτα σας
γ.έχετε χρόνο να διαθέσετε, είναι ένα 2ωρο της ζωής σας που δεν θα ξαναπάρετε πίσω
δ. διατηρείτε μία εύθυμη διάθεση και δεν περιμένετε φυσικά τίποτα σοβαρά σενάρια και κίνητρα!!!

Στα πλην: Σε περίπτωση που έχετε την λανθασμένη εντύπωση ότι μιας και πέρασαν 11 χρόνια το σενάριο θα είναι αξιοπρεπές, πλανάστε πλάνην οικτρά.
Στα συν: Προτείνω ανεπιφύλακτα να πάρετε κορίτσι εσείς εκεί οι λεύτεροι και μη και να πάτε να το δείτε. Η αγκαλιά είναι σιγουράκι σε κάποια φάση. Ολα από εκει ξεκινάνε άλλωστε.

Prime Numbers

A prime number (or a prime) is a natural number that has exactly two distinct natural number divisors: 1 and itself. The smallest twenty-five prime numbers (all the prime numbers under 100) are:

2, 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19, 23, 29, 31, 37, 41, 43, 47, 53, 59, 61, 67, 71, 73, 79, 83, 89, 97

Despite being intensely studied, there remain some open questions around prime numbers which can be stated simply.There is no known useful formula that yields all of the prime numbers and no composites. However, the distribution of primes, that is to say, the statistical behaviour of primes in the large can be modeled. The first result in that direction is the prime number theorem which says that the probability that a given, randomly chosen number n is prime is inversely proportional to its number of digits, or the logarithm of n. This statement has been proven since the end of the 19th century. The unproven Riemann hypothesis dating from 1859 implies a refined statement concerning the distribution of primes.

The Millennium Prize Problems are seven problems in mathematics that were stated by the Clay Mathematics Institute in 2000. As of January 2011, six of the problems remain unsolved. A correct solution to any of the problems results in a US$1,000,000 prize (sometimes called a Millennium Prize) being awarded by the institute. Only the Poincaré conjecture has been solved, by Grigori Perelman, who declined the award.

The seven problems are:

1. P versus NP problem
2. Hodge conjecture
3. Poincaré conjecture (solved, see solution of the Poincaré conjecture)
4. Riemann hypothesis
5. Yang–Mills existence and mass gap
6. Navier–Stokes existence and smoothness
7. Birch and Swinnerton-Dyer conjecture

Riemann hypothesis

In mathematics, the Riemann hypothesis, proposed by Bernhard Riemann (1859), is a conjecture about the distribution of the zeros of the Riemann zeta function which states that all non-trivial zeros have real part 1/2. The name is also used for some closely related analogues, such as the Riemann hypothesi s for curves over finite fields.