Kαι επανερχόμαστε στο θέμα "Φεστιβάλ"! -Κατ'αρχάς να επισημάνω μετά χαράς ότι ο κύριος Χατζηνικολάου (βλ. Μοντεβιδέο και ΚΙΝΕ) μου απάντησε και με θυμάται (τι καμάρι!) και ευχαρίστως θα μου απαντήσει σε ό,τι άλλο θέλω γιατί δεν πρόλαβε να μου πει όσα σκεφτόταν λόγω έλλειψης χρόνου και θα μου στείλει και υλικό από προηγούμενες ταινίες!!!!!- Φυσικά, εγώ περιττό να αναφέρω ότι μόλις το είδα, καμάρωσα σαν παγώνι -τι ψώνιο-!! Αααχ μιλάω με τον σκηνοθέτη!!!!
Λοιπόν, φτάνει γιατί βγαίνω off topic και κάνω πολύ spam.Θα με μπανάρουν όπως το κόβω.
Το συγκεκριμένο έργο λοιπόν, είναι μία δημιουργία του κ. Σπάρταλη, 37 ετών, εξ'ού και ο αριθμός των μνημών. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ πεθαίνει λόγω ενός τραγικού δυστυχήματος στον δρόμο, ξαναζεί με την τελευταία του πνοή μνήμες της ζωής του.
37 μνήμες, ανάκατες, δοσμένες με τελείως καλλιτεχνικό τρόπο, video art μέσα σε ταινία, με αφήγηση άλλοτε σε πρώτο πρόσωπο μέσω του πρωταγωνιστή (Τζώρτζογλου), άλλοτε σε τρίτο πρόσωπο μέσω μιας γυναίκας (που έπαιζε πολλαπλούς ρόλους στην ιστορία), άλλοτε ταυτόχρονη αφήγηση και από τους δυο.
Η όλη ιστορία διαδραματίζεται γύρω από την αντίληψη των "ιδιοτήτων-ρόλων" που χρησιμοποιούμε στη ζωή μας και το κατά πόσο αυτά που λέμε και κάνουμε όντως είναι κυριολεκτικά, ή αποτελούν απόρροια των συγκεκριμένων ταυτοτήτων και ευθυνών που επωμιζόμαστε την εκάστοτε στιγμή. Με απλά λόγια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαμε κάτι και εννοούσαμε αυτό ακριβώς, χωρίς ταυτόχρονα τα λόγια αυτά να έχουν διττή σημασία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην ταινία, ο διάλογος παράνομου ζευγαριου που έχει κάτσει σε μία ταβέρνα:
Αντρας: ΑΑΑ, τι ωραία που είμαστε εδώ, τα φαγητά φαίνονται υπέροχα, ας παραγγείλουμε -Και εννοεί: Πόσο χαρούμενος είμαι που είμαστε εδώ, σε λατρεύω-
Γυναίκα: Ναι, καλά είναι, βέβαια υπήρχαν κι άλλα καλύτερα μέρη... -Κι εννοεί : Ο άντρας μου είναι πολύ καλύτερος αλλά αφού δεν μου δίνει προσοχή θα αρκεστώ σε'σένα-
Κ.Ο.Κ.....
Η ταινία κλείνει με την φράση " Η ευτυχία που κυνηγάς είναι το είδωλο της αγοράς", το οποίο όπως μας είπε και ο σκηνοθέτης-καλλιτέχνης video art είναι και μέρος του μηνύματος της ταινίας.
Εγώ κρατάω και το "Εγώ δεν έζησα ποτέ, έχω σκηνοθετήσει τις αναμνήσεις μου" που το βρήκα καταπληκτικό, όπως επίσης και την κυρίαρχη φράση που επικρατεί στην ταινία και που τελευταία φορά επαναλαμβάνεται από το στόμα ενός μιρκού παιδιού με τόσο γλυκιά αφέλεια και ειλικρίνεια "Και το σχολείο τίποτα είναι, όλα τίποτα είναι, εκτός από το παγωτό".
Οι 37 μνήμες αποδεικνύουν για'μένα αφενός το πόσο διαφορετική μορφή μπορεί να εχει μία ταινία, με εικόνα να τείνει περισσότερο προς πίνακα παρά προς πλάνο και αφετέρου την ύπαρξη ατόφιας δημιουργικότητας παρά μίμησης και επανάληψης του χιλιοχρησιμοποιημένου υλικού.
Λοιπόν, φτάνει γιατί βγαίνω off topic και κάνω πολύ spam.Θα με μπανάρουν όπως το κόβω.
Το συγκεκριμένο έργο λοιπόν, είναι μία δημιουργία του κ. Σπάρταλη, 37 ετών, εξ'ού και ο αριθμός των μνημών. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ πεθαίνει λόγω ενός τραγικού δυστυχήματος στον δρόμο, ξαναζεί με την τελευταία του πνοή μνήμες της ζωής του.
37 μνήμες, ανάκατες, δοσμένες με τελείως καλλιτεχνικό τρόπο, video art μέσα σε ταινία, με αφήγηση άλλοτε σε πρώτο πρόσωπο μέσω του πρωταγωνιστή (Τζώρτζογλου), άλλοτε σε τρίτο πρόσωπο μέσω μιας γυναίκας (που έπαιζε πολλαπλούς ρόλους στην ιστορία), άλλοτε ταυτόχρονη αφήγηση και από τους δυο.
Η όλη ιστορία διαδραματίζεται γύρω από την αντίληψη των "ιδιοτήτων-ρόλων" που χρησιμοποιούμε στη ζωή μας και το κατά πόσο αυτά που λέμε και κάνουμε όντως είναι κυριολεκτικά, ή αποτελούν απόρροια των συγκεκριμένων ταυτοτήτων και ευθυνών που επωμιζόμαστε την εκάστοτε στιγμή. Με απλά λόγια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαμε κάτι και εννοούσαμε αυτό ακριβώς, χωρίς ταυτόχρονα τα λόγια αυτά να έχουν διττή σημασία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην ταινία, ο διάλογος παράνομου ζευγαριου που έχει κάτσει σε μία ταβέρνα:
Αντρας: ΑΑΑ, τι ωραία που είμαστε εδώ, τα φαγητά φαίνονται υπέροχα, ας παραγγείλουμε -Και εννοεί: Πόσο χαρούμενος είμαι που είμαστε εδώ, σε λατρεύω-
Γυναίκα: Ναι, καλά είναι, βέβαια υπήρχαν κι άλλα καλύτερα μέρη... -Κι εννοεί : Ο άντρας μου είναι πολύ καλύτερος αλλά αφού δεν μου δίνει προσοχή θα αρκεστώ σε'σένα-
Κ.Ο.Κ.....
Η ταινία κλείνει με την φράση " Η ευτυχία που κυνηγάς είναι το είδωλο της αγοράς", το οποίο όπως μας είπε και ο σκηνοθέτης-καλλιτέχνης video art είναι και μέρος του μηνύματος της ταινίας.
Εγώ κρατάω και το "Εγώ δεν έζησα ποτέ, έχω σκηνοθετήσει τις αναμνήσεις μου" που το βρήκα καταπληκτικό, όπως επίσης και την κυρίαρχη φράση που επικρατεί στην ταινία και που τελευταία φορά επαναλαμβάνεται από το στόμα ενός μιρκού παιδιού με τόσο γλυκιά αφέλεια και ειλικρίνεια "Και το σχολείο τίποτα είναι, όλα τίποτα είναι, εκτός από το παγωτό".
Οι 37 μνήμες αποδεικνύουν για'μένα αφενός το πόσο διαφορετική μορφή μπορεί να εχει μία ταινία, με εικόνα να τείνει περισσότερο προς πίνακα παρά προς πλάνο και αφετέρου την ύπαρξη ατόφιας δημιουργικότητας παρά μίμησης και επανάληψης του χιλιοχρησιμοποιημένου υλικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου