1979 και ξέρω ότι όλοι αναρωτιέστε εάν είμαι καλά. Αυτήν την ταινία ήθελα πάααααντα να τη δω γιατί μου άρεζε πάρα πολύ.
Πρώτα σχόλια: πολύυυυυυυ κλάμα, η Μέριλ Στρίπ μου άρεσε στα νιάτα της και το παιδάκι ήταν ΜΟΝΑΔΙΚΟ.
Η ταινία για όσους δεν έχει τύχει να τη δουν, περιγράφει την διαμάχη 2 γονέων για τη δικαστική διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και της κηδεμονίας του 7χρονου γιου τους. Η πνιγμένη από την μονοτονία μητέρα το σκάει εντέλως απροσμενα, αφήνοντας τον μέχρι τότε ανύπαρκτο πατέρα με ένα 5χρονο παιδί που τα έχει χαμένα. Παρακολουθούμε την αγωνιώση προσπάθεια που καταβάλλει ο πατέρας να γεφυρώσει το κενό μετάξυ του ίδιου και του γιου του, ισορροπώντας σε τεντωμένο σκοινί στη δουλειά του, το οποίο κάποια στιγμή σπάει.
Εν τω μεταξύ η μητέρα επανέρχεται, συνειδητοποιεί τι θέλει και διεκδικεί το γιό της μετά από 1,5 χρόνο. Τα αισθήματα μεταξύ των πρωταγωνιστών μεταβάλλονται συνεχώς και φυσικά το παιδί βρίσκεται σε κάτι παραπάνω από δύσκολη θέση.
Θα ήθελα να πω 2 πράγματα παρακαλώ για τις ερμηνείες. Εκπληκτική η Στριπ. Απιστευτος ο Χοφμαν. Αλλά το παιδάκι εκείνο, που τώρα που το σκέφτομαι είναι πλέον 40 χρονών, ήταν φοβερό. Συγκλονιστικό. Εκπληκτικό. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ταλέντο. Θέλω να πάω να συγχαρώ αυτόν τον άνθρωπο. 5-6 χρονών και τέτοιο ταλέντο. Ο τρόπος που τράβηξε το τηλεκοντρόλ νευριασμένο όταν πήγε ο πατέρας του να το πάρει. Το ύφος του όταν άκουγε το γράμμα που του έστειλε η μητέρα του. Δεν μιλάω καν για λόγια.
Συγχαρητήρια. Ξανά και ξανά και ξανά.
Πρώτα σχόλια: πολύυυυυυυ κλάμα, η Μέριλ Στρίπ μου άρεσε στα νιάτα της και το παιδάκι ήταν ΜΟΝΑΔΙΚΟ.
Η ταινία για όσους δεν έχει τύχει να τη δουν, περιγράφει την διαμάχη 2 γονέων για τη δικαστική διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και της κηδεμονίας του 7χρονου γιου τους. Η πνιγμένη από την μονοτονία μητέρα το σκάει εντέλως απροσμενα, αφήνοντας τον μέχρι τότε ανύπαρκτο πατέρα με ένα 5χρονο παιδί που τα έχει χαμένα. Παρακολουθούμε την αγωνιώση προσπάθεια που καταβάλλει ο πατέρας να γεφυρώσει το κενό μετάξυ του ίδιου και του γιου του, ισορροπώντας σε τεντωμένο σκοινί στη δουλειά του, το οποίο κάποια στιγμή σπάει.
Εν τω μεταξύ η μητέρα επανέρχεται, συνειδητοποιεί τι θέλει και διεκδικεί το γιό της μετά από 1,5 χρόνο. Τα αισθήματα μεταξύ των πρωταγωνιστών μεταβάλλονται συνεχώς και φυσικά το παιδί βρίσκεται σε κάτι παραπάνω από δύσκολη θέση.
Θα ήθελα να πω 2 πράγματα παρακαλώ για τις ερμηνείες. Εκπληκτική η Στριπ. Απιστευτος ο Χοφμαν. Αλλά το παιδάκι εκείνο, που τώρα που το σκέφτομαι είναι πλέον 40 χρονών, ήταν φοβερό. Συγκλονιστικό. Εκπληκτικό. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ταλέντο. Θέλω να πάω να συγχαρώ αυτόν τον άνθρωπο. 5-6 χρονών και τέτοιο ταλέντο. Ο τρόπος που τράβηξε το τηλεκοντρόλ νευριασμένο όταν πήγε ο πατέρας του να το πάρει. Το ύφος του όταν άκουγε το γράμμα που του έστειλε η μητέρα του. Δεν μιλάω καν για λόγια.
Συγχαρητήρια. Ξανά και ξανά και ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου