Kame Koummando

"Kame Koummando" του Μανόλη Δαμιανάκη, 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης  Review

Δεύτερη ταινία που είδα στο Φεστιβάλ, η ταινία του Κρητικού σκηνοθέτη Μανόλη Δαμιανάκη, άφησε ήπιες έως αρνητικές εντυπώσεις. Ένας κύριος που παρακολούθησε την ταινία, είπε μετά το τέλος της πως ο κ. Δαμιανάκης είναι ο επόμενος Godard . Βέβαια, ο κύριος ήταν και συγχωριανός του.

Η ταινία αφηγείται με βασανιστικά αργό τρόπο το ταξίδι ενός ηλικιωμένου νεκρού ήρωα(;) στην Ελλάδα προκειμένου να την σώσει από την Τρόικα. Επί 78 λεπτά (που μοιάζουν αιώνας) βλέπουμε τον Κάμε Κουμάντο να περιφέρεται σε ένα μέρος της Κρήτης που κάποτε ήταν στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Τον βλέπουμε να ανάβει φωτιές στην ύπαιθρο, να φωνάζει, να ψάχνει, να περιεργάζεται τον κόσμο. Μη φανταστείτε δράση, βέβαια. Οχι, αργά - σιωπηλά - ατελείωτα πλάνα.

Βρίσκει έναν αστυνομικό ο οποίος τον βοηθάει να πάει ως ένα σημείο, όπου εκεί κάτι τύποι με σκυλιά του κλέβουν έναν ασύρματο (με τον οποίο είχε επικοινωνία με τον έξω κόσμο, πλανήτη ή ό,τι άλλο προήλθε). Στο διάστημα της περιπλάνησής του, συναντάει ένα σκυλάκι, που επειδή κουτσαίνει, το πυροβολεί και το κηδεύει με στρατιωτικές τιμές.

Στο μεταξύ παρεμβάλλονται σκηνές όπου μία τύπισσα με καυτό ντεκολτέ (αλλά όχι ωραία) φωνάζει ότι ο Κάμε Κουμάντο άργησε και γέρνει το κεφάλι γελώντας σατανικά. Ίσως αυτή να είναι η Τρόικα, τι να πω. Πάντως ποτέ δεν συναντιούνται αυτοί οι δύο.

Η ταινία φτάνει στο τέλος της όταν έρχονται κάποιοι τύποι που φωνάζουν  "Μπράβο" "Εσύ θα σώσεις τη χώρα" και άλλα παρόμοια. Μπαίνουν σε μία εκκλησία, ανοίγει μία χωροχρονοπύλη (ή κάτι τέτοιο, έστω) και ο ήρωας φεύγει.

Κατά τον σκηνοθέτη, η Ελλάδα πρέπει να συνειδητοποιήσει τον σημαντικό ρόλο και τη θέση της στον γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου και να αναρωτηθεί γιατί οι υπόλοιπες χώρες επιμένουν να μας έχουν σκλαβωμένους. Νομίζω πως η ταινία εμπνέει και προάγει τον πατριωτισμό και τον τοπικισμό μέσω των συμβόλων της, υπάρχει πολλή ελληνική σημαία και Χριστιανισμός. Τίποτα από όλα αυτά δεν μου αρέσει , προσωπικά νομίζω πως υποθάλπτουν τον εθνικισμό. 

Ο σκηνοθέτης,κύριος Μανόλης Δαμιανάκης, απαντά σε ερωτήσεις του κοινού

Έχω προαναφέρει πως ιδιαίτερες κινηματογραφικές γνώσεις δεν έχω. Απλά μου αρέσει το σινεμά. Ανέκαθεν μου άρεσε. Αυτές οι εκφράσεις τύπου "Ο Ταραντίνο συναντά τον Φριτς Λανγκ, ο σκηνοθέτης του Old boy πάει Hollywood" ή "Ο ρωσοπολωνός σκηνοθέτης, φανερά επηρεασμένος από την παράδοση των φιλμ νουάρ και σύμφωνα με τα χιτσκοκικά πρότυπα, δεν διστάζει να βασανίσει τον ήρωά του" δεν σημαίνουν κάτι για'μενα.Όχι γιατί τους περιφρονώ, αλλά γιατί πολύ απλά δεν τους προσέχω, ή έστω "πρόσεχα παλιότερα".

Η ταινία λοιπόν, δεν μου άρεσε. Αλλά από την αίθουσα δεν έφυγα. Το θεωρώ αγένεια. 

4 στα 11 Φισεράκια.