TOP TEN κουλών πραγμάτων που μου έχουν συμβεί (part 2)

Μετά από public demand (ενός ατόμου) θα γράψω κάποια ακόμα γεγονότα που μου έχουν συμβεί κατά καιρούς και αποτέλεσαν για'μένα αξέχαστες εμπειρίες!

#5 Ο γείτονας μας από απέναντι. Αυτό το περιστατικό, φρεσκάρεται κατά περιόδους λόγω επανάληψης. Ο απέναντι λοιπόν, παντρεμένος με 2 μικρούς γιούς (8-9 ετων). Κάθε, μα κάθε φορά που τύχει -μαύρη η ώρα- να μπεις μαζί του στο ασανσέρ σου λέει καλημέρα και σε κοιτάει στο στήθος. Σου λέει ΟΤΙδήποτε και δεν σε κοιτάει πουθενά αλλού. Μπαίνεις μέσα και μαρτυράς την ώρα που μετακόμισες στην οικοδομή.Καρφώνει, εστιάζει καλύτερα και από shotgun στο επίμαχο σημείο και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι αντί για το 4ο, ζεις στον 343ο όροφο. Δεν περνάνε τα δευτερόλεπτα μαζί του,μοιάζουν αιώνας.Εάν δε,κάνεις το θανάσιμο λάθος και βγεις βράδυ με κάτι πιο "ανοιχτό" , ένα ντεκολτέ βρε αδερφέ, τότε βρες ζακέτα να κρυφτείς. Ανέφερα ότι είναι αστυνομικός; Οχι ε; Χα.Χα.Χα.

#6 Πρωταγωνιστούν: εγώ, Μ. (σχέση μου απο 2003-2004) και χτυπημένος τύπος(εφεξής θα αναφέρεται ως Χ.Τ. για λόγους συντομίας). Ωρα 10.30, ώρα αποχωρισμού με Μ. στον σταθμό, αυτός παίρνει το δικό του λεωφορείο, εγώ το δικό μου. Μπροστά από το δικό μου λεωφορείο, λίγο πριν φύγω. Κόβουμε με τον Μ. έναν τύπο να με κοιτάει περίεργα (Χ.Τ.)και να χαμογελάει (ο τύπος αθλιότητα, μακρί λιγδιασμένο μαλλί, φάτσα είμαι με 24ωρη άδεια απο το ΔΑΦΝΙ, ντύσιμο είχε έναν κάδο ανοιχτό και μπήκα). Ανησυχούμε. Πάω να ανέβω στο λεωφορείο, ανεβαίνει κ αυτός, με τραβάει ο Μ. μου λέει μην μπεις και κλείνουν οι πόρτες χωρίς να προλάβει να κατέβει αυτός. Φεύγει.Ωραία αγάπη μου γλυτωσες μου λέει ο Μ. Φεύγει κ αυτός, φεύγω κι εγώ με το επόμενο. Κάθομαι στις μονές καρέκλες (έχει σημασία) που από πίσω έχει επίσης μονές (όποιος έχει μπει σε παλιό μπλε λεωφορείο, ξέρει). Βάζω -τι άλλο- mp3 και στέλνουμε μηνύματα με τον έρωτα (χαχα, είμασταν 17 τι να κάνουμε). Στάση επόμενη, ανεβαίνει ο Χ.Τ. ο οποίος είχε κατέβει και περίμενε το επόμενο για να με πετύχει. Τον βλέπω, πανικοβάλλομαι. Το λεωφορείο άδειο (ε ρε π&^$ μου τη γκαντεμιά μου μέσα), κάθεται από πίσω μου και αρχίζει να μου μιλάει. Δυναμώνω το mp3 να μην ακούω (for the record, δεν άκουσα ποτέ ούτε μία λέξη).Στέλνω έντρομη μηνύματα στον Μ. και του λέω τι γίνεται. Και πάνω που στέλνω μηνύματα, νοιώθω το χέρι του...Αρχίζει να χαϊδεύει τα μαλλιά μου απαλά. Ανατριχίλα. Κάτι σαν το The Grudge στην σκηνή του ντούζ που νοιώθει η άλλη ένα χέρι στο κεφάλι της. Μου κόβονται τα πόδια.Συνεχίζει απτόητος να μιλάει και το χέρι του έχει φτάσει πια στο αυτί μου. Σηκώνομαι σε μία άσχετη στάση τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες και φεύγω τρέχοντας... Κι αν σας έλεγα ότι δεν ήταν αυτή η τελευταία συνάντηση;

#7 Λευκός Πύργος (μέρος τρόμοπυ γιαμενα). Ιδια πάνω κάτω εποχή. Καλοκαιράκι, Ιούνιος. Τέλος εξετάσεων. Με μια φίλη μου την Α. είμαστε στην Παραλία και περπατάμε. Πολύς κόσμος, μετά από ώρα, βρίσκουμε ένα παγκάκι που καθόταν ένας κύριος στην άκρη και καθόμαστε κι εμείς. Αρχίζουμε κλασικά να μιλάμε και σε κάποια φάση τι συμβαίνει;Περνάει από μπροστά ο Χ.Τ (παρακαλώ, όσοι απορείτε για τα αρχικά να προσέχετε περισσότερο!), τρέχοντας, σταματάει μπροστά μου, με βγάζει μια φωτογραφία με μία φωτογραφική που κρατάει και φεύγει επισης τρέχοντας! Κόκκαλο εγώ, η Α. και ο κύριος δίπλα μας.
Α: Κατάλαβα καλά; Σε έβγαλε φωτογραφία αυτός;
Εγω: ........Ναι........Νομίζω.........(χαμένη)
Κύριος: Σε ξέρει παιδί μου;
Εγω: Οχι.
Α: Μήπως είναι μανιακός δολοφόνος;
Εγω: Δεν ξέρω.............
Α: Και τώρα δηλαδή αυτός θα έχει για πάντα μια φωτογραφία σου να την κάνει ό,τι θέλει;
Εγω: Δεν ξέρω.............

Τα εναπομείναντα 3 γεγονότα, σε επόμενο ποστ. Κι αν νομίζετε ότι τα παραπάνω αποτελούν αποκύημα της φαντασίας μου, πόσο θα ήθελα να είχατε δίκιο....