TOP TEN κουλών πραγμάτων που μου έχουν συμβεί (part 1)

Χθες λοιπόν, κι ενώ είμασταν στην 345η Heineken στο σύνηθες μαγαζί στην Άθωνος, αναλογιζόμασταν κουλά πράγματα που μας έχουν συμβεί κατά καιρούς, συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα είχαν συμβεί σε'μένα από μία παρέα 4 ατόμων. Γιατί όμως; Μήπως έχω κάποιο μαγνήτη κουλοπεριστατικών; Γιατί τόσα πολλά μαζεμένα σε ένα άτομο αρχίζει να γίνεται υπερβολικά ύποπτο!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε (τα περιστατικά κατατάσσονται με τυχαία σειρά και όχι με χρονολογική ή με βαθμό κουλαμάρας):

#1 Λεωφορείο 31. Ωρα 7 το πρωί. Διαδρομή προς Βούλγαρη. Σάββατο. Πηγαίνω στα ΚΤΕΛ (ναι 3 χρόνια πριν δεν είχα αυτοκίνητο) για να συνεχίσω τη διαδρομή για Χαλκιδική, στη δουλειά μου. Αγουροξυπνημένη, νυσταγμένη, το λεωφορείο σχεδόν άδειο, εγώ και άλλοι 5-6 επιβάτες σκόρπιοι. Κάθομαι με τo mp3 επέκταση των αυτιών μου κλασικά (δεν τα έβγαζα ποτέ εκείνη την περίοδο) σε μία απ'τις ανάποδες θέσεις (γιατί μ'αρέσουν περισσότερο) και κοιτάω το τζάμι,χαμένη στις σκέψεις μου "πω πάλι κωλόκαιρος" "πόσα ακόμα Σάββατα μου μένουν;" "Τι φοράει αυτό το σούργελο χειμωνιάτικα" κτλ. Ξαφνικά απ'τα βάθη των ακουστικών ακούω κραυγές.Γυρνάω αδιάφορη το κεφάλι μου και βλέπω έναν παππού που καθόταν απέναντι μου να κάνει έντονες χειρονομίες και να με κοιτάει. Βγάζω το ένα ακουστικό απορημένη, ακούω να ωρύεται για κάτι αλλά δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι γίνεται.Βγάζω και το δεύτερο ακουστικό και πιάνω φράσεις "Εσύ!!!!!!" "Εσύ είσαι!!!!!" "Σε είδα!!!!!!" "Κατέβα να πάμε στην αστυνομία!!" Έντρομη, ρωτάω για τι πράγμα μιλάει και ορίστε η καταπληκτική απάντηση που παίρνω ξημερώματα Σαββάτου "Εσύυυυυυυ είσαι το χαμένο παιδί απ'τις ειδήσεις του ΑΝΤ1!!!!!!!!" "Εσύ, σε είδα που το έσκασες απ'το σπίτι σου, κατέβα τώρα να πάμε στην αστυνομία!!!" Οι επιβάτες να με κοιτάνε περίεργα, μία γιαγιά να με σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω και να αναρωτιέται (εμφανώς ) μήπως με ξέρει, ο οδηγός να έχει γυρίσει το κεφάλι προσπαθώντας να με δει κι εγώ να είμαι χαμένη και εντελώς παγωμένη. Αρχίζω να συνέρχομαι, "Τι λέτε κύριε, κάνετε λάθος, δεν έχω καμία σχέση με το παιδί αυτό" Να μην τα πολυλογώ, το ρεζιλίκι συνεχίστηκε και ο παππούς πείστηκε μόνο όταν επενέβησαν και άλλοι (έχοντες σώας τας φρένας) και ενώ ήταν έτοιμος να με πιάσει απ'το χέρι να με σύρει μέχρι το τμήμα, ηρέμησε και ξαναέκατσε στη θέση του (α δε σας το είπα; Είχε σηκωθεί κιόλας).

#2 Τύπος προσπαθεί μέσα στο λεωφορείο με την πρόφαση ότι θέλει να με ρωτήσει κάτι για το mp3 (τελικά, αυτή είναι η ρίζα του κακού) να μου χουφτώσει το στήθος. Το κάνει μία (γιατί αυτό το άτιμο το είχα κρεμασμένο στο λαιμό μου) τον αγριοκοιτάζω. Κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει, επιχειρεί και 2η φορά το ίδιο, του πιάνω το χέρι και λέω ότι αν το ξανακάνει θα του το κόψω απ'τη ρίζα. Το λεωφορείο τίγκα οπότε δεν τον έπαιρνε για πολλά πολλά, λήξη επεισοδίου.

#3 Καθισμένες εγώ και η κολλητή μου, 16χρονα τότε, σε ένα παγκάκι κάτω από τον Λευκό Πύργο, μπροστά στα "σκαλάκια". Δίπλα παρκαρισμένη μία μηχανή. Εμείς στην κοσμάρα μας, χαζολογάμε, έρχεται σε κάποια φάση και ο τύπος να πάρει την μηχανή. Ανεβαίνει, μας κοιτάει, γύρω στα 30-35, χαμογελάει, χαμογελάμε κι εμείς και μας λέει "Καλημέρα κορίτσια!" "Καλημέρα " εμείς. "Σεξ κάνετε;" Δεν ξανακάτσαμε σε εκείνο το παγκάκι από τότε.

#4 Το βράδυ μετά τη δουλειά, είμαι Χαριλάου στο ύψος του ναού (δεν θέλω σχόλια) και βαριέμαι να πάρω το λεωφορείο, λέω "Χ#σ'το, θα πάρω ταξί". Μαύρη η ώρα. (Στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι η πλειοψηφία των ταξιτζήδων που έχω πετύχει είναι πολύ καλοί.) Δαυίδ το όνομα του. 35+ η ηλικία του. Αρχίζει να μου την πέφτει από το λεπτό που έκλεισα την πόρτα (ευτυχώς έκατσα πίσω). Αισχροί υπαινιγμοί, πονηρά βλέμματα, λιγούρικο ύφος, γλοιώδης φάτσα, όλα τα κλισέ μαζεμένα. Φτάνουμε σπίτι μου (του είπα να σταματήσει πιο μακριά, μην έχω κι άλλα), λέει ¨Θέλω το κινητό σου" .Προσπαθώ ευγενικά να τον αποφύγω, μην νευριάσει και με πάει σε καμιά ερημιά να με βιάσει, και τότε κάνει το κορυφαίο: Με κοιτάει περίεργα και κλειδώνει τις ασφάλειες. Πάγωμα, Τρόμος. Λέω "αυτό ήταν, θα σε βιάσει". Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και του λέω ότι με περιμένουν και καλύτερα να μου δωσει το κινητό του για να τον πάρω αύριο να βγούμε. Βάζω τα δυνατά μου και του χαμογελάω γλυκά (δε φαντάζεστε πόση προσπάθεια χρειάστηκε) και τον κόβω να πείθεται. Μου δίνει το νούμερο και προσποιούμαι την κολακευμένη/χαρούμενη/τρελά ενδιαφερόμενη κοπέλα, φαίνεται να ενθουσιάζεται και ανοίγει τις πόρτες. " Αύριο φόρα κάτι πιο ανοιχτό, όχι πάλι πουκάμισο" η ατάκα αποχωρισμού.

Τα υπόλοιπα σε επόμενο ποστ, σοκαρομαι ξανα τώρα που τα σκέφτομαι.