Paranormal Activity 2

Αξιώθηκα και είδα πριν μία εβδομάδα επιτέλους και το σίκουελ του Paranormal Activity, βέβαια από download. Μια απ'τα ίδια -αυτό ωστόσο δεν με εμπόδισε να τινάζομαι ανά στιγμές- . Μιλάμε για πολύ σκοτάδι, πολύ στημένο πράγμα, ένα καημένο σκυλάκι που έπρεπε να πεθάνει -γιατί πάντα τα σκυλάκια πεθαίνουν;-, μυστηριώδη περιστατικά να συμβαίνουν μετά τα μεσάνυχτα, με τα highlights ανατριχίλας στις 3 π.μ. και επίσης μία κατάρα για ψυχές και συμφωνίες με διαβόλους.



Το όλο στόρυ συνδέεται με το Paranormal Activity 1, αλλά εάν έχετε σκοπό να το δείτε δεν θα σας πω περισσότερα. Απλά έχει γνώριμα πρόσωπα που παίζουν ρόλο κλειδί.

Οι περισσότερες σκηνές αποτελούν συνήθως ακίνητα σκοτεινά πλάνα δωματίων του σπιτιού -εμενα πιο πολύ με τρόμαξε η τελευταία σκηνή που βλέπετε εδώ κάτω με την σκάλα-, με γδούπους να ακούγονται από το πάνω πάτωμα, περίεργα βήματα χωρίς να περπατάει κανείς -άνθρωπος τουλάχιστον- και δυνάμεις του σκότους που εισβάλλουν στη ζωή μιας ανυποψίαστης οικογένειας κάνοντας ενίοτε και δουλειές του σπιτιού, όπως να βγάζουν τον καθαριστή της πισινας τα βράδια έξω .

Ανάμεσα σε όλα αυτά προστίθεται και η κλασική Μεξικανολατινοϊσπανική μορφή. Αυτή τη φορά ενσαρκώνεται από γυναίκα, σε αντίθεση με το προηγούμενο έργο DEVIL -βλ. προγούμενο μου post- που ήταν άντρας, εξοικειωμένη με πνεύματα του κακού και τελετουργίες. Η Μεξικάνα νταντά προσπαθεί να σώσει την οικογένεια και τον απελπιστικά ορθολογικό πατέρα, ο οποίος αγνοεί τα ολοφάνερα σημάδια τουΚακού.

Το Κακό έχει ως στόχο να κλέψει την ψυχή του μικρού γιου της οικογένειας και καθ'όλη την διάρκεια του έργου παρακολουθούμε τις απόπειρες του σε συνδυασμό με τον συνεχή εκφοβισμο που γουστάρει να προκαλεί στα υπόλοιπα μέλη. Αυτό κατά τη γνώμη μου το κάνει γιατί τη βρίσκει περισσότερο με τα προκαταρκτικά, παρά με την ίδια την πράξη και καταληγω σε αυτό το συμπέρασμα γιατί θα μπορούσε πολύ απλά να πάρει ένα βράδυ το παιδι αθόρυβα και τέλος. Αντ'αυτού επιλέγει να τρομοκρατεί βράδυ παρά βράδυ -παίρνει και ρεπό- το σπίτι, απολαμβάνοντας να κόβει τον ύπνο των ανθρώπων στη μέση,να ρίχνει σκεύη μαγειρικής, να ανοίγει ντουλάπια, να ανοιγοκλείνει πόρτες, να ακούει τσιρίδες πανικού και κουτρουβαλιάσματα στη σκάλα και στο υπόγειο.

Καταπληκτική ταινία,μην την χάσετε.

5 tests ..try them out!

Είναι 5 τεστακια που έχουν πολλή πλάκα και στάνταρ ! Δοκιμάστε τα τώρα που έχετε χρόνο στις γιορτές!

1



Είναι η ιστορία μίας νέας κοπέλας.

Στην κηδεία της μητέρας της, βλέπει έναν νεαρό που δεν γνώριζε. Ήταν γοητευτικότατος, ο άντρας των ονείρων της.

Τον ερωτεύτηκε τρελά.

Μερικές μέρες αργότερα η...

νεαρή κοπέλα σκότωσε την ίδια της την αδελφή..

Ερώτηση:

Πιο κίνητρο είχε να σκοτώσει την αδελφή της ?



ΜΗΝ ΠΑΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΩΤΑ.

















Απάντηση : Ήλπιζε, ο νεαρός να ξανά εμφανιστεί στην κηδεία.





Info: Εάν απαντήσατε σωστά στην ερώτηση, τότε σκέφτεστε σαν ψυχοπαθή.

Το τεστ αυτό χρησιμοποιεί ένας διάσημος αμερικανός ψυχολόγος για να εξακριβώσει εάν έναςάνθρωπος έχει δολοφονική νοοτροπία.

Αρκετοί εγκληματίες που έκαναν το τεστ απάντησαν σωστά στην ερώτηση.

Εάν δεν βρήκατε την σωστή απάντηση.good for you!

Εάν οι φίλοι σας την βρήκαν. κρατήστε τις αποστάσεις σας!








TEST 2



Πάρτε το πολύ 10 δευτερόλεπτα για να το κάνετε, διαφορετικά δεν θα πετύχει.

Δείτε μετά την απάντηση πιο κάτω





Μετρήστε πόσα 'F' έχει στο παρακάτω κείμενο :



+++++++++++++++++++++++++++

FINISHED FILES ARE THE RE-

SULT OF YEARS OF SCIENTIF-

IC STUDY COMBINED WITH THE

EXPERIENCE OF YEARS

+++++++++++++++++++++++++++



Μην πάτε παρακάτω εάν δεν έχετε τελειώσει το μέτρημα

ΟΚ?















Απάντηση : Πόσα? Τρία?



Λάθος, έξι υπάρχουν - Χωρίς πλάκα!

Δείτε πιο πάνω και μετρήστε τα!

Η απάντηση είναι πιο κάτω...





Το μυαλό δεν μπορεί να επεξεργαστεί το 'OF'.

Φοβερό ε;

Όποιος μέτρησε έξι με την μία είναι ιδιοφυία, τέσσερα η πέντε είναι σπάνιο, τρία είναι φυσιολογικός.. Λιγότερο από τρία αλλάζουμε γυαλιά!









TEST 3



Το παρακάτω τέστ είναι εντυπωσιακό. Παρακαλώ δώστε του σημασία, δεν θέλει χρόνο.



Αναρωτηθήκατε πότε εάν το μυαλό σας είναι φυσιολογικό η εάν είναι διαφορετικό;

Λοιπόν κάντε σοβαρά την άσκηση συλλογισμού και βρείτε την απάντηση.

Ακολουθήστε τις οδηγίες και απαντήστε στις ερωτήσεις μία, μία, όσο πιο γρήγορα μπορείτε

και χωρίς να πάτε στην επόμενη εάν δεν έχετε απαντήσει πρώτα στην προηγούμενη.

Δεν είναι απαραίτητο να γράφετε τις απαντήσεις σας.

Θα εκπλαγείτε με το αποτέλεσμα, είναι σίγουρο.









Πόσο κάνουν;



15+6







3+56







89+2







12+53







75+26







25+52







63+32







ε ναι , είναι πιο δύσκολοι οι υπολογισμοί αλλά είναι πραγματική άσκηση!

Κουράγιο λοιπόν



123+5









ΓΡΗΓΟΡΑ!!! ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΕΝΑ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΡΩΜΑ!

Κατεβείτε πιο κάτω.

























Σκεφτήκατε ένα «σφυρί κόκκινο» έτσι δεν είναι?







Εάν όχι ανήκετε στο 2% του πληθυσμού που το μυαλό είναι αρκετά

διαφορετικό και σκέφτεται κάτι άλλο.



98% του πληθυσμού απαντούν 'σφυρί κόκκινο' σε αυτή την άσκηση, φοβερό ε?









TEST 4



Test του δεξιού ποδιού



Δοκιμάστε το, δεν θα το πιστεύετε.. Θα προσπαθείτε συνέχεια να το πετύχετε

αλλά δεν θα τα καταφέρετε.



1.-Λοιπόν όπως κάθεστε στο γραφείο σας, σηκώστε το δεξί πόδι από το πάτωμα







Και κάντε κύκλους δεξιούς όπως τους δείχτες ενός ρολογιού.





2.-Ενώ κάνετε τους κύκλους με το δεξί πόδι (στην φορά των δειχτών ενός ρολογιού),

γράψτε τον αριθμό 6 στον αέρα με το δεξί χέρι σας.



Το πόδι σας τότε θα αλλάξει κατεύθυνση.





3.-Πάθατε πλάκα ε; Δεν μπορείτε να το κουμαντάρετε!













TEST 5



Test του γουρουνιού



Έχει πλάκα!



Πάρε ένα λευκό χαρτί και ζωγράφισε ένα γουρούνι.



Μην κατεβαίνεις πιο κάτω πριν το ζωγραφίσεις!



Μην κλέβεις!





Ζωγράφισε!





Εντάξει; Τέλειωσες;















Το γουρούνι χρησιμοποιείτε για τεστ προσωπικότητας













Εάν το έχεις ζωγραφίσει:



* Στο πάνω μέρος της σελίδας: είσαι θετικός και αισιόδοξος.



* Προς το κέντρο: είσαι ρεαλιστής.



* Προς το κάτω μέρος της σελίδας: είσαι απαισιόδοξος και λίγο αρνητικός.



* Εάν κοιτάζει προς τα 'αριστερά : πιστεύεις στην παράδοση, είσαι φιλικός και θυμάσαι εύκολα ημερομηνίες:



Εορτές, επετείους,...



* Εάν κοιτάζει προς τα δεξιά: είσαι καινοτόμος, δραστήριος αλλά δεν έχεις την αίσθηση τις οικογένειας

και δεν δίνεις σημασία στις ημερομηνίες.



* Εάν κοιτάζει προς εσένα: είσαι ευθύς, χαίρεσαι να κάνεις τον δικηγόρο του διαβόλου και



δεν έχεις πρόβλημα να αντιμετωπίσεις καταστάσεις.







* Εάν έχεις προσθέσει λεπτομέρειες : είσαι αναλυτικός, υπομονετικός και δύσπιστος.



* Εάν δεν έχει πολλές λεπτομέρειες: είσαι συναισθηματικός , αφελής, δεν είσαι μεθοδικός και

παίρνεις ρίσκα.



* Εάν ζωγράφισες λιγότερα από 4 πόδια: είσαι διστακτικός η, ζεις μία περίοδο



μεγάλων αλλαγών στην ζωή σου.







* Εάν ζωγράφισες 4 πόδια: είσαι σίγουρος, επίμονος και στέκεσαι στις ιδέες σου.







* Εάν ζωγράφισες περισσότερα από 4 πόδια: είσαι ηλίθιος.







*Το μέγεθος των αυτιών δείχνει την ικανότητα να ακούς τους άλλους:



Όσο μεγαλύτερα τόσο το καλύτερο.







*Το μάκρος της ουράς: δείχνει την ποιότητα των σεξουαλικών σχέσεων.



Γι 'άλλη μια φορά όσο είναι πιο μακριά τόσο το καλύτερο !!!!!!

OK , Ποιος ξέχασε να ζωγραφίσει την ουρά?????.

Όχι, όχι δεν μπορείτε να ξανά κάνετε το τεστ...

Der Kameramorder

Δηλαδή "Ο δολοφόνος με την κάμερα¨. Η απογοήτευση της βραδιάς για'μένα. Εκτός του ότι ο φακός μου είχε αρχίσει να με ενοχλεί, η ταινία με κούρασε σε τέτοιο βαθμό που δεν είχα διάθεση να δω άλλη.

Βασικό στοιχείο της υπόθεσης ήταν οι ταινίες snuff -θα βρείτε ακριβή ορισμό εδω, όσοι έχετε δει το "8 χιλιοστά" με τον Νίκολας Κέιτζ γνωρίζετε ήδη το είδος- και η απαγωγή τριών παιδιών από ένα χωριό. Ενα ζευγάρι που μένει σε εκεινη την περιοχή δέχεται επισκέψεις από έτερο φιλικό ζευγάρι, που μεταξύ των άλλων είναι επί χρόνια φίλοι του άντρα-πρωταγωνιστή της υπόθεσης.

Καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας, παρακολουθούμε σπασμωδικές αντιδράσεις, σπασμωδικό σεξ, υστερικές κινήσεις και άκομψες κρίσεις νεύρων και έντασης να παρεμβάλλονται μεταξύ των σκηνών. Υποψίες αρχίζουν να μπαίνουν στα μυαλά των τεσσάρων ατόμων που μένουν στο σπίτι σχετικά με το ποιος είναι ο δολοφόνος των παιδιών αυτών, ο οποίος μάλιστα τράβηξε βίντεο την αποτρόπαια πράξη του και βρίσκεται τώρα σε όλες τις ειδήσεις.

Οι πρωταγωνιστές άλλοτε σοκάρονται, άλλοτε γελάνε, άλλοτε συγκινούνται και άλλοτε απολαμβάνουν το συγκεκριμένο βίντεο κάθε φορά που πετυχαίνουν το αντίστοιχο ρεπορτάζ στην τηλεόραση.Παράλληλα οι σχέσεις μεταξύ τους περνάνε από διάφορα στάδια με ζενίθ την ανακάλυψη μιας κάμερας - επιβαρυντικού στοιχείου- στην αποθήκη τη στιγμή που όλοι ορκίζονταν πως δεν είχαν καμία κάμερα στην κατοχή τους καθώς και την δολοφονία νεογέννητων γατιών.

Τίθενται ζητήματα απιστίας, λανθάνοντος μίσους μεταξύ φαινομενικά κολλητών, ανειλικρίνειας, ζήλειας αλλά και κακίας μεταξύ των ανθρώπων χωρίς ποτέ να καταλήγουμε σε κάποιο βάσιμο συμπέρασμα όσον αφορά την ταυτότητα του δολοφόνου.

Η όλη αυτή μιάμιση ώρα κύλησε με σεξ, πολλές φορές να φτάνει στα όρια του βιασμού, το βίντεο των παιδιων και την αλλοπρόσαλη συμπεριφορά όλων των ηθοποιών και κυρίως του κεντρικού ζευγαριού, που κατά τη γνώμη μου ήταν ένα βήμα πριν την παραφροσύνη.

Στο τέλος, υπονοείται ότι αυτοι τελικά έχουν δολοφονήσει τα παιδιά, μέσω μιας σκηνής κρυφτού που παίζουν -το ίδιο ακριβώς με το βίντεο- αλλά και πάλι τίποτα δεν είναι σίγουρο. Για'μένα προσωπικά, η ταινία ήταν ένα συνεχές και δυσάρεστα κουραστικό μπέρδεμα, που δεν αξίζει να παρακολουθήσεις εάν έχεις κάποια καλύτερη επιλογή.

Τhe myth of the American sleepover

Ή "Ο μύθος της Αμερικανικής Εφηβείας¨, όπως μεταφράστηκε -σοφά κατά τη γνώμη μου- είναι μία αμερικάνικη παραγωγή, η οποία μου κέντρισε το ενδιαφέρον κυρίως λόγω του οξύμωρου σχήματος "αμερικανικού" και "Φεστιβάλ Κινηματογράφου".

Το στόρι της ταινίας είναι πάνω κάτω το εξής: παράλληλα πυτζάμα πάρτυ (κυρίως κοριτσιών) που γίνονται την ίδια μέρα -ή καλύτερα νύχτα- και την απομυθοποίηση του τρίπτυχου σεξ- ποτό- ναρκωτικά που επικρατεί γι'αυτά. Κορίτσια να κάνουν -συγχωρείστε με για την έκφραση- μα@#$$@ με and/or για αγόρια, αγόρια που ψάχνουν απεγνωσμένα να κάνουν γνωριμίες, λανθασμένα νομίζοντας ότι η ιδανική εικόνα που έχουν πλάσει στο μυαλό τους για μία κοπέλα είναι και αληθινή. Αυτό που διέκρινα στις σχέσεις και τις συζητήσεις που διαδραματίζονται στα πάρτυ μεταξύ των εφήβων του έργου, είναι έντονο το στοιχείο της βλακείας -πες ότι φταίει το νεαρό της ηλικίας-, ο δισταγμός και ο φόβος.

Τα παιδιά σ'αυτή την ηλικία ξέρουν τα πάντα. Και αυτό τους φοβίζει. Το σεξ πια δεν σημαίνει τίποτα, συμβαίνει παντού, η κατανάλωση αλκοολ χωρίς όρια ήταν ανέκαθεν προσβάσιμη επιλογή, το "χαμούρεμα" αποτελεί πλέον συνήθεια σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους. Μπορούν να βρουν τα πάντα. Εκτός ίσως από επικοινωνία. Γι'αυτό και νομίζω πως ο δημιουργός επιλέγει να μας δείξει στο τέλος την πραγματική ανάγκη των νέων παιδιών σήμερα, την ανάγκη επικοινωνίας. Γι'αυτό και οι πρωταγωνιστές αποφεύγουν να κάνουν σεξ με τα άτομα που πραγματικά τους αρέσουν, ή ξενερώνουν και απογοητεύονται όταν ανακαλύπτουν ότι η κοπέλα που κυνηγούσαν όλο το βράδυ έχει ήδη φασωθεί με τους μισούς πρωτοετείς. Ο έφηβος ερωτοχτυπημένος -με μία αιθέρια ύπαρξη που συνάντησε στο σούπερ μαρκετ- τελικά την απορρίπτει και καταλήγει εκεί που όφειλε εξαρχής να πάει. Στην κοπέλα που πάντα, ανεξαρτήτως δικών του συναισθημάτων, του εύχεται τα καλύτερα. Ο φοιτητής που ξεκινάει για τρίο, καταλήγει να ερωτευτεί και η μικρή που νόμιζε ότι τρελαίνεται για έναν μεγαλύτερο της, ανακαλύπτει την γελοιότητα του τυπου και αλλάζει πορεία.

Εκτός του ολοφάνερου, δηλαδή της έλλειψης σεξ, η ταινία μου άρεσε και για το ότι σου θυμίζει λίγο εκείνες τις παλιές καλές αναμνήσεις, που μαζευόσασταν όλοι/ες και χαχανίζατε μέχρι τα ξημερώματα μετά από ταινίες θρίλερ της κακιάς ώρας ....

Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν η προβλεψιμότητα, αλλά ξεπερνιέται χάριν της όλης γλυκύτητας της ταινίας.

37 μνήμες

Kαι επανερχόμαστε στο θέμα "Φεστιβάλ"! -Κατ'αρχάς να επισημάνω μετά χαράς ότι ο κύριος Χατζηνικολάου (βλ. Μοντεβιδέο και ΚΙΝΕ) μου απάντησε και με θυμάται (τι καμάρι!) και ευχαρίστως θα μου απαντήσει σε ό,τι άλλο θέλω γιατί δεν πρόλαβε να μου πει όσα σκεφτόταν λόγω έλλειψης χρόνου και θα μου στείλει και υλικό από προηγούμενες ταινίες!!!!!- Φυσικά, εγώ περιττό να αναφέρω ότι μόλις το είδα, καμάρωσα σαν παγώνι -τι ψώνιο-!! Αααχ μιλάω με τον σκηνοθέτη!!!!

Λοιπόν, φτάνει γιατί βγαίνω off topic και κάνω πολύ spam.Θα με μπανάρουν όπως το κόβω.

Το συγκεκριμένο έργο λοιπόν, είναι μία δημιουργία του κ. Σπάρταλη, 37 ετών, εξ'ού και ο αριθμός των μνημών. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ πεθαίνει λόγω ενός τραγικού δυστυχήματος στον δρόμο, ξαναζεί με την τελευταία του πνοή μνήμες της ζωής του.

37 μνήμες, ανάκατες, δοσμένες με τελείως καλλιτεχνικό τρόπο, video art μέσα σε ταινία, με αφήγηση άλλοτε σε πρώτο πρόσωπο μέσω του πρωταγωνιστή (Τζώρτζογλου), άλλοτε σε τρίτο πρόσωπο μέσω μιας γυναίκας (που έπαιζε πολλαπλούς ρόλους στην ιστορία), άλλοτε ταυτόχρονη αφήγηση και από τους δυο.

Η όλη ιστορία διαδραματίζεται γύρω από την αντίληψη των "ιδιοτήτων-ρόλων" που χρησιμοποιούμε στη ζωή μας και το κατά πόσο αυτά που λέμε και κάνουμε όντως είναι κυριολεκτικά, ή αποτελούν απόρροια των συγκεκριμένων ταυτοτήτων και ευθυνών που επωμιζόμαστε την εκάστοτε στιγμή. Με απλά λόγια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαμε κάτι και εννοούσαμε αυτό ακριβώς, χωρίς ταυτόχρονα τα λόγια αυτά να έχουν διττή σημασία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην ταινία, ο διάλογος παράνομου ζευγαριου που έχει κάτσει σε μία ταβέρνα:

Αντρας: ΑΑΑ, τι ωραία που είμαστε εδώ, τα φαγητά φαίνονται υπέροχα, ας παραγγείλουμε -Και εννοεί: Πόσο χαρούμενος είμαι που είμαστε εδώ, σε λατρεύω-
Γυναίκα: Ναι, καλά είναι, βέβαια υπήρχαν κι άλλα καλύτερα μέρη... -Κι εννοεί : Ο άντρας μου είναι πολύ καλύτερος αλλά αφού δεν μου δίνει προσοχή θα αρκεστώ σε'σένα-

Κ.Ο.Κ.....

Η ταινία κλείνει με την φράση " Η ευτυχία που κυνηγάς είναι το είδωλο της αγοράς", το οποίο όπως μας είπε και ο σκηνοθέτης-καλλιτέχνης video art είναι και μέρος του μηνύματος της ταινίας.

Εγώ κρατάω και το "Εγώ δεν έζησα ποτέ, έχω σκηνοθετήσει τις αναμνήσεις μου" που το βρήκα καταπληκτικό, όπως επίσης και την κυρίαρχη φράση που επικρατεί στην ταινία και που τελευταία φορά επαναλαμβάνεται από το στόμα ενός μιρκού παιδιού με τόσο γλυκιά αφέλεια και ειλικρίνεια "Και το σχολείο τίποτα είναι, όλα τίποτα είναι, εκτός από το παγωτό".

Οι 37 μνήμες αποδεικνύουν για'μένα αφενός το πόσο διαφορετική μορφή μπορεί να εχει μία ταινία, με εικόνα να τείνει περισσότερο προς πίνακα παρά προς πλάνο και αφετέρου την ύπαρξη ατόφιας δημιουργικότητας παρά μίμησης και επανάληψης του χιλιοχρησιμοποιημένου υλικού.

Μοντεβιδέο - ΚΙΝΕ

MONTEVIDEO (ο σύνδεσμος σας μεταφέρει στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ κινηματογράφου, στις πληροφορίες της ταινίας)

Η αλήθεια είναι ότι εάν δεν προβαλλόταν "υποχρεωτικά" πριν τις "37 μνήμες" που είχα επιλέξει, δεν θα το διάλεγα. Το πρόγραμμα με τις ταινίες και τις περιλήψεις τους, το αγόρασα -δίνοντας το αστρονομικό ποσό του ενός ευρώ- αφότου είχαμε κόψει εισιτήρια, οπότε δεν είχα ιδέα περί τινος πρόκειται. Η περίληψη που διάβασα, δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα:

Το Μοντεβιδέο ως μεταφορά της κατάστασής μας.
Και η κατάστασή μας επείγει.
Ενώ προσπαθούμε να τραβηχτούμε έξω,
παραμένουμε μέσα περιμένοντας υπομονετικά.
Και κάνουμε κάτι με ό,τι έχουμε.
Ναι, θα θέλαμε
να είμαστε μακριά,
στο Μοντεβιδέο.
Ίσως είμαστε ήδη εκεί –


Οταν δε, παρατήρησα και το "no dialogue", ανησύχησα. Αλλά σκέφτηκα, θα την δούμε μωρέ και τι έγινε, στο φινάλε μια εμπειρία είναι.Φτάνουμε σε κάποια φάση, περπατάμε, βρίσκουμε εύκολα την αποθήκη, παρατηρώ κόσμο. Οι περισσότεροι νέοι, δύο παιδιά -Αγγλοι- στέκονται πίσω μας, ζευγάρια κάθε ηλικιών κουβεντιάζουν, ένας πανύψηλος τύπος με γυαλιά και μαλλιά αλά Αϊνστάιν κάθεται σε ένα τραπεζάκι, δύο κοπελιές μας κοιτάνε -η μία μου κάνει εντύπωση,έχει ένα καταπληκτικό κούρεμα αγορέ κοντό πορτοκαλί απ'τη μία και κουρεμένο με την ψιλή από την άλλη, μαύρα κοκάλινα γυαλιά και κόκκινο παντελόνι-. Μπαίνουμε κατά τις 22:25.

Αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη, ψόφος. Κάνω την χαζή κίνηση να βγάλω το μπουφάν γιατί στην αρχή δεν το αντιλαμβάνομαι αλλά το ξαναβάζω αμέσως. Πολύ χάλια ή και καθόλου θέρμανση δυστυχώς -ελπίζω αύριο να μην έχουμε τα ίδια-. Ο κύριος από κάτω μας συστήνει τους δημιουργούς (κ. Χατζηνικολάου από τους ΚΙΝΕ, κ. Σπάρταλης για τις 37 μνήμες). Χαρά εγώ που βλεπω και τους δημιουργούς από κοντά, δεν είχα ιδέα ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.

Ξεκινάει η ταινία. Αποτελούνταν όλη από πλάνα. Πλάνα μίας και μόνο εικόνας. Που κρατούσαν για 30,60,150,200 δευτερόλεπτα. Πλάνα ακίνητα. Το πάτωμα. Το κρεβάτι. Ενας βράχος μέσα στην ομίχλη. Ενα άδειο μπωλ. Η πλάτη μιας γυναίκας που κοιμάται. Μανταρίνια. Δέντρα. Μία θάλασσα να ξεπροβάλλει αναμεσα από δύο πολυκατοικίες. Ενας κισσός κάτω από ένα μπαλκόνι - το πλάνο επαναλαμβανόταν σε διαφορετική εποχή -. Ξανά το πάτωμα, με το φως του ήλιου να πέφτει πάνω του. Κλειστά παντζούρια. Μια γυναίκα σε ένα ποτάμι. Αμέτρητα τέτοια πλάνα χωρίς να φανεί ποτέ κανένας άνθρωπος -το πρόσωπο του-. Η 60λεπτη ταινία έκλεισε με ένα 3λεπτο, μπορεί και 5λεπτο πλάνο σύννεφων να περνάνε πάνω από έναν λόφο το χάραμα ενώ ακούγονται προς το τέλος της ταινίας και κάποιοι ήχοι, όπως αυτός λίγο πριν ξεσπάσει καταιγίδα και πετεινοί.

Τελειώνει η ταινία που ουσιαστικά αποτελούνταν από εικόνες χωρίς φαινομενικό ειρμό. Η μισή αίθουσα έχει αδειάσει, ενώ τα αρχικά γέλια διαδέχονται τώρα οι σχολιασμοί και ειρωνείες. Η επόμενη ταινία προβάλλεται αμέσως. Ωστόσο εγώ, δεν θα μιλήσω τώρα για εκεινη, θα περάσω στο μέρος όπου μπορέσαμε να ρωτήσουμε τον σκηνοθέτη- δημιουργό, τις απορίες μας. Αυτό το μέρος, δεν ξέρω αν το ανέφερα, με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο κι από την ίδια την ταινία. Μπορείς να μιλήσεις με αυτόν που έφτιαξε την ταινία, την ώρα ακριβώς που την είδες, να ρωτήσεις και να πάρεις απαντήσεις για αυτά που σε απασχόλησαν όταν την έβλεπες.

Ο "ΚΙΝΕ" εμφανώς συνεσταλμένος αρχικά, αμήχανος, κοιτάει το πάτωμα και συστήνεται. Μετά το τέλος της ταινίας όμως, αναθαρρεύει και μας δηλώνει ότι δεν έμεινε ευχαριστημένος γιατί κατά την διαρκεια της προβολής, υπήρχε μία μόνιμη "σάρωση" προς τα δεξιά που δεν υπήρχε στην ταινία του. Πέφτουν οι ερωτήσεις βροχή: "Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία," "Τι θέλατε να κοινωνήσετε", "Ποιο ήταν το μήνυμα" . Ο "ΚΙΝΕ" -βρίσκω το όνομα ΚΙΝΕ πολύ πιο ωραία από ένα απλό Χατζηνικολάου, οπότε έτσι θα τον αναφέρω-, σε κάποια φάση τα παίρνει και αφού έχει εξηγήσει ότι απλά βιντεοσκοπούσε υλικό εδώ και χρόνια και διάλεξε εικόνες για να φτιάξει αυτή την ταινία, συνεχίζει λέγοντας ότι ήθελε να φτιάξει την ταινία, για να την φτιάξει και απαντά νευριασμένος στον επίμονο θεατή " Οσο για το μήνυμα που συνεχώς ρωτάτε, θα δανειστώ την φράση του ....-δυστυχώς δεν άκουσα ποιανού ήταν- "Δεν είμαι ταχυδρόμος".

Εν τω μεταξύ εγώ να προσπαθώ να βρώ μία σύνδεση μεταξύ των εικόνων και να μην μπορώ. Λέω, θα ρωτήσω, μήπως μου κάνει τη χάρη και με διαφωτίσει "Με βάση ποια κριτήρια επιλέξατε από το υλικό χρόνων να χρησιμοποιήσετε αυτες τις συγκεκριμένες εικόνες για την σύνθεση της ταινίας;" Με κοιτάει, με ξανακοιτάει, κοιτάει το πάτωμα, με ξανακοιτάει απορημένος, παύση. "Δεν ξέρω" μου λέει. "Δεν νομίζω ότι υπήρχαν κριτήρια, έβαλα καθαρά αυτές που μου ήρθαν στο μυαλό, πέραν αυτών που είναι ίδιες αλλά σε διαφορετικές εποχές. Δεν είχα στο μυαλό μου όταν την έφτιαχνα τίποτα συγκεκριμένο, παρά μόνο ότι θα ενώσω εικόνες" .

Η αφοπλιστική ειλικρίνεια αυτή με εντυπωσίασε. Εγώ να ψάχνω απεγνωσμένα να συνδέσω τμήματα ασύνδετα. Σαν να πρέπει υποχρεωτικά κάτι να σημαίνουν. Σαν να μην κάνεις ποτέ κάτι μόνο και μόνο για την απόλαυση την δική σου, χωρίς να σε νοιάζει τι θα καταλάβει ο άλλος.

Τι εντυπώσεις εχω από αυτή την ταινία; Είναι δύσκολο και νομίζω, το λιγότερο άδικο, να κρίνω εγώ την ταινία, γιατί ούτε εμπειρία θεωρώ ότι έχω αλλά ούτε και κατάρτιση και ειδίκευση επί του θέματος. Αλλά θα μιλήσω για την αίσθηση που μου άφησε φεύγοντας. Λοιπόν, όσο βαρετή κι αν μοιάζει εκ πρώτης όψεως, μπορώ να πω ότι μερικά από τα πλάνα με έκαναν να αναρωτηθώ πόσες φορές έχω δει στη ζωή μου τις συγκεκριμένες εικόνες. Πόσο μονότονα ίδια είναι η ζωή. Πόσο αφόρητα απαράλλακτες απαραμένουν κάποιες εικόνες, έστω και σε παραλλαγές τους. Σε τι υπερβολικό βαθμό ζούμε με τον ίδιο τρόπο, βλέπουμε τα ίδια πράγματα κι όμως, όσα εκατομμύρια φορές κι αν τα δούμε, δεν τα βλέπουμε πραγματικά. Γιατί αν τα βλέπαμε, αν τα προσέχαμε, θα τα είχαμε βαρεθεί. Τους 4 τοίχους, το κρεβάτι, το σεντόνι που κάθε μέρα φτιάχνουμε για να το ξαναχαλάσουμε, το πάτωμα που περπατάμε. Αν μπορούσα να μετρήσω πόσες φορές έχω κοιτάξει τα σύννεφα, τον ουρανό, τη θάλασσα, τόσο ίδια όλα. . .

Δεν ξέρω αν ο ΚΙΝΕ έχει την ίδια εντύπωση. Αυτός απλά αποτύπωσε ό,τι παρατηρούσε. Εγώ πάντως πήρα μια γεύση ματαιότητας. Ισως ήταν επειδή είδα την ταινία, ίσως όμως να ήταν επειδή την είχα ανέκαθεν την αίσθηση της ματαιότητας αυτόυ του κόσμου.

51ο φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

51o φεστιβάλ κινηματογράφου στην πόλη μου..... Το πρώτο που επιτέλους επισκέφτηκα και πολύ χάρηκα που το έκανα. Υπήρχαν τόσα πράγματα που δεν ήξερα γι'αυτην την πολιτιστική/κινηματογραφική/κουλτουριάρικη -και το λέω με ύφος εύθυμο- εκδήλωση!

Ξεκινώντας από το ότι γίνονται κρατήσεις για τις ταινίες αλλά για τα εισιτήρια πρέπει να πας 3 ώρες νωρίτερα. Οτι οι προβολές δεν γίνονται σε μια-δυο αίθουσες όπως νόμιζα, αλλά σε πολλές και μάλιστα πολύ γραφικές, "αποθήκες", με αλλά και χωρίς τα εισαγωγικά. Οτι τα εισιτήρια είναι τόσο, μα τόσο φθηνά -είχα προετοιμαστεί για 15-20 το κάθε ένα, ενώ έκανε 6-. Αναλογικά του έργου που θα παρακολουθήσεις, έστω κι αν δεν σου αρέσει, η τιμή είναι χαμηλή. Αρκεί που θα είσαι απ'τους πρώτους που θα παρακολουθήσουν μία κινηματογραφική προσπάθεια κάποιου που κάτι θέλει να πει -θα το αναλύσω πολύ αυτό στο επόμενο ποστ με τις ταινίες που είδα, προς το παρόν το αφήνω εδώ-.

Τόσα πολλά αυτά που δεν γνώριζα, συνεχίζω.Οτι δεν είναι θεατές ένα μάτσο σνομπαρίες της υψηλής κοινωνίας, αλλά φοιτητές, παιδιά, Άγγλοι, ζευγάρια, άνθρωποι όλων των κατηγοριών και -αν μου επιτρέπετε- δογμάτων. Οτι βγαίνοντας από την αίθουσα, πρέπει να περπατήσεις το πλακώστρωτο του λιμανιού, με μείον 10 και αέρα που σου παγώνει μύτη μάτια και χέρια (τα μοναδικά ακάλυπτα), αλλά και πάλι προσπαθείς να αναλύσεις τι ήθελε να πει ο δημιουργός της ταινίας, γιατί δεν μπορείς να κρατηθείς μέχρι το αμάξι. Οτι σου δίνεται η ευκαιρία να δώσεις την δική σου προσωπική -και γιατί όχι;- λανθασμένη άποψη για την ταινία μέσω ψηφοφορίας. Συμμετέχεις κι εσύ σε όλο αυτό, δεν παρακολουθείς απλά.

Η εμπειρία της Παρασκευής ήταν μαγευτική. Μετανοιώνω που πέρασαν τόσες μέρες, έχασα τόσες ταινίες, έχασα τόσες προβολές, τόσα καινούρια πράγματα/ σενάρια / ιδέες / τεχνικές παρουσίασης και ξετυλίγματος μιας ιστορίας πέρα απ'την βαρετή και κοινότυπη κλασικότητα που μας κατακλύζει χρόνια τώρα στην μεγάλη οθόνη.

Μετανοιώνω που απογοητεύτηκα την Πέμπτη όταν δεν είχε εισιτήρια για μία ταινία και δεν έκανα τον κόπο να κατέβω. Μετανοιώνω που σήμερα δεν πήγα γιατί είχα υποχρέωση μακριά. Με ικανοποιεί όμως το ότι θα πάω αύριο. Και θα δω όχι μία, όχι 2, αλλά αν βρω εισιτήριο, και 3. Ηδη έκοψα για μία, θα κατέβω το πρωί να κόψω και για τις άλλες. Σίγουρα πράγματα, όχι κρατήσεις.

Υπόσχομαι στον εαυτό μου και στους λιγοστούς αναγνώστες αυτόυ του blog ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί το λάθος αυτό. Κι εσείς που είστε από Θεσσαλονίκη και ακόμη δεν κάνει καν τον κόπο να δειτε έστω μία από τις ταινίες, δεν ξέρετε τι χάνετε. Ακόμη, ξαναλέω, κι αν η ταινία δεν σας αρέσει, πάλι δεν ξέρετε τι χάνετε. Και ίσως δεν σας αξίζει και να μάθετε.

Γιατί να μην καταρρεύσει και το Facebook?

Σήμερα ξύπνησα 6. Δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω,σαν κάτι να με ενοχλεί υπερβολικά. Μια λοιπόν που ήμουν από τα χαράματα στο πόδι, κατέβασα την Πένυ, την τάισα, την έκανα και μπάνιο, είδα Αυτιά/ Παπαδάκη/ Μελέτη/ ΣΚΑΙ/ Άλφα.

Ασχολούνταν -στον ΣΚΑΙ- με το Wikileaks που μέχρι και τώρα δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται. Αντίποινα σε ιστοσελίδες έλεγαν και ότι μπορεί να επιτεθούν στο Twitter αλλά το Facebook την γλύτωσε γιατί λέει δεν εμπόδισε αναρτήσεις από Wikileaks. Ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι είναι αυτό, αλλά το μόνο που με στενοχώρησε ήταν η δυστυχής είδηση ότι το Facebook δεν κινδυνεύει. Θα ήταν πολύ ωραία να κολλήσει όλο το σύστημα του για μερικές ώρες, να τρελαθούν οι εξαρτημένοι. Αν δε κολλούσε και για μέρες, θα είχαμε και αυτοκτονίες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Γιατί πως θα μπορούσες να δείξεις πόσο κουλ και μάγκας είσαι αν δεν μπορείς να βάλεις για μία εβδομάδα εικόνα cartoon στο προφίλ σου; Ή διάσημου τραγουδιστή/ ηθοποιού; Ή επίπλου; Ή ρούχου/ εσωρούχου / sex toy;

Τα κορίτσια έχουν μυστικές συμφωνίες και ποστάρουν στον τοίχο τους συνθηματικά μηνύματα τύπου "Κόκκινο" (που θα σημαίνει κάτι διαφορετικό από την ίδια την λέξη, και σκοπός αυτόυ του ψυχαγωγικού παιχνιδιού, είναι να μην καταλαβουν τα "αγόρια" τι λένε). Αμέτρητοι τοίχοι με όλα τα χρώματα, στάσεις σεξ, μέρη σπιτιού, χρώμα νυχιών.... Αποκαλείται "παιχνίδι" σε περιπτωση που ΔΕΝ το ανέφερα.

Και εκτός αυτών υπάρχουν και αμέτρητες άλλες προτάσεις για τους ανταγωνιστικούς τύπους. Μιλάμε για εκπληκτικούς διαγωνισμούς, εξαιρετικής ποιότητας, τύπου "Αθηναίες ή Θεσσαλονικιές, ξανθιές ή μελαχροινές, -ποιές είναι οι μεγαλύτερες ^$%&@"-, όπου κορίτσια και γεροντομπεμπέκες ανεβάζουν φωτογραφίες, με σούπερ "σέξυ" ρούχα, εσώρουχα -ενίοτε και τίποτα απ'τα δύο - και διαγωνίζονται στα likes.

Kαι φυσικά τι θα κάναμε εάν δεν υπήρχε το Facebook για να μας κανονίσει με ποιον θα βγούμε - κάνουμε σεξ - αφιερώσουμε τραγούδια, ξέρετε, δήθεν τυχαία, να το δει ο ενδιαφερόμενος μέσω τοίχου , να παρακαλάμε να σχολιάσει, αλλά και όταν δεν σχολιάζει να λέμε οτι το έκανε επίτηδες για να μας την σπάσει και δώστου εμείς να βάζουμε κι άλλα τραγούδια τυπου " Περνάω και μόνη μου καλά" "Σφύριξα κι έληξες" κτλ κτλ κτλ...

Μικρόκοσμος. Μικρο-κοινωνία. Μέσα στην οποία η πλειοψηφία έχει ανάγκη να επιδεικνύεται, να επικεντρώνει την προσοχή, όποια είδους κι αν είναι αυτή, ίσως γιατί δεν μπορεί να το κάνει στην πραγματική του ζωή.

Μόνο σε μένα φαίνεται τόσο λυπηρό;