MONTEVIDEO (ο σύνδεσμος σας μεταφέρει στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ κινηματογράφου, στις πληροφορίες της ταινίας)
Η αλήθεια είναι ότι εάν δεν προβαλλόταν "υποχρεωτικά" πριν τις "37 μνήμες" που είχα επιλέξει, δεν θα το διάλεγα. Το πρόγραμμα με τις ταινίες και τις περιλήψεις τους, το αγόρασα -δίνοντας το αστρονομικό ποσό του ενός ευρώ- αφότου είχαμε κόψει εισιτήρια, οπότε δεν είχα ιδέα περί τινος πρόκειται. Η περίληψη που διάβασα, δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα:
Το Μοντεβιδέο ως μεταφορά της κατάστασής μας.
Και η κατάστασή μας επείγει.
Ενώ προσπαθούμε να τραβηχτούμε έξω,
παραμένουμε μέσα περιμένοντας υπομονετικά.
Και κάνουμε κάτι με ό,τι έχουμε.
Ναι, θα θέλαμε
να είμαστε μακριά,
στο Μοντεβιδέο.
Ίσως είμαστε ήδη εκεί –
Οταν δε, παρατήρησα και το "no dialogue", ανησύχησα. Αλλά σκέφτηκα, θα την δούμε μωρέ και τι έγινε, στο φινάλε μια εμπειρία είναι.Φτάνουμε σε κάποια φάση, περπατάμε, βρίσκουμε εύκολα την αποθήκη, παρατηρώ κόσμο. Οι περισσότεροι νέοι, δύο παιδιά -Αγγλοι- στέκονται πίσω μας, ζευγάρια κάθε ηλικιών κουβεντιάζουν, ένας πανύψηλος τύπος με γυαλιά και μαλλιά αλά Αϊνστάιν κάθεται σε ένα τραπεζάκι, δύο κοπελιές μας κοιτάνε -η μία μου κάνει εντύπωση,έχει ένα καταπληκτικό κούρεμα αγορέ κοντό πορτοκαλί απ'τη μία και κουρεμένο με την ψιλή από την άλλη, μαύρα κοκάλινα γυαλιά και κόκκινο παντελόνι-. Μπαίνουμε κατά τις 22:25.
Αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη, ψόφος. Κάνω την χαζή κίνηση να βγάλω το μπουφάν γιατί στην αρχή δεν το αντιλαμβάνομαι αλλά το ξαναβάζω αμέσως. Πολύ χάλια ή και καθόλου θέρμανση δυστυχώς -ελπίζω αύριο να μην έχουμε τα ίδια-. Ο κύριος από κάτω μας συστήνει τους δημιουργούς (κ. Χατζηνικολάου από τους ΚΙΝΕ, κ. Σπάρταλης για τις 37 μνήμες). Χαρά εγώ που βλεπω και τους δημιουργούς από κοντά, δεν είχα ιδέα ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Ξεκινάει η ταινία. Αποτελούνταν όλη από πλάνα. Πλάνα μίας και μόνο εικόνας. Που κρατούσαν για 30,60,150,200 δευτερόλεπτα. Πλάνα ακίνητα. Το πάτωμα. Το κρεβάτι. Ενας βράχος μέσα στην ομίχλη. Ενα άδειο μπωλ. Η πλάτη μιας γυναίκας που κοιμάται. Μανταρίνια. Δέντρα. Μία θάλασσα να ξεπροβάλλει αναμεσα από δύο πολυκατοικίες. Ενας κισσός κάτω από ένα μπαλκόνι - το πλάνο επαναλαμβανόταν σε διαφορετική εποχή -. Ξανά το πάτωμα, με το φως του ήλιου να πέφτει πάνω του. Κλειστά παντζούρια. Μια γυναίκα σε ένα ποτάμι. Αμέτρητα τέτοια πλάνα χωρίς να φανεί ποτέ κανένας άνθρωπος -το πρόσωπο του-. Η 60λεπτη ταινία έκλεισε με ένα 3λεπτο, μπορεί και 5λεπτο πλάνο σύννεφων να περνάνε πάνω από έναν λόφο το χάραμα ενώ ακούγονται προς το τέλος της ταινίας και κάποιοι ήχοι, όπως αυτός λίγο πριν ξεσπάσει καταιγίδα και πετεινοί.
Τελειώνει η ταινία που ουσιαστικά αποτελούνταν από εικόνες χωρίς φαινομενικό ειρμό. Η μισή αίθουσα έχει αδειάσει, ενώ τα αρχικά γέλια διαδέχονται τώρα οι σχολιασμοί και ειρωνείες. Η επόμενη ταινία προβάλλεται αμέσως. Ωστόσο εγώ, δεν θα μιλήσω τώρα για εκεινη, θα περάσω στο μέρος όπου μπορέσαμε να ρωτήσουμε τον σκηνοθέτη- δημιουργό, τις απορίες μας. Αυτό το μέρος, δεν ξέρω αν το ανέφερα, με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο κι από την ίδια την ταινία. Μπορείς να μιλήσεις με αυτόν που έφτιαξε την ταινία, την ώρα ακριβώς που την είδες, να ρωτήσεις και να πάρεις απαντήσεις για αυτά που σε απασχόλησαν όταν την έβλεπες.
Ο "ΚΙΝΕ" εμφανώς συνεσταλμένος αρχικά, αμήχανος, κοιτάει το πάτωμα και συστήνεται. Μετά το τέλος της ταινίας όμως, αναθαρρεύει και μας δηλώνει ότι δεν έμεινε ευχαριστημένος γιατί κατά την διαρκεια της προβολής, υπήρχε μία μόνιμη "σάρωση" προς τα δεξιά που δεν υπήρχε στην ταινία του. Πέφτουν οι ερωτήσεις βροχή: "Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία," "Τι θέλατε να κοινωνήσετε", "Ποιο ήταν το μήνυμα" . Ο "ΚΙΝΕ" -βρίσκω το όνομα ΚΙΝΕ πολύ πιο ωραία από ένα απλό Χατζηνικολάου, οπότε έτσι θα τον αναφέρω-, σε κάποια φάση τα παίρνει και αφού έχει εξηγήσει ότι απλά βιντεοσκοπούσε υλικό εδώ και χρόνια και διάλεξε εικόνες για να φτιάξει αυτή την ταινία, συνεχίζει λέγοντας ότι ήθελε να φτιάξει την ταινία, για να την φτιάξει και απαντά νευριασμένος στον επίμονο θεατή " Οσο για το μήνυμα που συνεχώς ρωτάτε, θα δανειστώ την φράση του ....-δυστυχώς δεν άκουσα ποιανού ήταν- "Δεν είμαι ταχυδρόμος".
Εν τω μεταξύ εγώ να προσπαθώ να βρώ μία σύνδεση μεταξύ των εικόνων και να μην μπορώ. Λέω, θα ρωτήσω, μήπως μου κάνει τη χάρη και με διαφωτίσει "Με βάση ποια κριτήρια επιλέξατε από το υλικό χρόνων να χρησιμοποιήσετε αυτες τις συγκεκριμένες εικόνες για την σύνθεση της ταινίας;" Με κοιτάει, με ξανακοιτάει, κοιτάει το πάτωμα, με ξανακοιτάει απορημένος, παύση. "Δεν ξέρω" μου λέει. "Δεν νομίζω ότι υπήρχαν κριτήρια, έβαλα καθαρά αυτές που μου ήρθαν στο μυαλό, πέραν αυτών που είναι ίδιες αλλά σε διαφορετικές εποχές. Δεν είχα στο μυαλό μου όταν την έφτιαχνα τίποτα συγκεκριμένο, παρά μόνο ότι θα ενώσω εικόνες" .
Η αφοπλιστική ειλικρίνεια αυτή με εντυπωσίασε. Εγώ να ψάχνω απεγνωσμένα να συνδέσω τμήματα ασύνδετα. Σαν να πρέπει υποχρεωτικά κάτι να σημαίνουν. Σαν να μην κάνεις ποτέ κάτι μόνο και μόνο για την απόλαυση την δική σου, χωρίς να σε νοιάζει τι θα καταλάβει ο άλλος.
Τι εντυπώσεις εχω από αυτή την ταινία; Είναι δύσκολο και νομίζω, το λιγότερο άδικο, να κρίνω εγώ την ταινία, γιατί ούτε εμπειρία θεωρώ ότι έχω αλλά ούτε και κατάρτιση και ειδίκευση επί του θέματος. Αλλά θα μιλήσω για την αίσθηση που μου άφησε φεύγοντας. Λοιπόν, όσο βαρετή κι αν μοιάζει εκ πρώτης όψεως, μπορώ να πω ότι μερικά από τα πλάνα με έκαναν να αναρωτηθώ πόσες φορές έχω δει στη ζωή μου τις συγκεκριμένες εικόνες. Πόσο μονότονα ίδια είναι η ζωή. Πόσο αφόρητα απαράλλακτες απαραμένουν κάποιες εικόνες, έστω και σε παραλλαγές τους. Σε τι υπερβολικό βαθμό ζούμε με τον ίδιο τρόπο, βλέπουμε τα ίδια πράγματα κι όμως, όσα εκατομμύρια φορές κι αν τα δούμε, δεν τα βλέπουμε πραγματικά. Γιατί αν τα βλέπαμε, αν τα προσέχαμε, θα τα είχαμε βαρεθεί. Τους 4 τοίχους, το κρεβάτι, το σεντόνι που κάθε μέρα φτιάχνουμε για να το ξαναχαλάσουμε, το πάτωμα που περπατάμε. Αν μπορούσα να μετρήσω πόσες φορές έχω κοιτάξει τα σύννεφα, τον ουρανό, τη θάλασσα, τόσο ίδια όλα. . .
Δεν ξέρω αν ο ΚΙΝΕ έχει την ίδια εντύπωση. Αυτός απλά αποτύπωσε ό,τι παρατηρούσε. Εγώ πάντως πήρα μια γεύση ματαιότητας. Ισως ήταν επειδή είδα την ταινία, ίσως όμως να ήταν επειδή την είχα ανέκαθεν την αίσθηση της ματαιότητας αυτόυ του κόσμου.
Η αλήθεια είναι ότι εάν δεν προβαλλόταν "υποχρεωτικά" πριν τις "37 μνήμες" που είχα επιλέξει, δεν θα το διάλεγα. Το πρόγραμμα με τις ταινίες και τις περιλήψεις τους, το αγόρασα -δίνοντας το αστρονομικό ποσό του ενός ευρώ- αφότου είχαμε κόψει εισιτήρια, οπότε δεν είχα ιδέα περί τινος πρόκειται. Η περίληψη που διάβασα, δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα:
Το Μοντεβιδέο ως μεταφορά της κατάστασής μας.
Και η κατάστασή μας επείγει.
Ενώ προσπαθούμε να τραβηχτούμε έξω,
παραμένουμε μέσα περιμένοντας υπομονετικά.
Και κάνουμε κάτι με ό,τι έχουμε.
Ναι, θα θέλαμε
να είμαστε μακριά,
στο Μοντεβιδέο.
Ίσως είμαστε ήδη εκεί –
Οταν δε, παρατήρησα και το "no dialogue", ανησύχησα. Αλλά σκέφτηκα, θα την δούμε μωρέ και τι έγινε, στο φινάλε μια εμπειρία είναι.Φτάνουμε σε κάποια φάση, περπατάμε, βρίσκουμε εύκολα την αποθήκη, παρατηρώ κόσμο. Οι περισσότεροι νέοι, δύο παιδιά -Αγγλοι- στέκονται πίσω μας, ζευγάρια κάθε ηλικιών κουβεντιάζουν, ένας πανύψηλος τύπος με γυαλιά και μαλλιά αλά Αϊνστάιν κάθεται σε ένα τραπεζάκι, δύο κοπελιές μας κοιτάνε -η μία μου κάνει εντύπωση,έχει ένα καταπληκτικό κούρεμα αγορέ κοντό πορτοκαλί απ'τη μία και κουρεμένο με την ψιλή από την άλλη, μαύρα κοκάλινα γυαλιά και κόκκινο παντελόνι-. Μπαίνουμε κατά τις 22:25.
Αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη, ψόφος. Κάνω την χαζή κίνηση να βγάλω το μπουφάν γιατί στην αρχή δεν το αντιλαμβάνομαι αλλά το ξαναβάζω αμέσως. Πολύ χάλια ή και καθόλου θέρμανση δυστυχώς -ελπίζω αύριο να μην έχουμε τα ίδια-. Ο κύριος από κάτω μας συστήνει τους δημιουργούς (κ. Χατζηνικολάου από τους ΚΙΝΕ, κ. Σπάρταλης για τις 37 μνήμες). Χαρά εγώ που βλεπω και τους δημιουργούς από κοντά, δεν είχα ιδέα ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Ξεκινάει η ταινία. Αποτελούνταν όλη από πλάνα. Πλάνα μίας και μόνο εικόνας. Που κρατούσαν για 30,60,150,200 δευτερόλεπτα. Πλάνα ακίνητα. Το πάτωμα. Το κρεβάτι. Ενας βράχος μέσα στην ομίχλη. Ενα άδειο μπωλ. Η πλάτη μιας γυναίκας που κοιμάται. Μανταρίνια. Δέντρα. Μία θάλασσα να ξεπροβάλλει αναμεσα από δύο πολυκατοικίες. Ενας κισσός κάτω από ένα μπαλκόνι - το πλάνο επαναλαμβανόταν σε διαφορετική εποχή -. Ξανά το πάτωμα, με το φως του ήλιου να πέφτει πάνω του. Κλειστά παντζούρια. Μια γυναίκα σε ένα ποτάμι. Αμέτρητα τέτοια πλάνα χωρίς να φανεί ποτέ κανένας άνθρωπος -το πρόσωπο του-. Η 60λεπτη ταινία έκλεισε με ένα 3λεπτο, μπορεί και 5λεπτο πλάνο σύννεφων να περνάνε πάνω από έναν λόφο το χάραμα ενώ ακούγονται προς το τέλος της ταινίας και κάποιοι ήχοι, όπως αυτός λίγο πριν ξεσπάσει καταιγίδα και πετεινοί.
Τελειώνει η ταινία που ουσιαστικά αποτελούνταν από εικόνες χωρίς φαινομενικό ειρμό. Η μισή αίθουσα έχει αδειάσει, ενώ τα αρχικά γέλια διαδέχονται τώρα οι σχολιασμοί και ειρωνείες. Η επόμενη ταινία προβάλλεται αμέσως. Ωστόσο εγώ, δεν θα μιλήσω τώρα για εκεινη, θα περάσω στο μέρος όπου μπορέσαμε να ρωτήσουμε τον σκηνοθέτη- δημιουργό, τις απορίες μας. Αυτό το μέρος, δεν ξέρω αν το ανέφερα, με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο κι από την ίδια την ταινία. Μπορείς να μιλήσεις με αυτόν που έφτιαξε την ταινία, την ώρα ακριβώς που την είδες, να ρωτήσεις και να πάρεις απαντήσεις για αυτά που σε απασχόλησαν όταν την έβλεπες.
Ο "ΚΙΝΕ" εμφανώς συνεσταλμένος αρχικά, αμήχανος, κοιτάει το πάτωμα και συστήνεται. Μετά το τέλος της ταινίας όμως, αναθαρρεύει και μας δηλώνει ότι δεν έμεινε ευχαριστημένος γιατί κατά την διαρκεια της προβολής, υπήρχε μία μόνιμη "σάρωση" προς τα δεξιά που δεν υπήρχε στην ταινία του. Πέφτουν οι ερωτήσεις βροχή: "Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία," "Τι θέλατε να κοινωνήσετε", "Ποιο ήταν το μήνυμα" . Ο "ΚΙΝΕ" -βρίσκω το όνομα ΚΙΝΕ πολύ πιο ωραία από ένα απλό Χατζηνικολάου, οπότε έτσι θα τον αναφέρω-, σε κάποια φάση τα παίρνει και αφού έχει εξηγήσει ότι απλά βιντεοσκοπούσε υλικό εδώ και χρόνια και διάλεξε εικόνες για να φτιάξει αυτή την ταινία, συνεχίζει λέγοντας ότι ήθελε να φτιάξει την ταινία, για να την φτιάξει και απαντά νευριασμένος στον επίμονο θεατή " Οσο για το μήνυμα που συνεχώς ρωτάτε, θα δανειστώ την φράση του ....-δυστυχώς δεν άκουσα ποιανού ήταν- "Δεν είμαι ταχυδρόμος".
Εν τω μεταξύ εγώ να προσπαθώ να βρώ μία σύνδεση μεταξύ των εικόνων και να μην μπορώ. Λέω, θα ρωτήσω, μήπως μου κάνει τη χάρη και με διαφωτίσει "Με βάση ποια κριτήρια επιλέξατε από το υλικό χρόνων να χρησιμοποιήσετε αυτες τις συγκεκριμένες εικόνες για την σύνθεση της ταινίας;" Με κοιτάει, με ξανακοιτάει, κοιτάει το πάτωμα, με ξανακοιτάει απορημένος, παύση. "Δεν ξέρω" μου λέει. "Δεν νομίζω ότι υπήρχαν κριτήρια, έβαλα καθαρά αυτές που μου ήρθαν στο μυαλό, πέραν αυτών που είναι ίδιες αλλά σε διαφορετικές εποχές. Δεν είχα στο μυαλό μου όταν την έφτιαχνα τίποτα συγκεκριμένο, παρά μόνο ότι θα ενώσω εικόνες" .
Η αφοπλιστική ειλικρίνεια αυτή με εντυπωσίασε. Εγώ να ψάχνω απεγνωσμένα να συνδέσω τμήματα ασύνδετα. Σαν να πρέπει υποχρεωτικά κάτι να σημαίνουν. Σαν να μην κάνεις ποτέ κάτι μόνο και μόνο για την απόλαυση την δική σου, χωρίς να σε νοιάζει τι θα καταλάβει ο άλλος.
Τι εντυπώσεις εχω από αυτή την ταινία; Είναι δύσκολο και νομίζω, το λιγότερο άδικο, να κρίνω εγώ την ταινία, γιατί ούτε εμπειρία θεωρώ ότι έχω αλλά ούτε και κατάρτιση και ειδίκευση επί του θέματος. Αλλά θα μιλήσω για την αίσθηση που μου άφησε φεύγοντας. Λοιπόν, όσο βαρετή κι αν μοιάζει εκ πρώτης όψεως, μπορώ να πω ότι μερικά από τα πλάνα με έκαναν να αναρωτηθώ πόσες φορές έχω δει στη ζωή μου τις συγκεκριμένες εικόνες. Πόσο μονότονα ίδια είναι η ζωή. Πόσο αφόρητα απαράλλακτες απαραμένουν κάποιες εικόνες, έστω και σε παραλλαγές τους. Σε τι υπερβολικό βαθμό ζούμε με τον ίδιο τρόπο, βλέπουμε τα ίδια πράγματα κι όμως, όσα εκατομμύρια φορές κι αν τα δούμε, δεν τα βλέπουμε πραγματικά. Γιατί αν τα βλέπαμε, αν τα προσέχαμε, θα τα είχαμε βαρεθεί. Τους 4 τοίχους, το κρεβάτι, το σεντόνι που κάθε μέρα φτιάχνουμε για να το ξαναχαλάσουμε, το πάτωμα που περπατάμε. Αν μπορούσα να μετρήσω πόσες φορές έχω κοιτάξει τα σύννεφα, τον ουρανό, τη θάλασσα, τόσο ίδια όλα. . .
Δεν ξέρω αν ο ΚΙΝΕ έχει την ίδια εντύπωση. Αυτός απλά αποτύπωσε ό,τι παρατηρούσε. Εγώ πάντως πήρα μια γεύση ματαιότητας. Ισως ήταν επειδή είδα την ταινία, ίσως όμως να ήταν επειδή την είχα ανέκαθεν την αίσθηση της ματαιότητας αυτόυ του κόσμου.
Αγαπητή συμπολίτισσα,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας χαιρετώ!
Ήμουν στην αίθουσα και οφείλω να πω πως σας συγχαίρω α.για την υπομονή σας να παρακολουθήσετε μέχρι τέλους και β.για την αντοχή σας στο κρύο.
Ανήκω σ'αυτους που αποχώρησαν στη μέση για να πιουν ένα κονιάκ στην αποθήκη και επεστρεψα για τις 37 μνημες,αλλά διαβαζοντας εδώ τη συνέχεια της "ταινίας",δεν το μετανιώνω.
Μπορεί αυτό που παρακολουθήσατε(-με)να ήταν ένα πρώτης τάξεως βιντεο-πρότζεκτ απ'αυτά που προβάλλονται παράλληλα με τις εκθέσεις φωτογραφίας,αλλά κινηματογραφος δεν ήταν σίγουρα.Όταν δεν υπάρχει κινηση,δεν μπορούμε να μιλάμε για κινηματογράφο!
Με το κριτήριο αυτό και μόνο,πιστευω δεν είχε καμια θέση στο πρόγραμμα του φεστιβάλ.
Γιατί δεν ήταν ταινία!
Ήταν η αυτιστική σύνθεση ενός μάλλον αυτιστικού τύπου.
Οι 37 μνημες,αντιθετα, ήταν πειραματικού χαρακτηρα,αλλά ήταν σινεμά.Που σε καποιον μπορεί να άρεσε,σε άλλον όχι,παρόλαυτά ήταν μια ταινία.
Αυτά είχα να πω.Είμαι έξω φρενών,όχι με τον/τους σκηνοθετες(θεωρώ πως έχουν το ακαταλόγιστο)αλλά με αυτούς που έβαλαν το Μοντεβιδέο στο πρόγραμμα των προβολών!
Αν το πάρεις καθαρά με ετυμολογία, τότε ναι, ίσως να μην ήταν ταινία κινηματογράφου. Και πραγματικά, έχει σημασία ο ορισμός του; Ο,τι κι αν ήταν, όσο ξένο ή βαρετό κι αν φάνηκε, είχε μερικά ωραία πλάνα. Και απέπνεε κατά το μεγαλύτερο μέρος μία γαλήνη, ίσως και λόγω έλλειψης ήχου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για το κρύο, όλα κι όλα, ήταν η πρώτη ταινία που είδα κι ήμουν αποφασισμένη να τη δω!
Δεν ξέρω τι άποψη έχετε για το έστω "βίντεο προτζεκτ", αλλά από τη στιγμή που οι διοργανωτές του συγκεκριμένου θεσμού επέλεξαν να το προβάλλουν ως ταινία, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Κάτι θα ξέρουν. Παρεμπιπτόντως, δεν είπατε την άποψη για το έργο. Πώς σας φάνηκε;
Για να βοηθήσω (ή/και να τελειώσω) τη συζήτησή σας, θα σας πω ότι κάπου (μάλλον στην Ελευθεροτυπία) διάβασα ότι ΔΕΝ έγινε επιλογή των ελληνικών ταινικών που προβλήθηκαν! Ως εκ τούτου, σαν πολύ δεν μας απασχόλησε η ... Τζακάρτα (Λιανοκλάδι, Γαστούνη, Ραμάλα ή ... Κουφάλα);
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μια αποσαφήνιση: δεν πρόκειται για τον ΚΙΝΕ (με κεφαλαία!) αλλά για την ομάδα ΚΙΝΕ (τέτοια "αριστουργήματα΄" δεν γίνονται από έναν μόνον, να λέγονται αυτά). Και φυσικά το όνομα είναι ΚΙΝΕ (με γιώτα κι όχι χωρίς ...).
Άντε, και του χρόνου!
Εμας μετά το τέλος της προβολής, τόσο ο κ. Χατζηνικολάου απο ΤΟΥΣ ΚΙΝΕ -όπως άλλωστε έχω φροντίσει να επισημάνω στην 2η παράγραφο μετά την περίληψη του Μοντεβιδέο-, όσο και ο κ. Σπάρταλης, μας είπαν ότι η συγκεκριμένη ταινία επιλέχτηκε από τους υπευθυνους. Το τονίζω γιατί υπήρχαν πολλές ενστάσεις όπως ήταν αναμενόμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Απλά επέλεξα να αναφέρω τον κ. Χατζηνικολάου ως ΚΙΝΕ γιατί είναι πιο πιασάρικο. )
Τώρα το αν μας είπαν ψέμματα δεν το γνωρίζω αλλά δεν μπορώ να φανταστώ και τον λόγο.
Καλές γιορτές
Χαιρετώ και πάλι,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχασα τα ιχνη του μπλογκ σας και δεν είδα την απάντηση στο σχόλιό μου.
Τη βλέπω τώρα.
Αυτό που πιστευω είναι πως το βίντεο πρότζεκτ ήταν ένα πολύ συνηθισμένο βίντεο πρότζεκτ.
Κάτι το αδιαφορο σ'αυτον τον τομέα.
Ό,τιδήποτε,μα ό,τιδήποτε μπορεί να μας γεννήσει συναισθήματα.Από την απόλυτη αίσθηση εγκλεισμού και βαρεμάρας,μέχρι την αηδία και την αποστροφή,αναλογα με την ψυχική μας διάθεση και τα τρέχοντα συναισθήματά μας.
Πρέπει να είστε πολύ καλοπροαίρετος άνθρωπος αφ'ενός κι αφ'ετέρου πολύ φρέσκια και να μην έχετε κορεστεί(ή κουραστεί) απο αυτού του είδους τα καλλιτεχνικά πονήματα.
Ίσως για σας να ήταν κάτι τελείως καινούργιο και να σας έκανε εντύπωση η πρώτη επαφή με αυτό.
Πάντως,θα έρθετε πολλές φορές σε επαφή με τέτοια πονήματα και μπορεί στο μέλλον η ανοχή σας απέναντι σε ό,τι βαφτίζουμε "τέχνη" ντε και καλά,να αρχίσει να μειώνεται.
Συνεχίζω να πιστευω πως δεν είχε θέση στο φεστιβαλ,αλλά ίσως σε έκθεση φωτογραφίας.
Καλές γιορτές και καλή συνέχεια στις αναζητησεις σας!