Kaizerakia

Μόλις συνειδητοποίησα πόσο ηλίθια είμαι που λέω ότι ψηφίζω Καιζεράκια ενώ η μπύρα είναι Φίσερ. Δεν τα σβήνω, να μου θυμίζουν πόσο τούβλο είμαι :)

Τα αγγλικά του Φεστιβάλ

Την είχα ακούσει και πέρσυ αυτή την κυρία που λέει τους κανόνες : "Απαγορεύεται η βιντεοσκόπηση κτλ κτλ " αλλά είχα ξεχάσει να μαγνητοφωνήσω τα αγγλικά της... φέτος το έκανα. Την αγαπώ

To link here

Παράδεισος

Paradise η χθεσινή ταινία που είδαμε, στο πανέμορφο, υπέροχο, μαγευτικό Ολύμπιον, που λίγο ακόμη και θα κατέρρεε από τον τόσο κόσμο που περίμενε χθες να μπει στην αίθουσα. Τελευταία φορά που είχα πάει στο Ολύμπιον ήταν όταν μας πήγαν με το σχολείο να δούμε το "Και οι 7 ήταν υπέροχοι" το οποίο θυμάμαι ακόμη ότι αντιμετωπίστηκε με τρόμο από τους συμμαθητές. Εγώ, ήμουν απο του τυχερούς, έκατσα πίσω στα όμορφα κόκκινα καθίσματα και κοιμήθηκα.

Anyway,  η χθεσινή ταινία ουδεμία σχέση είχε. Ο κ. Φαφούτης Παναγιώτης, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας ήταν παρών, η αίθουσα ήταν πήχτρα, ο τραβεστί με το κοντό μαλλί και τις γυναικείες μπότες (τον έχετε πετύχει;) καθόταν δύο σειρές παρακάτω, όλα ήταν φυσιολογικά. 

Και σβήνουν τα φώτα.... Η ταινία διαδραματιζόταν στην Πάτρα και συγκεκριμένα την περίοδο του Καρναβαλιού (δεν είχα ιδέα ότι γίνεται τέτοιος πανικός εκεί πέρα). Ζωές που ενώνονται από ένα άσχετο γεγονός (ένα καρναβαλικό άρμα) και εμείς τις παρακολουθούμε παράλληλα. Σχέσεις που τελειώνουν, σχεσεις που αρχίζουν και σχέσεις που δεν άρχισαν ποτέ.

Μου άρεσαν πολύ οι αστείες στιγμές (-Χρυσή; -οχι, Βίκυ τη λένε) αλλά και οι δραματικές. Είχε και μερικές σκηνές σεξ που ο διπλανός της κολλητής μου έβαλε το μπουφάν πάνω στα πόδια του (δεν ξέρω τι έκανε εγώ δεν το είδα). Μου άρεσε η πλοκή, οι ηθοποιοί ήταν καλοί (οι περισσότεροι τουλάχιστον). Ο Λούλης ήταν ευχαριστη έκπληξη στο έργο και η ερμηνεία του με ξάφνιασε ευχάριστα.

Αυτό το "φάντασμα" με ανατρίχιασε, το ηλίθιο. Εκείνη γενικά η σκηνή με το κρεβάτι που χώνεται και ο άλλος είναι ξύπνιος, ακούει τι γίνεται και δεν αντιδρά, με νευρίασε απίστευτα. Βασικά με αηδίασε. Δεν ξέρω... Και να μην την θέλεις πια την κοπέλα σου, δεν το κάνεις αυτό. 

Επίσης βρίσκω υπερβολικό το ότι όλοι οι σκηνοθέτες, όταν θέλουν να περιγράψουν  τα "πάρτυ" και τις καταστάσεις ξέφρενου γλεντιου των εφήβων και γενικά της νεολαίας, πάντα τους παρουσιάζουν να κάνουν ναρκωτικά (έστω και λίπασμα Μπονζάι). Αυτό το βρίσκω υπερβολικό. Κι εμείς περάσαμε γλέντια χωρίς όμως να ρουφάμε σκόνες κάθε 3 και 5. 

Δεν μου άρεσε το "Σαγαπω" του βλαμμένου πράσινου βάτραχου (και καλά ήταν ντυμένος Αδαμ) προς την κοπέλα του τη Μαριάννα. Αμα έτσι αγαπάς... Θα μου πεις όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας, αυτός την αγαπάει και δεν έχει πρόβλημα να της βάζει χέρι ο φίλος του που έρχεται στο κρεβάτι τους. 

Νατος λοιπόν ο Παράδεισος... Στο τέλος τέθηκαν κάποιες ερωτήσεις και ήθελα κάτι να ρωτήσω κι εγώ αλλά ντράπηκα.. είχε πολύ κόσμο.. Οπότε την κάνω εδώ την ερώτηση :  Ο κ. Φαφούτης είπε πως ο παράδεισος είναι υποκειμενικός και για κάθε άνθρωπο ξεχωριστός, το τέλος της ταινίας για ποιον από τους ήρωες του αντιπροσωπεύει τον παραδεισο; Για την κοπέλα που κάνει χιλιάδες χιλιομετρα για να ανακαλύψει ότι η σχέση της δεν είναι αυτή που νομίζει; Για την γυναίκα που έχει μία εφήμερη σχέση; Για την σύζυγο που προσπαθεί να εγκαταλείψει τον άντρα της; Η για τον gay που ομολογεί τον έρωτα του αλλά δεν έχει ανταπόκριση;

Γενικά η ταινία αφήνει καλές εντυπώσεις. Εβαλα Καλή στα Καιζεράκια. Σκέφτηκα και το "πολύ καλή" αλλά είπα ότι φέτος θα είμαι πιο αυστηρή. 

Αρχικα θα πηγαίναμε να δουμε το Babycall αλλά ήταν sold out. Αυτά για να μη λένε κάποιοι κάποιοι ότι στο Φεστιβάλ πάμε για την κουλτούρα... Και εδώ τα θρίλερ σκίζουν :)

Δεκαπενταύγουστος

Την Δευτέρα ξανακατέβηκα και είδα τον Δεκαπενταύγουστο, μια ταινία από το αφιέρωμα στον Κωνσταντίνο Γιάνναρη.

Ομολογώ ότι τον εν λόγω σκηνοθέτη, τον είχα μεν ακουστά αλλά δεν είχα δει καμιά ταινία του και ούτε ήξερα ότι ήταν τόσο παλιά. επαθα ένα σοκ όταν άκουσα την ταμία στο σούπερμαρκετ να λέει "Είναι 15.100" ... Χαζή, το ξέρω.

Στο έργο έπαιζαν η Καστάνη, ο Χειλάκης, ο Ιατρόπουλος και άλλοι σχετικά γνωστοί ηθοποιοί. Το στόρυ αφορά τις παράλληλες ιστορίες ενοίκων μιας πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας, που όπως όλοι οι Ελληνες αποφασίζουν να πάνε εκδρομή την αργία του 15αύγουστου. Ενας διαρρήκτης μπαίνει στα διαμερίσματα τους και ανακαλύπτουμε μαζί του κρυφές σκέψεις των ανθρώπων που ζουν εκεί.Ο ίδιος αποφασίζει να περάσει εκεί τη μέρα του, μην έχοντας που αλλού να πάει, καταζητούμενος από τις αρχές (ε δεν θα βάλω και κεφαλαίο τώρα στο "αρχές", για την ΕΛ.ΑΣ μιλάμε)

Το 1ο ζευγάρι (μητέρα η Καστάνη) πηγαίνει στην Παναγία Σουμελά (ή κάπως έτσι) αναζητώντας ένα θαύμα ωστε να ζήσει η μικρή τους κόρη. Το 2ο ζευγαρι (Με τον Χειλάκη) πηγαίνει στο εξοχικό τους, παίρνοντας με οτοστόπ έναν -φαινομενικά- φαντάρο ο οποίος στην πραγματικότητα τους ληστεύει και καταστρέφει το σπίτι τους. Το 3ο ζευγάρι (με τον Ιατρόπουλο) χτυπάει στον δρόμο μία γυναίκα, τραυματίζοντας την μάλλον θανάσιμα και αρχικά επιλέγει να φύγει, αλλά οι τύψεις τους οδηγούν τελικά στο αστυνομικό τμήμα.

Η ταινία πραγματεύεται τους κρυφούς πόθους και επιθυμίες των ηρώων που έρχονται σε σύγκρουση πολλές φορές με αυτές των συντρόφων τους. Και αυτή η ταινία επιλέγει να μας αφήσει με μία γλυκιά αίσθηση ελπίδας. οπως άλλωστε δηλώνεται και στην περίληψη , κάθε Δεκαπενταύγουστο όλοι μας έχουμε ανάγκη από ένα θαύμα.

Giochi d'estate

Αυτή τη στιγμή ανακοινώνεται ο Παπαδήμος ως νέος πρωθυπουργός αλλά εγώ γράφω τι είδα την Παρασκευή στις 4 Νοεμβρίου. Πραγματικά το βρίσκω πιο ενδιαφέρον.

Η καλύτερη ταινία της Παρασκευής! Το στόρυ επικεντρώνεται σε παιδιά της προεφηβείας, από οικογένειες με μεγάλα προβλήματα επικοινωνίας και έλλειψη αγάπης από τους γονείς τους. Ο Νικ, ένα παιδί με βαθιά τραύματα από τις συνεχείς συγκρούσεις των γονιών του και τα βίαια ξεσπάσματα του πατέρα του, προσπαθεί να βρει διέξοδο στην εκούσια απουσία συναισθημάτων, προσπαθωντας παράλληλα να προστατέψει τον μικρότερο του αδερφό από το ανθυγιεινό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν.

Στις διακοπές τους σε ένα κάμπινγκ (βλ. Πλατανίτσι ) γνωρίζουν την Μαρί, ένα κορίτσι το οποίο βρίσκεται επίσης εγκλωβισμένο στα ψέμματα της μητέρας της που επιμένει να μην της λέει την αλήθεια για τον πατέρα της. Αποφασισμένη να τον βρει, η Μαρί καταστρώνει σχέδια για να τον επισκεφτεί και να τον γνωρίσει επιτέλους, μέχρι που η μητέρα της, της αποκαλύπτει ότι δεν ζει. 

Τα δύο παιδιά, έρχονται σε επαφή και μέσα από τα παιχνίδια με την παρέα τους, επικοινωνούν, μοιράζονται σκέψεις και εμεπειρίες, προσπαθώντας να αισθανθούν καλύτερα για τον εαυτό και την οικογένεια τους.

Η κορύφωση έρχεται όταν ο Νικ αντιμετωπίζει τον πατέρα του, εκδηλώνει τα συναισθήματα απέχθειας που τρέφει γι'αυτόν και κυρίως όταν ο ίδιος ο πατέρας συνειδητοποιεί την πραγματικότητα και τη ζημιά που έχει προκαλέσει στον γιο του. Μετά από αυτό το περιστατικό, ακολουθεί μία "λύτρωση" του παιδιού, που αφήνει επιτέλους τα δάκρυα του να κυλήσουν χωρίς ενοχές.

Οι ερμηνείες και το συναίσθημα που βγάζουν αυτά τα παιδιά είναι εκπληκτικό. Η ταινία είναι όμορφη και κυλάει ομαλά,χωρίς κούραση, αφήνονταςμε μία γλυκόπικρη αίσθηση ανεμελιάς. Μιας ανεμελιάς που έχει πια περάσει ανεπιστρεπτί.

Εβαλα "καλή" στα Καιζεράκια.

Le consequenze dell'amore

"Oι συνέπειες του έρωτα" η ταινία -3η στη σειρά- που παρακολούθησα την Παρασκευή -και ακολούθησε και 4η-. Νοιώθω περήφανη για τον εαυτό μου, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι η ταινία τέλειωσε 21:53 και 10 είμασταν στο Ολύμπιον με γόβες.

Η ταινία αφορούσε έναν περίεργο τύπο, Ιταλό, κυνικό, ακοινώνητο, ο οποίος έχοντας φαινομενικά εγκαταλείψει την προσπάθεια να ζήσει, παρατημένος από την οικογένεια του που δεν θέλει καν να του μιλήσει, περνά τα χρόνια σε ένα ξενοδοχείο, ακολουθώντας το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα καθημερινά. Με ελάχιστες κοινωνικές συναναστροφές πέραν από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, επίσης ενοικων του ξενοδοχειου, ο Τίτα περνάει τη ζωή του καθισμένος είτε στο δωμάτιο του, είτε καπνίζοντας στο λόμπι του ξενοδοχείου.

Απορείς γιατί. Απορείς πως το κάνει.Η σερβιτόρα τον κοιτάει,τον χαιρεταέι κάθε μέρα κι αυτός φαίνεται ότι έχει πράγματα να της πει αλλά δεν το κάνει. Οι εσωτερικοί μονόλογοι μου άρεσαν πάρα πολύ.Σιγά σιγά αποκαλύπτει τα μυστικά του που τον κρατούν αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο, οι υποχρεώσεις που τον κρατούν δέσμιο μιας επαναλαμβανόμενης ρουτίνας χωρίς να μπορεί να την διακόψει. 

Τον βοηθά η κοπέλα αυτή. Οχι με πράξεις. Απλά με την παρουσία της, με λόγια, με συζήτηση. Ο Τίτα, ο οποίος είναι φανερά ερωτευμένος με την κοπέλα, κάνει κάτι ριψοκίνδυνο για χαρη της, κλέβει τη Μαφία. Και χάνει τη ζωή του γι'αυτό, χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα, αφού έτσι κι αλλιώς η ζωή του είχε ήδη σταματήσει να υπάρχει. 

Ποτέ δεν μας είπε αν η κοπέλα πήγαινε πράγματι να τον συναντήσει. Και δεν νομίζω να ενδιέφερε τον σκηνοθέτη, άλλωστε οι συνέπειες είναι το σημαντικό σ'αυτή την ταινία. Νομίζω ο  Sorrentino προσπάθησε να μας πει ότι, όσο χάλια και να φαίνεται η ζωή μας, μπορεί να αλλάξει χάρη σε αυτό το συναίσθημα -μη βιάζεστε, δεν τελείωσα-. Και αυτό που μετράει στο τέλος, δεν είναι το αν θα είσαι με αυτόν που ερωτεύτηκες αλλά το πόσο μπορείς να προχωρήσεις, να ανοιχτείς, να υποστείς. 

Ο άνθρωπος αυτόν βυθιζόταν σε μπετόν και ήταν γαλήνιος. Πιστεύοντας μάλιστα ότι η κοπέλα αυτή τον άφησε την ημέρα των γενεθλίων του. 

Η ταινία μου άρεσε αρκετά. Δεν μας έδωσαν "Καιζεράκια" οποτε δεν ψήφισα αλλά θα έβαζα "καλή".

La Partita lenta - Paolo Sorrentino

Η αλλιώς "Το αργό παιχνίδι" η ταινία που "άνοιξε" την αυλαία για την επόμενη του Ιταλού σκηνοθέτη, "Le consequenze dell'amore" μόλις 10 λεπτά σε διάρκεια και αρκετά περίεργη.

Πες η βλακεία μου,  πες ότι είχε προηγηθεί και η "Τα άνθη του Κακού" που με ζάλισε, δεν πολυκατάλαβα τι ήθελε να πει ο ποιητής. Ασπρόμαυρο φιλμάκι, χωρίς διαλόγους -κάτι όχι απαραίτητα κακό για την πλοκή- με μία μέση οικογένεια όπου ο πατέρας με τον γιο παίζουν ράγκμπι -νομίζω δηλαδή, δεν ξέρω αν στην Ιταλία το λένε αλλιώς-. Να ήθελε να πεεριγράψει την σχέση μεταξύ πατέρα και γιου; Να ήθελε να καταδείξει το πόσο έντονα είναι τα συναισθήματα σε μια οικογένεια που εκφράζονται μέσα από εντάσεις; Ο τύπος που βαρούσε το ντουλάπι στα αποδυτήρια τι ρόλο έπαιζε δεν κατάλαβα. Τελοσπάντων, δεν θα σκάσω κιόλας, 10 λεπτά ήταν, μέχρι να το σκεφτώ, τελείωσε η ταινία με την μάνα να καμαρώνει τους άντρες της ζωής της από μακριά.

Τι; Για 10λεπτη ταινία περιμένατε να γράψω κάτι παραπάνω;

Τα άνθη του Κακού - Fleurs du Mal

Ηρθε η ώρα να μιλήσω λοιπόν... Ξεκίνησε το φεστιβάλ κι εμείς το τιμούμε. Φυσικά, ως γνήσια γκαντέμω όταν πήγα στο σταντ-περίπτερο για να αγοράσω το πρόγραμμα, είχαν κολλήσει οι ταμειακές στον μπροστινό μου και σκ@τ@ πρόγραμμα πήρα. Το ασπρόμαυρο χωρίς περιλήψεις... Οπότε αποφασίσαμε τις ταινίες της Παρασκευής καθαρά από τίτλο. 

Πάμε... Τα άνθη του κακού όπως καταλαβαίνετε αποπνέει μία ωραία αίσθηση κι αν μη τι άλλο σε προκαταβάλλει θετικά. Το στόρυ αφορά την ιστορία μίας κοπέλας από το Ιράν που αναγκάζεται να μετακομίσει προσωρινά στο Παρίσι λόγω των βίαιων συγκρούσεων που συμβαίνουν στην χώρα της. Συναντά έναν φευγάτο "παρκουρ" γκρούμ ξενοδοχείου,γνωρίζονται  και παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται ένα περίεργο λαβ στόρυ με φόντο βιντεάκια youtube με τις άγριες εξελίξεις στην πανεπιστημιακή κοινότητα της κοπέλας όπου φοιτητές τραυματίζονται ή και σκοτώνονται. 

Στο τέλος, μετά από διάφορες συγκρούσεις των πρωταγωνιστών, κυρίως λόγω των όσων συμβαίνουν στο Ιραν, οι 2 ήρωες αποχωρίζονται καθώς η κοπέλα επιστρέφει στην πατρίδα της και ο γκρούμ παραιτείται από τη δουλειά του.

Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία αυτή με ενθουσίασε (και προσέξτε, έχω δει το The Beach του Ντικάπριο και το Μοντεβιδέο του ΚΙΝΕ, έχω αντοχές). Αν ήθελε να παρουσιάσει τις εξελίξεις στο Ιραν, απέτυχε. Τα βίντεο στο youtube ήταν απλά ένα μέρος του τι συμβαίνει. Δεν απέδωσε κατά τη γνώμη μου σωστά την κατάσταση, ή έστω πλήρως. Αυτό που προσπάθησε να πετύχει η ταινία, δηλαδή να αντιληφθούμε τι γίνεται στο Ιράν, δεν επετεύχθει ολοκληρωτικά.

Τα πλάνα ήταν τόσο κοντινά και κάποια τόσο γρήγορα εναλασσόμενα που σε ζάλιζαν. Θα μου πεις, ίσως αυτό να ήταν και ο σκοπός. Η ιστορία νομίζω μπορούσε να έχει ειπωθεί πολύ καλύτερα, χωρίς να μοιάζουν τόσα κομμάτια της ασύνδετα. Χωρίς οι αντιδράσεις των ηρώων να μοιάζουν ακατανόητες, χωρίς τόσα κενά. 

Στα θετικά, το παρκούρ, η κουκλα που πρωταγωνιστεί (πανέμορφο χαμόγελο), οι ερμηνείες, και το μαγευτικό Παρίσι. Τι καλά να τα μιλούσα κι εγώ ετσι τα γαλλικά.

Εβαλα "μέτρια" στην έξοδο μου.