Σήμερα το μεσημέρι, περίπου 3.30, έβγαλα βόλτα την Penny. Θα ήθελα να καταγράψω τα περιστατικά κατά τη διάρκεια αυτής της καθημερινής διαδρομής μέχρι ένα παρκάκι που την πάω γιατί δεν έχει πολύ κόσμο,για να δω αν μόνο σε'μενα φάνηκαν "too much για μια βολτα. Ξεκινάω με το αμάξι, βγαίνω από το πάρκινγκ, περνάει το λεωφορείο (εννοείται δεν με αφήνει να περάσω,αλλοίμονο, δεν έχει σημασία που θα είναι σταματημένος λίγα μέτρα πιο δίπλα για μερικά λεπτά, δεν νοείται να επιτρέψει ο οδηγός λεωφορείου ΙΧ να περάσει). Επειδή ακριβώς το λεωφορείο είναι σταματημένο (η στάση είναι μπροστά απ'το σπίτι μου) σχηματίζεται ουρά από πίσω του 5-6 αυτοκινήτων. Εγώ, να περιμένω και να το βλέπουν όλοι.
Φυσικά, επειδή είμαστε στην Ελλάδα και τον αθάνατο πολιτισμό της (πολλά πράγματα είναι αθάνατα στην χώρα αυτή, θα αναλυθούν σε επόμενες αναρτησεις), κανένα από τα επόμενα αυτοκίνητα δε με άφησαν να περάσω. Κοιτάνε όλοι σαφώς, αλλά με το βλέμμα "χαχα keep dreaming" και φεύγουν κάνοντας δραματική έξοδο υπεροψίας. Εννοείται πέρασαν κι άλλα αυτοκίνητα, ώσπου κάποια δοξασμένη στιγμή δεν διακρίνω τίποτα στον ορίζοντα οπότε δεν το ξανασκέφτομαι, στον συγκεκριμένο δρόμο άμα προλάβεις πρόλαβες, αλλιώς σβήσε καλύτερα τη μηχανή και κάτσε κοίταγε.
Οδηγάω και μπροστά μου έχω το σχολικό "H Θεοτόκος". Περνάνε διάφορες σκέψεις απ'το μυαλό σχετικά με το αν θα έστελνα ποτέ το παιδί μου σε τέτοιο νηπιαγωγείο/παιδικό σταθμό κτλ. Στάση στη Μεγάλου Αλεξάνδρου η Θεοτόκος. Λέω θα κατέβει κανένα παιδί, κάτσε να σπάσουμε πλάκα με το τι θα φοράει. Και αντι για παιδί, κατεβαίνει η Ελένη Λουκά. Δηλαδή όχι αυτοπροσώπως αλλά συγγένεια έχουν σίγουρα. Ξερακιανή γεροντοκόρη, 4οκάτι, μακριά φούστα κάτω απτο γόνατο, από αυτές που φοράνε οι γιαγιάδες, φλοράλ πουκάμισο κουμπωμένο μεχρι τον λαιμό,χωρίς λαιμόκοψη.σχεδόν σε στυλ ζιβάγκο και τσάντα χαρτοφύλακας μαύρη. Φαντάσου, το παιδί μου να είχε αυτην για πρώτη δασκάλα. Και να νόμιζε ότι είναι έτσι ο φυσιολογικός κόσμος.Φαντάσου τι θα έκανε αν το παιδί μου,εκεί που τους δίδασκε όλη την παλαιά και καινή διαθήκη μαζί με τις παραβολές και 4 ευαγγέλια, έλεγε "η μαμα μου λέει ότι δεν έχει σημασία να μάθουμε τα πάντα για μία θρησκεία και ότι μπορούμε να διαλέξουμε ό,τιμας εκφράζει στην πορεία γιατί τώρα είμαστε παιδιά". Με το ένα πόδι στη γωνία το μικρό και επείγουσα κλήση στην μητέρα για συμμόρφωση με τους κανόνες της Θεοτόκου. Κάψιμο...
Φτάνουμε με την Πένι στο πάρκο. Αρχίζει να τρέχει πανω κάτω να μυρίζει κτλ. Παραδίπλα κάτι γύφτοι φορτώνουν μαύρες σακούλες σε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο με καρότσα, υποψιάζομαι ότι ήταν Toyota αν και δεν υπήρχε καμία επιγραφή. Με κοιτάνε με κλεφτές ματιές και προσπαθούν να κάνουν πιο γρήγορα. Παίζει να έγινα μάρτυρας και σε φορτοεκφόρτωση πτώματος.. Αν και δεν το πολυπιστεύω, είχαν και παιδιά μαζί τους, άσε που δεν μύριζε τίποτα. Μάλλον κανένα νοικοκυριό θα ξεσήκωσαν, ποιος θα το κλαίει αναρωτιέμαι.Γυρνάω από την άλλη, η Πένι τους γαυγίζει,την αγριοκοιτάνε, την τραβάω μην βρεθούμε κι εμείς σε καμιά σακούλα.
Πάμε κάνουμε τις βόλτες μας, φεύγουμε. οπως στριβω, στα αριστερά βλέπω ένα σκουπιδιάρικο (να πω απορριματοφορο για να ειμαι πιο politically correct?) με τους -αντε- υπαλλήλους να κάνουν τη δουλεια τους και να παίρνουν έναν κάδο να τον βάλουν στους γάτζους του οχήματος. Και εκει που πάει το μηχάνημα να γυρίσει τον κάδο και να τον αδειάσει, πετιεται από μέσα ένα ποντίκι, κάνει ένα τεράστιο άλμα από το εσωτερικό του κάδου, προσγειώνεται στην άσφαλτο με 2-3 τούμπες και αφού συνέρχεται τρέχει προς τον πλησιέστερο υπόνομο. Αφού σταμάτησα για να το δω. Αυτό θα πει ηρωική πράξη. Τα'δωσε όλα το ποντικι.Δεν δίστασε να ριψοκινδυνέψει όταν ένοιωσε κίνδυνο. Μπράβο του.
Φυσικά, επειδή είμαστε στην Ελλάδα και τον αθάνατο πολιτισμό της (πολλά πράγματα είναι αθάνατα στην χώρα αυτή, θα αναλυθούν σε επόμενες αναρτησεις), κανένα από τα επόμενα αυτοκίνητα δε με άφησαν να περάσω. Κοιτάνε όλοι σαφώς, αλλά με το βλέμμα "χαχα keep dreaming" και φεύγουν κάνοντας δραματική έξοδο υπεροψίας. Εννοείται πέρασαν κι άλλα αυτοκίνητα, ώσπου κάποια δοξασμένη στιγμή δεν διακρίνω τίποτα στον ορίζοντα οπότε δεν το ξανασκέφτομαι, στον συγκεκριμένο δρόμο άμα προλάβεις πρόλαβες, αλλιώς σβήσε καλύτερα τη μηχανή και κάτσε κοίταγε.
Οδηγάω και μπροστά μου έχω το σχολικό "H Θεοτόκος". Περνάνε διάφορες σκέψεις απ'το μυαλό σχετικά με το αν θα έστελνα ποτέ το παιδί μου σε τέτοιο νηπιαγωγείο/παιδικό σταθμό κτλ. Στάση στη Μεγάλου Αλεξάνδρου η Θεοτόκος. Λέω θα κατέβει κανένα παιδί, κάτσε να σπάσουμε πλάκα με το τι θα φοράει. Και αντι για παιδί, κατεβαίνει η Ελένη Λουκά. Δηλαδή όχι αυτοπροσώπως αλλά συγγένεια έχουν σίγουρα. Ξερακιανή γεροντοκόρη, 4οκάτι, μακριά φούστα κάτω απτο γόνατο, από αυτές που φοράνε οι γιαγιάδες, φλοράλ πουκάμισο κουμπωμένο μεχρι τον λαιμό,χωρίς λαιμόκοψη.σχεδόν σε στυλ ζιβάγκο και τσάντα χαρτοφύλακας μαύρη. Φαντάσου, το παιδί μου να είχε αυτην για πρώτη δασκάλα. Και να νόμιζε ότι είναι έτσι ο φυσιολογικός κόσμος.Φαντάσου τι θα έκανε αν το παιδί μου,εκεί που τους δίδασκε όλη την παλαιά και καινή διαθήκη μαζί με τις παραβολές και 4 ευαγγέλια, έλεγε "η μαμα μου λέει ότι δεν έχει σημασία να μάθουμε τα πάντα για μία θρησκεία και ότι μπορούμε να διαλέξουμε ό,τιμας εκφράζει στην πορεία γιατί τώρα είμαστε παιδιά". Με το ένα πόδι στη γωνία το μικρό και επείγουσα κλήση στην μητέρα για συμμόρφωση με τους κανόνες της Θεοτόκου. Κάψιμο...
Φτάνουμε με την Πένι στο πάρκο. Αρχίζει να τρέχει πανω κάτω να μυρίζει κτλ. Παραδίπλα κάτι γύφτοι φορτώνουν μαύρες σακούλες σε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο με καρότσα, υποψιάζομαι ότι ήταν Toyota αν και δεν υπήρχε καμία επιγραφή. Με κοιτάνε με κλεφτές ματιές και προσπαθούν να κάνουν πιο γρήγορα. Παίζει να έγινα μάρτυρας και σε φορτοεκφόρτωση πτώματος.. Αν και δεν το πολυπιστεύω, είχαν και παιδιά μαζί τους, άσε που δεν μύριζε τίποτα. Μάλλον κανένα νοικοκυριό θα ξεσήκωσαν, ποιος θα το κλαίει αναρωτιέμαι.Γυρνάω από την άλλη, η Πένι τους γαυγίζει,την αγριοκοιτάνε, την τραβάω μην βρεθούμε κι εμείς σε καμιά σακούλα.
Πάμε κάνουμε τις βόλτες μας, φεύγουμε. οπως στριβω, στα αριστερά βλέπω ένα σκουπιδιάρικο (να πω απορριματοφορο για να ειμαι πιο politically correct?) με τους -αντε- υπαλλήλους να κάνουν τη δουλεια τους και να παίρνουν έναν κάδο να τον βάλουν στους γάτζους του οχήματος. Και εκει που πάει το μηχάνημα να γυρίσει τον κάδο και να τον αδειάσει, πετιεται από μέσα ένα ποντίκι, κάνει ένα τεράστιο άλμα από το εσωτερικό του κάδου, προσγειώνεται στην άσφαλτο με 2-3 τούμπες και αφού συνέρχεται τρέχει προς τον πλησιέστερο υπόνομο. Αφού σταμάτησα για να το δω. Αυτό θα πει ηρωική πράξη. Τα'δωσε όλα το ποντικι.Δεν δίστασε να ριψοκινδυνέψει όταν ένοιωσε κίνδυνο. Μπράβο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου