Paranormal Activity 2

Αξιώθηκα και είδα πριν μία εβδομάδα επιτέλους και το σίκουελ του Paranormal Activity, βέβαια από download. Μια απ'τα ίδια -αυτό ωστόσο δεν με εμπόδισε να τινάζομαι ανά στιγμές- . Μιλάμε για πολύ σκοτάδι, πολύ στημένο πράγμα, ένα καημένο σκυλάκι που έπρεπε να πεθάνει -γιατί πάντα τα σκυλάκια πεθαίνουν;-, μυστηριώδη περιστατικά να συμβαίνουν μετά τα μεσάνυχτα, με τα highlights ανατριχίλας στις 3 π.μ. και επίσης μία κατάρα για ψυχές και συμφωνίες με διαβόλους.



Το όλο στόρυ συνδέεται με το Paranormal Activity 1, αλλά εάν έχετε σκοπό να το δείτε δεν θα σας πω περισσότερα. Απλά έχει γνώριμα πρόσωπα που παίζουν ρόλο κλειδί.

Οι περισσότερες σκηνές αποτελούν συνήθως ακίνητα σκοτεινά πλάνα δωματίων του σπιτιού -εμενα πιο πολύ με τρόμαξε η τελευταία σκηνή που βλέπετε εδώ κάτω με την σκάλα-, με γδούπους να ακούγονται από το πάνω πάτωμα, περίεργα βήματα χωρίς να περπατάει κανείς -άνθρωπος τουλάχιστον- και δυνάμεις του σκότους που εισβάλλουν στη ζωή μιας ανυποψίαστης οικογένειας κάνοντας ενίοτε και δουλειές του σπιτιού, όπως να βγάζουν τον καθαριστή της πισινας τα βράδια έξω .

Ανάμεσα σε όλα αυτά προστίθεται και η κλασική Μεξικανολατινοϊσπανική μορφή. Αυτή τη φορά ενσαρκώνεται από γυναίκα, σε αντίθεση με το προηγούμενο έργο DEVIL -βλ. προγούμενο μου post- που ήταν άντρας, εξοικειωμένη με πνεύματα του κακού και τελετουργίες. Η Μεξικάνα νταντά προσπαθεί να σώσει την οικογένεια και τον απελπιστικά ορθολογικό πατέρα, ο οποίος αγνοεί τα ολοφάνερα σημάδια τουΚακού.

Το Κακό έχει ως στόχο να κλέψει την ψυχή του μικρού γιου της οικογένειας και καθ'όλη την διάρκεια του έργου παρακολουθούμε τις απόπειρες του σε συνδυασμό με τον συνεχή εκφοβισμο που γουστάρει να προκαλεί στα υπόλοιπα μέλη. Αυτό κατά τη γνώμη μου το κάνει γιατί τη βρίσκει περισσότερο με τα προκαταρκτικά, παρά με την ίδια την πράξη και καταληγω σε αυτό το συμπέρασμα γιατί θα μπορούσε πολύ απλά να πάρει ένα βράδυ το παιδι αθόρυβα και τέλος. Αντ'αυτού επιλέγει να τρομοκρατεί βράδυ παρά βράδυ -παίρνει και ρεπό- το σπίτι, απολαμβάνοντας να κόβει τον ύπνο των ανθρώπων στη μέση,να ρίχνει σκεύη μαγειρικής, να ανοίγει ντουλάπια, να ανοιγοκλείνει πόρτες, να ακούει τσιρίδες πανικού και κουτρουβαλιάσματα στη σκάλα και στο υπόγειο.

Καταπληκτική ταινία,μην την χάσετε.

5 tests ..try them out!

Είναι 5 τεστακια που έχουν πολλή πλάκα και στάνταρ ! Δοκιμάστε τα τώρα που έχετε χρόνο στις γιορτές!

1



Είναι η ιστορία μίας νέας κοπέλας.

Στην κηδεία της μητέρας της, βλέπει έναν νεαρό που δεν γνώριζε. Ήταν γοητευτικότατος, ο άντρας των ονείρων της.

Τον ερωτεύτηκε τρελά.

Μερικές μέρες αργότερα η...

νεαρή κοπέλα σκότωσε την ίδια της την αδελφή..

Ερώτηση:

Πιο κίνητρο είχε να σκοτώσει την αδελφή της ?



ΜΗΝ ΠΑΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΩΤΑ.

















Απάντηση : Ήλπιζε, ο νεαρός να ξανά εμφανιστεί στην κηδεία.





Info: Εάν απαντήσατε σωστά στην ερώτηση, τότε σκέφτεστε σαν ψυχοπαθή.

Το τεστ αυτό χρησιμοποιεί ένας διάσημος αμερικανός ψυχολόγος για να εξακριβώσει εάν έναςάνθρωπος έχει δολοφονική νοοτροπία.

Αρκετοί εγκληματίες που έκαναν το τεστ απάντησαν σωστά στην ερώτηση.

Εάν δεν βρήκατε την σωστή απάντηση.good for you!

Εάν οι φίλοι σας την βρήκαν. κρατήστε τις αποστάσεις σας!








TEST 2



Πάρτε το πολύ 10 δευτερόλεπτα για να το κάνετε, διαφορετικά δεν θα πετύχει.

Δείτε μετά την απάντηση πιο κάτω





Μετρήστε πόσα 'F' έχει στο παρακάτω κείμενο :



+++++++++++++++++++++++++++

FINISHED FILES ARE THE RE-

SULT OF YEARS OF SCIENTIF-

IC STUDY COMBINED WITH THE

EXPERIENCE OF YEARS

+++++++++++++++++++++++++++



Μην πάτε παρακάτω εάν δεν έχετε τελειώσει το μέτρημα

ΟΚ?















Απάντηση : Πόσα? Τρία?



Λάθος, έξι υπάρχουν - Χωρίς πλάκα!

Δείτε πιο πάνω και μετρήστε τα!

Η απάντηση είναι πιο κάτω...





Το μυαλό δεν μπορεί να επεξεργαστεί το 'OF'.

Φοβερό ε;

Όποιος μέτρησε έξι με την μία είναι ιδιοφυία, τέσσερα η πέντε είναι σπάνιο, τρία είναι φυσιολογικός.. Λιγότερο από τρία αλλάζουμε γυαλιά!









TEST 3



Το παρακάτω τέστ είναι εντυπωσιακό. Παρακαλώ δώστε του σημασία, δεν θέλει χρόνο.



Αναρωτηθήκατε πότε εάν το μυαλό σας είναι φυσιολογικό η εάν είναι διαφορετικό;

Λοιπόν κάντε σοβαρά την άσκηση συλλογισμού και βρείτε την απάντηση.

Ακολουθήστε τις οδηγίες και απαντήστε στις ερωτήσεις μία, μία, όσο πιο γρήγορα μπορείτε

και χωρίς να πάτε στην επόμενη εάν δεν έχετε απαντήσει πρώτα στην προηγούμενη.

Δεν είναι απαραίτητο να γράφετε τις απαντήσεις σας.

Θα εκπλαγείτε με το αποτέλεσμα, είναι σίγουρο.









Πόσο κάνουν;



15+6







3+56







89+2







12+53







75+26







25+52







63+32







ε ναι , είναι πιο δύσκολοι οι υπολογισμοί αλλά είναι πραγματική άσκηση!

Κουράγιο λοιπόν



123+5









ΓΡΗΓΟΡΑ!!! ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΕΝΑ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΡΩΜΑ!

Κατεβείτε πιο κάτω.

























Σκεφτήκατε ένα «σφυρί κόκκινο» έτσι δεν είναι?







Εάν όχι ανήκετε στο 2% του πληθυσμού που το μυαλό είναι αρκετά

διαφορετικό και σκέφτεται κάτι άλλο.



98% του πληθυσμού απαντούν 'σφυρί κόκκινο' σε αυτή την άσκηση, φοβερό ε?









TEST 4



Test του δεξιού ποδιού



Δοκιμάστε το, δεν θα το πιστεύετε.. Θα προσπαθείτε συνέχεια να το πετύχετε

αλλά δεν θα τα καταφέρετε.



1.-Λοιπόν όπως κάθεστε στο γραφείο σας, σηκώστε το δεξί πόδι από το πάτωμα







Και κάντε κύκλους δεξιούς όπως τους δείχτες ενός ρολογιού.





2.-Ενώ κάνετε τους κύκλους με το δεξί πόδι (στην φορά των δειχτών ενός ρολογιού),

γράψτε τον αριθμό 6 στον αέρα με το δεξί χέρι σας.



Το πόδι σας τότε θα αλλάξει κατεύθυνση.





3.-Πάθατε πλάκα ε; Δεν μπορείτε να το κουμαντάρετε!













TEST 5



Test του γουρουνιού



Έχει πλάκα!



Πάρε ένα λευκό χαρτί και ζωγράφισε ένα γουρούνι.



Μην κατεβαίνεις πιο κάτω πριν το ζωγραφίσεις!



Μην κλέβεις!





Ζωγράφισε!





Εντάξει; Τέλειωσες;















Το γουρούνι χρησιμοποιείτε για τεστ προσωπικότητας













Εάν το έχεις ζωγραφίσει:



* Στο πάνω μέρος της σελίδας: είσαι θετικός και αισιόδοξος.



* Προς το κέντρο: είσαι ρεαλιστής.



* Προς το κάτω μέρος της σελίδας: είσαι απαισιόδοξος και λίγο αρνητικός.



* Εάν κοιτάζει προς τα 'αριστερά : πιστεύεις στην παράδοση, είσαι φιλικός και θυμάσαι εύκολα ημερομηνίες:



Εορτές, επετείους,...



* Εάν κοιτάζει προς τα δεξιά: είσαι καινοτόμος, δραστήριος αλλά δεν έχεις την αίσθηση τις οικογένειας

και δεν δίνεις σημασία στις ημερομηνίες.



* Εάν κοιτάζει προς εσένα: είσαι ευθύς, χαίρεσαι να κάνεις τον δικηγόρο του διαβόλου και



δεν έχεις πρόβλημα να αντιμετωπίσεις καταστάσεις.







* Εάν έχεις προσθέσει λεπτομέρειες : είσαι αναλυτικός, υπομονετικός και δύσπιστος.



* Εάν δεν έχει πολλές λεπτομέρειες: είσαι συναισθηματικός , αφελής, δεν είσαι μεθοδικός και

παίρνεις ρίσκα.



* Εάν ζωγράφισες λιγότερα από 4 πόδια: είσαι διστακτικός η, ζεις μία περίοδο



μεγάλων αλλαγών στην ζωή σου.







* Εάν ζωγράφισες 4 πόδια: είσαι σίγουρος, επίμονος και στέκεσαι στις ιδέες σου.







* Εάν ζωγράφισες περισσότερα από 4 πόδια: είσαι ηλίθιος.







*Το μέγεθος των αυτιών δείχνει την ικανότητα να ακούς τους άλλους:



Όσο μεγαλύτερα τόσο το καλύτερο.







*Το μάκρος της ουράς: δείχνει την ποιότητα των σεξουαλικών σχέσεων.



Γι 'άλλη μια φορά όσο είναι πιο μακριά τόσο το καλύτερο !!!!!!

OK , Ποιος ξέχασε να ζωγραφίσει την ουρά?????.

Όχι, όχι δεν μπορείτε να ξανά κάνετε το τεστ...

Der Kameramorder

Δηλαδή "Ο δολοφόνος με την κάμερα¨. Η απογοήτευση της βραδιάς για'μένα. Εκτός του ότι ο φακός μου είχε αρχίσει να με ενοχλεί, η ταινία με κούρασε σε τέτοιο βαθμό που δεν είχα διάθεση να δω άλλη.

Βασικό στοιχείο της υπόθεσης ήταν οι ταινίες snuff -θα βρείτε ακριβή ορισμό εδω, όσοι έχετε δει το "8 χιλιοστά" με τον Νίκολας Κέιτζ γνωρίζετε ήδη το είδος- και η απαγωγή τριών παιδιών από ένα χωριό. Ενα ζευγάρι που μένει σε εκεινη την περιοχή δέχεται επισκέψεις από έτερο φιλικό ζευγάρι, που μεταξύ των άλλων είναι επί χρόνια φίλοι του άντρα-πρωταγωνιστή της υπόθεσης.

Καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας, παρακολουθούμε σπασμωδικές αντιδράσεις, σπασμωδικό σεξ, υστερικές κινήσεις και άκομψες κρίσεις νεύρων και έντασης να παρεμβάλλονται μεταξύ των σκηνών. Υποψίες αρχίζουν να μπαίνουν στα μυαλά των τεσσάρων ατόμων που μένουν στο σπίτι σχετικά με το ποιος είναι ο δολοφόνος των παιδιών αυτών, ο οποίος μάλιστα τράβηξε βίντεο την αποτρόπαια πράξη του και βρίσκεται τώρα σε όλες τις ειδήσεις.

Οι πρωταγωνιστές άλλοτε σοκάρονται, άλλοτε γελάνε, άλλοτε συγκινούνται και άλλοτε απολαμβάνουν το συγκεκριμένο βίντεο κάθε φορά που πετυχαίνουν το αντίστοιχο ρεπορτάζ στην τηλεόραση.Παράλληλα οι σχέσεις μεταξύ τους περνάνε από διάφορα στάδια με ζενίθ την ανακάλυψη μιας κάμερας - επιβαρυντικού στοιχείου- στην αποθήκη τη στιγμή που όλοι ορκίζονταν πως δεν είχαν καμία κάμερα στην κατοχή τους καθώς και την δολοφονία νεογέννητων γατιών.

Τίθενται ζητήματα απιστίας, λανθάνοντος μίσους μεταξύ φαινομενικά κολλητών, ανειλικρίνειας, ζήλειας αλλά και κακίας μεταξύ των ανθρώπων χωρίς ποτέ να καταλήγουμε σε κάποιο βάσιμο συμπέρασμα όσον αφορά την ταυτότητα του δολοφόνου.

Η όλη αυτή μιάμιση ώρα κύλησε με σεξ, πολλές φορές να φτάνει στα όρια του βιασμού, το βίντεο των παιδιων και την αλλοπρόσαλη συμπεριφορά όλων των ηθοποιών και κυρίως του κεντρικού ζευγαριού, που κατά τη γνώμη μου ήταν ένα βήμα πριν την παραφροσύνη.

Στο τέλος, υπονοείται ότι αυτοι τελικά έχουν δολοφονήσει τα παιδιά, μέσω μιας σκηνής κρυφτού που παίζουν -το ίδιο ακριβώς με το βίντεο- αλλά και πάλι τίποτα δεν είναι σίγουρο. Για'μένα προσωπικά, η ταινία ήταν ένα συνεχές και δυσάρεστα κουραστικό μπέρδεμα, που δεν αξίζει να παρακολουθήσεις εάν έχεις κάποια καλύτερη επιλογή.

Τhe myth of the American sleepover

Ή "Ο μύθος της Αμερικανικής Εφηβείας¨, όπως μεταφράστηκε -σοφά κατά τη γνώμη μου- είναι μία αμερικάνικη παραγωγή, η οποία μου κέντρισε το ενδιαφέρον κυρίως λόγω του οξύμωρου σχήματος "αμερικανικού" και "Φεστιβάλ Κινηματογράφου".

Το στόρι της ταινίας είναι πάνω κάτω το εξής: παράλληλα πυτζάμα πάρτυ (κυρίως κοριτσιών) που γίνονται την ίδια μέρα -ή καλύτερα νύχτα- και την απομυθοποίηση του τρίπτυχου σεξ- ποτό- ναρκωτικά που επικρατεί γι'αυτά. Κορίτσια να κάνουν -συγχωρείστε με για την έκφραση- μα@#$$@ με and/or για αγόρια, αγόρια που ψάχνουν απεγνωσμένα να κάνουν γνωριμίες, λανθασμένα νομίζοντας ότι η ιδανική εικόνα που έχουν πλάσει στο μυαλό τους για μία κοπέλα είναι και αληθινή. Αυτό που διέκρινα στις σχέσεις και τις συζητήσεις που διαδραματίζονται στα πάρτυ μεταξύ των εφήβων του έργου, είναι έντονο το στοιχείο της βλακείας -πες ότι φταίει το νεαρό της ηλικίας-, ο δισταγμός και ο φόβος.

Τα παιδιά σ'αυτή την ηλικία ξέρουν τα πάντα. Και αυτό τους φοβίζει. Το σεξ πια δεν σημαίνει τίποτα, συμβαίνει παντού, η κατανάλωση αλκοολ χωρίς όρια ήταν ανέκαθεν προσβάσιμη επιλογή, το "χαμούρεμα" αποτελεί πλέον συνήθεια σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους. Μπορούν να βρουν τα πάντα. Εκτός ίσως από επικοινωνία. Γι'αυτό και νομίζω πως ο δημιουργός επιλέγει να μας δείξει στο τέλος την πραγματική ανάγκη των νέων παιδιών σήμερα, την ανάγκη επικοινωνίας. Γι'αυτό και οι πρωταγωνιστές αποφεύγουν να κάνουν σεξ με τα άτομα που πραγματικά τους αρέσουν, ή ξενερώνουν και απογοητεύονται όταν ανακαλύπτουν ότι η κοπέλα που κυνηγούσαν όλο το βράδυ έχει ήδη φασωθεί με τους μισούς πρωτοετείς. Ο έφηβος ερωτοχτυπημένος -με μία αιθέρια ύπαρξη που συνάντησε στο σούπερ μαρκετ- τελικά την απορρίπτει και καταλήγει εκεί που όφειλε εξαρχής να πάει. Στην κοπέλα που πάντα, ανεξαρτήτως δικών του συναισθημάτων, του εύχεται τα καλύτερα. Ο φοιτητής που ξεκινάει για τρίο, καταλήγει να ερωτευτεί και η μικρή που νόμιζε ότι τρελαίνεται για έναν μεγαλύτερο της, ανακαλύπτει την γελοιότητα του τυπου και αλλάζει πορεία.

Εκτός του ολοφάνερου, δηλαδή της έλλειψης σεξ, η ταινία μου άρεσε και για το ότι σου θυμίζει λίγο εκείνες τις παλιές καλές αναμνήσεις, που μαζευόσασταν όλοι/ες και χαχανίζατε μέχρι τα ξημερώματα μετά από ταινίες θρίλερ της κακιάς ώρας ....

Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν η προβλεψιμότητα, αλλά ξεπερνιέται χάριν της όλης γλυκύτητας της ταινίας.

37 μνήμες

Kαι επανερχόμαστε στο θέμα "Φεστιβάλ"! -Κατ'αρχάς να επισημάνω μετά χαράς ότι ο κύριος Χατζηνικολάου (βλ. Μοντεβιδέο και ΚΙΝΕ) μου απάντησε και με θυμάται (τι καμάρι!) και ευχαρίστως θα μου απαντήσει σε ό,τι άλλο θέλω γιατί δεν πρόλαβε να μου πει όσα σκεφτόταν λόγω έλλειψης χρόνου και θα μου στείλει και υλικό από προηγούμενες ταινίες!!!!!- Φυσικά, εγώ περιττό να αναφέρω ότι μόλις το είδα, καμάρωσα σαν παγώνι -τι ψώνιο-!! Αααχ μιλάω με τον σκηνοθέτη!!!!

Λοιπόν, φτάνει γιατί βγαίνω off topic και κάνω πολύ spam.Θα με μπανάρουν όπως το κόβω.

Το συγκεκριμένο έργο λοιπόν, είναι μία δημιουργία του κ. Σπάρταλη, 37 ετών, εξ'ού και ο αριθμός των μνημών. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ πεθαίνει λόγω ενός τραγικού δυστυχήματος στον δρόμο, ξαναζεί με την τελευταία του πνοή μνήμες της ζωής του.

37 μνήμες, ανάκατες, δοσμένες με τελείως καλλιτεχνικό τρόπο, video art μέσα σε ταινία, με αφήγηση άλλοτε σε πρώτο πρόσωπο μέσω του πρωταγωνιστή (Τζώρτζογλου), άλλοτε σε τρίτο πρόσωπο μέσω μιας γυναίκας (που έπαιζε πολλαπλούς ρόλους στην ιστορία), άλλοτε ταυτόχρονη αφήγηση και από τους δυο.

Η όλη ιστορία διαδραματίζεται γύρω από την αντίληψη των "ιδιοτήτων-ρόλων" που χρησιμοποιούμε στη ζωή μας και το κατά πόσο αυτά που λέμε και κάνουμε όντως είναι κυριολεκτικά, ή αποτελούν απόρροια των συγκεκριμένων ταυτοτήτων και ευθυνών που επωμιζόμαστε την εκάστοτε στιγμή. Με απλά λόγια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαμε κάτι και εννοούσαμε αυτό ακριβώς, χωρίς ταυτόχρονα τα λόγια αυτά να έχουν διττή σημασία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην ταινία, ο διάλογος παράνομου ζευγαριου που έχει κάτσει σε μία ταβέρνα:

Αντρας: ΑΑΑ, τι ωραία που είμαστε εδώ, τα φαγητά φαίνονται υπέροχα, ας παραγγείλουμε -Και εννοεί: Πόσο χαρούμενος είμαι που είμαστε εδώ, σε λατρεύω-
Γυναίκα: Ναι, καλά είναι, βέβαια υπήρχαν κι άλλα καλύτερα μέρη... -Κι εννοεί : Ο άντρας μου είναι πολύ καλύτερος αλλά αφού δεν μου δίνει προσοχή θα αρκεστώ σε'σένα-

Κ.Ο.Κ.....

Η ταινία κλείνει με την φράση " Η ευτυχία που κυνηγάς είναι το είδωλο της αγοράς", το οποίο όπως μας είπε και ο σκηνοθέτης-καλλιτέχνης video art είναι και μέρος του μηνύματος της ταινίας.

Εγώ κρατάω και το "Εγώ δεν έζησα ποτέ, έχω σκηνοθετήσει τις αναμνήσεις μου" που το βρήκα καταπληκτικό, όπως επίσης και την κυρίαρχη φράση που επικρατεί στην ταινία και που τελευταία φορά επαναλαμβάνεται από το στόμα ενός μιρκού παιδιού με τόσο γλυκιά αφέλεια και ειλικρίνεια "Και το σχολείο τίποτα είναι, όλα τίποτα είναι, εκτός από το παγωτό".

Οι 37 μνήμες αποδεικνύουν για'μένα αφενός το πόσο διαφορετική μορφή μπορεί να εχει μία ταινία, με εικόνα να τείνει περισσότερο προς πίνακα παρά προς πλάνο και αφετέρου την ύπαρξη ατόφιας δημιουργικότητας παρά μίμησης και επανάληψης του χιλιοχρησιμοποιημένου υλικού.

Μοντεβιδέο - ΚΙΝΕ

MONTEVIDEO (ο σύνδεσμος σας μεταφέρει στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ κινηματογράφου, στις πληροφορίες της ταινίας)

Η αλήθεια είναι ότι εάν δεν προβαλλόταν "υποχρεωτικά" πριν τις "37 μνήμες" που είχα επιλέξει, δεν θα το διάλεγα. Το πρόγραμμα με τις ταινίες και τις περιλήψεις τους, το αγόρασα -δίνοντας το αστρονομικό ποσό του ενός ευρώ- αφότου είχαμε κόψει εισιτήρια, οπότε δεν είχα ιδέα περί τινος πρόκειται. Η περίληψη που διάβασα, δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα:

Το Μοντεβιδέο ως μεταφορά της κατάστασής μας.
Και η κατάστασή μας επείγει.
Ενώ προσπαθούμε να τραβηχτούμε έξω,
παραμένουμε μέσα περιμένοντας υπομονετικά.
Και κάνουμε κάτι με ό,τι έχουμε.
Ναι, θα θέλαμε
να είμαστε μακριά,
στο Μοντεβιδέο.
Ίσως είμαστε ήδη εκεί –


Οταν δε, παρατήρησα και το "no dialogue", ανησύχησα. Αλλά σκέφτηκα, θα την δούμε μωρέ και τι έγινε, στο φινάλε μια εμπειρία είναι.Φτάνουμε σε κάποια φάση, περπατάμε, βρίσκουμε εύκολα την αποθήκη, παρατηρώ κόσμο. Οι περισσότεροι νέοι, δύο παιδιά -Αγγλοι- στέκονται πίσω μας, ζευγάρια κάθε ηλικιών κουβεντιάζουν, ένας πανύψηλος τύπος με γυαλιά και μαλλιά αλά Αϊνστάιν κάθεται σε ένα τραπεζάκι, δύο κοπελιές μας κοιτάνε -η μία μου κάνει εντύπωση,έχει ένα καταπληκτικό κούρεμα αγορέ κοντό πορτοκαλί απ'τη μία και κουρεμένο με την ψιλή από την άλλη, μαύρα κοκάλινα γυαλιά και κόκκινο παντελόνι-. Μπαίνουμε κατά τις 22:25.

Αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη, ψόφος. Κάνω την χαζή κίνηση να βγάλω το μπουφάν γιατί στην αρχή δεν το αντιλαμβάνομαι αλλά το ξαναβάζω αμέσως. Πολύ χάλια ή και καθόλου θέρμανση δυστυχώς -ελπίζω αύριο να μην έχουμε τα ίδια-. Ο κύριος από κάτω μας συστήνει τους δημιουργούς (κ. Χατζηνικολάου από τους ΚΙΝΕ, κ. Σπάρταλης για τις 37 μνήμες). Χαρά εγώ που βλεπω και τους δημιουργούς από κοντά, δεν είχα ιδέα ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.

Ξεκινάει η ταινία. Αποτελούνταν όλη από πλάνα. Πλάνα μίας και μόνο εικόνας. Που κρατούσαν για 30,60,150,200 δευτερόλεπτα. Πλάνα ακίνητα. Το πάτωμα. Το κρεβάτι. Ενας βράχος μέσα στην ομίχλη. Ενα άδειο μπωλ. Η πλάτη μιας γυναίκας που κοιμάται. Μανταρίνια. Δέντρα. Μία θάλασσα να ξεπροβάλλει αναμεσα από δύο πολυκατοικίες. Ενας κισσός κάτω από ένα μπαλκόνι - το πλάνο επαναλαμβανόταν σε διαφορετική εποχή -. Ξανά το πάτωμα, με το φως του ήλιου να πέφτει πάνω του. Κλειστά παντζούρια. Μια γυναίκα σε ένα ποτάμι. Αμέτρητα τέτοια πλάνα χωρίς να φανεί ποτέ κανένας άνθρωπος -το πρόσωπο του-. Η 60λεπτη ταινία έκλεισε με ένα 3λεπτο, μπορεί και 5λεπτο πλάνο σύννεφων να περνάνε πάνω από έναν λόφο το χάραμα ενώ ακούγονται προς το τέλος της ταινίας και κάποιοι ήχοι, όπως αυτός λίγο πριν ξεσπάσει καταιγίδα και πετεινοί.

Τελειώνει η ταινία που ουσιαστικά αποτελούνταν από εικόνες χωρίς φαινομενικό ειρμό. Η μισή αίθουσα έχει αδειάσει, ενώ τα αρχικά γέλια διαδέχονται τώρα οι σχολιασμοί και ειρωνείες. Η επόμενη ταινία προβάλλεται αμέσως. Ωστόσο εγώ, δεν θα μιλήσω τώρα για εκεινη, θα περάσω στο μέρος όπου μπορέσαμε να ρωτήσουμε τον σκηνοθέτη- δημιουργό, τις απορίες μας. Αυτό το μέρος, δεν ξέρω αν το ανέφερα, με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο κι από την ίδια την ταινία. Μπορείς να μιλήσεις με αυτόν που έφτιαξε την ταινία, την ώρα ακριβώς που την είδες, να ρωτήσεις και να πάρεις απαντήσεις για αυτά που σε απασχόλησαν όταν την έβλεπες.

Ο "ΚΙΝΕ" εμφανώς συνεσταλμένος αρχικά, αμήχανος, κοιτάει το πάτωμα και συστήνεται. Μετά το τέλος της ταινίας όμως, αναθαρρεύει και μας δηλώνει ότι δεν έμεινε ευχαριστημένος γιατί κατά την διαρκεια της προβολής, υπήρχε μία μόνιμη "σάρωση" προς τα δεξιά που δεν υπήρχε στην ταινία του. Πέφτουν οι ερωτήσεις βροχή: "Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία," "Τι θέλατε να κοινωνήσετε", "Ποιο ήταν το μήνυμα" . Ο "ΚΙΝΕ" -βρίσκω το όνομα ΚΙΝΕ πολύ πιο ωραία από ένα απλό Χατζηνικολάου, οπότε έτσι θα τον αναφέρω-, σε κάποια φάση τα παίρνει και αφού έχει εξηγήσει ότι απλά βιντεοσκοπούσε υλικό εδώ και χρόνια και διάλεξε εικόνες για να φτιάξει αυτή την ταινία, συνεχίζει λέγοντας ότι ήθελε να φτιάξει την ταινία, για να την φτιάξει και απαντά νευριασμένος στον επίμονο θεατή " Οσο για το μήνυμα που συνεχώς ρωτάτε, θα δανειστώ την φράση του ....-δυστυχώς δεν άκουσα ποιανού ήταν- "Δεν είμαι ταχυδρόμος".

Εν τω μεταξύ εγώ να προσπαθώ να βρώ μία σύνδεση μεταξύ των εικόνων και να μην μπορώ. Λέω, θα ρωτήσω, μήπως μου κάνει τη χάρη και με διαφωτίσει "Με βάση ποια κριτήρια επιλέξατε από το υλικό χρόνων να χρησιμοποιήσετε αυτες τις συγκεκριμένες εικόνες για την σύνθεση της ταινίας;" Με κοιτάει, με ξανακοιτάει, κοιτάει το πάτωμα, με ξανακοιτάει απορημένος, παύση. "Δεν ξέρω" μου λέει. "Δεν νομίζω ότι υπήρχαν κριτήρια, έβαλα καθαρά αυτές που μου ήρθαν στο μυαλό, πέραν αυτών που είναι ίδιες αλλά σε διαφορετικές εποχές. Δεν είχα στο μυαλό μου όταν την έφτιαχνα τίποτα συγκεκριμένο, παρά μόνο ότι θα ενώσω εικόνες" .

Η αφοπλιστική ειλικρίνεια αυτή με εντυπωσίασε. Εγώ να ψάχνω απεγνωσμένα να συνδέσω τμήματα ασύνδετα. Σαν να πρέπει υποχρεωτικά κάτι να σημαίνουν. Σαν να μην κάνεις ποτέ κάτι μόνο και μόνο για την απόλαυση την δική σου, χωρίς να σε νοιάζει τι θα καταλάβει ο άλλος.

Τι εντυπώσεις εχω από αυτή την ταινία; Είναι δύσκολο και νομίζω, το λιγότερο άδικο, να κρίνω εγώ την ταινία, γιατί ούτε εμπειρία θεωρώ ότι έχω αλλά ούτε και κατάρτιση και ειδίκευση επί του θέματος. Αλλά θα μιλήσω για την αίσθηση που μου άφησε φεύγοντας. Λοιπόν, όσο βαρετή κι αν μοιάζει εκ πρώτης όψεως, μπορώ να πω ότι μερικά από τα πλάνα με έκαναν να αναρωτηθώ πόσες φορές έχω δει στη ζωή μου τις συγκεκριμένες εικόνες. Πόσο μονότονα ίδια είναι η ζωή. Πόσο αφόρητα απαράλλακτες απαραμένουν κάποιες εικόνες, έστω και σε παραλλαγές τους. Σε τι υπερβολικό βαθμό ζούμε με τον ίδιο τρόπο, βλέπουμε τα ίδια πράγματα κι όμως, όσα εκατομμύρια φορές κι αν τα δούμε, δεν τα βλέπουμε πραγματικά. Γιατί αν τα βλέπαμε, αν τα προσέχαμε, θα τα είχαμε βαρεθεί. Τους 4 τοίχους, το κρεβάτι, το σεντόνι που κάθε μέρα φτιάχνουμε για να το ξαναχαλάσουμε, το πάτωμα που περπατάμε. Αν μπορούσα να μετρήσω πόσες φορές έχω κοιτάξει τα σύννεφα, τον ουρανό, τη θάλασσα, τόσο ίδια όλα. . .

Δεν ξέρω αν ο ΚΙΝΕ έχει την ίδια εντύπωση. Αυτός απλά αποτύπωσε ό,τι παρατηρούσε. Εγώ πάντως πήρα μια γεύση ματαιότητας. Ισως ήταν επειδή είδα την ταινία, ίσως όμως να ήταν επειδή την είχα ανέκαθεν την αίσθηση της ματαιότητας αυτόυ του κόσμου.

51ο φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

51o φεστιβάλ κινηματογράφου στην πόλη μου..... Το πρώτο που επιτέλους επισκέφτηκα και πολύ χάρηκα που το έκανα. Υπήρχαν τόσα πράγματα που δεν ήξερα γι'αυτην την πολιτιστική/κινηματογραφική/κουλτουριάρικη -και το λέω με ύφος εύθυμο- εκδήλωση!

Ξεκινώντας από το ότι γίνονται κρατήσεις για τις ταινίες αλλά για τα εισιτήρια πρέπει να πας 3 ώρες νωρίτερα. Οτι οι προβολές δεν γίνονται σε μια-δυο αίθουσες όπως νόμιζα, αλλά σε πολλές και μάλιστα πολύ γραφικές, "αποθήκες", με αλλά και χωρίς τα εισαγωγικά. Οτι τα εισιτήρια είναι τόσο, μα τόσο φθηνά -είχα προετοιμαστεί για 15-20 το κάθε ένα, ενώ έκανε 6-. Αναλογικά του έργου που θα παρακολουθήσεις, έστω κι αν δεν σου αρέσει, η τιμή είναι χαμηλή. Αρκεί που θα είσαι απ'τους πρώτους που θα παρακολουθήσουν μία κινηματογραφική προσπάθεια κάποιου που κάτι θέλει να πει -θα το αναλύσω πολύ αυτό στο επόμενο ποστ με τις ταινίες που είδα, προς το παρόν το αφήνω εδώ-.

Τόσα πολλά αυτά που δεν γνώριζα, συνεχίζω.Οτι δεν είναι θεατές ένα μάτσο σνομπαρίες της υψηλής κοινωνίας, αλλά φοιτητές, παιδιά, Άγγλοι, ζευγάρια, άνθρωποι όλων των κατηγοριών και -αν μου επιτρέπετε- δογμάτων. Οτι βγαίνοντας από την αίθουσα, πρέπει να περπατήσεις το πλακώστρωτο του λιμανιού, με μείον 10 και αέρα που σου παγώνει μύτη μάτια και χέρια (τα μοναδικά ακάλυπτα), αλλά και πάλι προσπαθείς να αναλύσεις τι ήθελε να πει ο δημιουργός της ταινίας, γιατί δεν μπορείς να κρατηθείς μέχρι το αμάξι. Οτι σου δίνεται η ευκαιρία να δώσεις την δική σου προσωπική -και γιατί όχι;- λανθασμένη άποψη για την ταινία μέσω ψηφοφορίας. Συμμετέχεις κι εσύ σε όλο αυτό, δεν παρακολουθείς απλά.

Η εμπειρία της Παρασκευής ήταν μαγευτική. Μετανοιώνω που πέρασαν τόσες μέρες, έχασα τόσες ταινίες, έχασα τόσες προβολές, τόσα καινούρια πράγματα/ σενάρια / ιδέες / τεχνικές παρουσίασης και ξετυλίγματος μιας ιστορίας πέρα απ'την βαρετή και κοινότυπη κλασικότητα που μας κατακλύζει χρόνια τώρα στην μεγάλη οθόνη.

Μετανοιώνω που απογοητεύτηκα την Πέμπτη όταν δεν είχε εισιτήρια για μία ταινία και δεν έκανα τον κόπο να κατέβω. Μετανοιώνω που σήμερα δεν πήγα γιατί είχα υποχρέωση μακριά. Με ικανοποιεί όμως το ότι θα πάω αύριο. Και θα δω όχι μία, όχι 2, αλλά αν βρω εισιτήριο, και 3. Ηδη έκοψα για μία, θα κατέβω το πρωί να κόψω και για τις άλλες. Σίγουρα πράγματα, όχι κρατήσεις.

Υπόσχομαι στον εαυτό μου και στους λιγοστούς αναγνώστες αυτόυ του blog ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί το λάθος αυτό. Κι εσείς που είστε από Θεσσαλονίκη και ακόμη δεν κάνει καν τον κόπο να δειτε έστω μία από τις ταινίες, δεν ξέρετε τι χάνετε. Ακόμη, ξαναλέω, κι αν η ταινία δεν σας αρέσει, πάλι δεν ξέρετε τι χάνετε. Και ίσως δεν σας αξίζει και να μάθετε.

Γιατί να μην καταρρεύσει και το Facebook?

Σήμερα ξύπνησα 6. Δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω,σαν κάτι να με ενοχλεί υπερβολικά. Μια λοιπόν που ήμουν από τα χαράματα στο πόδι, κατέβασα την Πένυ, την τάισα, την έκανα και μπάνιο, είδα Αυτιά/ Παπαδάκη/ Μελέτη/ ΣΚΑΙ/ Άλφα.

Ασχολούνταν -στον ΣΚΑΙ- με το Wikileaks που μέχρι και τώρα δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται. Αντίποινα σε ιστοσελίδες έλεγαν και ότι μπορεί να επιτεθούν στο Twitter αλλά το Facebook την γλύτωσε γιατί λέει δεν εμπόδισε αναρτήσεις από Wikileaks. Ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι είναι αυτό, αλλά το μόνο που με στενοχώρησε ήταν η δυστυχής είδηση ότι το Facebook δεν κινδυνεύει. Θα ήταν πολύ ωραία να κολλήσει όλο το σύστημα του για μερικές ώρες, να τρελαθούν οι εξαρτημένοι. Αν δε κολλούσε και για μέρες, θα είχαμε και αυτοκτονίες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Γιατί πως θα μπορούσες να δείξεις πόσο κουλ και μάγκας είσαι αν δεν μπορείς να βάλεις για μία εβδομάδα εικόνα cartoon στο προφίλ σου; Ή διάσημου τραγουδιστή/ ηθοποιού; Ή επίπλου; Ή ρούχου/ εσωρούχου / sex toy;

Τα κορίτσια έχουν μυστικές συμφωνίες και ποστάρουν στον τοίχο τους συνθηματικά μηνύματα τύπου "Κόκκινο" (που θα σημαίνει κάτι διαφορετικό από την ίδια την λέξη, και σκοπός αυτόυ του ψυχαγωγικού παιχνιδιού, είναι να μην καταλαβουν τα "αγόρια" τι λένε). Αμέτρητοι τοίχοι με όλα τα χρώματα, στάσεις σεξ, μέρη σπιτιού, χρώμα νυχιών.... Αποκαλείται "παιχνίδι" σε περιπτωση που ΔΕΝ το ανέφερα.

Και εκτός αυτών υπάρχουν και αμέτρητες άλλες προτάσεις για τους ανταγωνιστικούς τύπους. Μιλάμε για εκπληκτικούς διαγωνισμούς, εξαιρετικής ποιότητας, τύπου "Αθηναίες ή Θεσσαλονικιές, ξανθιές ή μελαχροινές, -ποιές είναι οι μεγαλύτερες ^$%&@"-, όπου κορίτσια και γεροντομπεμπέκες ανεβάζουν φωτογραφίες, με σούπερ "σέξυ" ρούχα, εσώρουχα -ενίοτε και τίποτα απ'τα δύο - και διαγωνίζονται στα likes.

Kαι φυσικά τι θα κάναμε εάν δεν υπήρχε το Facebook για να μας κανονίσει με ποιον θα βγούμε - κάνουμε σεξ - αφιερώσουμε τραγούδια, ξέρετε, δήθεν τυχαία, να το δει ο ενδιαφερόμενος μέσω τοίχου , να παρακαλάμε να σχολιάσει, αλλά και όταν δεν σχολιάζει να λέμε οτι το έκανε επίτηδες για να μας την σπάσει και δώστου εμείς να βάζουμε κι άλλα τραγούδια τυπου " Περνάω και μόνη μου καλά" "Σφύριξα κι έληξες" κτλ κτλ κτλ...

Μικρόκοσμος. Μικρο-κοινωνία. Μέσα στην οποία η πλειοψηφία έχει ανάγκη να επιδεικνύεται, να επικεντρώνει την προσοχή, όποια είδους κι αν είναι αυτή, ίσως γιατί δεν μπορεί να το κάνει στην πραγματική του ζωή.

Μόνο σε μένα φαίνεται τόσο λυπηρό;

Μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ πρώην?

Αιώνιο το ερώτημα, αμέτρητες οι κλισέ απαντήσεις τύπου: "Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας", "δεν είμασταν ποτέ φίλοι για να γίνουμε τώρα", ή και της αντίθετης αποψης:"Είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι/στον 21ο αιώνα και μπορούμε να ξεπεράσουμε τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις" κτλ. Το ερώτημα είναι, ποιος μπορεί να απαντήσει με σιγουριά αναλογιζόμενος τις δικές του εμπειρίες; Ήταν όλες ίδιες; Ή όπως συμβαίνει με την πλειοψηφία των ανθρώπων, με κάποιες πρώην σχέσεις έχεις καταφέρει να διατηρήσεις ένα Α επίπεδο, με άλλες ένα Β και με άλλες ούτε Φ; Και ποιοι οι παράγοντες που συνεισέφεραν σε αυτήν την -εκάστοτε διαφορετική- κατάσταση;

Νομίζω, ότι βασικό ρόλο σε μία σχέση και στην μετ- εξέλιξη αυτής, παίζει πάντα το στοιχείο του σεβασμού. Δηλαδή εκεί καταλήγω κι εγώ σκεπτόμενη τς δικές μου εμπειρίες. Εάν σεβόσουν τον άνθρωπο με τον οποίο ήσουν, το πιθανότερο είναι να συνεχίσεις να νοιώθεις το ίδιο και μετά τη λήξη της σχέσης. Σαφώς εννοείται ότι δεν θα πρέπει να έχει μεσολαβήσει κάποιο συνταρακτικό γεγονός που ίσως σε κάνει να αλλάξεις άποψη . Αλλά και πάλι,ακόμη κι αν χωρίσατε πολιτισμένα και δεν τρέφεις κάποια αισθήματα μίσους ή εμπάθειας, από τον σεβασμό ως τη φιλία, υπάρχει μεγάλη απόσταση που πρέπει να διανύσει κανείς.

Άλλο βασικό στοιχείο αποτελεί φυσικά και το ΠΩΣ χωρίζεις με κάποιον, συμπεριλαμβανομένης και της αιτίας. Της αιτίας ε, όχι της αφορμής, το επισημαίνω. Εάν χωρίσατε γιατί κάποιος πέρασε μια αξέχαστη νύχτα -δυστυχώς όμως όχι με τη σχέση του- ή γιατί πολύ απλά βαρεθήκατε τη ζωή σας μετά από ένα διάστημα (αυτό ισχύει για μακροχρόνιες κυρίως σχέσεις), είναι πολύ πιο δύσκολο να μείνει ανέπαφος αυτός ο σεβασμός (-εκτίμηση-) που αναφέραμε παραπάνω.

Τρίτον και επίσης σημαντικό,είναι και ο χρόνος που έχει περάσει. Αυτό όμως το στοιχείο του χρόνου, έχω καταλήξει ότι είναι σχετικό γιατί πάντα πρέπει να το εξετάζουμε σε συνάρτηση με το τι ένοιωθες για τον άνθρωπο που είχες δίπλα σου. Εάν για παράδειγμα ήσουν με κάποιο 2 χρόνια, λογικά θα σου είναι πιο δύσκολο να ξεχάσεις όλες αυτές τις στιγμές και τις εμπειρίες που ζήσατε μαζί, χωρίς βέβαια να είναι και ο κανόνας. Προσωπικά, έχει τύχει να έχω σχέση 3 χρόνια και να αρχίσω να βαριέμαι- απηυδώ- αγανακτώ μήνες πριν χωρίσω μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι πλέον δεν πάει άλλο. Και όταν χώρισα το ξεπέρασα πολύ σύντομα. Ομως, έχει τύχει να χωρίσω και από πολύ πιο σύντομη αλλά ουσιαστική σχέση την οποία έκανα πολύυυυ μεγάλο χρονικό διάστημα να ξεπεράσω. Αλλά εν πάσει περιπτώσει, ας πούμε ότι τον ξεπερνάς τον άνθρωπο ερωτικά. Μπορείς να τον δεις φιλικά; Εκεί είναι το θέμα.

Εγώ θα τολμήσω να πω, μετά και από πρόσφατη αναθεώρηση, ότι μπορεί να υπάρξει μία τέτοια φιλία. Οχι με την έννοια του "κολλητού/ης" αλλά παρόλ'αυτά μία φιλία η οποία μπορεί να σου προσφέρει πολλά. Καταρχήν, μιλώντας με τον άλλον απαλλαγμένοι από κακίες λόγω χωρισμού, βλέπετε τα πράγματα πιο αντικειμενικά και λύνονται πολλές απορίες που μπορεί να είχατε ο ένας για τον άλλον κατά τη διάρκεια της τότε σχέσης. Πολλές φορές θυμάστε ότι είχατε και έχετε κοινά ανδιαφέροντα, γελούσατε με τα ίδια πράγματα και περνούσατε καλά. Υπάρχει μία οικειότητα που σας κάνει να αισθάνεστε πολύ άνετα, δεν χρειάζεται να σκέφτεστε συνεχώς την επόμενη κουβέντα., απλά χαλαρώνετε.

Εχετε κοινές αναμνήσεις,φίλους, γνωστούς, παρέες, μέρη και πράγματα τα οποία κάνατε από κοινού, γι'αυτό και είναι εύκολο να κανονίζετε τι θα κάνετε και που θα πάτε. Θυμάστε τι εκνευρίζει τον άλλο, τι του αρέσει, τι απεχθάνεται, έχετε ανεκτίμητα πλεονεκτηματα που σας πρόσφεραν τα λάθη και οι καυγάδες του παρελθόντος, διότι πλέον γνωρίζετε τον χαρακτήρα του ανθρώπου που έχετε απέναντι σας.

Με πολλές πρώην σχέσεις είναι αλήθεια ότι δεν θα μπορέσετε να γίνετε φίλοι ποτέ. -εδώ δεν καταλαβαίνετε μέχρι και σήμερα πως είχατε σχέση, για φιλία θα μιλήσουμε;-. Αλλά υπάρχουν και κάποιες επανασυδέσεις -φιλικού τώρα πια τύπου- , που αν προκύψουν από ένα τυχαίο περιστατικό (μία συνάντηση, ένα facebook) ίσως να σας εκπλήξουν πολύ ευχάριστα.

Τι μάθαμε από τις εκλογές

Μετά την λήξη των δημοτικών-περιφερειακών εκλογών μάθαμε πολύτιμα μαθήματα:

• Ο Μπουτάρης παρά τον αφορισμό, βγηκε. Aforismenoi rule. Ή κρασί/ρετσίνα φορέβα. Ή εμείς οι Θεσσαλονικείς είμαστε και πολύ άθεοι να'ούμ.
  
• Η Θες έχει χε#$%ο τον Ανθιμο.
• Ο Ψωμιάδης βγήκε μεν, ίδρωσε δε. Ουτε καβάλα στ'άλογο δεν πήγε μια βόλτα.
• Ο Γκιουλέκας ζήτησε επανέτρηση. Ακομα να το πιστέψει.
• Ο Κακλαμάνης εξαφανίστηκε από προσώπου Αττικής. Φήμες λένε ότι εθεάθη στο δημαρχείο, σε έξαλλη κατάσταση, φωνάζοντας με μάτι που γυάλιζε και βγάζοντας αφρούς από το στόμα: " My preeeecious!!!!"
  
• Το ΠΑΣΟΚ πήρε το μήνυμα. Η αποχή μεταφράζεται ως στήριξη του μνημονίου.
  
• Η ΝΔ πήρε το μήνυμα. Η αποχή μεταφράζεται ως αγανάκτιση του κόσμου.
• Τα λοιπά κόμματα πήραν το μήνυμα. -κάποια μετάφραση θα έβγαλαν κι αυτά-

Εν κατακλείδι, και με κάθε επιφύλαξη δηλώνω ότι:
Οι εκλογές στην Ελλάδα είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός θεσμός και θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη σοβαρότητα και αξιοπρέπεια από ότι συμβαίνει δυστυχώς. Οι νέοι έχουν πλέον αποθρασυνθεί, αγνοώντας τελείως τις παν-άξιες εκλογικές παρατάξεις και κόμματα που ένθερμα αγωνίζονται και αγωνιούν για το μέλλον αυτής της χώρας. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί και μία νέα απ'τους περίπου 15 που εμφανίστηκαν την Κυριακή για να κάνουν χρήση του εκλογικού τους δικαιώματος. Η συγκεκριμένη, καθώς επιβεβαίωνα τα στοιχεία της, με ρώτησε αν ηταν υποχρεωτικό να έρθει και όταν της είπα "πρακτικά όχι" με κοιταξε απορημένη και μου είπε: ¨Τι θα πει πρακτικά; Η ψήφος πράξη δεν είναι;".

Υγ. Η τελευταία παράγραφος γράφτηκε για καθαρά ψυχαγωγικούς λόγους και σε καμία περίπτωση δεν εμπεριέχει ούτε ίχνος ειλικρίνειας.

Γραμματέας για μια μέρα (και δυστυχώς και δεύτερη)

Πέμπτη βράδυ τηλεφώνημα από τον θείο μου: "Θες να πας γραμματεία στις εκλογές την Κυριακή; Ενας γνωστός μας ψάχνει για άτομο". "Γιατί όχι;" λέω κι εγώ. Ετσι κι αλλιώς θα είναι πολύτιμη εμπειρία μιας που θα ζήσω "εκ των έσω" την λειτουργία του εκλογικού συστήματος. Θα πάρεις και 100 ευρώ υπενθυμίζω στον εαυτό μου, μια χαρά. Ηξερα βέβαια ότι 7 ανοίγαν οι κάλπες, 7 έκλειναν. Και απ'οτι είχα ακούσει τελειώνει η όλη διαδικασία στις 12-1 περίπου. Σημειώστε ότι Δευτέρα δούλευα 2-9.30.

Τηλ. στον δικαστικό υπάλληλο, μπλα μπλα μπλα, 6 θα είσαι εκεί μου λέει. 1286 εκλογικό τμήμα Νεάπολης- Συκεών, περιοχή Αγίου Παύλου. 6 παρά πέντε είμαι εκεί, αφού έχω ξυπνήσει 5. Πίσσα σκοτάδι. Μπαίνουμε στην αίθουσα, εγώ, η κολλητή μου (2η γραμματέας), ο δικαστικός υπάλληλος και η μία από την εφορευτική επιτροπή (είχαν κληθεί 4). Αργότερα έρχονται και οι "κομματικοί" (αυτοί που εποπτεύουν μην τυχόν και κλέψουμε καμία ψήφο). Μια χαρά όλοι, εκτος της μιας από εφορευτική επιτροπή. Μετά από κλήση αστυνομίας, έρχεται (αναγκάζεται) και δεύτερη από εφορευτική.

Αρχίζει η δουλειά, αρχίζουν να καταφθάνουν ψηφοφόροι. Σβήνεις από την κατάσταση το όνομα, γράφεις σε άλλο βιβλίο ξανά το όνομα μαζί με κωδικούς που ήδη υπάρχουν και μάλιστα με καρμπόν για να υπάρχει διπλό. Δίνεις το πρώτο φακελάκι (λευκό) τα ψηφοδέλτια των δημοτικών και του δείχνεις το σωστό παραβάν. (ταυτόχρονα εννοείται ότι μπαίνουν κι άλλοι τους οποίους οφείλεις να εξυπηρετήσεις γρήγορα για να μην δημιουργηθεί ουρά). Βγαίνει ο ψηφοφόρος,του δείχνεις την σωστή κάλπη, ρίχνει το φακελάκι,του δίνεις το μπλε φακελάκι για τις περιφερειακές. Βγαίνει όταν αποφασίσει από το δεύτερο παραβάν, του δίνεις την ταυτότητα, φεύγει. Ταυτόχρονα κάνεις όλη την διαδικασία για τους επόμενους. Ταυτόχρονα προσέχεις μην τυχόν σου "φύγουν" περισσότεροι φάκελοι, γιατί αν δεν βγει ίσος αριθμός ψηφίσαντων- φακέλων θα κάνουν οι κομματικοι ένσταση και θα τραβιόμαστε μέχρι το πρωί στα δικαστήρια.

Για να μην τα πολυλογώ, από 448 εγγεγραμμένους, ευτυχώς ψήφισαν 267. Οι 200 πάνω από 40, εκ των οποίων τουλάχιστον οι μισοί πάνω από 60. Μιλάμε για ηλικίες "ξέχασε ο χάρος να τους πάρει". Συμβαίνουν διάφορα, από απλά λάθη "Οχι κύριε, εμείς έχουμε τα ονόματα απο Α-Βαρ, το "Βε" είναι στο διπλανό τμήμα", μέχρι κουλά ανέκδοτα "-Το όνομα σας; -Βασιλική". Τρως και βρίσιμο "Εσύ πληρώνεσαι με τα δικά μας τα λεφτά και κάθεσαι σήμερα άρα γιατί να παραπονιέσαι" .

Ερχεται η ώρα 7 (ήρθαν να ψηφίσουν κάποιοι 7 παρά 5) κλείνουν οι κάλπες, κλείνει η πόρτα. Στην αίθουσα δεν υπάρχει επαρκής θέρμανση, ευχαριστώ τον Θεό που είχε καλή μερα. Ακριβώς πριν το κλείσιμο, πλακώνουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι κλπ. να μας χαιρετήσουν και παραλληλα να επισημάνουν πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε μην γίνει κάποιο λάθος. Ενας μάλιστα δημοτικός συμβουλος κάνει φασαρία στον δικαστικό υπάλληλο και του υποδεικνύει με ύφος πως να κάνει τη δουλειά του. Γίνεται ένας χαμός με του κομματικούς, φεύγει.

Αρχίζουν τα δύσκολα. Ανοίγει η πρώτη κάλπη. Μετράμε φακέλους ανά 20άδες, σύνολο 267. Ευτυχώς. Ανοίγουμε και ξεχωρίζουμε τα ψηφοδέλτια, εγκυρα, άκυρα, λευκά. Βρίσκουμε εκτός των άλλων μούτζες, βρισιες, άσεμνα σκίτσα κτλ. Ο δικαστικός υπάλληλος φωνάζει τις ψήφους και τον εκλογικό συνδυασμό του κάθε ψηφοδελτίου, για τους κομματικούς και για τις γραμματείς.Κρατάω πρακτικά και σημειώνω την καταμέτρηση ψήφων με αριθμημένα ψηφοδέλτια. ( Ψηφοδέλτιο 1, υπέρ κομματικού συνδυασμού "Λαική Συσπείρωση" , ένας σταυρός στον τάδε, ένας στον τάδε ένας στον τάδε.) 267 φορες. Η ώρα πάει 11.Τα γράφουμε όλα σωστά. Οι κομματικοί μου ζητάνε να τους γράψω τα συγκεκτρωτικά των εκλογών. Φεύγουν τα πρώτα δημοτικά τηλεγραφήματα με τα αποτελέσματα. Ανοίγει η δεύτερη κάλπη. Περιφέρεια. 267 ευτυχως.Ιδια δαδικασία. Εχει πάει 1. Φεύγουν οι κομματικοί, φεύγει η εφορευτική επιτροπή. Μένουμε 3.

Ερχεται η ώρα των επίσημων πρακτικών (4 βιβλία, 2 δημοτικών και 2 περιφερειακών εκλογών). Ολα περνάνε από τη γραμματεία. Κάθε φύλλο πρεπει να γραφεί 4απλα (ένα φύλλο για τον νομάρχη, ένα για τον δήμαρχο, ένα για τον Γενικό Γραμματέα, ένα για το πρωτοδικείο). 4απλο γράψιμο για τις δημοτικές, συν το βιβλίο διαλογής ψήφων. 4απλό γράψιμο για τις περιφερειακές συν το δικό του ξεχωριστό βιβλίο αναλυτικής διαλογής ψήφων. Μετά έρχεται άλλη 3πλη αναλυτική αναφορά των αποτελεσμάτων με όλους τους υποψήφιους, και τις ψήφους καθενός ξεχωριστά. 3πλη δημοτικές, 3πλή περιφερειακές. Ερχεται και η ώρα των επίσημων τελικών τηλεγραφημάτων. Ο δικαστικός έχει ζαλιστεί, εγώ ν α είμαι σε απόλυτη εγρήγορση μην τυχόν και γίνει το παραμικρό λάθος. Διορθωνω, διπλοελέγχω, και κλείνω πρακτικά και τηλεγραφήματα. Η ώρα έχει πάει 3:20 όταν τελικά συνειδητοποιούμε ότι επιτέλους τελείωσε. Πάω σπίτι 4 παρά τέταρτο και ξεραίνομαι επι τόπου.

Δευτέρα δεν πήγα στην δουλειά. 21 ώρες σε μια καρέκλα σχολείου και σας υποσχομαι ότι

• πιάνεται όλο σας το σώμα
• πονάτε παντού
• το χέρι σας δεν μπορεί να πιάσει στυλό
• η φωνή σας κλείνει
• αισθάνεστε παν-βρώμικοι
• πεινάτε τρελά γιατί το μόνο που σερβίρουν είναι αηδίες τις οποίες έτσι κι αλλιώς δεν έχετε χρόνο να φάτε
• το κεφάλι σας πονάει απίστευτα

Και η μα&#α είναι ότι πρέπει να πάω και την άλλη Κυριακή. Και τότε θα είμαι η μόνη γραμματέας. Μόνη μου παρηγοριά είναι ότι θα τελειώσουμε νωρίς, γυρω στις 10, γιατί θα είναι μονο 2 τα ψηφοδέλτια, χωρίς σταυρούς. Αντε να τελειώσει το βασανιστήριο.

TOP TEN κουλών πραγμάτων που μου έχουν συμβεί (BONUS)

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
( παταμε στον κοκκινο συνδεσμο για να ακουσουμε την συναρπαστικη συνομιλία)

Σήμερα και ώρα 2 το μεσημέρι, πήραμε το λεωφορείο με την κολλητή μου για να κατέβουμε Αριστοτέλους, αφού το αμάξι μου ήταν για service. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι είχα να πάρω λεωφορείο 2 χρόνια. 2. Και λέω, άντε πλάκα θα έχει, να ξαναθυμηθώ και πως είναι. Πηγαίνω στη στάση που είχαμε δώσει ραντεβού στον Εύοσμο, κεντρικός δρόμος όπως ακούγεται και από το .avi, παίρνω καμαρωτή καμαρωτή τα εισητήρια μου και βλέπω και την κολλητή να έρχεται. Δίπλα μου κάθεται ένας τύπος. Με σακούλες από σούπερ μάρκετ. Και ένα χυμό (του 1,5 λίτρου) στο χέρι. Και αρχίζει να μας λέει με την χαρακτηριστική αυτή προφορά του χωριού για τις ακάθαρτες φυλές, τους βρωμό-Πακιστανούς, το ότι είναι ακροδεξιος ("Καρατζαφέρης;" τολμαω να ρωτήσω, "Οχι αυτός μας τα χάλασε, πιο άκρη" μου απαντάει), τα πουτ#$%^&ρια που κυκλοφορούν και ένα δισεκατομμύριο άλλες μ@#$%@#%.

Κλασικά πράγματα για μένα θα μου πείτε, κάθε φορά που παίρνω λεωφορείο. Αλλά αυτή τη φορά, μου έκοψε και έβαλα το recording και έγραψα ένα μικρό και διασκεδαστικό απόσπασμα. Μετά με κατάλαβε. Ετσι για να μη με λέτε φαντασιόπληκτη. Αυτά μονο σε μένα συμβαίνουν τελικά.

PS.Αγοράστε μία εικόνα της Παναγίας και keep it with u at all times. Seriously, είναι παραψυχολόγος. Και θα μου κολλήσει και ένας τύπος 38-46 μου είπε,αλλά θα με θέλει μόνο για απόλαυση. Οπότε όσοι εμπίπτετε σε αυτή την ηλικιακή κατηγορία, don't bother. Sons of bitches.

Americans are NOT stupid

Δεν θελω να γινω υποτιμητικη. Φαντάζομαι ότι πολλές παρόμοιες απαντήσεις θα έδιναν και στην Ελλάδα. Αποδεικνύεται όμως περίτρανα ότι η βλακεία και η άγνοια δεν έχουν όρια. Παρακαλείστε μετά το βίντεο, να διαλέξετε τοπ απάντηση. Εγω θα πω ότι διχάζομαι ανάμεσα στο τετράγωνο τρίγωνο και τον Κόφι Ανάν.

Απλα υποσχεθειτε οτι θα το δειτε. ΟΛΟΚΛΗΡΟ!!!!!!

Χιλιοειπωμένη φράση, ενός βαρετού μονότονου κλισέ (part 3)

Ελπίδα. Το καταφύγιο όλων των ανείπωτων σκέψεων και κρυφών επιθυμιών στο προσωπικό απέραντο χάος του κάθε ανθρώπου.

Και πόσο εύκολα φωλιάζει στο μυαλό σου, πόσο εύκολα εκεί που της έχεις απαγορεύσει την είσοδο, βρίσκει εκείνο το μικρό φωτεινό παραθυράκι, εκείνο που βρίσκεται στις σκάλες κινδύνου, εκείνο που ποτέ κανείς δεν πήκε στο κόπο να κλείσει -σκόπιμα τώρα που το καλοσκέφτεσαι- και μπαίνει ξανά. Το καλό είναι ότι όσο υπάρχει εκεί, εσύ νοιώθεις την κάθε μέρα πιο εύκολη. Πιο εύκολα ξυπνάς, πιο εύκολα κοιμάσαι, δουλεύεις, ανοίγεις το φως του δωματίου για να αντικρύσεις γνώριμα αντικείμενα. Σου μοιάζει πιο απλό τώρα το να ζεις. Σαν μια αχτίδα ήλιου όταν μπαίνει μέσα στο καταχείμωνο, σε κάνει να θέλεις να βγεις στο μπαλκόνι κι ας ξέρεις ότι θα έχει πολύ κρύο. Σε έχει ζεστάνει αυτή η μικρή, μικρή, αλλά τόσο γλυκιά ηλιαχτίδα.

Μπορεί να ήταν μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μία απρόσμενη συνάντηση, δεν έχει σημασία πραγματικά. Αυτή η ηλιαχτίδα μπαίνει στο μυαλό σου και το κρατάει ζεστό. Και έχεις ξαφνικά τις αναμνήσεις που παλεύεις μέρα νύχτα να διώξεις, να κατρακυλάνε στο μυαλό με ιλλιγιώδεις ταχύτητες, παρασύροντας νέες σκέψεις που περιλαμβάνουν νοητά χαμόγελα, γαλάζιους ουρανούς και αγαπημένα τοπία. Ευφορία νομίζω ονομάζεται η νέα κατάσταση του μυαλού σου. Αν είσαι τυχερός,αν οι επιθυμίες σου καταφέρουν και γίνουν ξαφνικά πραγματικότητα, η ηλιαχτίδα σου μετατρέπεται σε λιακάδα. Εκεί κάπου παίζει να νοιώσεις στιγμές απόλυτης ευτυχίας. Στιγμές, ναι, αυτές συνιστούν εξάλλου το νόημα της ζωής. Οποιος μπορεί να νοιώθει, μπορεί να ζήσει μεγάλα πράγματα.

Τα δύσκολα έρχονται όταν η ηλιαχτίδα σβήσει. Γιατί δυστυχώς συμβαίνει συχνότερα απ'ότι προτιμάς να θέλεις να ξέρεις. Μια ηλιαχτίδα η οποία ίσως τελικά, ποτέ να μην υπήρξε. Ισως απλά ο ηλιος κατάφερε να βγει απ'τα σύννεφα μόνο για να ξαναμπεί και πάλι,μετατρεποντας εκείνη η γλυκιά θαλπωρή που γέμιζε την ψυχή σου σε διάφανη σκόνη,εκεινη η μικρούλα αχτίδα φεύγει όπως ήρθε. Συννεφιάζει ξανά, κρυώνεις -μα πως είναι δυνατόν να κρυώνεις όταν είσαι σκεπασμένος-, νοιώθεις την θέληση σου να χάνεται, εκείνος ο απαίσιος κόμπος που ένοιωθες στο στομάχι κάθε φορά που σκεφτόσουν την γκριζα μέρα επανέρχεται. ηταν καλά όταν το είχες ξεχάσει, είχε φύγει αυτος ο αβάσταχτα επίπονος κόμπος, γιατί πρέπει από όλς τις υπερβολές που έχεις ακούσει ο κόμπος να είναι αληθινός;

Αρχίζουν οι επόμενες σκέψεις, σκοτεινές πια, δεν μπορείς να τις δεις, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας, όσο κι αν προσπαθήσεις να τις διώξεις επιμένουν, δεν χρειάζονται αυτές το παράθυρο. Μπαίνουν κατά δεκάδες κι όσο κι αν προσπαθήσεις να τις απωθήσεις, φωνάζουν. Δυνατά. "Γιατί επέτρεψες να ξαναελπίσεις σε κάτι;" " Δεν άλλαξε τίποτα ποτέ, στο δήλωσε" " Εσύ φταις που απογοητεύεσαι και κανένας άλλος". Και πονάνε αυτές οι σκέψεις, πάλι δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς. Ξέρουν πότε να έρθουν, όχι όταν δουλεύεις, ή είσαι έξω, γιατί τότε μπορείς να τις διώξεις. Ερχονται όταν αδειαζεις το μυαλό σου, σε βρίσκουν ανυπεράσπιστο. Κι αν είσαι λίγο ειλικρινής με τον εαυτό σου, γίνονται ανελέητες. Σου κόβουν την ανάσα.

"Κι όταν προσπάθησα, τι έγινε; Τίποτα" σκέφτεσαι. Ναι, προσπάθησες να συνεχίσεις, ακολούθησες τα κοινωνικά πρωτόκολλα που επιβάλλει η εποχή, δοκίμασες να γνωρίσεις άλλους. Μάλιστα λοιπόν, βγήκες, προσποιήθηκες ότι περνάς καλά, ανταποκρίθηκε η απέναντι πλευρά. Και μετά; Και μετά τι; Οταν ήρθε η ώρα της απόφασης, τι κάνειςς; Τα χάνεις, κάτι ψελλιζεις κοιτώντας κάτω και φεύγεις τρέχοντας. Η καρδιά σου βροντοχτυπάει, κλείνεις την πόρτα πίσω σου και απλά θέλεις να τον πάρεις τηλέφωνο να του ζητήσεις να έρθει. Θυμάσαι την λογική όμως, δεν μπορείς να ζητήσεις αυτό που επιθυμείς. Βγαίνει από την κρυψώνα της, ξεπροβάλλει από την ομίχλη που επικρατεί στο μυαλό σου και σου υπαγορεύει τις πράξεις σου. " Δεν είναι σωστό" ακους. Δεν το κάνεις. Πάει κι η ηλιαχτίδα. εχει μείνει μόνο εκείνο το βαθύ συναίσθημα που βαραίνει την ψυχή σου γιατί δεν βρίσκεις αυτόν, για να το μοιραστείς. Ξέρεις ότι δεν θα τον βρεις ποτέ, όσο κι αν περιμένεις.

Αλλά αισθάνεσαι πιο ανάλαφρα ξαφνικά. Συνειδητοποιείς ότι για να νοιώθεις έτσι γι'αυτόν, υπάρχει. Υπάρχει αυτό το ανώτερο συναίσθημα. Κι αν το θελήσει, θα το νοιώσει κι αυτός για κάποια στη ζωή του, που εύχεσαι να τον αγαπάει όσο εσύ. Και θα είναι ευτυχισμένος. Κι αυτή η σκέψη σε κάνει να χαμογελάς περισσότερο κι από την ηλιαχτίδα. Αρκεί που θα είναι καλά. Σου αρκεί απλά αυτό.

Χιλιοειπωμένη φράση, ενός βαρετού μονότονου κλισέ (part 2)

Μπα,δεν με πιανει ύπνος.

Οσο κι αν θα θέλαμε να εξηγούμε τα πάντα με την λογική, η ίδια αυτή λογική, μας υποδεικνύει πως δεν αρκεί για να ζήσεις αυτή τη ζωή. Το διαπιστώνεις εμπειρικά χωρίς να το θέλεις. Δεν ακούς την λογική όταν ξενυχτάς άυπνος με τις σκέψεις σου παρακαλώντας να σε πάρει ο ύπνος απλά για να πάψει να λειτουργεί το τμήμα εκεινό που σου θυμίζει την γλυκιά νοσταλγία των αναμνήσεων. Δεν την ακούς όταν όλα σου λένε ΟΧΙ κι εσύ παραμένεις μόνος στο κενό να ελπίζεις. Να αιωρείσαι στο βαθύ σκοτάδι των σκέψεων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Και να προτιμάς να συνεχίσεις να παλεύεις να λύσεις τον γόρδιο δεσμό, να ψάχνεις διαφορετική λύση στο πρόβλημα, με το μυαλό σου κάθε φορά να εφευρίσκει νέα δικαιολογία, τόσο οδυνηρά όμως, γιατί γνωρίζεις ότι είναι δικαιολογία.Το παραμερίζεις αμέσως και συνεχίζεις : ίσως κάτι που σου διέφυγε -μπα,τα θυμάσαι όλα-, ίσως κάτι που παρεξήγησες, ίσως αν ξαναπαίξεις τα ειπωμένα λόγια άλλη μια φορά,ίσως,ίσως τότε ανακαλύψεις κάποια κρυμμένη αλήθεια.Πρέπει να υπάρχει κάτι εκεί. Δε μπορεί, δεν μπορεί να ήταν όλα μία ιδέα.

Ψάχνεις να εξηγήσεις τι συνέβη. Ανοίχτηκες, μίλησες, συζήτησες, κόλλησες, έπαθες την πλάκα σου που κάπου εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που όταν τον ακούς να μιλάει, λέει αυτά που σκέφτεσαι εσύ, μόνο που τα λέει ακόμα καλύτερα. Εκεί που φοβόσουν ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τις ανησυχίες σου, τον κυνισμό σου, την αντιπάθεια σου για πράγματα που οι άλλοι λατρευουν, ξαφνικά βρίσκεις τον εαυτό σου να κάνει στροφή 180 μοιρών και να αναθεωρεί. Τελικά, υπάρχει. Εκεί κάπου συμβαίνει. Ανεξήγητο το τι, φοβάσαι ακόμη και να το πεις. Προτιμάς να συνεχίσεις με ότι έχεις για να μην χάσεις κι αυτό, είναι τόσο πολύτιμο. Και τελικά, χάνεται, έτσι όπως ήρθε.

Και καταληγεις ξημερώματα στη μοναξιά γιατί την προτιμάς από κάποιον που δεν θα είναι αυτός.Τόσα συναισθήματα, τόσο απέραντο καιρό, τόση λύπη, τόση απογοήτευση. Σου είχαν πει οτι ο καιρός τα γιατρεύει όλα. Ο καιρός τα παίρνει όλα μαζί του, με τον καιρό θα ξεχαστεί. Αναρωτιέσαι γιατί δεν συμβαίνει αυτό, πάνε μέρες που έχει καταλάβει μέρος του μυαλού σου, πάνε μήνες που βλέπεις το όνομα του σε ταμπέλες στο δρόμο κι ακόμα τον θυμάσαι, πάνε χρόνια που τον άκουσες κι ακόμη δεν τον ξεχνάς, πάνε αιώνες που γελούσατε μαζί και ακόμη δεν μπορείς να πάψεις να θυμάσαι.

Αναρωτιεσαι γιατί το παθαίνεις αυτο, απορείς με το μυαλό σου, σκέφτεσαι ότι ίσως δεν έχεις με τι άλλο να ασχοληθείς και ρίχνεις την ευθύνη εκεί.Ναι, αυτό σκέφτεσαι κι αισθάνεσαι ανακούφιση. Γιατί σε βολεύει προς το παρόν, πείθεις τον εαυτό σου ότι θα προχωρήσεις κι ας ξέρεις ενδόμυχα ότι το επόμενο βράδυ που θα πιεις πάλι θα ψιθυρίσεις το όνομα του. Και πέφτοντας να κοιμηθείς, πάλι θα κοιτάξεις για αρκετά λεπτά την οθόνη του κινητού σου προσπαθώντας να βρεις το θάρρος να πάρεις τηλέφωνο, απλά να πεις τι νοιώθεις αλλά το κλείνεις. Γιατί, όσο κι αν έχεις πιει, σου θυμίζει η ξεχασμένη από καιρό λογική ότι δεν θα απαντήσει. Δεν θα σου δώσει ούτε αυτη την ευκαιρία να λυτρωθείς, όχι για εκεινον, αλλά για'σένα.

Δεν ενδιαφέρεται. Και το ξέρεις, σε αυτό πια δεν μπορείς να κοροιδεύεις τον εαυτό σου, δεν έχει απομείνει ούτε το παραμικρό περιθώριο για αμφισβήτηση. Σου το είπε πολλές φορές με λόγια κι άλλες τόσες με πράξεις. Και το έχεις αποδεχτεί. Δεν νοιώθεις αυτά που νοιώθεις για να τα πεις σε εκείνον, τα νοιώθεις γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση. Ψάχνεις και ψάχνεις να βρεις τι ήταν αυτό που έγινε εκείνο το διάστημα αλλά δεν μπορείς. Η όπως ξαναείπα, φοβάσαι να πεις. Ανοιξες την ψυχή σου εκείνες τις στιγμες που μοιραστήκατε. Και είχες τόσα, Θεε μου τόσα πολλά, να πεις ακόμη. Ηθελες τόσο να περάσετε χρόνο μαζί. Ηθελες τόσο να δεις τις αντιδράσεις του, το πως μεταφράζεται η χαρά, το γέλιο, ακόμη και η ειρωνεία στο πρόσωπο του. Να χλευάσει τη μουσική που ακούς, να του δείξεις τα βιβλία που διαβάζεις. Το μυαλό σου τρέχει με ταχύτητες φωτός όταν πρόκειται για τέτοιες σκέψεις. Τις δυνατότητες που είχατε μαζί. Ξέρεις ότι δεν θα συμβεί τίποτα από αυτά. Αλλα δεν παύεις να χαμογελάς όταν τον σκέφτεσαι να φρικάρει στην ιδέα της ανάγνωσης του Cosmopolitan.

(to be continued)

Χιλιοειπωμένη φράση, ενός βαρετού μονότονου κλισέ (part 1)

Δεν θέλω να μιλήσω με δύσκολα λόγια. Θέλω να πω απλά καποια πράγματα που σκέφτομαι.

Υπάρχει κάτι που λέγεται αγάπη. Για τον κάθε άνθρωπο, συμβαίνει και εκλαμβάνεται διαφορετικά. Πολλές φορές δεν είναι καν αντιληπτό. Πολλές φορές το παρερμηνεύουμε, το χρησιμοποιούμε για απώτερους σκοπούς, το φθείρουμε, το καταντάμε φθηνό και γραφικό. Μπαναλ. Ξεπερασμένο. Το αντικαταστούμε με "μοντέρνες" ιδέες. Το παραγκωνίζουμε, το περιθωριοποιούμε, το υποβαθμίζουμε, ξεχνάμε την ύπαρξη του. Αυτή η κοινωνία (τωρα θα μου πει κάποιος "ποια κοινωνία;", αναφέρομαι γενικότερα στην παγκόσμια) έχει περάσει τόσα πολλά στάδια, έχει αυτοπροσδιοριστεί με τον όρο αυτό άλλοτε ως το κέντρο του σύμπαντος, άλλοτε ως εμπορευματοποιημένη ψευδαίσθηση. Εχει υπάρξει βασικό στοιχείο αμέτρητων ταινιών, διαφημίσεων, ιστοριών, βρίσκεται όπου κι αν κοιτάξεις, με άμμεσο ή έμμεσο τρόπο.

Δεν θα μπω στον κόπο να αναφέρω τις άπειρες θεωρίες της μη ύπαρξης της. Της εξιδανίκευσης των συναισθημάτων και της ωραιοποίησης των καταστάσεων για λόγους καταναλωτικούς/ εμπορικούς/ επικοινωνιακούς. Οι περισσότεροι τις γνωρίζουμε ήδη και κάποιοι από εμάς προσπαθούν να τις πιστέψουν ή/και το καταφέρνουν.

Το θέμα είναι τι κάνεις όταν σου χτυπήσει την πόρτα. Ισως να μην την αναγνωρίσεις καν οταν την πρωτοαισθανθείς. Βασικά, εκτός αν είσαι εντελώς συνειδητοποιημένος ως προς την ουσία των εκάστοτε συναισθημάτων σου, δε το αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη. Αργείς, και δεν το πιστεύεις ούτε όταν κάνεις την κλασική μονολεκτική ερώτηση στον εαυτό σου : "Λες...;".

(to be continued)