Gravity

«Η ταινία που ξεσήκωσε κοινό και κριτικούς»

Ετσι άκουσα και νόμιζα ότι ήταν καλή αλλά βλέποντας την, κατάλαβα πως ίσως μιλούσαν για άλλο ξεσήκωμα, να πάνε να βρουν τον Γιωργάκη τον Κλούνει και την Σάντρα να τους χώσουν κανά 2 φάπες. 

Υπόθεση: Κατά τη διάρκεια μιας απλής, διαδικαστικής αποστολής συλλογής δεδομένων από έναν δορυφόρο στο διάστημα, Μπουλοκ και Κλούνει δέχονται «επίθεση» από βροχή μετεωριτών που έχει ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί όλο το υπόλοιπο πλήρωμα (οι πρωταγωνιστές που είναι απροστάτευτοι και εκτεθεμένοι γλυτώνουν, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους οι οποίοι βρίσκονται ΜΕΣΑ στο σκάφος). Μετά αρχίζει ένας αγώνας, ας πουμε για επιβίωση στο αχανές, απέραντο και πανέμορφο διάστημα. Πανικοβάλλεται η Μπούλοκ αλλά ο Κλούνει ως «βετεράνος» πια αστροναύτης, την ηρεμεί, καθοδηγώντας την στον διαστημικό σταθμό προς αναζήτηση βοήθειας. Long story short, τα καταφέρνει η Σαντρούλα.  Μετά παλεύει να φτάσει στη Γη, ενώ έχει κοπεί κάθε επικοινωνία με Χιούστον (αυτό στο Τέξας είναι; Γιατί έτσι μου έχει κολλήσει.)

Από δω και πέρα, σπόιλερ για όσουν δεν την έχουν δει. Γελάω και μόνη μου που τα γράφω αυτά, λες και με παρακολουθεί κοινό για να διαβάζει  τις κριτικές μου. Χου χου.

Υποτίθεται πως βλέπουμε την έκρηξη των συναισθημάτων της ηρωίδας, η οποία μέσα από μία (παντού χωράει) εσωτερική αναζήτηση επηρεασμένη από τον άδικο χαμό της κόρης της, καταλήγει πως προτιμά να πεθάνει και είναι έτοιμη να τα παρατήσει (γαυγίζοντας, λες να φταίει ο Κυνόδοντας;), αλλά την τελευταία στιγμή παρεμβαίνει η δύναμη (ξέρω γω ποια δύναμη, «της θέλησης για επιβίωση» ας πουμε) και αποφασίζει πως πρέπει να παλέψει για να ζήσει.

Λες και την έχεσε πατώκορφα όλος ο περιστερικός πληθυσμός της πλατείας Αριστοτέλους, όλα πάνε σκατά. Η άτρακτος, τα οξυγόνα, τα καύσιμα (ίσως κάτι να είχε παιχτεί και με τον Δία, κυριολεκτικά αυτή τη φορά). 

Κάνε ότι σπας ένα κρακεράκι μπροστά τους αν σου βαστάει

2 δευτερόλεπτα προτού καεί ζωντανή πέφτει στον ωκεανό, μόνο και μόνο για να ανοίξει την πορτούλα και να πνιγεί. Εχοντας παρολίγον πνιγεί (λόγω ασφυξίας) καεί και ξαναπνιγεί (λόγω νερού) διαδοχικά, καταφέρνει να κολυμπήσει (κάπου βρήκε και σε κάτι φύκια, αλλά τα κλώτσησε) για να πάρει επιτέλους την πολυπόθητη ανάσα στη Γη. Τέλος.

Η ταινία άξιζε για να δεις τι σωματάρα έχει η Σαντρα μετά από τόσα χρόνια (θεάρα). Εμ, επίσης άξιζε για το διάστημα. Μη με φέρνετε σε δύσκολη θέση να πω καλά λόγια για τα παιδιά. Εντάξει, δεν ήταν και ο πρωταγωνιστής του «Χειμώνα». Καλοί ήταν μωρέ. Η ταινία ήταν ψιλομαλακιούλα. Πάντως δε συγκινήθηκα. 

6,5 στα 11

Επίσης άξιζε γιατί είχα μια προσωπική αναλαμπή.

Αν μπορούσα να διαλέξω, έτσι θα ήθελα να πεθάνω. Ασφυξία (τι να κάνουμε τώρα), ενώ αιωρούμαι σε μία απεραντοσύνη πολύ μεγαλύτερη από όσο θα μπορέσω ποτέ να συλλάβω με το μυαλό μου με την πιο μαγευτική θέα που έχει δει άνθρωπος: πλανήτες και αστέρια.