Αν είχαμε 2007 θα ελεγα οτι αυτή η μέρα, 29 Ιανουαρίου, επάνω σε ένα λεωφορείο ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου. Τόσα συναισθήματα, τόση χαρά, τόσα όνειρα, που ήμουν σίγουρη ότι αποκλείεται να συμβαίνει.
Και εν μέρει είχα δίκιο. Απλά μου πήρε 3 χρόνια να το καταλάβω. Ισως βέβαια, για να μην είμαστε και άδικοι, έφταιξα κι εγώ. Τι ίσως δηλαδή, σίγουρα. Εβλεπα τα σημάδια. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Υπήρχαν και καλές, πολύ καλές μέρες. Υπήρχαν μέρες σαν αυτές που όλοι μας ονειρευόμαστε να ζήσουμε. Αλλά υπήρχε και το χάος. Υπήρχε και το τίποτα.
Τεσπα, πρέπει να βγω. 29/1/07 .. Τι θυμάται κανείς ένα χρόνο αργότερα.
Και εν μέρει είχα δίκιο. Απλά μου πήρε 3 χρόνια να το καταλάβω. Ισως βέβαια, για να μην είμαστε και άδικοι, έφταιξα κι εγώ. Τι ίσως δηλαδή, σίγουρα. Εβλεπα τα σημάδια. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Υπήρχαν και καλές, πολύ καλές μέρες. Υπήρχαν μέρες σαν αυτές που όλοι μας ονειρευόμαστε να ζήσουμε. Αλλά υπήρχε και το χάος. Υπήρχε και το τίποτα.
Τεσπα, πρέπει να βγω. 29/1/07 .. Τι θυμάται κανείς ένα χρόνο αργότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου