Final Destination 5

Είχα πολύ καιρό να πάω σινεμά και το ξέρετε! Ολο το καλοκαίρι ταλαιπωρήθηκα, υπομένοντας καρτερικά να περάσει το βασανιστήριο των αλλεπάληλων χτυπημάτων (βλ. Harry Potter, Κόναν, Green Lantern κτλ.) και να έρθουν μερικές καλές ταινίες. Εις μάτην αγαπητοί μου φίλοι. Εις μάτην τόση υπομονή διότι όχι τίποτα καλό -καλά τώρα, μην περιμένετε με την λέξη "καλό" να αναφέρομαι σε ταινίες στυλ "Καζαμπλάνκα", τύπου "Saw" εννοώ - , αλλά ούτε καν κάτι μέτριο δεν είχαν οι κατα τ'άλλα πολλές κινηματογραφικές αίθουσες της Θεσσαλονίκης.

Και μετά έρχεται το τελειωτικό χτύπημα, η χαριστική βολή: Ανοίγω το πρόγραμμα των προβολών και βλέπω "Στρουμφάκια", "Captain America" και "Final Destination 5". Πείτε μου ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, εφόσον έχετε περάσει τα 12 και απεχθάνεστε τον Bush, ποια επιλογή σας μένει; Τι να κάνω κι εγώ, πήγα. Κι οποιος σκέφτεται να πει κακία, του κάνω καθρεφτάκι/όποιος το λέει είναι/ ζήλια ψώρα.

Επανέρχομαι λοιπόν γιατί πολύ μακρυγόρησα, στο θέμα του σημερινού μου post, που είναι το "Βλέπω τον θάνατο σου 5" -και τελευταίο, δοξα σοι ο Θεός/Αλλαχ/ Βούδας/ Δίας κτλ. Βρισκόμαστε ΜΑΛΛΟΝ στο 1994 - και λέω μάλλον γιατί στην τελευταία σκηνή μεταφερόμαστε στο έτος 2000-. Ανάθεμα κι αν έβγαζε νόημα έτσι όπως συνέδεσαν το χρονικό περιθώριο 6 ετών με μία και μόνο σκηνή, χωρίς να δώσουν περαιτέρω λεπτομέρειες αλλά τελοσπάντων.





Κλασικά, μία ομάδα ανθρώπων γλυτώνουν από τραγικό θάνατο -και θεαματικό όμως- εξαιτίας ενός "οράματος" που έχει ο "Oracle" (αχ Μάτριξ τι μας έκανες) τύπος της παρέας. Κλασικά η αστυνομία του την πέφτει χοντρά και τον περνάει για τρομοκράτη και ακόμη πιο κλασικά, η παρέα του λέει ότι δεν έχει σημασία ποια είναι η αλήθεια και ότι αρκεί που σώθηκαν.



Για να πρωτοτυπήσει, ο σεναριογράφος, does ΝΟΤ do the unexpected. Εκει που περιμένεις ότι θα δεις κάτι διαφορετικό γιατί λες εντάξει, πόσα FD θα βγάλουν με ακριβώς το ίδιο σενάριο, ακριβώς εκεί εκπλήσσεσαι με το πέμπτο sequel, που βαδίζει στα ίδια, πανομοιότυπα χνάρια. Λες και ήθελε επίτηδες ολόκληρο το επιτελείο -παραγωγός/ σεναριογράφος/ σκηνοθέτης- να σε κοροϊδέψουν, να σε χλευάσουν που ήρθες και πλήρωσες λεφτά για να δεις την ταινία.





Και συνεχίζω. Κλασικά ένας ένας αρχίζουν να πεθαίνουν με τη σειρά του οράματος. Κλασικά έρχεται ο μαύρος τρομακτικός τύπος, που σε αυτή την ταινία παίζει τον -ναι καλα- ιατροδικαστή ενώ στην πραγματικότητα είναι το τσιράκι του Χάρου. Ο Χάρος τους παίρνει έναν έναν θεαματικά για να μην χαλάσει το όραμα, και μπλα μπλα μπλα πεθαίνουν.... Ολοι. Κλασικά, το είπα;

Αντε το τέλος που γίνεται μία αποκάλυψη δεν θα το πω, έτσι για να μη σας χαλάσω το σασπένς. Οσοι ψυχάκηδες, κατά συρροήν δολοφόνοι, Τεντ Μπάντι, Τ-Βag και λοιποί, πηγαίνετε. Θα ευχαριστηθείτε εντόσθια, αίματα, κόκκαλα και κρανία που συνθλίβονται ή και κρέμονται από γάντζους, σπασιματα σπονδυλικής στήλης και αυχένα και πολλά άλλα συναρπαστικά.

Στα συν :Το ότι πήγα σινεμά, κατά τ'άλλα τίποτα.
Στα πλην : Βαρετοί ηθοποιοί, υπόθεση, μέχρι και η μουσική ηλίθια. Οι θάνατοι πολύ προβλέψιμοι -προέβλεψα μέχρι και ότι το κινητό θα χτυπήσει και η δόνηση θα σπρώξει το κερί προκαλώντας πυρκαγιά-.

Πραγματικά προσπαθώ να είμαι καλή, αλλά να αγιάσω δεν μπορώ. Αθλια η ταινία. 2 αστεράκια στα 11. Και πολλά είναι.