Κρίμα ρε Κέβιν....

Τον είχα λατρέψει στο «American Beauty» και αργότερα, στο «Συνήθεις Υποπτοι». 
Πορώθηκα με το "House of Cards". 

Πώς θα δω όμως το δεύτερο κύκλο, μετά από ΑΥΤΟ;

http://flix.gr/news/o-kebin-speisi-stelnei-dorean-syndromh-netflix-sto.html#.Uo50Rmfc1kE.twitter 

Διαπιστώσεις

Σας έχει λείψει.

Το περιμένατε αγωνιωδώς. 

Η αναμονή τελείωσε. Η επιστροφή, είναι γεγονός.

Η στήλη που δίχασε τα 3,5 άτομα που με διαβάζουν.

#1 Συνειδητοποιώ (τόσες εσωτερικές αναζητήσεις, έβγαλαν κάποια αποτελέσματα) πως φοβάμαι πάρα πολύ τη στιγμή που αυτός με τον οποίο έχω σχέση δε θα με έχει ως προτεραιότητα. Ξέρεις, εκείνη η έξαψη έχει φύγει, η μαγεία της πρώτης φοράς (σε όλους τους τομείς), όλα αντικαθίστανται από τη βαρετή ρουτίνα. Από το «ελα μωρε, τι έγινε», το τόσο μέτριο, το κοινό, το καθημερινό. Μόλις το νοιώσω, είμαι ήδη μακριά. Το κάνουμε όλοι φαντάζομαι, ό,τι έχουμε δεδομένο, το παραμερίζουμε. 

#2 Διαπιστώνω ότι έχει μισή ώρα που ήπια αις τι και πονάει ο λαιμός μου. Καλά, έλεος μωρή κωλόγρια. 

#3 Μόνο το ποτό έχει αξία σ'αυτή τη ζωή. Καλά και το προφιτερόλ του  Τάσου.

#4 Διαπιστώνω ότι μαλακιες λέω και ότι όλο το θέμα αυτού του ποστ ήταν για να βάλω την πιασάρικη διαφήμιση. Kinda like Gravity, huh?

Gravity

«Η ταινία που ξεσήκωσε κοινό και κριτικούς»

Ετσι άκουσα και νόμιζα ότι ήταν καλή αλλά βλέποντας την, κατάλαβα πως ίσως μιλούσαν για άλλο ξεσήκωμα, να πάνε να βρουν τον Γιωργάκη τον Κλούνει και την Σάντρα να τους χώσουν κανά 2 φάπες. 

Υπόθεση: Κατά τη διάρκεια μιας απλής, διαδικαστικής αποστολής συλλογής δεδομένων από έναν δορυφόρο στο διάστημα, Μπουλοκ και Κλούνει δέχονται «επίθεση» από βροχή μετεωριτών που έχει ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί όλο το υπόλοιπο πλήρωμα (οι πρωταγωνιστές που είναι απροστάτευτοι και εκτεθεμένοι γλυτώνουν, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους οι οποίοι βρίσκονται ΜΕΣΑ στο σκάφος). Μετά αρχίζει ένας αγώνας, ας πουμε για επιβίωση στο αχανές, απέραντο και πανέμορφο διάστημα. Πανικοβάλλεται η Μπούλοκ αλλά ο Κλούνει ως «βετεράνος» πια αστροναύτης, την ηρεμεί, καθοδηγώντας την στον διαστημικό σταθμό προς αναζήτηση βοήθειας. Long story short, τα καταφέρνει η Σαντρούλα.  Μετά παλεύει να φτάσει στη Γη, ενώ έχει κοπεί κάθε επικοινωνία με Χιούστον (αυτό στο Τέξας είναι; Γιατί έτσι μου έχει κολλήσει.)

Από δω και πέρα, σπόιλερ για όσουν δεν την έχουν δει. Γελάω και μόνη μου που τα γράφω αυτά, λες και με παρακολουθεί κοινό για να διαβάζει  τις κριτικές μου. Χου χου.

Υποτίθεται πως βλέπουμε την έκρηξη των συναισθημάτων της ηρωίδας, η οποία μέσα από μία (παντού χωράει) εσωτερική αναζήτηση επηρεασμένη από τον άδικο χαμό της κόρης της, καταλήγει πως προτιμά να πεθάνει και είναι έτοιμη να τα παρατήσει (γαυγίζοντας, λες να φταίει ο Κυνόδοντας;), αλλά την τελευταία στιγμή παρεμβαίνει η δύναμη (ξέρω γω ποια δύναμη, «της θέλησης για επιβίωση» ας πουμε) και αποφασίζει πως πρέπει να παλέψει για να ζήσει.

Λες και την έχεσε πατώκορφα όλος ο περιστερικός πληθυσμός της πλατείας Αριστοτέλους, όλα πάνε σκατά. Η άτρακτος, τα οξυγόνα, τα καύσιμα (ίσως κάτι να είχε παιχτεί και με τον Δία, κυριολεκτικά αυτή τη φορά). 

Κάνε ότι σπας ένα κρακεράκι μπροστά τους αν σου βαστάει

2 δευτερόλεπτα προτού καεί ζωντανή πέφτει στον ωκεανό, μόνο και μόνο για να ανοίξει την πορτούλα και να πνιγεί. Εχοντας παρολίγον πνιγεί (λόγω ασφυξίας) καεί και ξαναπνιγεί (λόγω νερού) διαδοχικά, καταφέρνει να κολυμπήσει (κάπου βρήκε και σε κάτι φύκια, αλλά τα κλώτσησε) για να πάρει επιτέλους την πολυπόθητη ανάσα στη Γη. Τέλος.

Η ταινία άξιζε για να δεις τι σωματάρα έχει η Σαντρα μετά από τόσα χρόνια (θεάρα). Εμ, επίσης άξιζε για το διάστημα. Μη με φέρνετε σε δύσκολη θέση να πω καλά λόγια για τα παιδιά. Εντάξει, δεν ήταν και ο πρωταγωνιστής του «Χειμώνα». Καλοί ήταν μωρέ. Η ταινία ήταν ψιλομαλακιούλα. Πάντως δε συγκινήθηκα. 

6,5 στα 11

Επίσης άξιζε γιατί είχα μια προσωπική αναλαμπή.

Αν μπορούσα να διαλέξω, έτσι θα ήθελα να πεθάνω. Ασφυξία (τι να κάνουμε τώρα), ενώ αιωρούμαι σε μία απεραντοσύνη πολύ μεγαλύτερη από όσο θα μπορέσω ποτέ να συλλάβω με το μυαλό μου με την πιο μαγευτική θέα που έχει δει άνθρωπος: πλανήτες και αστέρια.

Captain Phillips

Αφού το είδα κι αυτό, ας πω και δυο λόγια. 

Το στόρυ ξεκινάει με ενδιαφέρον, πειρατεία στη σημερινή εποχή από ανθρώπους που αναγκάζονται να το κάνουν για να επιβιώσουν ενώ παράλληλα επισημαίνεται και η σοβαρή παράλειψη/έλλειψη προστασίας των εμπορικών πλοίων. Το πλήρωμα κινδυνεύει ανα πάσα στιγμή αφού δεν επιτρέπεται η οπλοφορία αλλά χάριν κέρδους, δεν προσλαμβάνονται κάποιοι ειδικοί φρουροί οι οποίοι να μπορούν να υπερασπιστούν το πλοίο σε ώρα κινδύνου. Μόνο όπλο ενάντια στους πειρατές είναι οι μάνικες του πλοίου και η στρατηγική του καπετάνιου.

Μέχρι εκεί, δηλαδή η πρώτη ώρα του έργου ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Οι πειρατές εξανθρωπίζονται, αφού δεν πρόκειται απλά για «κλέφτες», αλλά για ανθρώπους που θέλουν να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί για αυτούς και τις οικογένειές τους, γνωρίζοντας ότι αυτό που κάνουν είναι παράνομο και επικίνδυνο αλλά μη έχοντας εναλλακτική.

Από εκεί και πέρα, γίνεται ό,τι και στον «Ναυαγό». Δηλαδή, όλη η ταινία είναι ο Χανκς. Αν είστε φαν του συγκεκριμένου ηθοποιού, τότε θα σας αρέσει. Συμβαίνει ακριβώς ό,τι και όταν παίζει ο Νίκολας Κέιτζ. Μπορεί η ταινία να είναι καλή, αλλά με αυτή την ερμηνεία, δεν μπορώ να την απολαύσω(με εξαίρεση το «8 ΜΜ»). 

Γνώμη μου είναι ότι η δεύτερη ώρα της ταινίας, μπορούσε άνετα να συμπυκνωθεί σε μισάωρο. Βλέπουμε (ή μάλλον, ήλπιζαν να δούμε) την περιπέτεια, ψυχική και σωματική ενός ανθρώπου που από ένα σημείο και μετά συνειδητοποιεί πως πρόκειται να πεθάνει και ενώ αρχικά κάνει ό,τι μπορεί για να σωθεί, ερχόμενος αντιμέτωπος με συνεχείς απειλές και εμπόδια, τελικά καταφέρνει να συμφιλιωθεί με την ιδέα. 

Ειδικά, στο τέλος η ερμηνεία του δε μου θυμίζει άνθρωπο που συνειδητοποιεί τι συνέβη, αλλά περισσότερο παιδί που του πήραν την πιπίλα. Επαναλαμβάνω, δε μου αρέσει ο Τομ Χανκς. Φταίει βέβαια και μία ακόμη εσωτερική αναζήτηση :)

Χμμ... 6 στα 11 αστεράκια. Για το πρώτο μέρος

Σπόιλερ: 

Στο τέλος σώζεται.

Διεθνες Φεστιβαλ Κινηματογραφου Θεσσαλονικης - Review

Η αλλιως, tiff54.

Απ' ο,τι καταλαβα, ειναι πλεον της μοδας ο Σανιτας. Σανιτας, σανιτας αλουμινοχαρτα παντου. Γιναμε Ευρωπη (ξερεις, αυτη του πολιτισμου αλλα ισως και των γιαπηδων). Σε καθε ταινια, ηταν καποια διπλα μου που ανοιγε -χρατσαχρουτσαχρατσαχτουτσαχρατσαχρουτσα- το αλουμινοχαρτο της και εβγαζε το σαντουιτσακι της να το φαει μεσα στην αιθουσα. Αυτα εγω δεν τα καταλαβαινω,αλλα ισως φταιει που δεν ειμαι πολιτισμενη κουλτουρο-ιντελέ. Φετα, ριγανη, αλλαντικα, να γινεται το Ολυμπιον "Πολιτικη Κουζινα" απο μυρωδιες. Τι να πεις... Αμα πειναει ο ανθρωπος.

Απο ταινιες φετος, ξεχωρισα το μις βαιολενς και το ραγισμενα ονειρα. 7 ειδα ολες κ ολες, ντροπη μου, ξερω. Αλλα αμα δουλευεις ως τις 9, ειναι χλωμο να αντεξει το μυαλο παραπανω. Ασε που δεν εχει και προβολες, εγω σε μεταμεσονυκτια δεν ξαναπαω, να τυχω παλι σε καμια του Κωστα του (δε θυμαμαι επιθετο) να τραβαω τα μαλλια μου. 

Το miss violence του Αβρανα, μπορω να πω πως ηταν παραπανω απο καλο, εχω αναφερθει και στο τουιτερ για την αποψη μου. Σκληρο αλλα αληθινο. Αυτη η πλευρα του ανθρωπου, υπαρχει. Δε γινεται να την αγνοουμε, ο,τι αποτυπωσε το εργο, ειναι η καθημερινοτητα καποιων. Οι χαρακτηρες αληθοφανεις, οι ερμηνειες αξιοζηλευτες, ακομη και των παιδιων. Ο ψυχολογικος και ηθικος ξεπεσμος της εποχης, η διαστροφη που κρυβεται πισω απο την ταμπελα του " ησυχου οικογενειαρχη", ολα τοσο οικεια.

Ο Αβρανας, αλλη ιστορια. Ισως να φταιει οτι δεχτηκε πολλη κριτικη. Ισως φταιει οτι ηταν κουρασμενος. Ισως οτι ηταν το κλημα στραβο, τοφαγε κι ο γαιδαρος, δεν ξερω και δε με ενδιαφερει. Οφειλε να ειναι πιο ευγενικος. Το "εριστικος" στην περιπτωση του, ειναι understatement. Τοπ 3 απο ατακες του στο Q&A: 

"διαβασε κανα βιβλιο"

"Αμα νομιζεις οτι αυτο το εργο ειναι σοκαριστικο, εσυ εισαι ευαισθητος, οχι η κοινωνια"

"Δεν εχει καμια σχεση με τον Κυνοδοντα και προτου μιλησετε δειτε το without"

(Ολα, με σνομπ υφος, ετσι;)

Ραγισμενα Ονειρα - the broken circle breakdown

Alabama & Monroe

Κλαμα; Κλαμααα; ΚΛΑΜΑΑΑΑΑ;;;

Ολη η αιθουσα σπαραξε. Η διπλανη μου απο την πρωτη σκηνη με το παιδι μεχρι την τελευταια. Εμενα με επιασε μετα που βγηκα απο την αιθουσα. Μεχρι το αυτοκινητο. Καλα, μεχρι το φαναρι. Ωχουυυ, καλα μεχρι το σπιτι!

Ποναει να επαληθευεται το μοτο σου στη ζωη "πολυ καλο για να ειναι αληθινο". Αν εισαι καλα, δε υπαρχει περιπτωση να εισαι για πολυ. Θα γαμηθει ο Διας, για να μιλησω ευπρεπως. 

Εκπληκτικες ερμηνειες. Σεναριο που ενω εχει ξαναπαιχτει, αναδεικνυεται και ξεχωριζει απο τα αλλα, χαρη σε αυτους τους 2 (ειπαμε, Αλαμπαμα και Μονρο, προσεχε.) Και φυσικα ενα θερμο χειροκροτημα στη μικρη Μειμπελ, για τη σκηνη με το νεκρο πουλι. 

Καλα, ο Χειμωνας και The wild duck εμενα δε μου αρεσαν. Ο χειμωνας σχεδον καθολου, η παπια λιιιγο. Για τον Χειμωνα τα ειπα, ερασιτεχνικη η ερμηνεια του πρωταγωνιστη, βεβαια ειχε μερικες ωραιες στιγμες. Και ο Κουτσολιωτας, τι ευγενικος και συμπαθης! Η αγριοπαπια, εεεεεε... Ξερω γω. Αμα ειναι βαρετο, ειναι βαρετο. Δε σωζεται. Πας νομιζοντας θα δεις μια περιπετεια, ενα σασπενς, κατι. Βγαινεις και αναρωτιεσαι τι εγινε. Η Μπαζακα δε μ'αρεσει (φατε με!). 

Επισης, απ'ο,τι εχω καταλαβει, για να κανεις ταινια που θα παιχτει στο τιφφ πρεπει να εχεις οπωσδηποτε "εσωτερικη αναζητηση -καλυτερα βουβη- ή/και δραμα". Απαγορευεται η κωμωδια. 

Φετος δεν ειχαμε το τσουχτερο κρυο, ουτε τον αερα αλλων ετων, κατι ηταν αυτο. Αλλα επρεπε να πληρωνουμε για τα εισιτηρια, σπαστικο. Το φιλμφεστιβαλ του τουιτερ, απο περσυ την ειδε κι αυτο Αβρανας και εχει παψει τα ριτουι ή σχολιασμους απο φεστιβαλ γκοερς. Χαρη μας κανει. Παλιοψωναρα.

Καλα, μερικοι υποτιτλοι ηταν τραγικοι αλλα κλαιν.

Σπαστικο να βγαινει το προγραμμα 3-4 μερες πριν την εναρξη! 

Τελος, η φετινη πανινη τσαντουλα θα φορεθει πολυυυ και μετα τη ληξη του!

Wild Duck by Yiannis Sakaridis

Μια ταινια η οποια με εξεπληξε ευχαριστα με το θεμα της, καθως το σεναριο ηταν, τουλαχιστον για’μενα, πρωτοτυπο και οι ερμηνειες καλες. 

Δυστυχως, δεν υπηρχε κατι παραπανω. Χωρις ενταση, εως και υποτονικο σε αρκετα σημεια. Ενοιωθες πως μπορουσες να δεις πολλα περισσοτερα, πως σε αυτη την ιστορια θα “κολλουσαν” πολυ πιο σημαντικα κομματια απο αυτα που υπηρχαν.
Ο σκηνοθετης ηταν πολυ ευγενικος, συμπαθητικος και απαντησε με προθυμια σε ολες τις ερωτησεις, μαζι με τον πρωταγωνιστη της ταινιας.
3 αστερακια. Για τα πλανα των τοπιων, για τον υπεροχο καταρρακτη και για τις πολυ καλες ερμηνειες.
Θα προτιμουσα να ηταν εκει και οι αλλοι πρωταγωνιστες, νομιζω το οφειλαν στο κοινο.
ΥΓ.Προσωπικο χαιλαιτ ηταν που ειδα συμφοιτητη μου σε ρολακι μερικων δευτερολεπτων. Αχωνευτος. Γλειφτης. Καριολακι. Αρα επρεπε να το περιμενω, αφου δε χωθηκε στην πολιτικη, οτι θα χωνοταν στη σοου μπιζ. Γεια σου ρε Α. αθανατε παπαρα.

Ο χειμώνας - The winter (by Koutsoliotas)

Αν και η πλειονότητα των κριτικών ήταν κάτω του μετρίου, μπορώ να πω πως αυτό που με κούρασε περισσότερο, ήταν η ερμηνεία του πρωταγωνιστή παρά τα υπόλοιπα.

Διάβασα για “δηθενιά”, πράγμα στο οποίο συμφωνώ εν μέρει, όπως ας πούμε στα ρούχα, το καπέλο, την ομπρέλα, το όλο στήσιμο του πρωταγωνιστή. Πιο πολύ έφερνε σε Johnny Depp στον ρόλο του jack Sparrow.

Στα θετικά, το όλο ύφος, ο φωτισμός και το ζήτημα που αναδύεται μέσα από την ταινία: η υποκειμενικότητα της τρέλας.

To some, madness is a state of mind. To others, it’s a reality.

Miss Violence by Avranas (Thessaloniki International Film Festival)

Πολύ ωραία ταινία, αυτό είναι δεδομένο.Σε αναγκάζει να δεις όσα ηθελημένα προσπαθείς να μη σκέφτεσαι πως υπάρχουν.

Αντιπαθητικός ο Αβρανάς στο Q&A. Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι φαινόταν να έχει πάρει ναρκωτικά ή ότι κρατούσε άμυνες απέναντι στις ηλίθιες, προβαρισμένες, προετοιμασμένες ερωτήσεις που πίστευε ότι θα δεχτεί (και δέχτηκε).

Επίσης, μία παρατήρηση - ερώτηση που προέκυψε αργότερα, σκεπτόμενη διάφορες λεπτομέρειες: Είναι σύμπτωση ή επίτηδες διάλεξε ο σκηνοθέτης μόνο όμορφες γυναίκες (σε αντίθεση με τον, επιεικώς, όχι ωραίο πρωταγωνιστή) ; Από την Ελένη ως τη μικρή Αγγελική που αυτοκτονεί, όλες είναι πολύ όμορφες. Γιατί;