Σάββατο, Σεπτεμβρίου 11, 2010

Άρης - Παναθηναϊκός

Για άλλη μία φορά θυμηθήκαμε, θέλοντας και μη, ότι βρισκόμαστε σε ελληνικά ποδοσφαιρικά γήπεδα. Θυμηθήκαμε τις παλιές καλές μέρες, πάνω που ελπίζαμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Είχαμε την αμυδρή ελπίδα ότι ίσως φέτος, το 2010, ήταν καιρός πια να δούμε ποδοσφαιρο και όχι θέατρο, παιχνίδι και όχι κοροιδία.

Και για άλλη μία φορά διαψευστήκαμε... Ο διαιτητής κ. Δαλούκας έκανε πάλι το θαύμα του και έδωσε ανύπαρκτο πέναλτυ σε ανύπαρκτο φάουλ. Και πασιφανώς ανύπαρκτο, δεν μιλάμε για καμιά δύσκολη φάση τώρα. Κλασικό ελληνικό ματς αθηναϊκής με θεσσαλονικιά ομάδα, το πέναλτυ είναι παντα χαρακτηριστική φάση,αναπόσπαστο κομμάτι του 90λεπτου.

Δεν λέω ότι ο Αρης έκανε την εκπληκτική εμφάνιση. Δεν λέω ότι αποκλείεται να είχαμε φάει κάποιο γκολ. Αλλά όταν για μία ακόμη φορά βλέπεις αυτή την εμφανή και προκλητική στάση της διαιτησίας, είναι φυσικό να εκνευριστείς.Να αποδιοργανωθείς μετά από ένα άδικο πέναλτυ, το οποίο έχεις δεχτεί για μία ακομη φορά σε ένα ματς σαν όλα τα προηγούμενα.Με τον Λέτο να δίνει ρεσιτάλ παντελούς έλλειψης αγωνιστικής συμπεριφοράς και τον Σισέ να νομίζει ότι είναι παίκτης επειδή έβαλε το πέναλτυ (το οποίο, αποφάσισε λόγω αμέτρητης εμπειρίας και μαγκιάς να εκτελέσει συρτά, δίνοντας πασούλα -αχου το μωλε-).

Μπορούσαμε και αξίζαμε,αν μη τι άλλο, την ισοπαλία. Ακουσαμε μέχρι και τον όρο "επιθετική άμυνα" για φάουλ παίκτη του ΠΑΟ προς τον επιθετικό του Άρη.Τι άλλο θα βρείτε να πείτε ρε άμοιροι εκφωνητές για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα;

Αναρωτιέμαι απλά, ως πότε θα κόβουμε εισητήριο για να βλέπουμε το ίδιο έργο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου