Εξαιτίας ενός ρατσιστικού σχολίου στο twitter, απαγορεύτηκε η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην αθλήτρια Βούλα Παπαχρήστου.
 |
Και ορίστε και ένα print screen σε περίπτωση που αποφασίσει να το σβήσει από τον λογαριασμό της αργότερα
|
Η Παπαχρήστου αποβλήθηκε από τους αγώνες γι'αυτό το σχόλιο, μετά την κατακραυγή που δέχτηκε από πλήθος χρηστών του κοινωνικού μέσου δικτύωσης για ρατσιστική και απρεπή συμπεριφορά. Η αθλήτρια είχε προ ημερών συγχαρεί τον εκπρόσωπο τύπου της Χρυσής Αυγής, Ηλία Κασιδιάρη για την ονομαστική του γιορτή και είχε ανεβάσει στο διαδίκτυο φωτογραφία με όπλα της εν λόγω οργάνωσης - κόμματος, γνωστής για την ρατσιστική της ιδεολογία.
Το θέμα που τίθεται με αφορμή την αποβολή αυτή, δεν είναι απλό και σίγουρα δεν είναι εύκολο να αποφασίσεις εάν διατείνεσαι θετικά ή αρνητικά επί αυτού.
Ζούμε, έστω τυπικά, υπό δημοκρατικό πολίτευμα. Ο καθένας μπορεί να εκφράζει την άποψη του έστω κι αν αυτή είναι ακραία. Θεωρητικά, ένα ρατσιστικό σχόλιο μπορεί να βρει τόσο υποστηρικτές, όσο και εχθρούς. Λογικό επακόλουθο, εάν το σχόλιο γίνεται από κάποιον επώνυμο, να έχει και μία μεγαλύτερη βαρύτητα, λόγω και της δημοσιότητας.
Το δίλημμα που θέτω είναι το εξής: εάν συμφωνούμε με τον αποκλεισμό της από τους ΟΑ, αρα βρίσκουμε και την διαδικασία αυτή σωστή. Δηλαδή την απαγόρευση του αναπόσπαστου και θεμελιωδους δικαιώματος ενός ανθρώπου να εκφράσει την άποψη του (δεν εξετάζουμε αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε). Είμαστε σύμφωνοι με την φίμωση λόγου και αν το αναλογιστούμε, είμαστε σύμφωνοι με τον τρόπο που αντέδρασε ο Κασιδιάρης, όταν η Δούρου είπε κάτι με το οποίο εκείνος διαφωνούσε. Διότι κι εμείς, με την παραδειγματική τιμωρία της αθλήτριας, πράττουμε ανάλογα. Ισως όχι με φυσική,άμεση βία, αλλά με έμμεση. Το να χάνεις τη δουλειά σου για κάτι που λες, δεν είναι βία;
Το δεύτερο μέρος του διλήμματος. Μπορούμε να αποδεχτούμε τον ρατσισμό; Μπορούμε να ακούμε τέτοιες απόψεις και να μένουμε αμέτοχοι; Αρκεί η απλή περιθωριοποίηση; Και κυρίως, είναι αποτελεσματική; Τα περιστατικά βίας αυξάνονται, ο ρατσισμός και ο φασισμός γίνονται καθημερινό φαινόμενο, νέα παιδιά πείθονται από την σκόπιμα απλουστευμένη λογική και ιδεολογία τους. Είναι σωστό να επιτρέπουμε στον καθένα να προσβάλλει ανθρώπους, να στοχοποιεί κοινωνικές ομάδες, να επιτίθεται σε μειονότητες;
Μετά από σκέψη, καταλήγω στο ότι ο αποκλεισμός της αθλήτριας, δεν αποτελεί λύση, τουλάχιστον χρήσιμη. Η "τιμωρία" της αφενός δεν της δίνει την ευκαιρία να καταλάβει μόνη της το λάθος της σκέψης της και αφετέρου αποτελεί έναυσμα ρατσιστικών μερίδων του ελληνικού πληθυσμού (συμπεριλαμβανομένης και της Χρυσής Αυγής) για καταγγελίες περί καταπάτησης των ανθρωπινων δικαιωμάτων. Ναι, δίνουμε λαβή στην Χρυσή Αυγή να χρησιμοποιήσει τη φράση "Υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα".
Προχειρότητες τύπου "φιμώνουμε όποιον είναι ρατσιστής" εκτός του ότι είναι ρατσιστικές, ενισχύουν και το φαινόμενο αντί να το αποτρέπουν. Η ορθή αντιμετώπιση του προβλήματος θα ήταν ιδανικά, η θωράκιση του μυαλού μέσω της παιδείας και της πραγματικής (και όχι παπαγαλιστικής) μόρφωσης. Ως γνωστόν, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά από την ρίζα του. Η ημιμάθεια, ο φανατισμός, τα ΜΜΕ, ο κοινωνικός περίγυρος, αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες για την διαμόρφωση ενός ανθρώπου. Οφείλουμε ως κοινωνία να ενημερώσουμε, να διδάξουμε και να νουθετήσουμε τις γενιές που έρχονται, όχι χρησιμοποιώντας ως μέσο την παραδειγματική τιμωρία, αλλά την ίδια την αλήθεια. Η Ιστορία προσφέρει άφθονα παραδείγματα· τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας συντελέστηκαν απο ρατσιστές. Ανθρώπους που μισούσαν άλλους ανθρώπους χωρίς λόγο,χωρίς αιτία.
Αυτή είναι άλλωστε και η βασική αδυναμία αυτού του δόγματος. Ο ρατσισμός δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Υπάρχει απλά. Αυτοτροφοδοτείται. Το μίσος που έχει κάποιος για τον εαυτό του το εξωτερικεύει,το στρέφει σε άλλους. Υπό κανονικές συνθήκες, είναι πολύ εύκολο να τον πολεμήσεις. Στην σημερινή πραγματικότητα όμως, βρίσκει ιδανικό και εύφορο έδαφος να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί. Για τον λόγο αυτό, τέτοιες κινήσεις όπως η σημερινή, θεωρώ πως μπορεί να αποβούν μοιραίες, μακροπρόθεσμα.
Θα ήθελα να κλείσω με ένα ερώτημα.
Το να εύχεσαι να πεθάνει κάποιος γιατί είναι ρατσιστής, τι σε κάνει εσένα;
