Περί θρησκειών και λοιπών

Και μιας και σήμερα θα κάτσω σπίτι, θα ασχοληθω με το γράψιμο στο blog μου κι εσείς θα με ανεχτείτε θέλοντας και μη.

Σήμερα, κάνοντας μάθημα σε ένα Juniorακι και περιμένοντας υπομονετικά να γράψει το D d, παρατήρησα τα βιβλία -δηλαδή φωτοτυπίες των Θρησκευτικών- . Και μου δημιουργήθηκε η εξής απορία -η οποία θα 'πρεπε να έχει δημιουργηθεί αιώνες πριν αλλά λέμε- : Γιατί τα Θρησκευτικά ονομάζονται Θρησκευτικά;

Δηλαδή, εννοώ πως εφόσον διδάσκουν την πίστη στο Θεό, Χριστό κτλ, δεν θα πρεπει να ονομάζονται "Χριστιανικά"; Ο όρος Θρησκευτικά, είναι επιεικώς παραπλανητικός αφού δεν εξετάζει όλες τις θρησκείες όπως υποδηλώνει, αλλά μία και μόνο. Και μάλιστα δεν εξετάζει, αλλά υπαγορεύει. Πως να αγαπάμε τον Θεό, τι να ζητάμε στην προσευχή, πόσα καλά έχει κάνει για εμάς, πως πρέπει να υπομένουμε με αυταπάρνηση και πίστη τα όσα κακά μας βρίσκουν γιατί Αυτος ξέρει καλύτερα και γενικότερα καλλιεργεί την αντίληψη του "Πίστευε και μη Ερεύνα" στα μικρά ευάλωτα και ανίκανα για αυτοπροστασία και πνευματική θωράκιση παιδιά. Δημιουργεί ταμπού, απωθημένα, στερεότυπα του καλού χριστιανού -και όχι του καλού ανθρώπου-, προβάλλει και καθοδηγεί την τήρηση μίας συγκεκριμένης ηθικής, που ανεξαιρέτως οδηγεί στο δρόμο της Εκκλησίας κάθε τρεις και πέντε.

Οι σκέψεις μου παραπάνω, ξεπέρασαν την ένσταση μου ως προς την ονομασία του μαθήματος αλλά είναι συνειρμοί που δεν μπορώ να διακόψω και θα με συγχωρέσετε.

Διάβαζα ένα μικρό απόσπασμα "Πως να αγαπάμε τον Θεό" που έλεγε ότι πρέπει να είμαστε ταπεινοί, να φροντίζουμε και να αγαπάμε τους διπλανούς μας, να μην λέμε ψέμματα και να πηγαίνουμε στην Εκκλησία και μου ήρθε εκείνη την ώρα να πάρω τις φωτοτυπίες και να τις κάψω. Στα παιδιά μας, στις γενιές που έρχονται για να αλλάξουν τα πράγματα, να διαγράψουν αυτή την αποσαθρωμένη και πελατειακή πραγματικότητα και να αναδιαρθρώσουν το μίζερο τοπίο βγάζοντας την χώρα από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται δεκαετίες τώρα, διδάσκουμε τι; Να δείχνουν την αγάπη τους προς τον Θεό μη λέγοντας ψέμματα; Να πηγαίνουν στην εκκλησία γιατί έτσι θα τους αγαπάει Αυτός; Σε ποιο μεσαίωνα βρισκόμαστε στον τομέα της μόρφωσης; Πώς υπάρχουν και διδάσκονται τέτοιες απόψεις;

Εκτός του ότι αποτελεί θρησκευτική προπαγάνδα, εκτός του ότι αποτελεί σκόπιμη στρέβλωση της πραγματικότητας, εκτός του ότι αποτελεί ηθικό και ψυχολογικό εκβιασμό να κάνει ένα παιδί κάτι προκειμένου να "κερδίσει" την αγάπη Του, -που δικαιωματικά του ανήκει γιατί είναι ένα αθώο παιδί- εκτός όλων αυτών και ακόμη περισσότερων, ποιος δίνει το δικαίωμα στους δασκάλους και καθηγητές να περάσουν στα παιδιά μηνύματα για τα οποία δεν έχει δώσει τη συγκατάθεση του ο γονιός; Διάβασα μόνο μία παράγραφο, ποιος ξέρει τι άλλες ασυναρτησίες, υπερβολές και θρησκευτικές εξάρσεις λέγονται εκεί μέσα.

Πως επιτρέπουν οι γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά τους ότι "η γυνή πρέπει να φοβείται τον άντρα"; Πώς επιτρέπεται να μαθαίνουν τα μικρά ακατέργαστα μυαλουδάκια ότι η γυναίκα πλάστηκε από το πλευρό του άντρα, υπονοώντας σαφώς την κατωτερότητα της ως ύπαρξη; Αυτές οι σοφές ρήσεις που επαναλαμβάνονται και μεταλαμπαδεύονται επί αιώνες στα παιδιά, δεν προκαλούν σε πολλές περιπτώσεις αρχικά αντιλήψεις που αργότερα διαμορφώνονται σε πεποιθήσεις και αφού ριζώσουν καλά στο μυαλό μετατρέπονται σε φανατισμό και βιαιότητα;

Γιατί λέμε στα παιδιά να πηγαίνουν στην εκκλησία αν θέλουν να είναι καλοί χριστιανοί;Δεν θα έπρεπε να επιδιώκουμε να είναι καλοί άνθρωποι; Δεν αναφέρομαι καν στη χρησιμότητα τους ως μέλη της κοινωνίας, τι να το κάνουν να είναι χρήσιμοι σε μία κοινωνία που δεν τους εκφράζει και δεν τους τιαριάζει; Ας την διαλύσουν και ας χτίσουν στα ερείπια της. Δεν θα έπρεπε να του διδάσκουμε να είναι ήσυχοι με τη συνείδηση τους; Να πράττουν το σωστό γι'αυτούς και όχι για να μπουν στον παράδεισο; Να υποστηρίζουν τη γνώμη τους χωρίς να φοβούνται; Να έχουν το θάρρος να ξεχωρίζουν αν αισθάνονται ότι κάτι τους αδικεί και ας πάνε κόντρα στο ρεύμα παρά να πηγαίνουν να ανάβουν ένα κερί και να κάθονται να μεταλάβουν; Να στηρίζουν και να βοηθούν αυτούς που βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα, όχι για να τους αγαπάει ένας Θεός αλλά γιατί έτσι θα μπορέσουν να αισθανθούν πλήρεις και ολοκληρωμένοι ως άνθρωποι και ως προσωπικότητες; Να μπορούν μόνοι τους, βασιζόμενοι στη δική τους κριτική σκέψη να αμύνονται ενάντια στον αποπροσανατολισμό και την χειραγώγηση τους παρά να δέχονται χωρίς αντιρρήσεις αυτά που τους λένε;

Δεν ξέρω πραγματικά, πως το μάθημα αυτό έχει θέση στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα -χρησιμοποιώ τον όρο "σύγχρονο " καθαρά και μόνο για να καταδείξω τον 21ο αιώνα και όχι γιατι είναι ενδεικτικός της ελληνικής μόρφωσης-. Και δεν ανέφερα καν το ζήτημα της ανεξιθρησκείας, αυτό είναι επίσης σημαντικό τμήμα της διεύρυνσης των οριζοντων. Προτού καν το παιδί να έχει την επιλογή μιας θρησκείας, εφόσον σαφώς θελήσει να ασπαστεί μία, το κατακλύζουν οι χριστιανικές παραβολές και τα δόγματα και οι Γραφές και τα ευαγγέλια. Γιατί; Ξέρει από τα 6 αν θέλει να μάθει γι'αυτά; Αν το αφορούν; Επέλεξε ότι θέλει να έχει να μαθαίνει απ'έξω για τα επόμενα 10 χρόνια πράγματα για μία θρησκεία που στο κάτω κάτω, ακόμη κι αν γίνει Χριστιανός, δεν είναι υποχρεωμένος να τα αποστηθίσει; Πόσο μάλλον να βαθμολογείται λες και ο δάσκαλος είναι κάποιο είδος εκπαιδευτικού παπά- εκπρόσωπο Θεού και κριτή ταυτόχρονα.

Μου φαίνεται πραγματικά θλιβερό αλλά και επικίνδυνο. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε η ανεξιθρησκεία είναι θεμελιωμένο συνταγματικό δικαίωμα. Και το στερούνται όλοι από την παιδική ηλικία χωρίς η παραβίαση αυτή να θεωρείται καν παραβίαση και χωρίς να αντιτίθεται κανείς.

Οπως είπε και ο Stephen King, " The beauty of religious mania is that it has the power to explain everything. Once God (or Satan) is accepted as the first cause of everything which happens in the mortal world, nothing is left to chance ... logic can be happily tossed out the window."