Εκτός από μία σοβαρή σκέψη που περνάει από το μυαλό μου πίνοντας το 3ο ποτήρι λευκού, ότι παίζει να είμαι αλκοολική, κατα τ'άλλα να πω πόσο καμαρώνω την Ατλέτικο την οποία ΕΜΕΙΣ, κερδίσαμε ΕΚΤΟΣ έδρας 3-2, ΧΑΝΟΝΤΑΣ 2-0 αρχικά.
Σε αυτό το σημείο, να ευχηθώ στον Αμπράμοβιτς περαστικά με την παράλληλη ηθική συμπαράσταση στην Μπάγιερν, που, αν μη τι άλλο, πρέπει να βλέπει το ματς και να γουστάρει το ξεφτιλίκι.
Επίσης. Τί μαλακίες παίζει θεε μου η τιβι.
Μου λείπει το κρύο.
Το "θεε μου" σχημα λόγου.
Ρε πούστη, ποτέ δεν θα μάθω να ξεχωρίζω τα "ν" πότε μπαίνουν και ποτε όχι. Ξέρετε, "δεν", "μην" κτλ. Οοοχι, τον κανόνα τον ξέρω, βασικά ξέρω ότι υπάρχει, αλλά δεν μπορώ με τίποτα να τον μάθω. Είναι σαν το "πιστεύω". Εμαθα την πασχαλινή προσευχή στο δημοτικό αλλά αυτό με τίποτα.
Τώρα πες μου, είναι δυνατόν να τα λέω αυτά αν δεν έχω πιει;
Καλά εμείς εδώ, ζούμε στο υπερπέραν. Εχει ένα μήνα να πάω σπίτι, με εξαίρεση κανα 3-4 διάσπαρτες (το είδες το διάσπαρτες,ε;) μέρες, μένω αλλού. Τί αλλού δηλαδή, σε σπίτι κολλητής με παρέες και ξερωγω, ζω ένα ρόκγουέιβ φέστιβαλ, με αστυνομία στις 5 το πρωί (ναι, την κάλεσαν, καλά φταίγαμε κι εμείς δε λέω), με ποτά και πολλά άλλα.
Σε ποιό παράλληλο σύμπαν πες μου, θα μου έλεγε η φίλη μου, έχεις όρεξη για μία κρύα σαλάτα με αγγούρι,φέτα και ντομάτα και θα τρελαινόμουν; Οχι, πες μου. Εγώ, της τάρτας του "Αγαπητού", του προφιτερόλ του "Τασου", του τρίγωνου του "Ελενίδη"! Εγώ!
Καλά, αυτά αρχίζει το 2ο ημίχρονο.
