Δεν θέλω να μιλήσω με δύσκολα λόγια. Θέλω να πω απλά καποια πράγματα που σκέφτομαι.
Υπάρχει κάτι που λέγεται αγάπη. Για τον κάθε άνθρωπο, συμβαίνει και εκλαμβάνεται διαφορετικά. Πολλές φορές δεν είναι καν αντιληπτό. Πολλές φορές το παρερμηνεύουμε, το χρησιμοποιούμε για απώτερους σκοπούς, το φθείρουμε, το καταντάμε φθηνό και γραφικό. Μπαναλ. Ξεπερασμένο. Το αντικαταστούμε με "μοντέρνες" ιδέες. Το παραγκωνίζουμε, το περιθωριοποιούμε, το υποβαθμίζουμε, ξεχνάμε την ύπαρξη του. Αυτή η κοινωνία (τωρα θα μου πει κάποιος "ποια κοινωνία;", αναφέρομαι γενικότερα στην παγκόσμια) έχει περάσει τόσα πολλά στάδια, έχει αυτοπροσδιοριστεί με τον όρο αυτό άλλοτε ως το κέντρο του σύμπαντος, άλλοτε ως εμπορευματοποιημένη ψευδαίσθηση. Εχει υπάρξει βασικό στοιχείο αμέτρητων ταινιών, διαφημίσεων, ιστοριών, βρίσκεται όπου κι αν κοιτάξεις, με άμμεσο ή έμμεσο τρόπο.
Δεν θα μπω στον κόπο να αναφέρω τις άπειρες θεωρίες της μη ύπαρξης της. Της εξιδανίκευσης των συναισθημάτων και της ωραιοποίησης των καταστάσεων για λόγους καταναλωτικούς/ εμπορικούς/ επικοινωνιακούς. Οι περισσότεροι τις γνωρίζουμε ήδη και κάποιοι από εμάς προσπαθούν να τις πιστέψουν ή/και το καταφέρνουν.
Το θέμα είναι τι κάνεις όταν σου χτυπήσει την πόρτα. Ισως να μην την αναγνωρίσεις καν οταν την πρωτοαισθανθείς. Βασικά, εκτός αν είσαι εντελώς συνειδητοποιημένος ως προς την ουσία των εκάστοτε συναισθημάτων σου, δε το αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη. Αργείς, και δεν το πιστεύεις ούτε όταν κάνεις την κλασική μονολεκτική ερώτηση στον εαυτό σου : "Λες...;".
(to be continued)
Υπάρχει κάτι που λέγεται αγάπη. Για τον κάθε άνθρωπο, συμβαίνει και εκλαμβάνεται διαφορετικά. Πολλές φορές δεν είναι καν αντιληπτό. Πολλές φορές το παρερμηνεύουμε, το χρησιμοποιούμε για απώτερους σκοπούς, το φθείρουμε, το καταντάμε φθηνό και γραφικό. Μπαναλ. Ξεπερασμένο. Το αντικαταστούμε με "μοντέρνες" ιδέες. Το παραγκωνίζουμε, το περιθωριοποιούμε, το υποβαθμίζουμε, ξεχνάμε την ύπαρξη του. Αυτή η κοινωνία (τωρα θα μου πει κάποιος "ποια κοινωνία;", αναφέρομαι γενικότερα στην παγκόσμια) έχει περάσει τόσα πολλά στάδια, έχει αυτοπροσδιοριστεί με τον όρο αυτό άλλοτε ως το κέντρο του σύμπαντος, άλλοτε ως εμπορευματοποιημένη ψευδαίσθηση. Εχει υπάρξει βασικό στοιχείο αμέτρητων ταινιών, διαφημίσεων, ιστοριών, βρίσκεται όπου κι αν κοιτάξεις, με άμμεσο ή έμμεσο τρόπο.
Δεν θα μπω στον κόπο να αναφέρω τις άπειρες θεωρίες της μη ύπαρξης της. Της εξιδανίκευσης των συναισθημάτων και της ωραιοποίησης των καταστάσεων για λόγους καταναλωτικούς/ εμπορικούς/ επικοινωνιακούς. Οι περισσότεροι τις γνωρίζουμε ήδη και κάποιοι από εμάς προσπαθούν να τις πιστέψουν ή/και το καταφέρνουν.
Το θέμα είναι τι κάνεις όταν σου χτυπήσει την πόρτα. Ισως να μην την αναγνωρίσεις καν οταν την πρωτοαισθανθείς. Βασικά, εκτός αν είσαι εντελώς συνειδητοποιημένος ως προς την ουσία των εκάστοτε συναισθημάτων σου, δε το αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη. Αργείς, και δεν το πιστεύεις ούτε όταν κάνεις την κλασική μονολεκτική ερώτηση στον εαυτό σου : "Λες...;".
(to be continued)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου