Δεκαπενταύγουστος

Την Δευτέρα ξανακατέβηκα και είδα τον Δεκαπενταύγουστο, μια ταινία από το αφιέρωμα στον Κωνσταντίνο Γιάνναρη.

Ομολογώ ότι τον εν λόγω σκηνοθέτη, τον είχα μεν ακουστά αλλά δεν είχα δει καμιά ταινία του και ούτε ήξερα ότι ήταν τόσο παλιά. επαθα ένα σοκ όταν άκουσα την ταμία στο σούπερμαρκετ να λέει "Είναι 15.100" ... Χαζή, το ξέρω.

Στο έργο έπαιζαν η Καστάνη, ο Χειλάκης, ο Ιατρόπουλος και άλλοι σχετικά γνωστοί ηθοποιοί. Το στόρυ αφορά τις παράλληλες ιστορίες ενοίκων μιας πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας, που όπως όλοι οι Ελληνες αποφασίζουν να πάνε εκδρομή την αργία του 15αύγουστου. Ενας διαρρήκτης μπαίνει στα διαμερίσματα τους και ανακαλύπτουμε μαζί του κρυφές σκέψεις των ανθρώπων που ζουν εκεί.Ο ίδιος αποφασίζει να περάσει εκεί τη μέρα του, μην έχοντας που αλλού να πάει, καταζητούμενος από τις αρχές (ε δεν θα βάλω και κεφαλαίο τώρα στο "αρχές", για την ΕΛ.ΑΣ μιλάμε)

Το 1ο ζευγάρι (μητέρα η Καστάνη) πηγαίνει στην Παναγία Σουμελά (ή κάπως έτσι) αναζητώντας ένα θαύμα ωστε να ζήσει η μικρή τους κόρη. Το 2ο ζευγαρι (Με τον Χειλάκη) πηγαίνει στο εξοχικό τους, παίρνοντας με οτοστόπ έναν -φαινομενικά- φαντάρο ο οποίος στην πραγματικότητα τους ληστεύει και καταστρέφει το σπίτι τους. Το 3ο ζευγάρι (με τον Ιατρόπουλο) χτυπάει στον δρόμο μία γυναίκα, τραυματίζοντας την μάλλον θανάσιμα και αρχικά επιλέγει να φύγει, αλλά οι τύψεις τους οδηγούν τελικά στο αστυνομικό τμήμα.

Η ταινία πραγματεύεται τους κρυφούς πόθους και επιθυμίες των ηρώων που έρχονται σε σύγκρουση πολλές φορές με αυτές των συντρόφων τους. Και αυτή η ταινία επιλέγει να μας αφήσει με μία γλυκιά αίσθηση ελπίδας. οπως άλλωστε δηλώνεται και στην περίληψη , κάθε Δεκαπενταύγουστο όλοι μας έχουμε ανάγκη από ένα θαύμα.