Dream on

Ηταν μια κοπέλα στο TDF14

Ηταν μια μέρα μία κοπέλα που έγραψε κριτική για ένα ντοκυμαντέρ που είδε ( στα αγγλικά, για να μπορούν να το διαβάσουν και από το εξωτερικό γιατί ήθελε να κάνει διεθνή καριέρα).

Και μετά από μέρες αποφάσισε να μιλήσει στον σκηνοθέτη ο οποίος ήταν παρεπιπτόντως και cute -αλλά είχε κομπλάρει να τον συγχαρεί από κοντά και τις 3 φορές που τον πέτυχε μετά-. Τον βρήκε λοιπόν στο Vimeo και έμαθε ότι έχουν σπουδάσει το ίδιο αντικείμενο και μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και ενδιαφέροντα. 

Ο σκηνοθέτης και παραγωγός λοιπόν της δίνει το FB του για να τον κάνει add και όταν το κάνει η κοπέλα συνειδητοποιεί ότι αυτός έχει ποστάρει στο Fb του το λινκ για την κριτική που του είχε κάνει η ίδια. χωρίς φυσικά να ξέρει ότι είναι αυτή με την οποία μιλούσε στο Vimeo και Fb. 

H κοπέλα νοιώθει τεράστια χαρά, συγκίνηση και περηφάνια που ο κύριος αυτός θεώρησε την κριτική της σημαντική και την έβαλε στην προσωπική του σελίδα.

!

Dublin's Trap - by Bryan Carter

The summary of the documentary can be found on the title of this post

I must say that being Greek, it felt rather peculiar watching a film about my country, actually made by a foreigner. However, I was astonished by the vast amount of information I was given, such as the statements of the leader of "Chrisi Avgi"  (a neo-fascist group), concerning the fate of migrants should he gains total control of the country. He answered "Surprise!" Now, even more surprising is the fact that according to recent surveys, this very political party is expected to receive 5% of the Greeks' votes. It makes one wonder about what is worse: the future of this country due to the financial economic crisis or this.

Anyway, this documentary as said by the director himself, is not based so much on mere objectivity as on sympathising with migrants trying to have the opportunity of a better future, yet ending to be treated like animals in a foreign country where no one cares for them. Even worse, their inability to understand the language or to defend for themselves and their human rights makes them easy pray for people who want to take advantage of them, mostly by enslaving them and forcing them to earn a living selling illegal products or  begging at the streets.

Migrants often end up in Greece, trying to get to Europe through our country,  yet being sent back here because of the "Dublin II regulation" : an international law according to which, the "asylum seeker" - AKA "the migrant"-  must be sent back to  the state through which the asylum seeker first entered the EU. Thusly, migrants return here, with nowhere else to go and not a hope to live for. 

While not completely objective, this documentary does try to maintain a global perpective of things, by interviewing both parties, the migrants and the locals. It is clearly illustrated in this film that the modern societies become more and more heterogeneous and therefore ethnicistic and racistic tendencies emerge more often and in a greater extend than in the past.Needless to say, Greece has a history of intolerance towards differentiality, let alone the fascist groups like "Chrisi Avgi" mentiοned above, whose members support beliefs and ideologies usually involving the idea that one's own race is intrinsically superior and has the right to rule others.

The vast majority of migrants in Greece live in terrible conditions, having to put up with hunger, poverty and humiliation. They have no source of steady income while facing the uncertainty of tomorrow. The documentary is a real mind opener to those of course willing to take the leap. And certainly, to those among us who still HAVE a mind to use.

Highly recommended 

6 Budάκια

Η κόκκινη νεράιδα και το Αγιο Πνεύμα - Red fairy in the Holy Ghost (Balaka Ghosh)

Είπαμε και πριν, τίτλος -σύνδεσμος- περίληψη. Μην ξεχνιόμαστε. 

Ντοκυμαντέρ για τη βία κατά των γυναικών. Παιδιά, σόρυ που θα το πω, αλλά κουφάθηκα. Η φωνή ήταν υπερβολικά δυνατά, πολλές λήψεις ήταν χάλια -κάτι που δε με πείραξε τόσο- αλλά αυτό με τη φωνή με κούρασε τρομακτικά. Ηταν και αυτή η κυριούλα χωρίς δόντια, ήταν και η γλώσσα κουραστική, ήταν και 2 μ#λ#κισμένα δίπλα, που μιλούσαν και κατάφερναν να ακούγονται πιο δυνατά από την κυριούλα. Αστα να πάνε.

 

Γυναίκες στην Ινδία καταδικάζονται -μη σας μπερδεύει το "δικάζονται", εννοώ τους δείχνεις και λες "τιμωρείσαι", δεν περιλαμβάνεται καμία δίκη- ως μάγισσες από συγχωριανούς τους επειδή "έτσι τους κάπνισε" ή καλύτερα "επειδή είναι άντρες και μπορούν". Η καταδικη αυτή σημαίνει κοινωνικός αποκλεισμός και αιώνιος στιγματισμός στην καλύτερη περίπτωση, ενώ στη χειρότερη αποκεφαλισμός και θριαμβευτικός γύρος του δολοφόνου με το νεκρό κεφάλι της άτυχης γυναίκας στο χωριό. Το φιλμ ξεκινά με αυτή τη σοκαριστική εικόνα και λίγα μέτρα παραδίπλα να κείτεται το ακέφαλο πτώμα της "μάγισσας". 

Η πρωταγωνίστρια του ντοκυμαντερ, μετά από μία τέτοια εξευτελιστική διαδικασία κατά την οποία την ανάγκασαν να πιει ούρα και να φάει ανθρώπινα περιττωματα, αγωνίζεται προσπαθώντας μέσα από το σάπιο και παρηκμασμένο ανδροκρατούμενο σύστημα να υπερασπιστεί τον εαυτό της αλλά και τις πολλές άλλες γυναίκες που κατηγορούνται ως μάγισσες επειδή αρνήθηκαν να κάνουν σεξουαλικές χάρες ή επειδή είναι αντιπαθείς σε άλλα άτομα. 

Είναι τρομακτικές και μοιάζουν μακρυνές, αλλά οι συνθήκες διαβίωσης των γυναικών στην Ινδία είναι πέρα για πέρα αληθινές. Μακριά από τον "πολιτισμό", το να χάσει μία γυναίκα τη ζωή της αποτελεί καθημερινό και συνηθισμένο φαινόμενο ενώ η εναντίωση και ο υβρισμός ενός αντρός από μία γυναίκα αποτελεί άμεση αιτία πρόκλησης του θανάτου της -συνέβη μπροστά στην κάμερα και είμαι σίγουρη ότι ο μόνος λόγος που η γυναίκα έζησε ήταν εξαιτίας της κάμερας-.

Ενα ντοκυμαντέρ που πραγματικά θα πρέπει όλες οι γυναίκες να δουν, μήπως και αφυπνιστούν. 5 στα 6 Budάκια

Krisis - του Νίκου Κατσαούνη και της Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου

Πατώντας στον τίτλο μεταφέρεστε στην περίληψη. -κουράστηκα το copy - paste, sorry) 

Κυριακή λοιπόν, δέκα και μισή η επόμενη ταινία, Krisis από το ρήμα "κρίνω" και όχι Crisis σύμφωνα με την κ, Νίνα Μαρία Πασχαλίδου. 

Βέβαια για την κρίση μιλούσε.

Οι δημιουργοί της ταινίας (η οποία αποτελεί μέρος του multimedia έργου The Prism GR2011, μιας συλλογικής αφήγησης για την Ελλάδα ) ήταν εκεί και μάλιστα συζήτησαν για αρκετή ώρα με το κοινό . Μία παρέα μάλιστα από θεατές -γυναίκες- διαπληκτίστηκαν μαζί τους ρωτώντας τους επίμονα "αν πληρώθηκαν", "πόσο πληρώθηκαν", "γιατί διάλεξαν να δείξουν αυτά που έδειξαν" κτλ, μέχρι που γύρισε η μισή αίθουσα και τις αγριοκοίταξε. Δυστυχώς καθόμουν σχετικά μπροστά και έχασα το θέαμα. Νομίζω ήταν το highlight της βραδιάς, μιας που ο τραβεστί του Φεστιβάλ Κινηματογράφου απουσιάζει και η απουσία του μου είναι κάτι παραπάνω απο αισθητή. Με πονάει.

Επανερχόμαστε λοιπόν, η ταινία έχει έντονο καλλιτεχνικό, αρτιστικό χαρακτήρα, αφού οι φωτογραφίες κυριαρχούν. Πολυ όμορφες, μας παρουσιάζουν τις δύο πλευρές της Ελλάδας, μιας Ελλάδας που πλήττεται από την κρίση και βομβαρδίζεται από αρνητική δημοσιότητα· είναι η Ελλάδα των ΜΜΕ, η εικόνα που έχει η παγκόσμια κοινή γνώμη για τη χώρα, αυτή των αναταραχών,της ξένοιαστης ζωής, της διαφθοράς, της διαπλοκής και του "ανοιχτού χωραφιού". 

Είναι όμως και η άλλη Ελλάδα, αυτή η άγνωστη πλευρά της χώρας, ανεξερεύνητη ακόμη και από τους ίδιους τους κατοίκους της. Η ζωή των νησιών (συγκεκριμένα Ικαρία), η ζωή μακριά από τον θόρυβο και τους αγχωτικούς ρυθμούς, η ζωή στη φύση. 

Μέσα από συνεντεύξεις διαφόρων προσωπων από όλες τις παρατάξεις και τις εκφάνσεις της Ελλάδας, αποκτούμε μία συνολική οπτική για τη χώρα. 

Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν κυρίως γιατί κατά τη γνώμη μου, η ταινία δεν αποσκοπούσε τόσο στο να περάσει κάποιο μήνυμα, όσο στο να καταγράψει. Αξίζει να τη δει κανείς για τον πλούτο φωτογραφιών.

4 Budάκια στα 6

Ο λόγος των αποκλεισμένων - The words of the excluded (Γιώργος Κεραμιδιώτης)

Ημέρα Κυριακή είδαμε 2 ταινίες στην φίλη Φρίντα Λιάππα. Πρώτη ήταν "Ο λόγος των αποκλεισμένων" της οποίας την περίληψη θα παραθέσω και πάλι προτού εκφέρω άποψη από filmfestival.gr: 

Ο Κώστας Μπαϊρακτάρης, Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχολογίας στο ΑΠΘ, παραχώρησε την παράδοση του μάθηματός του σε ομάδες αποκλεισμένων, όπως άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, κρατουμένους των φυλακών Διαβατών (άνδρες και γυναίκες), ανάπηρους, άνεργους, πρώην τοξικομανείς και μετανάστες. Δηλαδή, οι ίδιοι οι αποκλεισμένοι μεταφέρουν τις εμπειρίες τους, τις σκέψεις τους και τα βιώματά τους στους φοιτητές. Στόχος αυτού του μαθήματος είναι να ανοιχτεί το πανεπιστήμιο στην κοινωνία. Υπάρχει και μια δεύτερη κίνηση – η δημιουργία ομάδων αλληλεγγύης των φοιτητών προς τις ομάδες των αποκλεισμένων. Το μάθημα αυτό γίνεται παγκοσμίως μόνο στο ΑΠΘ. Το ντοκιμαντέρ δεν κάνει τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσει αυτές τις δύο κινήσεις.

Καταρχάς να αναφέρω ότι ο σκηνοθέτης κ. Κεραμιδιώτης και ο κ. Μπαϊρακτάρης, καθηγητής Ψυχολογίας, παρεβρίσκονταν στην αίθουσα και είχαμε την τιμή να συνομιλήσουμε μαζί τους μετά το τέλος του έργου (δυστυχώς μόνο για 10'). 

Ομολογώ ότι η ταινία είχε αρκετά ενδιαφέροντα σημεία, ακριβώς όπως αναφέρει και ο τίτλος τον λόγο είχαν αυτή τη φορά οι αποκλεισμένοι: φυλακισμένοι, πρώην χρήστες ναρκωτικών, εκδιδόμενες γυναίκες, μετανάστες, άνεργοι, ανάπηροι, ψυχικά ασθενείς, πολλοί εκ των οποίων ήταν παρόντες και κατά τη διάρκεια της προβολής.

(Σε αυτό το σημείο, να επισημάνω πως ρώτησα τον κ. Μπαϊρακτάρη για ποιο λόγο απουσίαζε η γνώμη των ομοφυλόφιλων, όντας να μη τι άλλο,  αποκλεισμένοι μέσα σε μία τόσο συντηρητική κοινωνία.Μου απάντησε πως υπήρχαν κι άλλες κατηγορίες, όπως άνθρωποι με σκλήρυνση κατά πλάκας ή παιδιά με καρκίνο και αναγκαστικά θα έπρεπε να επιλέξουν ορισμένες λόγο έλλειψης χρόνου. Προσωπικά, θα προτιμούσα να δω τις τελευταίες αυτές κατηγορίες οι οποίες είναι μακράν πιο ενδιαφέρουσες, παρά ανέργους ή πρώην χρήστες με τους οποίους όλοι λίγο πολύ είμαστε εξοικειωμένοι έστω μέσω τηλεόρασης.Είχα επίσης την τύχη να γνωρίσω και την Πέρσα Καραγιάννη, συμμετέχουσα στο ντοκυμαντέρ καθως στο δρόμο για το Λιμάνι με ρώτησε κατά που είναι - :) - και της έδειξα γιατί πήγαινα εκεί κι εγώ. Τις εύχομαι τα καλύτερα. )

Η ταινία οφείλω να ομολογήσω πως δεν με ενθουσίασε. Δηλαδή σίγουρα ήταν καλή από άποψη ενημερωτική αλλά ήταν και μονότονη σε πολλά σημεία. Σίγουρα μία χρήστης ναρκωτικών που έχει αποτοξινωθεί και έχει πλέον οικογένεια είναι κάτι πολύ ευχάριστο αλλά η προσήλωση της κάμερας με συνεχή πλάνα στην κοιλιά της -εγκυμονούσας- κοπέλας, ήταν ακατανόητη και μετά από λίγο ανησυχητική. Πραγματικά, δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει ο σκηνοθέτης με αυτό. Μιλούσε η κοπέλα, εστίαζε στην κοιλιά. Συνέχεια. Fixation. Δεν ξέρω γιατί. Αισθητικά, δεν μου άρεσε.  

Οπως και να'χει, μαθαίνει κανείς πολλά για τον τρόπο μεταχείρισης των ψυχικά ασθενών ,που ουσιαστικά τους απαγορεύεται η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Επίσης, καταγράφεται κάτι που είναι ευρέως διαδεδομένο στην Ελλάδα· το πάρκινγκ τύπου "και τι έγινε που κλείνω πεζοδρόμιο/ ράμπα/ διαβάσεις". Αθάνατος Ελληνάρας που εμποδίζει την διέλευση ανθρώπων με αναπηρίες και μη.

Κατά τη διαρκεια της ταινίας, παρακολουθούσαμε συχνά και παρεμβάσεις με "κομμάτια" συνεντεύξεων/διαλέξεων στην αίθουσα του ΑΠΘ με παρόντες τους φοιτητές Ψυχολογίας και ήταν εκεί που κατά τη γνώμη μου εντοπίζεται το πιο παραγωγικό σημείο του ντοκυμαντέρ. Μέσα από τη συνδιάλεξη, τον διάλογο και την αντιπαράθεση που συχνά έφτανε στα όρια της διαμάχης, προέκυπταν οι προσωπικές και συλλογικές γνώμεις και αντιλήψεις που καθένας έχει ως ατομο αλλά και ως μέρος του συνόλου, πάντα αυστηρά συνδεδεμένα με την καταγωγή του, φυλετικά, μορφωτικά, ιδεοληπτικά.

Θεωρώ πως είναι μία ταινία ενδιαφέρουσα από κοινωνιολογική άποψη.

Δεν έχει Fischer, δεν έχει Kaizer, τι να βάλω; Θα βάζω Bud που πίνω. 3,5 Bud στα 6 λοιπόν.

Παγωμένος Χρόνος - Frozen time (του Ηλία Ιωσηφίδη)

Παραθέτω την περίληψη αυτούσια από filmfestival.gr : Το Κυπριακό αποτελεί μία από τις σκοτεινότερες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Μετά την λήξη του πολέμου στην Κύπρο το 1974, οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης απαξίωσαν τους Έλληνες φαντάρους και αξιωματικούς που έλαβαν μέρος στον πόλεμο, και στάθηκαν εχθρικά απέναντί τους. Της ίδιας συμπεριφοράς έτυχαν και οι συγγενείς των αγνοουμένων, που δεν έπαψαν να αναζητούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και να απαιτούν εξηγήσεις από την ελληνική πολιτεία για την τύχη των δικών τους. Θύματα του πολέμου στην Κύπρο τελικά δεν είναι μόνο οι νεκροί στο πεδίο της μάχης, αλλά και όσοι κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα. Για όλους αυτούς, ο χρόνος σταμάτησε στις 20 Ιουλίου του ’74.

Εξαιρετικό φιλμ μακριά από τις αποστειρωμένες περιλήψεις των βιβλίων Ιστορίας σχετικά με ένα μεγάλο μέρος του Κυπριακού και των αδικοχαμένων Ελλήνων στρατιωτών που εγκαταλείφθηκαν από την ίδια τους την κυβέρνηση στα πεδία μάχης και τα στρατόπεδα χωρίς ελπίδα διάσωσης ή φυγής. 

Βιώνουμε την φρικαλεότητα του πολέμου και τον πόνο κάθε ανθρώπινης απώλειας ξεχωριστά μέσα από επιζήσαντες στρατιώτες και διοικητές λόχων. Βιώνουμε την αδικία και την αχαριστία, την αλλαζονεία και τον υπέρτατο ορισμό του εξευτελισμού μέσα από την ίδια την ελληνική κυβένηση η οποία μέχρι και σημερα αρνείται να λογοδοτήσει, ή έστω να αναγνωρίσει την συνεισφορά αυτών των φαντάρων που στάλθηκαν να πολεμήσουν. Αρνείται να τους αποδώσει τις αρμόζουσες τιμές και μέχρι και το 2006 δεν δεχόταν να νοσηλευτούν σε στρατιωτικά νοσοκομεία για τραύματα που είχαν υποστεί εξαιτίας του πολέμου, κάτι που σήμαινε πως οι στρατιώτες έπρεπε να πληρώσουν οι ίδιοι τα νοσήλεια των επαναλαμβανόμενων επί χρόνια εγχειρήσεων τους. 

Βιώνουμε την επί μακράν άρνηση της Τουρκίας μέχρι και σήμερα να αναφέρει πληροφορίες για 401 "αγνοούμενους" αιχμαλώτους, τους οποίους αναγνώρισε ο Ερυθρός Σταυρός Ελλάδος και ο αντίστοιχος τουρκικός, με την παράλληλη αδιαφορία της ελληνικής κυβερνησης να ασκήσει πίεση για την επιστροφή όσων ζουν στην πατρίδα τους. Αιχμάλωτοι Ελληνες -αγνοούμενοι- οι οποίοι μέχρι και σήμερα κρατούνται παράνομα σε στρατόπεδα και αναγκάζονται να δουλεύουν ως σκλαβοι. Κανείς δεν νοιάζεται για την μοίρα τους και σε όσους συγγενείς τολμούν να τους αναζητήσουν το κράτος απαντά "Εάν νομίζεις ότι δεν είναι νεκρός, τοτε να σου κόψουμε τη σύνταξη του που παίρνεις"

Μία βαθιά, επώδυνη αλλα ειλικρινής ματιά μέσα στην πραγματικότητα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων μακριά από την προκατειλλημένη παρουσίαση της συντριπτικής πλειονότητας των εγχώριων βιβλίων.

5 budάκια

Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης #tdf14

Μέχρι στιγμής έχω δει,μισό να μετρήσω, 1,2,3,4,5,6,7 ταινίες. Οου γιες, 7. Και άλλη μία Παρασκευή, 8. Και άλλη μία Κυριακή, 9. Νομίζω θα έχω αναπληρώσει τις εβδομάδες που δεν πήγαινα σινεμά επειδή έκλεισαν τα Ster σε'μας.

Είναι σαν να ξαναζώ το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και πάλι αλλά με λίιιιιιιγο καλύτερο καιρό. Φυσικά η πρώτη μέρα είναι πάντα επεισοδιακή για πολλούς και διάφορους λόγους ένας εκ των οποίων ότι έβρεχε και γίναμε χάλια. Φτάσαμε και τελευταία στιγμή γιατί είχα δει λάθος την ώρα της ταινίας. Οπως και να'χει, η ταινία μας αποζημίωσε. 

Τόσο που έγραψα review στα αγγλικά :)

Και επειδή σε κανα μισάωρο πρέπει να φύγω για δουλειά, να τελειώσω αυτό το ποστ, να ξεκινήσω και καμία περιγραφή των ντοκυμαντέρ -δεν αντέχω να γράφω ντοκιμανταίρ, έλεος-

Μπα, με πήραν τηλέφωνο να πάω νωρίτερα, η αφήγηση το βράδυ! And there is so much to tell!

Give Up Tomorrow by Michael Collins

Premiere of  the 14th Documentary Festival held in Thessaloniki today, so I decided to pay a visit. The film I chose after serious consideration was "Give up Tomorrow" by Michael Collins, as mentioned above.

This documentary narrates the true story of a young Philippinese boy named Paco who, along with 6 other people, was wrongly accused of rape and murder thus being given the death penalty, A.K.A the "Capital punishment". According to the story, he was sentenced to life imprisonment due to two teenage girls' disappearance followed by the discovery of a dead body that could not be identified, not even by the parents of the girls. In spite of the testimonies of approximately 30 of his classmates about his whereabouts the night of the alleged murder, the Philippinese police arrested Pako after having led him to the police station under false pretenses.

Being a troublemaker himself, it was relatively easy to be tied to the crime as the police desperately needed a scapegoat because of the pressure put on them. Of significant importance was surely the immense influence exerted on the law enforcement and justice system by the victim's family, which led to a judge's suspicious "suicide" after condemning Paco to life imprisonment and not death (which was the initial request of the victim's family). 

After a long and exhausting period of continuous struggle of the members of his family and after the Supreme Court ruled against him twice, it took the United Nations intervention to examine Paco's case and demand that he be pardoned due to lack of evidence and multiple violations of his constitutional rights during the trial. The Philippinese president did eventually pardon him and arranged for his transfer to a Spanish prison.

To this day, 13 years later, Paco refuses to plead guilty even if this means that he is deprived the opportunity of walking the streets of Spain a free man. What he has to say is that he would very much rather be condemned to death once more than admit to a crime he never committed.

All in all, this documentary sets a bright example of how documentaries should be made. It is also exemplary of evidence, objectivity and cross examination, three key elements to a man's conviction yet missing in Paco's case.

It is a constant reminder of the fact that freedom is often taken for granted  by most people. And of course, of how easily innocence and human rights can be trampled  when dealing with biased authorities.

I highly suggest that everyone watch it. 

5,5 Budάκια

Το Αμερικάνικο (και Ελληνικό;) όνειρο

Scorpions -

In every moment of profound loneliness, in eternal desperation ·
This is where we meet again