Top ten κουλών πραγμάτων που μου έχουν συμβεί (final part)

Και ναι. Έφτασε η πολυαναμενόμενη στιγμή να κλείσω των κύκλο αυτού του λατρεμένου θέματος! Είχαμε μείνει στο νούμερο 7 με τον Χ.Τ. (δεν θα το ξαναπώ, αν δεν καταλαβαίνετε τις συντομογραφίες να προσέχατε!). Προχωράμε:

#8 Δρόμος : Ετος : κάπου λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2007 γιατί δεν είχα αυτοκίνητο. Εγώ και η κολλητή μου, καθημερινή, ώρα περασμένες 12 (μεσάνυχτα) κατεβαίνουμε για να πάρει ταξί να πάει σπίτι της (ανάθεμα την ώρα που δεν καλέσαμε ένα). Είμαστε Μοναστηρίου με Καραμανλή,το σπίτι μου 1 στενό πιο πάνω.Ακριβώς δίπλα δηλαδή. Περιμένουμε ταξί για περίπου 5-10 λεπτά και συζητάμε. Ξάφνου, ξεπροβάλλει ένα σκούρο Ι.Χ χωρίς πινακίδες. Σταματάει μπροστά μας απότομα. Βγαίνει απο μέσα ένας μαλλιάς με παλτό. Μεγαλος, 35-40, με πολιτικά ρούχα. Μέσα στο αυτοκίνητο αλλοι 3, 2 πίσω (ο ένας φαλακρός και να κοιτάει με ύφος δολοφόνου) ο τρίτος μπροστά, στη θέση του συνοδηγού.Διάλογος που ακολουθεί:

Τύπος: Τι κάνετε εδώ κορίτσια μόνες σας τέτοια ώρα;
Εγω: Περιμένουμε ταξί αλλά σε τι σας αφορά εσάς;
Τυπος: Αστυνομία είμαι για προσεχε πως μιλας (μας δείχνει ένα σήμα ό,τι να'ναι και σε κλασματα δευτερολεπτου το ξαναβάζει μέσα στο παλτο). Δείξε μου την ταυτοτητα σου!
Εγω: Δεν εχω ταυτοτητα μαζι μου δίπλα στο σπιτι μου ειμαι.
Τυπος: Μιλα πιο ωραια γιατι θα σε συλλαβω, θα σε παω στο Τμημα για εξακριβωση στοιχειων καταλαβες;;;!!!
Εγω: Δεν παω πουθενα, μην μ'ακουμπας!
Τυπος: Μπες στο αμαξι γρηγορα! (Οι υπολοιποι επιβάτες του αμαξιου να κοιτανε και να χαμογελανε)

Μετά απο εκείνη τη στιγμή επικράτησε ένας πανικός, εγώ να αρχίζω να τσιρίζω, αυτός πάει να με τραβήξει, τελικά τα παράτησε κι έφυγε. Η κολλητη μου να τσιριζει κι αυτή "εισαι ηλιθια, ποιος ξερει τι θα σου έκαναν και γιατί δεν το έπαιξες τρελή και πουλούσες μαγκιά και μπορει να είχε και όπλο και να σε σκότωνε" Εγώ μαγκιά δεν το έπαιξα. Αντανακλαστικα λειτουργησα. Αυτός, όπως αποδείχτηκε, αστυνομία δεν ήταν. Πήραμε τηλέφωνο για να κάνουμε καταγγελία στο Τμήμα και μας είπαν ότι είχαν γίνει και άλλες καταγγελίες για το ίδιο αυτοκίνητο. Ελπίζω να τον έπιασαν τον μπασταρδο.

#9 Ταξιτζής νούμερο 2. Γενέθλια της κολλητης μου πρόπερσι,24 Μαίου. Θέλω να της κάνω έκπληξη και μετά τη δουλειά παίρνω ταξί από Πυλαία για να πάω σπιτι της να την πάρω να βγούμε (θα βγαίναμε με παρεα την επομενη απλά ήθελα να την δω τη μέρα που είχε γενέθλια). Μπαίνω στο ταξί, ο τύπος να μου κάνει ανακριση, που πάω και τι κάνω τέτοια ώρα (11 το βράδυ). Του εξηγώ πιο πολύ για να μη με πρήζει, και γιατί ήμουν και σε καλή διάθεση, τις ώρες που δουλεύω και το που πάω. Χαμόγελο. Τον ρωτάω αν είναι εύκολο να κάνουμε μια στάση σε ένα ζαχαροπλαστείο να πάρω γλυκά για την φίλη μου. Ξινίζει. Του λέω ότι θα πάρω και γι'αυτον. Ξαναχαμογελάει. Στη διαδρομή μου αφηγείται πως κερατώνει τη γυναίκα του με μία φίλη της και μάλιστα εδώ και χρόνια βγαίνουν και όλοι μαζί παρεα (δεν παντρεύομαι ποτε, τελος). Μου καμαρωνει και υπερηφανεύεται πως τον θέλει (η γκόμενα) σαν τρελή τόσα χρόνια και τον παρακαλάει να χωρίσει για να είναι μαζί αλλά αυτός "την παίζει" (δηλαδή την δουλεύει). Μου αφηγείται πως έμεινε έγκυος η γκομενα αλλά ευτυχώς την ανάγκασε να κάνει έκτρωση. Και μετά μου πετάει το υπονοούμενο ότι είναι ανοιχτός στο ενδεχόμενο να βρει καινούρια γκόμενα γιατί αυτή πάλιωσε, και τον κούρασε. Μου κλείνει απ'τον καθρέφτη το μάτι. Κάνω πως δεν το βλεπω και αναφέρω τη γυναίκα του και αν την αγαπάει (μαλακία ξέρω, αλλά τι να έλεγα). Σοβαρεύει και τον βλέπω να χαλιέται. Σταση στο ζαχαροπλαστείο. Παίρνω τα γλυκά για την κολλητή, παίρνω και γι'αυτόν (ταρτάκια αν αναρωτιόσασταν). Τα βλέπει αστράφτουν τα μάτια του τα τρώει όλα (καμιά 6-7 ήταν). με ευχαριστεί και μου ξαναλέει με πονηρό ύφος πως είναι πολύ "χουβαρντάς" και δίπλα του μια γυναίκα έχει ό,τι θέλει. Ευτυχώς φτάσαμε. Πλήρωσα κι έφυγα.


#10. Πέρσυ τα Χριστούγεννα (εκεί 17-18 Δεκεμβρίου) . Περιφερειακός.Αριστερή λωρίδα, με 90 πηγαίνω στη Μαρτίου που έχω μάθημα. Προπορευόμενο όχημα σε απόσταση 10 μέτρων (πάντα αφήνω απόσταση). Ξαφνικά κι εκεί που πάνε όλα καλα κι εγώ μόνιμα είμαι χαμένη στις σκέψεις μου ("τι ώρα πήγε" "θα προλάβω ή θα αργήσω") το προπορευόμενο όχημα φρενάρει και κοκκαλώνει το αμάξι. Χωρίς καμία προειδοποίηση χωρίς κανένα εμπόδιο, χωρίς τίποτα. Φρενάρω κι εγώ σαν τρελή, δεν προλαβαίνω να σταματησω εντελώς, γιατί επαναλαμβάνω δεν μιλάμε για φρενάρισμα απλό, σταμάτησε το όχημα. Τον χτυπάω (for the record αυτός δεν έπαθε τίποτα, δεν καλέσαμε ασφάλειες τροχαίες κτλ, το δικό μου καπώ έχει ένα χτυπημα στο μέγεθος της παλάμης) και ενώ φρενάρω έρχεται από πίσω μου ένας τρίτος και με χτυπάει κι εμενα. Δύο χτυπήματα κι εγώ μόνη μέσα στο αμαξι λοιπόν. Ο από πίσω,μέχρι να συνέλθω απ'το σοκ, εξαφανίζεται. Μένω εγώ κι ο μπροστινός. Βγαίνω τρέμοντας.
"Γιατι φρεναρες;;;;" ρωταω. "Δεν ξέρω" απανταει με ένα ηλίθιο βλέμμα. "Δεν ξέρω", αυτή η φράση θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Εγω τράκαρα, χτυπησα,χτυπησε και το αμαξι μου, μπροστα και πισω, ο άλλος το έσκασε γρήγορα, κι όλα αυτα γιατι; Γιατί αυτός δεν ξέρει.Ανταλλάζουμε τηλέφωνα στοιχεία κτλ (αγχώθηκε κιόλας μήπως είχε καμιά εσωτερική ζημιά η σακαράκα του), εγώ να μην ξέρω τι να κάνω, παίρνω 1000 τηλέφωνα το -τοτε- αγορι μου,ο οποίος δεν δούλευε τότε, να μην το σηκώνει (είδε το κινητό του μία ώρα μετά). Να είμαι σε μία φάση πανικού, δεν είχα ξανατρακάρει, να έχω χτυπήσει στο κεφάλι (όχι αίματα και ιστορίες) , να ζαλίζομαι και ο άλλος να είναι μια χαρά και να μου λεει ποτε θα κανονισουμε συνεργείο για να ελεγξει το αυτοκίνητο του (το οποίο δεν είχε ούτε γρατζουνιά).Μπαίνοντας στο αμαξι, ξέσπασα σε κλάμματα. Δεν έχω νοιώσει ποτέ ξανά τόσο αβοήθητη.