Μπα,δεν με πιανει ύπνος.
Οσο κι αν θα θέλαμε να εξηγούμε τα πάντα με την λογική, η ίδια αυτή λογική, μας υποδεικνύει πως δεν αρκεί για να ζήσεις αυτή τη ζωή. Το διαπιστώνεις εμπειρικά χωρίς να το θέλεις. Δεν ακούς την λογική όταν ξενυχτάς άυπνος με τις σκέψεις σου παρακαλώντας να σε πάρει ο ύπνος απλά για να πάψει να λειτουργεί το τμήμα εκεινό που σου θυμίζει την γλυκιά νοσταλγία των αναμνήσεων. Δεν την ακούς όταν όλα σου λένε ΟΧΙ κι εσύ παραμένεις μόνος στο κενό να ελπίζεις. Να αιωρείσαι στο βαθύ σκοτάδι των σκέψεων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Και να προτιμάς να συνεχίσεις να παλεύεις να λύσεις τον γόρδιο δεσμό, να ψάχνεις διαφορετική λύση στο πρόβλημα, με το μυαλό σου κάθε φορά να εφευρίσκει νέα δικαιολογία, τόσο οδυνηρά όμως, γιατί γνωρίζεις ότι είναι δικαιολογία.Το παραμερίζεις αμέσως και συνεχίζεις : ίσως κάτι που σου διέφυγε -μπα,τα θυμάσαι όλα-, ίσως κάτι που παρεξήγησες, ίσως αν ξαναπαίξεις τα ειπωμένα λόγια άλλη μια φορά,ίσως,ίσως τότε ανακαλύψεις κάποια κρυμμένη αλήθεια.Πρέπει να υπάρχει κάτι εκεί. Δε μπορεί, δεν μπορεί να ήταν όλα μία ιδέα.
Ψάχνεις να εξηγήσεις τι συνέβη. Ανοίχτηκες, μίλησες, συζήτησες, κόλλησες, έπαθες την πλάκα σου που κάπου εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που όταν τον ακούς να μιλάει, λέει αυτά που σκέφτεσαι εσύ, μόνο που τα λέει ακόμα καλύτερα. Εκεί που φοβόσουν ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τις ανησυχίες σου, τον κυνισμό σου, την αντιπάθεια σου για πράγματα που οι άλλοι λατρευουν, ξαφνικά βρίσκεις τον εαυτό σου να κάνει στροφή 180 μοιρών και να αναθεωρεί. Τελικά, υπάρχει. Εκεί κάπου συμβαίνει. Ανεξήγητο το τι, φοβάσαι ακόμη και να το πεις. Προτιμάς να συνεχίσεις με ότι έχεις για να μην χάσεις κι αυτό, είναι τόσο πολύτιμο. Και τελικά, χάνεται, έτσι όπως ήρθε.
Και καταληγεις ξημερώματα στη μοναξιά γιατί την προτιμάς από κάποιον που δεν θα είναι αυτός.Τόσα συναισθήματα, τόσο απέραντο καιρό, τόση λύπη, τόση απογοήτευση. Σου είχαν πει οτι ο καιρός τα γιατρεύει όλα. Ο καιρός τα παίρνει όλα μαζί του, με τον καιρό θα ξεχαστεί. Αναρωτιέσαι γιατί δεν συμβαίνει αυτό, πάνε μέρες που έχει καταλάβει μέρος του μυαλού σου, πάνε μήνες που βλέπεις το όνομα του σε ταμπέλες στο δρόμο κι ακόμα τον θυμάσαι, πάνε χρόνια που τον άκουσες κι ακόμη δεν τον ξεχνάς, πάνε αιώνες που γελούσατε μαζί και ακόμη δεν μπορείς να πάψεις να θυμάσαι.
Αναρωτιεσαι γιατί το παθαίνεις αυτο, απορείς με το μυαλό σου, σκέφτεσαι ότι ίσως δεν έχεις με τι άλλο να ασχοληθείς και ρίχνεις την ευθύνη εκεί.Ναι, αυτό σκέφτεσαι κι αισθάνεσαι ανακούφιση. Γιατί σε βολεύει προς το παρόν, πείθεις τον εαυτό σου ότι θα προχωρήσεις κι ας ξέρεις ενδόμυχα ότι το επόμενο βράδυ που θα πιεις πάλι θα ψιθυρίσεις το όνομα του. Και πέφτοντας να κοιμηθείς, πάλι θα κοιτάξεις για αρκετά λεπτά την οθόνη του κινητού σου προσπαθώντας να βρεις το θάρρος να πάρεις τηλέφωνο, απλά να πεις τι νοιώθεις αλλά το κλείνεις. Γιατί, όσο κι αν έχεις πιει, σου θυμίζει η ξεχασμένη από καιρό λογική ότι δεν θα απαντήσει. Δεν θα σου δώσει ούτε αυτη την ευκαιρία να λυτρωθείς, όχι για εκεινον, αλλά για'σένα.
Δεν ενδιαφέρεται. Και το ξέρεις, σε αυτό πια δεν μπορείς να κοροιδεύεις τον εαυτό σου, δεν έχει απομείνει ούτε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Σου το είπε πολλές φορές με λόγια κι άλλες τόσες με πράξεις. Και το έχεις αποδεχτεί. Δεν νοιώθεις αυτά που νοιώθεις για να τα πεις σε εκείνον, τα νοιώθεις γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση. Ψάχνεις και ψάχνεις να βρεις τι ήταν αυτό που έγινε εκείνο το διάστημα αλλά δεν μπορείς. Η όπως ξαναείπα, φοβάσαι να πεις. Ανοιξες την ψυχή σου εκείνες τις στιγμες που μοιραστήκατε. Και είχες τόσα, Θεε μου τόσα πολλά, να πεις ακόμη. Ηθελες τόσο να περάσετε χρόνο μαζί. Ηθελες τόσο να δεις τις αντιδράσεις του, το πως μεταφράζεται η χαρά, το γέλιο, ακόμη και η ειρωνεία στο πρόσωπο του. Να χλευάσει τη μουσική που ακούς, να του δείξεις τα βιβλία που διαβάζεις. Το μυαλό σου τρέχει με ταχύτητες φωτός όταν πρόκειται για τέτοιες σκέψεις. Τις δυνατότητες που είχατε μαζί. Ξέρεις ότι δεν θα συμβεί τίποτα από αυτά. Αλλα δεν παύεις να χαμογελάς όταν τον σκέφτεσαι να φρικάρει στην ιδέα της ανάγνωσης του Cosmopolitan.
(to be continued)
Οσο κι αν θα θέλαμε να εξηγούμε τα πάντα με την λογική, η ίδια αυτή λογική, μας υποδεικνύει πως δεν αρκεί για να ζήσεις αυτή τη ζωή. Το διαπιστώνεις εμπειρικά χωρίς να το θέλεις. Δεν ακούς την λογική όταν ξενυχτάς άυπνος με τις σκέψεις σου παρακαλώντας να σε πάρει ο ύπνος απλά για να πάψει να λειτουργεί το τμήμα εκεινό που σου θυμίζει την γλυκιά νοσταλγία των αναμνήσεων. Δεν την ακούς όταν όλα σου λένε ΟΧΙ κι εσύ παραμένεις μόνος στο κενό να ελπίζεις. Να αιωρείσαι στο βαθύ σκοτάδι των σκέψεων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Και να προτιμάς να συνεχίσεις να παλεύεις να λύσεις τον γόρδιο δεσμό, να ψάχνεις διαφορετική λύση στο πρόβλημα, με το μυαλό σου κάθε φορά να εφευρίσκει νέα δικαιολογία, τόσο οδυνηρά όμως, γιατί γνωρίζεις ότι είναι δικαιολογία.Το παραμερίζεις αμέσως και συνεχίζεις : ίσως κάτι που σου διέφυγε -μπα,τα θυμάσαι όλα-, ίσως κάτι που παρεξήγησες, ίσως αν ξαναπαίξεις τα ειπωμένα λόγια άλλη μια φορά,ίσως,ίσως τότε ανακαλύψεις κάποια κρυμμένη αλήθεια.Πρέπει να υπάρχει κάτι εκεί. Δε μπορεί, δεν μπορεί να ήταν όλα μία ιδέα.
Ψάχνεις να εξηγήσεις τι συνέβη. Ανοίχτηκες, μίλησες, συζήτησες, κόλλησες, έπαθες την πλάκα σου που κάπου εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που όταν τον ακούς να μιλάει, λέει αυτά που σκέφτεσαι εσύ, μόνο που τα λέει ακόμα καλύτερα. Εκεί που φοβόσουν ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τις ανησυχίες σου, τον κυνισμό σου, την αντιπάθεια σου για πράγματα που οι άλλοι λατρευουν, ξαφνικά βρίσκεις τον εαυτό σου να κάνει στροφή 180 μοιρών και να αναθεωρεί. Τελικά, υπάρχει. Εκεί κάπου συμβαίνει. Ανεξήγητο το τι, φοβάσαι ακόμη και να το πεις. Προτιμάς να συνεχίσεις με ότι έχεις για να μην χάσεις κι αυτό, είναι τόσο πολύτιμο. Και τελικά, χάνεται, έτσι όπως ήρθε.
Και καταληγεις ξημερώματα στη μοναξιά γιατί την προτιμάς από κάποιον που δεν θα είναι αυτός.Τόσα συναισθήματα, τόσο απέραντο καιρό, τόση λύπη, τόση απογοήτευση. Σου είχαν πει οτι ο καιρός τα γιατρεύει όλα. Ο καιρός τα παίρνει όλα μαζί του, με τον καιρό θα ξεχαστεί. Αναρωτιέσαι γιατί δεν συμβαίνει αυτό, πάνε μέρες που έχει καταλάβει μέρος του μυαλού σου, πάνε μήνες που βλέπεις το όνομα του σε ταμπέλες στο δρόμο κι ακόμα τον θυμάσαι, πάνε χρόνια που τον άκουσες κι ακόμη δεν τον ξεχνάς, πάνε αιώνες που γελούσατε μαζί και ακόμη δεν μπορείς να πάψεις να θυμάσαι.
Αναρωτιεσαι γιατί το παθαίνεις αυτο, απορείς με το μυαλό σου, σκέφτεσαι ότι ίσως δεν έχεις με τι άλλο να ασχοληθείς και ρίχνεις την ευθύνη εκεί.Ναι, αυτό σκέφτεσαι κι αισθάνεσαι ανακούφιση. Γιατί σε βολεύει προς το παρόν, πείθεις τον εαυτό σου ότι θα προχωρήσεις κι ας ξέρεις ενδόμυχα ότι το επόμενο βράδυ που θα πιεις πάλι θα ψιθυρίσεις το όνομα του. Και πέφτοντας να κοιμηθείς, πάλι θα κοιτάξεις για αρκετά λεπτά την οθόνη του κινητού σου προσπαθώντας να βρεις το θάρρος να πάρεις τηλέφωνο, απλά να πεις τι νοιώθεις αλλά το κλείνεις. Γιατί, όσο κι αν έχεις πιει, σου θυμίζει η ξεχασμένη από καιρό λογική ότι δεν θα απαντήσει. Δεν θα σου δώσει ούτε αυτη την ευκαιρία να λυτρωθείς, όχι για εκεινον, αλλά για'σένα.
Δεν ενδιαφέρεται. Και το ξέρεις, σε αυτό πια δεν μπορείς να κοροιδεύεις τον εαυτό σου, δεν έχει απομείνει ούτε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Σου το είπε πολλές φορές με λόγια κι άλλες τόσες με πράξεις. Και το έχεις αποδεχτεί. Δεν νοιώθεις αυτά που νοιώθεις για να τα πεις σε εκείνον, τα νοιώθεις γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση. Ψάχνεις και ψάχνεις να βρεις τι ήταν αυτό που έγινε εκείνο το διάστημα αλλά δεν μπορείς. Η όπως ξαναείπα, φοβάσαι να πεις. Ανοιξες την ψυχή σου εκείνες τις στιγμες που μοιραστήκατε. Και είχες τόσα, Θεε μου τόσα πολλά, να πεις ακόμη. Ηθελες τόσο να περάσετε χρόνο μαζί. Ηθελες τόσο να δεις τις αντιδράσεις του, το πως μεταφράζεται η χαρά, το γέλιο, ακόμη και η ειρωνεία στο πρόσωπο του. Να χλευάσει τη μουσική που ακούς, να του δείξεις τα βιβλία που διαβάζεις. Το μυαλό σου τρέχει με ταχύτητες φωτός όταν πρόκειται για τέτοιες σκέψεις. Τις δυνατότητες που είχατε μαζί. Ξέρεις ότι δεν θα συμβεί τίποτα από αυτά. Αλλα δεν παύεις να χαμογελάς όταν τον σκέφτεσαι να φρικάρει στην ιδέα της ανάγνωσης του Cosmopolitan.
(to be continued)
Γιατί δεν του στέλνεις κανένα mail ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτα που ειναι να πω, ειναι να τα ΠΩ. Οχι να τα γραψω.
ΑπάντησηΔιαγραφή