Αυτή τη στιγμή ανακοινώνεται ο Παπαδήμος ως νέος πρωθυπουργός αλλά εγώ γράφω τι είδα την Παρασκευή στις 4 Νοεμβρίου. Πραγματικά το βρίσκω πιο ενδιαφέρον.
Η καλύτερη ταινία της Παρασκευής! Το στόρυ επικεντρώνεται σε παιδιά της προεφηβείας, από οικογένειες με μεγάλα προβλήματα επικοινωνίας και έλλειψη αγάπης από τους γονείς τους. Ο Νικ, ένα παιδί με βαθιά τραύματα από τις συνεχείς συγκρούσεις των γονιών του και τα βίαια ξεσπάσματα του πατέρα του, προσπαθεί να βρει διέξοδο στην εκούσια απουσία συναισθημάτων, προσπαθωντας παράλληλα να προστατέψει τον μικρότερο του αδερφό από το ανθυγιεινό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν.
Στις διακοπές τους σε ένα κάμπινγκ (βλ. Πλατανίτσι ) γνωρίζουν την Μαρί, ένα κορίτσι το οποίο βρίσκεται επίσης εγκλωβισμένο στα ψέμματα της μητέρας της που επιμένει να μην της λέει την αλήθεια για τον πατέρα της. Αποφασισμένη να τον βρει, η Μαρί καταστρώνει σχέδια για να τον επισκεφτεί και να τον γνωρίσει επιτέλους, μέχρι που η μητέρα της, της αποκαλύπτει ότι δεν ζει.
Τα δύο παιδιά, έρχονται σε επαφή και μέσα από τα παιχνίδια με την παρέα τους, επικοινωνούν, μοιράζονται σκέψεις και εμεπειρίες, προσπαθώντας να αισθανθούν καλύτερα για τον εαυτό και την οικογένεια τους.
Η κορύφωση έρχεται όταν ο Νικ αντιμετωπίζει τον πατέρα του, εκδηλώνει τα συναισθήματα απέχθειας που τρέφει γι'αυτόν και κυρίως όταν ο ίδιος ο πατέρας συνειδητοποιεί την πραγματικότητα και τη ζημιά που έχει προκαλέσει στον γιο του. Μετά από αυτό το περιστατικό, ακολουθεί μία "λύτρωση" του παιδιού, που αφήνει επιτέλους τα δάκρυα του να κυλήσουν χωρίς ενοχές.
Οι ερμηνείες και το συναίσθημα που βγάζουν αυτά τα παιδιά είναι εκπληκτικό. Η ταινία είναι όμορφη και κυλάει ομαλά,χωρίς κούραση, αφήνονταςμε μία γλυκόπικρη αίσθηση ανεμελιάς. Μιας ανεμελιάς που έχει πια περάσει ανεπιστρεπτί.
Εβαλα "καλή" στα Καιζεράκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου