Ημέρα Κυριακή είδαμε 2 ταινίες στην φίλη Φρίντα Λιάππα. Πρώτη ήταν "Ο λόγος των αποκλεισμένων" της οποίας την περίληψη θα παραθέσω και πάλι προτού εκφέρω άποψη από filmfestival.gr:
Ο Κώστας Μπαϊρακτάρης, Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχολογίας στο ΑΠΘ, παραχώρησε την παράδοση του μάθηματός του σε ομάδες αποκλεισμένων, όπως άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, κρατουμένους των φυλακών Διαβατών (άνδρες και γυναίκες), ανάπηρους, άνεργους, πρώην τοξικομανείς και μετανάστες. Δηλαδή, οι ίδιοι οι αποκλεισμένοι μεταφέρουν τις εμπειρίες τους, τις σκέψεις τους και τα βιώματά τους στους φοιτητές. Στόχος αυτού του μαθήματος είναι να ανοιχτεί το πανεπιστήμιο στην κοινωνία. Υπάρχει και μια δεύτερη κίνηση – η δημιουργία ομάδων αλληλεγγύης των φοιτητών προς τις ομάδες των αποκλεισμένων. Το μάθημα αυτό γίνεται παγκοσμίως μόνο στο ΑΠΘ. Το ντοκιμαντέρ δεν κάνει τίποτε άλλο από το να παρακολουθήσει αυτές τις δύο κινήσεις.
Καταρχάς να αναφέρω ότι ο σκηνοθέτης κ. Κεραμιδιώτης και ο κ. Μπαϊρακτάρης, καθηγητής Ψυχολογίας, παρεβρίσκονταν στην αίθουσα και είχαμε την τιμή να συνομιλήσουμε μαζί τους μετά το τέλος του έργου (δυστυχώς μόνο για 10').
Ομολογώ ότι η ταινία είχε αρκετά ενδιαφέροντα σημεία, ακριβώς όπως αναφέρει και ο τίτλος τον λόγο είχαν αυτή τη φορά οι αποκλεισμένοι: φυλακισμένοι, πρώην χρήστες ναρκωτικών, εκδιδόμενες γυναίκες, μετανάστες, άνεργοι, ανάπηροι, ψυχικά ασθενείς, πολλοί εκ των οποίων ήταν παρόντες και κατά τη διάρκεια της προβολής.
(Σε αυτό το σημείο, να επισημάνω πως ρώτησα τον κ. Μπαϊρακτάρη για ποιο λόγο απουσίαζε η γνώμη των ομοφυλόφιλων, όντας να μη τι άλλο, αποκλεισμένοι μέσα σε μία τόσο συντηρητική κοινωνία.Μου απάντησε πως υπήρχαν κι άλλες κατηγορίες, όπως άνθρωποι με σκλήρυνση κατά πλάκας ή παιδιά με καρκίνο και αναγκαστικά θα έπρεπε να επιλέξουν ορισμένες λόγο έλλειψης χρόνου. Προσωπικά, θα προτιμούσα να δω τις τελευταίες αυτές κατηγορίες οι οποίες είναι μακράν πιο ενδιαφέρουσες, παρά ανέργους ή πρώην χρήστες με τους οποίους όλοι λίγο πολύ είμαστε εξοικειωμένοι έστω μέσω τηλεόρασης.Είχα επίσης την τύχη να γνωρίσω και την Πέρσα Καραγιάννη, συμμετέχουσα στο ντοκυμαντέρ καθως στο δρόμο για το Λιμάνι με ρώτησε κατά που είναι - :) - και της έδειξα γιατί πήγαινα εκεί κι εγώ. Τις εύχομαι τα καλύτερα. )
Η ταινία οφείλω να ομολογήσω πως δεν με ενθουσίασε. Δηλαδή σίγουρα ήταν καλή από άποψη ενημερωτική αλλά ήταν και μονότονη σε πολλά σημεία. Σίγουρα μία χρήστης ναρκωτικών που έχει αποτοξινωθεί και έχει πλέον οικογένεια είναι κάτι πολύ ευχάριστο αλλά η προσήλωση της κάμερας με συνεχή πλάνα στην κοιλιά της -εγκυμονούσας- κοπέλας, ήταν ακατανόητη και μετά από λίγο ανησυχητική. Πραγματικά, δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει ο σκηνοθέτης με αυτό. Μιλούσε η κοπέλα, εστίαζε στην κοιλιά. Συνέχεια. Fixation. Δεν ξέρω γιατί. Αισθητικά, δεν μου άρεσε.
Οπως και να'χει, μαθαίνει κανείς πολλά για τον τρόπο μεταχείρισης των ψυχικά ασθενών ,που ουσιαστικά τους απαγορεύεται η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Επίσης, καταγράφεται κάτι που είναι ευρέως διαδεδομένο στην Ελλάδα· το πάρκινγκ τύπου "και τι έγινε που κλείνω πεζοδρόμιο/ ράμπα/ διαβάσεις". Αθάνατος Ελληνάρας που εμποδίζει την διέλευση ανθρώπων με αναπηρίες και μη.
Κατά τη διαρκεια της ταινίας, παρακολουθούσαμε συχνά και παρεμβάσεις με "κομμάτια" συνεντεύξεων/διαλέξεων στην αίθουσα του ΑΠΘ με παρόντες τους φοιτητές Ψυχολογίας και ήταν εκεί που κατά τη γνώμη μου εντοπίζεται το πιο παραγωγικό σημείο του ντοκυμαντέρ. Μέσα από τη συνδιάλεξη, τον διάλογο και την αντιπαράθεση που συχνά έφτανε στα όρια της διαμάχης, προέκυπταν οι προσωπικές και συλλογικές γνώμεις και αντιλήψεις που καθένας έχει ως ατομο αλλά και ως μέρος του συνόλου, πάντα αυστηρά συνδεδεμένα με την καταγωγή του, φυλετικά, μορφωτικά, ιδεοληπτικά.
Θεωρώ πως είναι μία ταινία ενδιαφέρουσα από κοινωνιολογική άποψη.
Δεν έχει Fischer, δεν έχει Kaizer, τι να βάλω; Θα βάζω Bud που πίνω. 3,5 Bud στα 6 λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου